บทที่ 35 เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ?

บทที่ 35 เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ?

"เสาสีทองทะลุผ่านหน้าอกของสงลงไปยังพื้นดิน ราวกับตะปูที่ตรึงเขาไว้กับที่!"

สงรู้สึกถึงความร้อนระอุที่แผ่ซ่านออกมาจากหน้าอก ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว เขาเงยหน้ามองร่างที่ลอยอยู่เหนือเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความเกลียดชัง

ซูหยุนยังคงรักษาท่าทางสงบนิ่งภายนอก แต่ในใจกลับตกตะลึงไม่น้อย เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าการโจมตีนี้จะทรงพลังถึงเพียงนี้ เดิมทีเขาประเมินว่าพลังของตัวเองน่าจะสูสีกับฝ่ายตรงข้าม แต่กลับจัดการอีกฝ่ายได้ในพริบตา

"โจมตีจุดอ่อนเพื่อทำลายทั้งหมดงั้นหรือ?"

เขาครุ่นคิดแวบหนึ่ง แต่ไม่มีเวลาให้คิดมาก เพราะพลังของเขามีข้อจำกัดด้านเวลา

"ฉันจะปล่อยให้มันเสียเปล่าไม่ได้!"

ซูหยุนเบนสายตาที่เยือกเย็น มือขวาค่อยๆ ขยับ

"ฉึก!"

ลำแสงสีทองตัดผ่านร่างของสงที่เหลือ ราวกับกำลังตัดผ่านเนื้อไม้ โลหิตพุ่งกระเซ็น

"ระวัง!"

"หนีเร็ว!"

ภาพอันน่าสะพรึงทำให้จ้านและเหย่เกิดความกลัวจนขนลุกไปทั่วตัว พวกเขาตระหนักได้ทันทีว่าศัตรูนี้แข็งแกร่งเกินไป

"เราสู้ไม่ได้!"

"ถ้าเผชิญหน้าสิ่งที่จะพบคือความตาย!"

หลังจากเห็นจุดจบของสง ทั้งสองไม่ลังเลที่จะหนีเอาตัวรอด

"วิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!"

สมาชิกคนอื่นๆ จากเผ่าน้ำแข็งก็กระจายตัวหนีเหมือนมดที่แตกรัง

"คิดว่าจะหนีรอดงั้นหรือ?"

ซูหยุนมองดูพวกที่กำลังหนีตายด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีวี่แววของความปรานี

มือขวาของเขากวาดไปข้างหน้า ลำแสงสีทองฟาดลงไปบนพื้นดิน เสียงดังสะเทือนพื้นจนเกิดร่องลึกขึ้น

เป้าหมายหลักของเขาคือสองนักรบระดับหนึ่ง

"เหย่ ระวัง!"

จ้านร้องเตือนเมื่อเห็นลำแสงกำลังพุ่งไปทางเหย่

"ข้ารู้แล้ว!"

เหย่รู้สึกถึงความร้อนจากด้านหลัง ความกลัวทำให้เขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"ข้าไม่ยอมตาย! ฉันจะไม่ตายในที่แบบนี้!"

ในช่วงเวลาสุดท้าย เขากลิ้งตัวออกไปด้านข้าง

"ฉั่วะ!"

แต่ก็หลบไม่พ้น ลำแสงสีทองตัดผ่านแขนซ้ายของเขา แขนข้างนั้นกระเด็นออกไปพร้อมกับเลือดและฝุ่นที่ลอยขึ้นมา

ซูหยุนแสดงสีหน้าเสียดายนิดหน่อย แต่ลำแสงยังคงพุ่งไป

"ฉึก!" "ฉึก!"

เสียงแหลมคมดังขึ้นอีกครั้ง ชายสองคนที่อยู่ใกล้ๆ โดนลำแสงตัดแบ่งร่างเป็นสองส่วน พวกเขาล้มลงพร้อมเสียงร้องโหยหวน

โชคดีที่ความร้อนจากลำแสงได้เผาบาดแผลจนปิดสนิท ทำให้ภาพไม่เลอะเทอะไปมากกว่านี้...

