บทที่ 387 การรวมตัว

บทที่ 387 การรวมตัว

“อย่านอนดึกเกินไปนะ” เฉินเฉิงยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของเจียงลู่ซีพร้อมเตือนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“แล้วก็...ราตรีสวัสดิ์” เขากล่าวพร้อมยิ้มบางๆ “เราอยู่ใกล้กัน ผมเลยไม่ส่งข้อความละกัน

“ราตรี...สวัสดิ์” เจียงลู่ซีกล่าวตอบเบาๆ เสียงของเธอแทบจะกลืนไปกับความเงียบ

“อืม” เฉินเฉิงพยักหน้า ก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องของตัวเอง

“อืม” เจียงลู่ซีก็เอ่ยคำเดียวกันเบาๆ ตามไปด้วย

เฉินเฉิงหันกลับมามองเธอพลางยิ้ม “นี่ไม่ใช่แชทในมือถือ จะคุยก็ไม่ต้องพิมพ์ ‘อืม’ แบบนั้นก็ได้”

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ!” เจียงลู่ซีทำหน้าหงุดหงิดและจ้องเขาตาเขียว

“ใช่ ตอนนี้ผมยังไม่มีสิทธิ์” เฉินเฉิงตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป

“อนาคตก็จะไม่มีเหมือนกัน!” เจียงลู่ซีพูดพึมพำพร้อมยกกำปั้นโบกเบาๆ ในอากาศใส่หลังของเขา

เมื่อเฉินเฉิงเดินออกจากห้องของเธอ เจียงลู่ซีก็ปิดประตูแล้วกลับไปนั่งเรียนต่อที่โต๊ะหนังสือ

เฉินเฉิงกลับถึงห้องของตัวเองแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง เขาหลับไปในเวลาไม่นาน เพราะเขาไม่สามารถอดหลับอดนอนได้เหมือนเจียงลู่ซี

วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวัน

เจียงลู่ซีเรียนจนถึงเที่ยงคืน ก่อนจะปิดไฟแล้วขึ้นเตียงนอน

บนเตียง เธอนอนมองเพดานอย่างใจลอย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอค้างคืนที่บ้านของคนอื่น แต่แปลกที่เธอกลับรู้สึกสบายใจ ไม่มีความอึดอัดเหมือนที่คิด

ปกติเพียงแค่ไปเยือนบ้านของคนอื่น เธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจแล้ว แต่ครั้งนี้กลับแตกต่าง

อาจเป็นเพราะบ้านนี้ไม่มีคนแปลกหน้า หรืออาจเพราะเจ้าของบ้านคือเฉินเฉิง

เธอคิดเรื่องต่างๆ ไปเรื่อยๆ จนหลับไปในที่สุด วันนี้เธอก็เหนื่อยมากเหมือนกัน

เช้าวันต่อมา เฉินเฉิงตื่นขึ้นมาพร้อมกลิ่นอาหารที่หอมอบอวล

เขาขยี้ตาแล้วเปิดประตูออกจากห้อง เห็นเจียงลู่ซีกำลังสวมผ้ากันเปื้อน นำอาหารออกมาจากครัว

บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นมีอาหารสองจานที่เธอทำเสร็จแล้ว หนึ่งคือมันฝรั่งผัดหมู อีกหนึ่งคือไข่ผัดพริกหยวก

ในมือของเธอมีแผ่นแป้งนึ่งที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ

เมื่อเห็นเฉินเฉิงตื่นออกมาจากห้อง เจียงลู่ซีก็พูดขึ้น “ไปล้างหน้าแปรงฟันสิ จะได้มากินข้าว”

เพราะต้องทำอาหาร หน้าขาวนวลของเธอจึงมีเหงื่อซึมเต็ม เธอมัดผมขึ้นอย่างเรียบง่ายเพื่อความสะดวก

แสงแดดอ่อนๆ ของยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านระเบียง กระทบใบหน้าที่งดงามของเธอ เผยความงามที่ดูเรียบง่ายแต่จับใจ

เฉินเฉิงเดินเข้ามาใกล้ ใช้แขนเสื้อของเขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากและใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน

“สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมเคยทำในชีวิต คือฤดูใบไม้ร่วงปี 2010 ที่เชิญคุณมาเป็นติวเตอร์ให้ผม” เขาพูดอย่างจริงใจ “แต่สิ่งที่โชคดีที่สุดในชีวิตของผม คือการได้รู้จักคุณ ไม่ใช่เพียงการสอบติดมหาวิทยาลัยชั้นนำ แต่เป็นการที่ผมได้รู้จักตัวคุณจริงๆ”

