บทที่ 192 เมืองโกลด์ไชร์และผู้ฝึกสอนการเล่นแร่แปรธาตุ

คำพูดของเวย์นนำมาซึ่งความเงียบงัน ความจริงคือ โลกนี้ไม่ใช่โลกในเกมที่เรื่องราวจะจบลงเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ สำหรับสมาคมดิฟายอัสแล้ว พวกเขาอาจไม่สามารถแก้แค้นเวย์นได้เพราะพลังและความลึกลับในตัวเขา แต่ครอบครัวลอว์เรนซ์ในฐานะชาวไร่ธรรมดาอาจเผชิญกับการแก้แค้นที่โหดร้ายจากกลุ่มโจรได้ในทันทีที่เวย์นจากไป

จูลี่ ลูกสาวของลอว์เรนซ์ แสดงความโกรธเคือง นางหยิบขนมปังขึ้นมากัดแรง ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจว่า

“มันช่างเลวร้าย ท่านเวย์น! ฟาร์มแห่งนี้คือความภาคภูมิใจของพ่อและแม่ ข้ารู้สึกโกรธที่คนพวกนั้นมีสิทธิ์อะไรมายึดครองมัน พวกเราทำงานหนักสุจริตตลอดมา!”

ลอว์เรนซ์เงียบไปสักพักใหญ่ก่อนจะถอนหายใจ เขาเงยหน้ามองเวย์นด้วยความมุ่งมั่นและกล่าวว่า

“ท่านเวย์น ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่าน ท่านช่วยรับคำขอของข้าอีกสักครั้งได้หรือไม่?”

เวย์นพยักหน้ารับฟัง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า

“ท่านบอกข้ามาเถิด หากสิ่งที่ท่านขอไม่ขัดกับแผนของข้า ข้าจะช่วย”

ลอว์เรนซ์เผยความตั้งใจออกมา

“ตอนนี้ฟาร์มของเรากลายเป็นที่อันตรายเกินไป ข้าตัดสินใจจะพาครอบครัวหนีไปเมืองโกลด์ไชร์ ที่นั่นพี่ชายของข้าซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีสามารถช่วยดูแลเราได้”

ระบบแจ้งเตือน : ภารกิจใหม่:

"คุ้มครองครอบครัวลอว์เรนซ์ไปยังเมืองโกลด์ไชร์"

ระดับ: ผู้เชี่ยวชาญ

เมื่อได้ยินชื่อเมืองโกลด์ไชร์ ความคิดของเวย์นก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป เดิมทีเขาวางแผนจะไปยังเมืองสตอร์มวินด์เพื่อซื้ออุปกรณ์และยาจากต่างโลก แต่เมื่อพิจารณาสถานการณ์ในเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยการเมืองและอันตราย เขาจึงตัดสินใจวางแผนใหม่

เมืองโกลด์ไชร์ดูเหมือนจะเป็นตัวเลือกที่ดี ด้วยความที่เป็นเมืองเล็กอยู่ใกล้เมืองหลวง มีทรัพยากรครบครัน และยังมีผู้ฝึกสอนทักษะหลายคน ซึ่งเหมาะสมกับแผนการของเขามากกว่า

หลังจากพิจารณา เวย์นแสร้งทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบตกลงรับภารกิจของลอว์เรนซ์

“ข้าจะช่วยท่านเอง เมื่อข้าส่งพวกท่านถึงที่ ข้าก็อาจจะพักอยู่ที่โกลด์ไชร์สักระยะหนึ่ง”

ครอบครัวลอว์เรนซ์ใช้เวลาหนึ่งวันเพื่อเก็บสัมภาระและเตรียมการเดินทาง เวย์นไม่ได้เร่งรัดพวกเขา แต่ช่วยจัดการรายละเอียดต่าง ๆ ด้วยความเข้าใจ

“ลอว์เรนซ์ หลังจากข้าส่งพวกท่านถึงที่ ข้าเองก็คงอยู่ในเมืองนั้นเช่นกัน เราอาจจะได้เป็นเพื่อนบ้านกันก็ได้”

คำพูดของเวย์นทำให้ลอว์เรนซ์ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ขณะเตรียมตัวเดินทางสู่จุดหมายใหม่ที่ดูจะปลอดภัยกว่า

ไม่กี่วันต่อมา เวย์นเดินทางคุ้มครองครอบครัวลอว์เรนซ์ พร้อมกับครอบครัวคนงานอีกสองสามครอบครัวที่ตัดสินใจไปด้วย พวกเขาเข้าสู่เขตป่าดาร์ควูด ที่นี่มีทัศนียภาพร่มรื่น แต่ก็เต็มไปด้วยอันตรายที่แฝงตัวอยู่ในเงามืด

เวย์นอดคิดไม่ได้ว่าระบบของเขาช่างลึกลับเหลือเกิน ภารกิจคุ้มครองครั้งนี้ได้รับการกำหนดให้เป็นระดับผู้เชี่ยวชาญ แต่ศัตรูที่พบกลับมีเพียงแค่สัตว์ป่าและโจรหมาป่า ซึ่งล้วนจัดการได้อย่างง่ายดาย

