ตอนที่ 28 – เตรียมตัวลงมือ

ช่องภูมิภาค, จำนวนประชากร: 539

“มีใครอยู่ใกล้ป่าเหี่ยวเฉาบ้างไหม ฉันเพิ่งค้นพบสิ่งที่ยิ่งใหญ่! นี่เป็นโอกาสที่ดี!”

เมื่อเห็นข้อความนี้ โคลินก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้น เขามั่นใจเกือบเต็มร้อยว่าคนคนนั้นหมายถึงบริเวณเชิงเขาโครว์ที่เขาไปมาเมื่อวานแน่ ทว่า โคลินตัดสินใจไม่ตอบและเลือกที่จะสังเกตอย่างเงียบๆ ไปก่อน.

หลังจากที่บุคคลนี้พูดจบ คนอื่นๆ ก็ตอบในช่องแชทอย่างรวดเร็ว: “ฉันรู้จักป่านั้น ฉันเห็นเมื่อวาน แต่ฉันกลัวเกินกว่าจะเข้าไป คุณเจออะไรเหรอ.”

“ถึงว่าล่ะ, ตอนฉันโดนพวกกลายพันธ์ไล่อยู่ จู่ๆพวกมันก็หยุดหลังจากฉันเข้าไป. ฉันไม่รู้เลยว่ามีบอสอยู่ในนั้น…” ใครบางคนพูดด้วยความโล่งใจ.

โคลินมองผ่านและเห็นว่ามีคนประมาณยี่สิบคนที่ได้ผ่านหรือเข้าไปในป่านั้นแล้ว ซึ่งบ่งบอกว่าคนเหล่านี้ไม่ได้อยู่ห่างจากเขามากนัก.

“ดูเหมือนว่าภูมิภาคไม่น่าจะใหญ่เกินไป แล้วนอกภูมิภาคล่ะ” โคลินสงสัย จากนั้นเขาก็เห็นคนที่เริ่มบทสนทนาโผล่ขึ้นอีกครั้ง.

“ลองดูนี่สิ! [หินเรืองแสง] [เห็ดแสงอาทิตย์] เมื่อวานนี้ ฉันเสี่ยงเข้าไปในป่าและเห็นเหมืองโทรมๆกลางแจ้ง เต็มไปด้วยของพวกนี้ น่าเสียดายที่ฉันคว้ามาได้นิดเดียวก่อนที่สัตว์ประหลาดจะปรากฏตัวขึ้น…”

โคลินเคยเห็น หินเรืองแสง มาก่อน เขาคลิกที่ เห็ดแสงอาทิตย์ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเพื่อดู: เห็ดสีขาวเรืองแสงที่เติบโตมาด้วยกันเหมือนเข็มยาวๆ.

หมายเหตุ: การกินมันจะช่วยขจัดความกลัวภายในและเพิ่มค่าสถานะเล็กน้อย. มีสารพิษในปริมาณเล็กน้อย. การกินมากเกินไปจะส่งผลเสีย [คำใบ้: คุณเหมือนจะได้ยินเสียงลางๆของพวกเห็ด: Praise the Sun!] (สรรเสริญดวงอาทิตย์)

[การกินมากกว่าสามดอกต่อวันจะทำให้สรรเสริญดวงอาทิตย์โดยไม่ได้ตั้งใจ การกินมากกว่าห้าดอกต่อวันจะทำให้เกิดความโง่เขลาชั่วคราว สรรเสริญดวงอาทิตย์เท่านั้น. การกินมากกว่าสิบดอกต่อวันจะทำให้กลายเป็นคนบ้าที่เอาแต่สรรเสริญดวงอาทิตย์]

สิ่งนี้เป็นอันตราย โคลินตัวสั่นเมื่อสัมผัสได้ถึงธรรมชาติอันชั่วร้ายของมัน.