เจียงลู่ซีได้ยินก็เม้มริมฝีปาก เธอตอบเบาๆ “คุณเพิ่งตื่นใช่ไหมคะ ถึงได้พูดเพ้อเจ้อแบบนี้”

“ว่ามันเป็นคำพูดเพ้อเจ้อหรือเปล่า คุณรู้อยู่แล้ว” เฉินเฉิงยิ้มพร้อมกับมองเธออย่างอ่อนโยน

เมื่อเขาจ้องมองเธออย่างนั้น เจียงลู่ซีก็หน้าแดงขึ้นมา เธอพูดพร้อมหลบตา “คุณมองฉันทำไม?”

“ไม่มีอะไร” เฉินเฉิงยิ้ม “แค่เหมือนเพิ่งเห็นนางฟ้า หรือบางทีผมอาจจะตาฝาดไปก็ได้”

เจียงลู่ซีเม้มปากแน่นและเงียบไป

“เอาล่ะ ผมจะไปปิดแอร์ในห้องให้” เฉินเฉิงพูดพลางหันหลังเดินออกไป

“ฉันปิดไปแล้ว” เธอพูดขึ้น

“ปิดยังไง?” เขาถามด้วยความสงสัย

“ดึงปลั๊กออก” เธอตอบเสียงเบา พร้อมทำท่าจะวิ่งหนี “ฉันปิดตอนเช้านะ ไม่ใช่ตอนกลางคืน คุณห้ามมาทำตัวน่าเกลียดล่ะ ไม่งั้นฉันจะวิ่งหนีจริงๆ”

เธอจำคำขู่ของเขาเมื่อคืนได้ดี และกลัวว่าเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ

เฉินเฉิงหัวเราะ “ผมไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้น ตอนเช้าคุณไม่อยู่ในห้อง ดึงปลั๊กก็ไม่แปลก แอร์ที่เปิดทิ้งไว้ก็เปลืองไฟ คุณทำถูกแล้ว”

เขาพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “แต่สิ่งที่คุณทำผิดคือ ตอนคุณทำอาหารอยู่ในห้องนั่งเล่น ก็เปิดแอร์ในห้องนั่งเล่นด้วยจะดีกว่า แบบนี้จะได้ไม่ร้อนจนเหงื่อออกเยอะ”

“ไม่ได้ร้อนขนาดนั้น” เธอส่ายหน้าเบาๆ

เฉินเฉิงชี้ไปที่แขนเสื้อของตัวเองที่เปียกจากเหงื่อของเธอ “แขนเสื้อผมเปียกเพราะน้ำลายเหรอ?”

เจียงลู่ซีหน้าแดงอีกครั้งเมื่อเห็นรอยเปียกนั้น

“ผมจะไปล้างหน้าแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เราออกไปซื้อของที่ลืมซื้อเมื่อวานกัน” เขาพูดพร้อมกับเปิดแอร์ในห้องนั่งเล่น แล้วกลับไปปิดแอร์ในห้องของตัวเองก่อนจะไปล้างหน้า

เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองก็ออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของเพิ่มเติม พร้อมกับเรื่องราวใหม่ๆ ที่จะเกิดขึ้นในวันนั้น

“อย่าอ่านหนังสือจนดึกเกินไปนะ” เฉินเฉิงกล่าวพร้อมยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของเจียงลู่ซี

“แล้วก็...ราตรีสวัสดิ์” เขากล่าวต่อพร้อมยิ้ม “เราอยู่ใกล้กัน ผมเลยไม่ส่งข้อความละกัน”

“ราตรี...สวัสดิ์” เจียงลู่ซีตอบเบาๆ แทบไม่กล้าสบตา

“อืม” เฉินเฉิงพยักหน้า ก่อนจะหมุนตัวกลับไปยังห้องของตัวเอง

“อืม” เจียงลู่ซีก็เผลอเอ่ยตอบกลับอีกครั้ง

เฉินเฉิงหันกลับมามองเธอพลางยิ้ม “นี่ไม่ใช่แชทนะ จะพูดอะไรก็ไม่ต้องตอบเหมือนพิมพ์ข้อความหรอก”

“เรื่องของฉัน!” เจียงลู่ซีทำหน้ามุ่ยพร้อมจ้องเขาอย่างไม่พอใจ

“ใช่ ตอนนี้มันยังเป็นเรื่องของคุณ” เฉินเฉิงตอบพร้อมยิ้ม ก่อนจะเดินจากไป

“และจะไม่มีวันเปลี่ยนไปด้วย!” เจียงลู่ซีพึมพำพร้อมกำหมัดแน่น ขณะที่มองเขาหายเข้าไปในห้อง