"ลำแสงสีทองเริ่มสลายหายไปจากมือของซูหยุน เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาแก่ผู้รอดชีวิตเบื้องล่างว่า ‘ถึงขีดจำกัดแล้วสินะ น่าเสียดาย ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะโชคดี’"

"เมื่อลำแสงสีทองสลายไป ผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ร้ายแรงเริ่มตั้งตัวได้หลังจากความหวาดกลัวที่ทำให้ขาอ่อน แม้พวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นจนจ้องมองด้วยสายตาเดือดดาล แต่หากสังเกตให้ดีจะเห็นว่าลึกลงไปในแววตายังมีความหวาดหวั่นเจือปนอยู่"

"พวกเขาเกรงกลัวจริงๆ ลำแสงสีทองนั้นเป็นราวกับยมทูตแห่งความตายที่แตะต้องแล้วต้องตาย ไม่มีใครสามารถต้านทานได้ มีเพียงการหลบหนีเท่านั้น!"

"ชาวเผ่าหยานหวงต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง พวกเขามองดูเทพด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความศรัทธา"

"นี่แหละ เทพของเผ่าเรา!"

"พวกเขาคิดอย่างตื่นเต้น"

"เหย่ ซึ่งรอดชีวิตจากหายนะกุมบ่าซ้ายที่ดำไหม้เอาไว้พลางตะโกนอย่างเดือดดาล ‘เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?!’

‘เจ้ากล้าต่อกรกับเผ่าของพวกเราจริงๆ เหรอ?!’

‘เจ้ากล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?!’"

"ชาวเผ่าน้ำแข็งที่รอดชีวิตร่วมกันด่าทอด้วยความโกรธแค้นและมองซูหยุนด้วยสายตาเคียดแค้นพลางพูดว่า ‘แม้เจ้าเป็นเทพ เจ้าก็ไม่มีทางสู้เทพแห่งน้ำแข็งได้ เจ้าจะต้องตายแน่ๆ!’"

"ซูหยุนฟังคำด่าทอของคนทั้งแปดที่เหลือรอดอย่างขบขัน คนพวกนี้ยังไม่เข้าใจถึงสถานการณ์นี้เลยงั้นสินะ?"

"เขาเหลือบมองเหย่อย่างเย็นชา ทำเอาอีกฝ่ายเหงื่อแตกซิก"

"‘เจ้ามนุษย์ผู้ต่ำต้อย อะไรทำให้เจ้ากล้ามาพูดจาเช่นนี้กับข้า?’"

"เหย่ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกหวาดกลัวเกิดขึ้นในใจ"

"อย่างที่เขาคาดไว้ แสงสีขาวเริ่มก่อตัวขึ้นในมือของซูหยุนอีกครั้งภายใต้สายตาหวาดกลัวของชาวเผ่าน้ำแข็งทั้งแปด"

"‘ในเมื่อเจ้าศรัทธาในเทพของเจ้า ข้าก็จะส่งเจ้าไปพบเขา เขาน่าจะยินดีที่ได้พบพวกเจ้า’"

"เสียงที่เย็นชาดังก้องไปทั่วทุกทิศ"

"‘หนีเร็วเข้า!’"

"เหย่และจ้านตะโกนบอกคนอื่น พร้อมสบตากัน เห็นความสิ้นหวังและความอ้างว้างในแววตาของอีกฝ่าย"

"พวกเขารู้ดีว่าคนอื่นอาจหนีรอดได้ แต่เทพองค์นี้ไม่มีทางปล่อยพวกเขาสองคนแน่ และพวกเขาก็ไม่มีทางสู้ลำแสงสีทองนั้นได้เลย"

"อย่างไรก็ตาม แม้จะเป็นเช่นนั้น หากต้องตาย พวกเขาก็จะทำให้เทพองค์นี้ต้องแลกบางอย่าง!"

"ทั้งคู่จ้องมองซูหยุนด้วยความเคียดแค้น พลางตะโกนดังลั่น ร่างของพวกเขาเริ่มปกคลุมด้วยเปลวเพลิงสีฟ้าขาว"

"‘เวทศักดิ์สิทธิ์ ผลึกน้ำแข็ง!’"

"‘เวทศักดิ์สิทธิ์ ผลึกน้ำแข็ง!’"

"พวกเขาใช้คาถาโจมตีพร้อมกัน"

"ผลึกน้ำแข็งจำนวนมากก่อตัวเหนือศีรษะของพวกเขา"

"‘ตายซะ เจ้าเทพกระจอก!’"