โจรหมาป่าที่บุกโจมตีเขาอยู่ในสภาพเหมือนกองกำลังชุ่ยๆ ขาดอาวุธที่เหมาะสม เมื่อพวกมันส่งเสียงโวยวายวิ่งออกจากพุ่มไม้ เวย์นก็จัดการพวกมันไปถึงห้าหกตัวในเวลาไม่ถึงนาที ส่วนที่เหลือต่างพากันหนีไปอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทาง เวย์นและคณะได้ผ่านป้อมยามแห่งหนึ่ง เขาสังเกตเห็นประกาศจับที่แปะไว้บนป้ายบอกทาง ข้อความบนป้ายเป็นที่คุ้นเคย: จับตายโจรหมาป่าฮ็อก พร้อมรางวัลถึง 50 เหรียญทอง แม้รางวัลจะล่อตาล่อใจ แต่เวย์นยังต้องคุ้มครองผู้คนต่อไป จึงไม่ได้หยุดจัดการภารกิจนี้

เมื่อพวกเขามาถึงแยกทางที่สามารถมองเห็นเมืองโกลด์ไชร์จากระยะไกล ลอว์เรนซ์มองไปยังเส้นขอบฟ้าของเมืองพลางเอ่ยขึ้นด้วยความหวนนึก

“ท่าน เวย์น แต่ก่อนความฝันของข้าคือเปิดร้านขนมปังในเมืองสตอร์มวินด์ พ่อของข้าเคยเป็นช่างทำขนมปังที่มีชื่อเสียงในเมืองนั้น”

“แต่ตอนที่ออร์ครุกราน พ่อของข้าต้องเสียชีวิตด้วยน้ำมือของพวกมัน ข้าต้องพาครอบครัวหนีไปยังลอร์ดาเอรอนและไปอยู่ที่เซาธ์ชอร์ เราต้องเริ่มต้นใหม่ท่ามกลางความลำบาก”

“ตอนนี้ข้าคิดว่า ข้าควรเปิดร้านขนมปังที่เมืองโกลด์ไชร์แทน เพื่อให้ครอบครัวได้มีชีวิตที่สงบสุขเสียที”

เวย์นขี่ม้าตามขบวนพร้อมฟังสิ่งที่ลอว์เรนซ์พูด เขาพยักหน้าเห็นด้วยและกล่าวว่า

“เป็นความคิดที่ดี ข้าว่าไม่จำเป็นต้องร่ำรวยมากมาย หากสามารถอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุขและปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว”

“ข้าก็ไม่เคยไปเมืองโกลด์ไชร์ แต่ข้าได้ยินมาว่าที่นั่นเหมาะสมกับการเริ่มต้นใหม่ ท่านควรลองพิจารณาดู”

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงเมืองโกลด์ไชร์ในช่วงเย็น เมืองนี้มีประชากรกว่าพันคน บ้านเรือนหลายร้อยหลังเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ มีปล่องไฟที่ส่งควันบางๆ ลอยขึ้นฟ้า บรรยากาศเงียบสงบ

เมื่อพวกเขามาถึงประตูเมือง ชายวัยกลางคนหน้าตาเคร่งขรึม มีหนวดทรงแปดหราพร้อมผู้ติดตามสองสามคนเดินออกมาต้อนรับ

เขาอ้าแขนและกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า

“ยินดีต้อนรับน้องชาย และหลานสาวของข้า! รีบเข้ามาเถิด ป้าของเจ้ากำลังเตรียมมื้อค่ำอันแสนอร่อยไว้รอแล้ว!”

จูลี่รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดชายคนนั้น พร้อมเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“ท่านลุงเจมส์! ข้าไม่ได้เจอท่านมานานแล้ว ฮัลลีไม่มาด้วยหรือ?”

เจมส์ลูบศีรษะจูลี่และตอบยิ้มๆ

“ฮัลลีกำลังเรียนที่โรงเรียนสอนศาสนาในเมืองใหญ่ นางกลับบ้านได้เฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น แต่ข้าเชื่อว่านางจะดีใจมากที่พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่”

หลังจากทานมื้อค่ำร่วมกัน ครอบครัวลอว์เรนซ์ช่วยเวย์นหาที่พักในเมือง เขาได้เช่าบ้านหลังใหญ่ที่สะดวกสบาย เวย์นใช้เวลาส่วนใหญ่ฝึกฝนการเล่นแร่แปรธาตุกับ เซริโคน่า ผู้ฝึกสอนที่เป็นกันเอง

เธอสอนสูตรลับให้เขาถึงเจ็ดสูตร รวมถึงการปรุงยาฟื้นพลังและยาฟื้นเวทในระดับต้นและกลาง เวย์นเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วเนื่องจากประสบการณ์ด้านการปรุงยาของเขา

หลังเสร็จสิ้นภารกิจปราบมนุษย์ปลาที่ได้รับมอบหมายจากนายอำเภอดูฮาน เวย์นกลับมาบ้านพร้อมรางวัลเพียงเล็กน้อย แต่สิ่งที่เขาเห็นเมื่อถึงหน้าบ้านคือจูลี่ยืนรอพร้อมตะกร้าผลไม้ในมือ

เธอยิ้มสดใสและโบกมือให้พลางเอ่ยเสียงดัง

“ท่านเวย์น แม่ของข้าให้ข้านำผลไม้มาฝาก ข้ารอท่านอยู่นานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว!”

(จบบท)###

เนื้อเรื่องหลักยังคงมุ่งเน้นที่โลกของพ่อมด และก้าวต่อไปจะเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในทูแซงต์ ซึ่งหนึ่งในเส้นเรื่องหลักของหนังสือจะถูกนำมาแนะนำในช่วงนี้ค่ะ