บทที่ 150: กล่องสมบัติที่ตกลงมา แต่ไม่มีใครกล้าหยิบ!

... ยกเว้นตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่า สูตว์ตัวอื่นๆ ทั้งหมดได้กลับไปยังพื้นที่เก็บ

พลังอันมหาศาลถูกดึงรวมเข้ามาอยู่ในตัวคนๆ เดียว

หลี่เหยาเผยออร่าที่แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบมิได้

ความรู้สึกถึงอันตรายสุดขั้ว ทำให้อสูรหลุดจากใต้ดินอย่างรวดเร็ว

"ฟู่ฟู่ ฮึ่ม!" เสียงคำรามอย่างแหบๆ ดังขึ้น

ออร่าชั่วร้ายแผ่ขึ้นไปเรื่อยๆ

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์นี้ถึงกับตัวแข็ง

อสูรที่แข็งแกร่งเกินจริงอยู่แล้ว จะยังสามารถแข็งแกร่งขึ้นไปอีกหรือ?

หลี่เหยาจะรับมือไหวหรือไม่?

มีเพียงมิชาโลเท่านั้นที่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ส่ายหัวไปมา

"แมลงตัวน้อยที่ไร้ประโยชน์ ถึงแม้จะดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่เหยาได้หรอก!"

โลกภายนอก

ที่บ้านตระกูลหลี่

หลี่เหยากำลังเผชิญหน้าอสูรตามลำพังบนจอภาพ

ถ้วยน้ำในมือของกั๋วหนิงถูกบีบจนแตก เศษแก้วฝังลงในเนื้อ

เลือดไหลออกมา

แต่ทั้งกั๋วหนิงและหลี่หยางจ้องจอภาพอย่างไม่วางตา ไม่กล้าหันไปมองที่อื่นแม้แต่เสี้ยววินาที

คนที่ต่อสู้กับอสูรน่ากลัวในจอภาพนั้นคือบุตรชายของพวกเขา

ความรู้สึกนี้คงมีแค่พวกเขาที่เข้าใจได้

ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ พวกเขายินดีให้

หลี่เหยาไม่มีพรสวรรค์เสียยังจะดีกว่า จะได้อยู่ที่เมืองเจียงโจวเป็นคนธรรมดาที่ปลอดภัย

ไม่ต้องมาต่อกรกับสัตว์อสูรที่ไม่มีใครจัดการได้แบบนี้!

แต่แล้ว

เพียงการฟันดาบของหลี่เหยาทำให้ความกังวลทั้งหมดหายไป

หลังจากอสูรพุ่งมาด้วยความเร็วสูงถึงขนาดที่หลี่เหยามองไม่เห็นการเคลื่อนไหว

พลังที่แฝงด้วยแสงดำปรากฏขึ้นที่หมัดของมัน พุ่งเข้าใส่หน้า

หลี่เหยา

"ตูม!"

แม้โล่ป้องกันจะพร้อมใช้งาน แต่โดนหมัดนี้ไปก็ถึงกับแตกเป็นเสี่ยง

【-18255】

จากคุณสมบัติของมัน อสูรตัวนี้ถือว่าเป็นตัวที่แข็งแกร่งที่สุดที่

หลี่เหยาเคยเจอ

แต่ประสบการณ์การต่อสู้เทียบ ปีกมืด-เกย์เนียต ยังไม่ได้เลย!

ในตอนนั้น ปีกมืด-เกย์เนียต เพียงแค่เผชิญหน้าหลายท่าก็รู้ว่าการโจมตีหลี่เหยานั้นไร้ผล จำเป็นต้องโจมตีสัตว์อัญเชิญแทน

หลี่เหยาส่ายหัวเล็กน้อย

ก็เพราะว่าเจ้าตัวนี้พึ่งฟักออกจากไข่ จะไปเปรียบกับ

ปีกมืด-เกย์เนียต ที่อายุมากมายเท่าไหร่ก็ไม่รู้ได้อย่างไร

หลี่เหยายกดาบของผู้สืบทอดขึ้นมาเบาๆ แล้วฟันออกไปครั้งหนึ่ง

"ฟ้าว!"

