บทที่ 10 บรรยากาศแห่งความสุข
บทที่ 10 บรรยากาศแห่งความสุข
ในทันใดนั้น!
หลิวจู่เสียนก็จำบางสิ่งบางอย่างได้และอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นในทันใด!
แม้ว่าเธอจะปวดท้องมากแต่เธอก็ไม่สามารถหยุดอารมณ์ดีของเธอได้เพราะเธอจำได้ว่าเธอกำลังมีประจำเดือนจึงมีบางอย่างที่เธอไม่ต้องฝืนใจทำในคืนวันแต่งงาน!
ตอนแรกเธอรู้สึกเครียดมากเมื่อต้องเข้าห้องหอกับผู้ชายคนนึงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ในระหว่างช่วง 2 เดือนที่ผ่านมา เธอก็สามารถพยายามทำใจให้ยอมรับได้ แม้จะยังมีความไม่เต็มใจเหลืออยู่บ้างก็ตาม
แต่ในตอนนี้!เมื่อเธอรู้ว่าเธอเป็นประจำเดือนในช่วงวันนี้ เธอก็รู้สึกค่อนข้างจะโชคดี! เพราะอย่างน้อยๆก็ยังมีเวลาให้เธอได้เตรียมตัวเตรียมใจอีกหลายวัน!
“มีอะไรผิดปกติรึ?” เสียงผู้ชายทุ้มต่ำ ดังแทรกเข้ามาแม้ว่าเสียงนั้นจะดูนุ่มนวลมากแต่ก็ทำให้หลิวจู่เสียนรู้สึกได้ถึงอำนาจ!
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเสียงอันสงบและเรียบเฉยของโม่จูก็ดังขึ้น
“คุณหนูข้อเท้าแพลง โดยไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำเสียงเรียบเฉยของโม่จู หรือเป็นเพราะได้รู้ว่ามีอุบัติเหตุทำให้ข้อเท้าของเธอแพลง! ชายคนนั้นถอนหายใจอยู่สองสามครั้งก่อนที่จะเดินออกไป!
โชคดีที่เขาออกจากห้องโถงใหญ่ไปแล้ว! มิฉะนั้นหากเขาแสดงอาการที่เป็นห่วงเธอจนเดินเข้ามาขอดูอาการ มันคงจะเป็นเรื่องที่น่าอายมากจริงๆ!
“อ่า! องค์ชาย!...”
ในทันใดนั้นหลิวจู่เสียนก็ได้ยินเสียงซีเหนียง (คนดูแลพิธีการ) อุทานด้วยความตกใจ และครู่ต่อมามือของเธอที่ถือผ้าไหมสีแดงอยู่ ก็ถูกมืออันอบอุ่นขนาดใหญ่จับไว้!
“น้องหญิง! ข้าจะช่วยพาเจ้าเดินไปเอง!”
น้ำเสียงที่ค่อนข้างอบอุ่น ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและยินดีดังขึ้นใกล้ๆหูของหลิวจู่เสียน ทำให้เธอรู้สึกขนลุกเกรียวไปหมดทั้งตัว!
แต่ถึงกระนั้นด้วยความใกล้ชิดอย่างฉับพลันนี้! ทำให้เธอรู้สึกค่อนข้างจะอึดอัดใจมาก! กลับกันท่าทางและการแสดงออกของอีกฝ่ายนั้น ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาเดินเข้ามาจับมือและโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน!!
หลิวจู่เสียนกัดฟันอดทน! ในตอนนี้เธอค่อนข้างจะโกรธ! แต่เธอก็สามารถระงับยับยั้งไว้ได้ เธอรู้สึกว่าหากเธอเผลอต่อยเจ้าชายคนนี้ออกไปด้วยความโมโห เจ้าบ่าวประจำงานแต่งงาน อาจจะเปลี่ยนเป็นผู้ประสบเหตุที่ได้รับบาดเจ็บหนักก็เป็นได้!
ไม่เพียงแต่เธอจะเดือดร้อนเพราะพลังอันประหลาดของเธอถูกเปิดเผยต่อคนอื่นๆ แต่ทุกคนในตระกูลหลิวก็จะเดือดร้อนไปด้วย!
โดยปกติแล้วการอุ้มหรือการประคองเจ้าสาวเข้าสู่เรือนหอนั้นจะไม่ค่อยมีให้เห็นมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย และมันก็ไม่ได้ผิดขนบธรรมเนียมประเพณีใดๆ!
ฉะนั้นหากเธอขัดขืนหรือเธอชกเจ้าบ่าวในขั้นตอนนี้ระหว่างงานแต่ง มันคงจะดูไม่ดีเป็นอย่างมาก!
ซึ่งหากเธอเผลอทำร้ายเจ้าชายฉินเเสี่ยวเทียนขึ้นมาจริงๆ มันจะเป็นการทำลายพิธีงานแต่งและเป็นการไม่ให้เกียรติราชาและราชินีแห่งเมืองอันหยาง และเธอจะต้องถูกมองในแง่ร้ายจากทุกๆคนในตระกูลฉินอย่างแน่นอน!