ตอนนี้ช่องระดับภูมิภาคเริ่มมีกระแสฮือฮาเกี่ยวกับไอเทมเหล่านี้ ผู้ริเริ่มการสนทนากล่าวต่อว่า “ฉันกำลังจัดทีมอยู่ มารวมตัวกันในตอนเช้ากัน. ไปสำรวจในตอนบ่าย และแบ่งปันของที่ลูทมาในตอนเย็นกันเถอะ…”

“ฉันสนใจ แต่เราจะพบกันได้ยังไงล่ะ. ป่านั่นดูใหญ่นะ…”

“ฉันจะทำเครื่องหมายตามทางให้ เดินตามเครื่องหมายมา แล้วฉันจะรออยู่ชายป่าจนถึงเที่ยง”

“รอนานขนาดนั้นไม่เสียเลือดหมดหรอ?”

“ไม่อะ. แถวๆเหมืองไม่มีหมอกสีเทา เพราะงั้นฉันรอได้เรื่อยๆเลย”

“ขอเตือนด้วยความหวังดี. มีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่อยู่ในป่า ฉันเห็นมันเมื่อวาน รอยเท้าของมันใหญ่กว่าร่างกายของฉันทั้งตัวเลย.”

“เราจะไว้ใจได้ยังไงว่าคุณจะไม่หลอกเรา ทำไมถึงมีคนแบ่งปันของดีๆ แบบนี้?”

“เออ. เหมืองมันมีสัตว์ประหลาดอยู่บ้าง ฉันจัดการพวกมันคนเดียวไม่ไหว ถ้าคนเยอะก็ได้ของเยอะจริงไหมล่ะ?”

“ส่วนเรื่องสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ตัวนั่น ฉันรู้อยู่แล้ว. มันค่อนข้างโง่. ขอแค่อยู่ในบริเวณเหมืองนานพอ มันก็จะจากไป แต่ฉันไม่รู้ว่ามันไปไหน เพราะงั้นค่อยหนีออกจากป่าตอนนั้นก็แล้วกัน”

“พวกเรา ฉันเดาว่าเหมืองน่าจะมีอะไรบางอย่างที่ช่วยไล่หมอกสีเทาออกไปได้อย่างถาวร พวกคุณคงไม่อยากพกโคมไปตลอดหรอกใช่มั้ยล่ะ.”

“แถมหินเรืองแสง นี้ยังใช้ตีบวกอาวุธได้ด้วย ของดีแน่นอน”

“ปล. ใครเดินทางไกลไม่ได้ก็ไม่ต้องมานะ”

“…”

คนๆ นี้โกหกอยู่แน่ๆ โคลินแน่ใจมาก. ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ศพที่เขาเห็นเมื่อวานก็คงจะไม่เสียหายมากขนาดนี้ แต่โคลินก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงต้องโกหก.

สัตว์ประหลาดระดับลอร์ดสามารถยอมละทิ้งเป้าหมายเพื่อสิ่งที่ดีกว่าได้. ดังนั้นบางที คนๆ นี้, เหมือนกับ โคลิน, อาจต้องการใช้คนอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจบางอย่าง.

“น่าจะคุ้มค่าลองนะ เริ่มตั้งแต่เที่ยงวันเลยไหมล่ะ.”

“ฉันเอาด้วย!”

“ฉันจะไม่ไป ระวังตัวด้วยล่ะ. คนเจ้าเล่ห์ในหมอกสีเทาเป็นเรื่องปกติไปแล้ว.”

คนในช่องภูมิภาคเริ่มรวมตัวกัน โคลินตัดสินใจไม่เข้าร่วม เพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวกลายพันธุ์ระดับลอร์ดน่ากลัวเพียงใด หากไม่มีวิธีที่แน่ชัดในการฆ่ามัน เขาจะไม่เสี่ยง ในสถานการณ์ที่มีความไม่แน่นอนมากมาย การเสี่ยงชีวิตเป็นเรื่องโง่เขลา.