แขนที่ดำมืดสนิทพุ่งทะยานขึ้นฟ้า

อสูรพยายามหนี แต่หลี่เหยาจับหัวมันไว้อย่างง่ายดาย

เหมือนตอนที่อสูรจับหัวของฉินเสวี่ยจวินไม่มีผิด

ความแตกต่างของพลังที่ไม่อาจเปรียบเทียบได้ ทำให้มันถูกล็อกไว้เหมือนเชื่อมติดกับเหล็ก

ในขณะเดียวกัน ท่ามกลางป่าไกลออกไป มีร่างเล็กๆ คนหนึ่งกำลังเย็บซ่อมหุ่นอสูรอยู่

เมื่อสังเกตเห็นหลี่เหยาจับหัวของอสูร

เงามืดในใจของฉินเสวี่ยจวินจากการโดนอสูรจับหัวหายไปทันที

"ฮึ!"

"อสูรตัวน้อยๆ"

"รู้ไหมว่ามนุษย์เรามีสุภาษิตโบราณอยู่ว่า"

"ตีลูกก็เรียกพ่อแม่มาด้วย!"

ในขณะเดียวกัน ฉินเสวี่ยจวินก็รู้สึกหวั่นเล็กน้อย

ท้ายที่สุด อสูรตัวนี้พวกเขาเรียกมาเพื่อจัดการหลี่เหยาโดยเฉพาะ

หากหลี่เหยารู้เรื่องนี้...

คงไม่มีใครบอกออกไปแน่ๆ ใช่ไหม?

เมื่อเห็นความน่ากลัวของหลี่เหยา

จีหยวนและซื่อซีเซี่ยที่อยู่ไกลออกไปถึงกับกลืนน้ำลาย

แล้วมองหน้ากันเหมือนบอกเป็นนัยว่า

ตายก็จะไม่บอกออกไป!

หลี่เหยาจับหัวอสูร

มืออีกข้างหนึ่ง หมุนดาบยาวเป็นสาย

"ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ!"

โดยที่มันไม่มีโอกาสตอบโต้ใดๆ แขนทุกข้างของอสูรถูกฟันขาดหมดสิ้น

ตั้งแต่ต้นจนจบ

หลี่เหยาไม่ได้ใช้ทักษะใดๆ แค่ใช้พลังบริสุทธิ์บดขยี้เท่านั้น

"ฟู่ ฟู่ ฟู่!" เสียงคำรามแสนเจ็บปวดดังขึ้น

ไม่มีใครกล้าเชื่อ นี่มันยังเป็นอสูรที่พึ่งจะเอาชนะไม่ได้ตัวเดิมอยู่จริงหรือ?

ทำไมพออยู่ต่อหน้าหลี่เหยา กลับดูเหมือนของเล่นไปเลย

"ไม่ใช่ว่ามันอ่อนแอ" ซื่อซีเซี่ย ผู้ครอบครองพจนานุกรมนักล่า

เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ "แต่เป็นเพราะหลี่เหยานั้นแข็งแกร่งเกินไป..."

อสูรที่สูญเสียแขนขา ไม่เหลือแรงใจที่จะสู้ บินขึ้นฟ้าด้วยการกระพือปีกอย่างบ้าคลั่ง

"ฟึบ!"

【พุ่งแทงทะลุมิติ】

หลี่เหยาปรากฏตัวขึ้นข้างหลังอสูร

ลมแรงพัดผ่านเสื้อคลุม ส่งกลิ่นอายของการทำลายล้างไปทั่ว

เงาสีม่วงวาบผ่าน

การโจมตีด้วยพลังเกือบสองหมื่น ตรงเข้าตัดที่ลำคออสูรอย่างแม่นยำ

"เปาะ!"

ในเมืองหลวงกรุงปักกิ่ง

ชายชราทำถ้วยชาหลุดจากมือ เสียงกระทบพื้นดังขึ้นอย่างชัดเจน

"คลื่นลูกใหม่ในแม่น้ำแยงซี ผลักคลื่นลูกเก่าออกไป เด็กคนนี้ หากเติบโตขึ้นได้ จะสามารถรักษาความเจริญของประเทศมังกรไปอีกเป็นร้อยปี"

เมื่อได้ยินคำชื่นชมจากเฉียนเหลาเกี่ยวกับหลี่เหยาในระดับนี้

ผู้สูงอายุที่อยู่ใกล้ๆ ต่างก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียด

ขณะที่แต่ละคนคิดไปต่างๆ นานา

ในจอภาพ

อสูรคล้ายจะรู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งความตาย เสียงร้องก้องฟ้าดังขึ้น

"ติ้ง!"