ถึงแม้ว่าเจ้าชายฉินเสี่ยวเทียนอาจทำเกินเลยพิธีการไปบ้าง! แต่มันก็เป็นเรื่องปกติที่คู่รักหรือคู่บ่าวสาวจะอุ้มหรือกอดกัน! ดังนั้นหลิวจู่เสียนจึงอดทนต่อมัน!
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ผู้คนรอบข้างต่างก็พากันยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข!
บรรยากาศในงานแต่งดูอบอุ่น และครึกครื้น ทุกคนดูสนุกสนานต่างพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม บางคนก็หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างมีความสุข!
ในขณะเดียวกัน หลิวจู่เสียนก็ไม่สามารถทำอะไรได้! เธอจึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามพิธีของงานแต่งที่ควรจะเป็น!
หลังจากที่เธอเข้าไปในห้องโถงของพิธีงานแต่ง หลิวจู่เสียนก็รู้สึกว่าบริเวณท้องน้อยของเธอนั้นมีอาการปวดเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เธอสามารถรู้ได้ทันทีเลยว่า ประจำเดือนของเธอที่มาในวันนี้ค่อนข้างจะมากอย่างแน่นอน!
เสียงของซีเหนียงที่เป็นผู้นำพิธีการในงานแต่ง ร้องเพลงเสียงดังเป็นจังหวะท่วงทำนองโบราณไปตลอดทาง และเมื่อเข้ามาถึงประตูบานสุดท้ายของห้องโถงงานแต่ง หลิวจู่เสียน ก็รู้สึกว่าอาการปวดท้องจะทวีความรุนแรงมากขึ้น ซ้ำร้ายขาของเธอนั้นก็ชาและอ่อนแรงอีกด้วย!
ถึงแม้ว่าในขณะที่ตัวของหลิวจู่เสียนที่โดนเจ้าชายอุ้มอยู่ในอ้อมอกจนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง และตัวเธอก็มีความรู้สึกแปลกๆคล้ายกับว่าหัวใจของตัวเองนั้นสั่นและเต้นไปตามจังหวะหัวใจของเขาก็ตาม! แต่อาจจะเป็นเพราะว่าในเวลานี้เธอมีอาการปวดท้องมากเธอจึงไม่ทันได้สังเกตหรือสนใจสิ่งอื่นใดมากนัก!
เมื่อหลิวจู่เสียนถูกมือใหญ่อุ้มมาวางลงบนเตียงใหม่! ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก!
ในขณะที่เธอนั่งลงบนเตียงแล้ว ฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่นก็กุมมือของเธอเอาไว้อย่างระมัดระวังและลูบไปมาอย่างแผ่วเบา!
หลิวจู่เสียนรู้สึกขนลุกและสะดุ้งเล็กน้อย เธอรีบดึงมือของเธอกลับมาอย่างรวดเร็วในทันที!
“ท่าน…เอ่อ… องค์ชาย! ข้าคิดว่าท่านควรออกไปร่วมดื่มกับแขกเหรื่อคนสำคัญที่มาร่วมงาน ตามประเพณีก่อนถึงจะถูกนะเจ้าคะ!”
เสียงของซีเหนียงที่เป็นผู้นำพิธีการในการเปิดประตูห้องเจ้าบ่าวเจ้าสาว กล่าวกับเจ้าชายฉินเสี่ยวเทียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา อย่างกล้าๆกลัวๆ!
“หือ? อ้อ งั้นรึ? ข้าเข้าใจแล้ว!” เจ้าชายพยักหน้าตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจมากนัก
ในขณะที่หลิวจู่เสียนก็หวังว่าเขาจะรีบจากไปอย่างรวดเร็ว! ฝ่ามือภายใต้ชุดแต่งงานของเธอนั้นเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเนื่องจากอาการปวดประจำเดือน!
แต่ในทันใดนั้น! ภายใต้มุมมองที่ค่อนข้างแคบที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมแต่งงานสีแดง! เธอก็สังเกตก็เห็นได้ว่ารองเท้าบูทของผู้ชายที่ปักด้วยลายเมฆ หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเตียงไม่ได้ขยับออกไปไหน!
หลิวจู่เสียนที่ไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ได้ยินเสียงเบาๆ พูดว่า
“น้องหญิงเจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ! ไม่นานข้าจะรีบกลับมา!”
หลิวจู่เสียนไม่ได้ตอบกลับด้วยคำพูดใดๆ?
เจ้าชายก็ยืนอยู่กับที่ และยังไม่ยอมออกไปเช่นกัน?
เกิดความเงียบจนน่าอึดอัดใจขึ้นเป็นเวลาค่อนข้างนาน! จนเสียงของซีเหนียงกระตุ้นเตือนเจ้าชายอีกครั้ง! แต่เขาก็ยังไม่ยอมขยับออกไป!