ด้วยคำแนะนำจากคำใบ้ โคลินไม่จำเป็นต้องเสี่ยงเช่นนั้น ในขณะที่ติดตามช่องภูมิภาคอยู่ เขาก็ค้นตลาดซื้อขาย แต่ก็ไม่พบอะไรที่น่าสนใจจึงได้แต่ส่ายหัว.

ได้เวลาเคลื่อนไหวแล้ว.

“หมายเลขหนึ่ง นี่เลือด 100 มล. ภารกิจของนายคือรวบรวมน้ำให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และต้องต้มน้ำให้เป็นเกรด 3 ก่อนเก็บ. ถ้านายพบแร่ โดยเฉพาะเหล็ก ให้ขุดแล้วเก็บไว้ในโกดัง…”

อาณาเขตเลเวล 2 นั้นมีพื้นที่จัดเก็บเหมือนช่องเก็บของ ซึ่งสามารถเก็บของได้เป็นจำนวนมาก. พวกทาสเองก็มีช่องเก็บของเหมือนกัน แต่มีเพียงช่องเดียวและจำกัดน้ำหนักได้ประมาณ 10 กิโลกรัม.

ส่วนเรื่องค้นหาเส้นทาง โคลินไม่ได้กังวลเลย. จุดเริ่มต้นของเขาดีมาก เดินไม่กี่นาทีก็ถึงแม่น้ำแล้ว เดินไปตามเส้นทางนี้ไม่ยากเลย.

“ถ้านายเจออันตรายและไม่สามารถรับมือกับมันได้ ให้รีบหนีทันที. อย่าพยายามต่อสู้. ความปลอดภัยต้องมาก่อน. ขอแค่กลับมาที่อาณาเขตได้ นายก็จะปลอดภัย”

“ครับท่าน!” หมายเลขหนึ่งพยักหน้า.

หลังจากสั่งการให้หมายเลขหนึ่ง โคลินหันไปหากลุ่มของหมายเลขสอง ซึ่งดูดีขึ้นแล้วแต่ยังขาดระเบียบกันอยู่.

รูปแบบทัพที่ดีไม่ได้รับประกันเรื่องประสิทธิภาพในการต่อสู้ แต่ทัพที่ไร้ระเบียบก็ทำงานได้ไม่ดีเช่นกัน.

“เอาล่ะ ได้เวลาอาหารแล้ว! เราจะออกเดินทางหลังจากกินเสร็จ 15 นาที!”

โคลินหยิบขนมปังดำหลายชิ้นและเนื้อที่เน่าเล็กน้อยออกมาต่อหน้าทุกคน. เขาอยากจะซื้อเนื้อสดจากตลาดมากๆ แต่ตอนนี้ความสำคัญของอาหารเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีใครขายเนื้อ. หลังจากค้าขายกันอย่างบ้าคลั่งเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ในที่สุดราคาน้ำก็ลดลง…

“เมื่อวานนี้ตอนสำรวจ ฉันไม่เห็นรอยเท้าสัตว์แม้แต่รอยเดียวเลย. บาทหลวงฆ่าพวกมันหมดแล้วเหรอ” โคลินพึมพำ จากนั้นก็วางส่วนผสมลงบนโต๊ะสังเคราะห์ภายใต้สายตาสีเขียวของลูกน้องของเขา.

[ขนมปังดำแข็ง*30 + เนื้อหนูเน่าเล็กน้อย*3 + เนื้อกวางเน่าเล็กน้อย*2 + เนื้อหมาป่าเน่าเล็กน้อย*4 = หม้อสตูว์หนึ่งหม้อ(โจ๊กเนื้อเพิ่มพลัง ชามเดียวให้พลังงานตลอดทั้งวัน~)]

“กินข้าวกันเถอะ!” โคลินประกาศด้วยรอยยิ้ม โดยไม่ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้นอีกต่อไป.