หลังจากเฉินเฉิงกลับเข้าไปในห้อง เจียงลู่ซีก็ปิดประตูและกลับไปนั่งเรียนต่อที่โต๊ะหนังสือ

เช้าวันต่อมา

เมื่อเฉินเฉิงตื่นขึ้นมา กลิ่นหอมของอาหารเช้าก็ลอยมาจากครัว เขาเปิดประตูเดินออกมาพร้อมขยี้ตา เห็นเจียงลู่ซีสวมผ้ากันเปื้อนกำลังนำอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น

บนโต๊ะมีทั้งมันฝรั่งผัดหมูและไข่เจียวพริกหยวก เธอยังถือแป้งนึ่งสดใหม่ที่เพิ่งเสร็จ

เมื่อเห็นเฉินเฉิงออกมาจากห้อง เจียงลู่ซีก็พูดขึ้น “ไปล้างหน้าแปรงฟันสิ จะได้มากินข้าว”

หน้าของเธอมีเหงื่อซึมเล็กน้อยจากการทำอาหาร เส้นผมของเธอถูกรวบไว้หลวมๆ โชว์ใบหน้าที่งดงามท่ามกลางแสงแดดยามเช้า

เฉินเฉิงเดินเข้ามาใกล้ ใช้แขนเสื้อของเขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

“สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมเคยทำ คือปี 2010 ฤดูใบไม้ร่วง ที่ผมขอให้คุณมาช่วยสอนพิเศษ” เฉินเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “แต่สิ่งที่โชคดีที่สุดในชีวิตของผม ไม่ใช่แค่การได้สอบติดมหาวิทยาลัยดีๆ แต่เป็นการได้รู้จักคุณ”

เจียงลู่ซีหน้าแดงทันที เธอตอบเบาๆ “คุณเพิ่งตื่นหรือเปล่า? ถึงได้พูดอะไรเพ้อเจ้อแบบนี้”

“คำพูดเพ้อเจ้อหรือเปล่า คุณรู้ดีที่สุด” เฉินเฉิงยิ้มขณะมองเธอ

เมื่อเธอสบตาเขา ใบหน้าของเธอก็ยิ่งแดง เธอรีบพูดขึ้น “มองฉันทำไม?”

“ไม่มีอะไร” เขาตอบพร้อมยิ้ม “แค่เหมือนเห็นนางฟ้า หรืออาจจะตาฝาดก็ได้”

“ไปล้างหน้าเถอะ!” เธอเปลี่ยนเรื่องทันที

หลังจากทั้งสองกินอาหารเช้าเสร็จ เจียงลู่ซีก็กลับเข้าห้องเพื่อเรียนต่อ ขณะที่เฉินเฉิงเริ่มเขียนงานที่เขาวางแผนจะรวมไว้ในหนังสือบทความของเขา

ในเวลาเดียวกัน ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในอันเฉิง เฉินชิงได้จัดงานพบปะเพื่อนเก่าร่วมชั้นเรียน

เธอเชิญเพื่อนที่สนิทสมัยมัธยมปลายมารวมตัวกัน หลังจากที่หลายคนแยกย้ายไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยต่างๆ

ระหว่างพูดคุย มีเพื่อนคนหนึ่งกล่าวถึงเรื่องที่เฉินเฉิงได้รับรางวัลใหญ่จากการเขียนบทความ สร้างความตึงเครียดให้กับบรรยากาศในทันที เพราะทุกคนรู้ดีว่าเฉินชิงเคยมีความรู้สึกพิเศษต่อเฉินเฉิง

แต่เฉินชิงกลับยิ้มอย่างสง่างามและกล่าวว่า “ฉันรู้เรื่องนี้ดี รางวัลของเขาน่ะ เป็นสิ่งที่พ่อฉันภาคภูมิใจที่สุด”

เพื่อนคนอื่นพยายามเปลี่ยนเรื่องและยกย่องพ่อของเธอซึ่งเป็นประธานสมาคมนักเขียนของเมือง

ทว่าบรรยากาศกลับแปรเปลี่ยนอีกครั้ง เมื่อเพื่อนคนหนึ่งกล่าวว่า “แต่ฉันได้ยินข่าวว่า เฉินเฉิงกับเจียงลู่ซีอาจไม่ได้จบลงด้วยกันนะ”

คำพูดนี้ทำให้ทุกสายตาหันไปที่เฉินชิงทันที