"ทั้งคู่ส่งผลึกน้ำแข็งจำนวนมากพุ่งโจมตีซูหยุนที่ลอยอยู่กลางอากาศด้วยความโกรธแค้น"

"ซูหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางโบกมือหนึ่งครั้ง"

"พลังศักดิ์สิทธิ์พลุ่งพล่าน แสงสีขาวที่หนาแน่นกว่าก่อนหน้าก่อตัวขึ้นและพุ่งเข้าไปต้านทานผลึกน้ำแข็งทั้งสองกลุ่มทันที"

"‘บึ้มมมมมมม’"

"เสียงดังสนั่นเกิดขึ้นเมื่อสองพลังปะทะกัน ผลึกน้ำแข็งเริ่มละลายและสลายไป ขณะที่แสงสีขาวหยุดอยู่กับที่ ดูเหมือนพลังทั้งสองฝ่ายจะต้านกันอยู่"

"ภาพนี้ทำให้ทั้งสองคนที่อยู่เบื้องล่างดีใจจนออกนอกหน้า พวกเขาคิดว่าเทพองค์นี้ก็ไม่ได้แข็งแกร่งจนเกินไปนัก"

"คนอื่นๆ ที่ไม่ได้หนีไปไกล เห็นภาพนี้ผ่านหางตาก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาในใจ"

"‘ฮ่าๆ เจ้า...’"

"ทั้งสองกำลังจะพูดเยาะเย้ยอะไรบางอย่าง"

"‘วงล้อทองคำ’ เสียงเย็นชาดังขึ้นมา"

"คำสองคำนี้ทำให้ใบหน้าของพวกเขาช็อกค้างไปทันที ความหวาดกลัวพุ่งเข้ามาในใจ"

"วงล้อทองคำในมือของซูหยุนได้ก่อร่างจนสมบูรณ์"

"‘เหยี่ยว!’"

"เสียงใสแหลมเล็กดังขึ้น ลำแสงสีทองพลันสว่างวาบขึ้นมา"

"เสียงที่พวกเขาหวาดกลัวกลับมาอีกครั้ง!"

"‘ไม่!’"

"‘โล่น้ำแข็ง!’"

"เหย่ร้องเสียงหลง ขณะที่แสงสว่างจ้าสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา มันคือแสงแห่งความตาย"

"โล่ที่สร้างขึ้นจากน้ำแข็งก่อตัวขึ้นตรงหน้าเขา แม้กระทั่งเกราะน้ำแข็งอีกชั้นก็ปกคลุมตัวเขาไว้ แต่ถึงกระนั้น เขากลับไม่รู้สึกถึงความปลอดภัยแม้แต่น้อย!"

"‘กร๊อบ...กร๊อบ...’"

"เหย่สิ้นหวังอยากหนีไป แต่พอก้าวขาออกไป ลำแสงสีทองก็พุ่งมาถึงตัวเขาแล้ว"

"ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ลำแสงสีทองที่ระเบิดพลังอย่างฉับพลันนี้ ไม่มีทางที่เขาจะหลบพ้นได้"

"‘ฉึก~’"

"เหย่มองลำแสงสีทองที่ปักทะลุอกของเขาด้วยความสิ้นหวัง ก่อนจะสิ้นใจเขาร้องด้วยความแค้น ‘เจ้าเทพ!!’"

"ก่อนจะล้มลง เขาร่ายผลึกน้ำแข็งอีกครั้งหนึ่ง"

"ซูหยุนไม่ได้สนใจคาถานั้น เขาโบกแขนขาวสะอาดของตน แสงสีขาวพุ่งขึ้นมาต้านเอาไว้"

"เมื่อขาดเหย่ที่ร่วมต้าน แสงสีขาวก็กวาดทำลายน้ำแข็งผลึกจนหมดสิ้นในทันที"

"ซูหยุนโบกมือทันใดนั้น แสงสีทองพุ่งตัดผ่านร่างของเหย่ ทำให้หน้าอกของเขาถูกเฉือนออกเป็นบาดแผลขนาดใหญ่ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นก่อนที่เขาจะล้มลง"

"‘หืม?’ ซูหยุนกำลังจะเล็งวงล้อทองคำไปยังนักรบระดับหนึ่งที่เหลืออยู่คนสุดท้าย แต่การกระทำของอีกฝ่ายกลับทำให้เขาขมวดคิ้วและหยุดชะงัก"

"แทนที่จะหลบหนี อีกฝ่ายกลับวิ่งไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด"

"เขากลับวิ่งตรงไปยังชาวเผ่าหยานหวง"

"‘เขาคิดจะทำอะไร?’ ซูหยุนครุ่นคิดพลางกล่าวเบาๆ ‘ปุโรหิตเฒ่าหรือ?’"

"เมื่อมองดูทิศทางชัดเจนขึ้น เขาก็พบว่าชายผู้นั้นกำลังพุ่งตรงไปยังปุโรหิตเฒ่าอย่างแน่วแน่"

(จบตอนที่ 35 )