เสียงเหมือนเหรียญตกกระทบพื้นดังเข้าหูทุกคน

คมดาบเฉือนผ่านลำคออสูรโดยไม่หยุดชะงัก

ไม่มีเสียงร้องหรือแม้แต่เสียงใดๆ

ในวินาทีถัดมา

หัวของอสูร รวมถึงภูเขาสูงเบื้องหลัง

ค่อยๆ หลุดลงมาราบเรียบ

【-435124 (โจมตีจุดอ่อน/โจมตีร้ายแรง)】

ผ่านไปไม่กี่วินาที เสียงลมพัดโหมมา พร้อมกับก้อนหินที่หล่นจากภูเขา สร้างฝุ่นควันหนาทึบ

ทุกคนราวกับกลายเป็นหุ่นไม้ ยืนนิ่งมองร่องดาบที่ลึกเป็นร้อยเมตรเบื้องหน้า

เหมือนแปรงศักดิ์สิทธิ์แต่งแต้มให้ทะเลทรายรกร้างนี้แยกเป็นสองส่วน

【สังหารอสูรระดับจอมทัพ ได้รับประสบการณ์เพิ่ม 70%】

【ยินดีด้วย ระดับเพิ่มขึ้น!】

พร้อมกันนั้น นักเรียนที่อยู่ในสนามสอบก็ได้รับข้อความแจ้งเตือน

【ยินดีด้วยทุกคน ดันเจี้ยนต้นกำเนิด สำเร็จ!】

【ได้รับรางวัล: กล่องของขวัญแรกฝ่า (ระดับฝันร้าย)

ตำแหน่งสูงสุดในกระดานการมีส่วนร่วมจะได้รับต่างหูลึกลับ (ระดับทอง) เพิ่มเติม】

【รังแมลงกระดูกได้กลายเป็นดันเจี้ยนถาวร

ระดับการเข้าร่วม 25~35 จำกัดจำนวนคน 100 เปิดระดับตั้งแต่ธรรมดาถึงฝันร้าย】

【อันดับการมีส่วนร่วม: ที่ 1. หลี่เหยา (ผู้ควบคุมหมาก),

ที่ 2. ฉินเสวี่ยจวิน (ตุ๊กตาจอมเวทย์), ที่ 3. จางอี่เฉิง (เจ้าแห่งดาบ

.... (นักรบกระหายเลือด) ...】

เสียงแจ้งเตือนต่อเนื่องขึ้นเต็มหน้าจอของทุกคน

หลี่เหยาตกลงจากฟากฟ้า

【การอุทิศ】สิ้นสุดลง คุณสมบัติของเขากลับสู่สถานะปกติของ【พันธนาการ】

【พันธนาการ】ระยะเวลา 20 นาที เพียงพอที่จะทำให้เขาทำสิ่งต่างๆ ได้มากมาย

เช่นตอนนี้

เริ่มจากกำจัดเสินเหว่ย จากนั้นสังหารอสูรระดับจอมทัพอย่างคอร์อิน โดยยังมีเวลาเหลืออีกหลายนาที

"ใช่แล้ว ยังมีเสินเหว่ย อีก!"

หลี่เหยานึกได้ รีบมุ่งหน้าไปยังถ้ำที่พบก่อนหน้าแล้วกระโดดลงไป

ทุกคนยังไม่รู้ว่าหลี่เหยาตั้งใจทำอะไร ไม่มีเวลาคิดมาก

สายตานับไม่ถ้วนจ้องไปที่บริเวณที่อสูรเสียชีวิต

ของรางวัล!

หลี่เหยาเอาชนะอสูรระดับจอมทัพด้วยความต่างของระดับที่มากขนาดนี้ แทบจะเรียกได้ว่าด้วยความสามารถคนเดียว

กล่องสมบัติที่ตกลงมาต้องให้รางวัลที่ล้ำค่าอย่างแน่นอน

ล้ำค่าจนกระทั่ง แม้แต่วังซื่อฮุยและคนอื่นๆ บนเรือรบยังอดกลืนน้ำลายไม่ได้

แต่กระนั้น

แม้พวกเขาจะอยากรู้ว่าหลี่เหยาจะได้อะไรดีๆ ไปบ้าง แต่ก็ไม่มีใครมีความคิดที่จะละโมบแม้แต่น้อย

นักเรียนคนอื่นๆ ยิ่งไม่กล้า

ไม่มีใครกล้าหายใจแรง สายตาจับจ้องที่กล่องสมบัติ ก่อนจะหันหน้าไปยังวังวนที่เชื่อมสู่โลกภายนอก

กล่องสมบัติถูกวางอยู่ข้างวังวน นอนรออยู่ที่พื้นอย่างโดดเดี่ยว

ไม่มีใครกล้าไปหยิบ

เพราะ

นั่นคือรางวัลแห่งชัยชนะของหลี่เหยา