หลิวจู่เสียนหรี่ตาลงเล็กน้อย! เธอสามารถเข้าใจได้ในทันทีเลยว่าผู้ชายคนนี้นั้นดื้อรั้นมากขนาดไหน?
“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ!”
เธอจึงพยักหน้าตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา! เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับของเธอ เจ้าของรองเท้าบูทลายเมฆ ก็หันหลังกลับและเดินออกพ้นจากประตูห้องหอไป!
หลังจากนั้นไม่นานก็เหลือสาวใช้คนสนิทของหลิวจู่เสียน อีก 2 คนและซีเหนียงแม่สื่อผู้จัดการพิธีการงานแต่ง หลังจากให้คำแนะนำกับหลิวจู่เศียรอีกเล็กน้อยซีเหนียงก็เดินออกไปด้วยเช่นเดียวกัน!
เมื่อทุกคนจากไปหลิวจู่เสียนก็ยกฮิญาบขึ้น และถอนหายใจออกมาเบาๆ!
“คุณหนู…เปิดผ้าคลุมงานแต่งเองมันไม่ดีนะเจ้าค่ะ.. !” ลู่ยี่อุทานด้วยความตกใจ
“เงียบซะ!” น้ำเสียงอันเฉยเมยและสายตาที่ค่อนข้างดุของโม่จู ทำให้ลู่ยี่สะดุ้งตกใจกลัว!
เมื่อเปรียบเทียบกับคุณหนูหลิ่วจู่เสียนที่ใจดีของเธอแล้ว บรรดาสาวใช้คนสนิททั้งหมดเธอกลัวโม่จูมากที่สุด!
โม่จูสาวใช้คนสนิทคู่ใจของหลิวจู่เสียน! สามารถสังเกตรู้ได้ในทันทีว่าคุณหนูของเธอนั้นเป็นอะไร!
“คุณหนู! คุณหนูมีประจำเดือนอย่างนั้นเหรอเจ้าคะ?”
ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและการแสดงออกถึงความเจ็บปวด สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนว่าทำไมในระหว่างพิธีคุณหนูของเธอถึงมีการแสดงออกเช่นนั้น!
ริมฝีปากของหลิวจู่เสียนซีดเล็กน้อย เธอกุมมือที่ท้องและงอตัวลง มันเป็นความเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดเป็นระยะๆ และมีความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะที่ไม่สบายตัว!
“ลู่ยี่! เจ้าไปเฝ้าที่ประตู!”
โม่จูออกคำสั่ง และลู่ยี่ก็รีบไปเฝ้าประตูอย่างรวดเร็ว สองสาวใช้คนสนิทนั้นทำงานเข้าขากันดีมาก!
โม่จูก็รีบช่วยหลิวจู่เสียนอยู่หลังฉากกั้น เธอค้นหาที่หีบผ้าและหยิบชุดชั้นในที่สะอาดและแผ่นซับออกมา! ทุกสิ่งทุกอย่างได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว โดยเฉพาะแผ่นซับที่มีค่อนข้างมาก เนื่องจากหลิวจู่เสียนรู้ดีว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่รอบเดือนมา!
หลังจากที่ทำความสะอาดและเปลี่ยนชุดชั้นในชุดใหม่และใส่แผ่นซับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบสวมชุดแต่งงานกลับ แล้วในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก!
“พี่โม่จู! ช่วยพยุงข้าขึ้นเตียงหน่อย!”
ถึงแม้ว่าจะจัดการทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ความเจ็บปวดในการเป็นรอบเดือนนั้นก็ไม่ได้บรรเทาเบาบางลง! โม่จูที่จัดการทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็รีบเดินมาช่วยพยุงคุณหนูของเธอกลับไปที่เตียง!
หลิวจู่เสียนนั่งลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง! เธอจ้องมองไปยังเปลวเทียนสีแดงด้วยสายตาที่เหม่อลอย!
โม่จูเข้าใจว่านี่คือความรู้สึกสับสนและความหดหู่ ที่คุณหนูของเธอจะแสดงออกมาในทุกครั้งที่เป็นรอบเดือน!
“คุณหนูค่ะ! เจ็บมากไหม? อดทนหน่อยนะเจ้าคะ! เมื่อท่านชายกลับมาข้าจะไปหาถุงน้ำร้อนให้กับคุณหนู!” โม่จูปลอบใจเธอ
หลิวจู่เสียนพยักหน้าและยิ้มบางๆให้กับโม่จู
“ขอบใจมากพี่โม่จู! ส่วนเรื่องที่ข้าเป็นรอบเดือนท่านก็ไม่จำเป็นต้องบอกกับซีเหนียง!”
โม่จู ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกังวลใจ และพูดเกลี้ยกล่อมคุณหนูของเธอว่า
“มันไม่ดีนะคะคุณหนู! คืนนี้เป็นคืนส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ หากเราไม่แจ้งเรื่องนี้กับซีเหนียงเอาไว้ หากเจ้าชายกลับมา….”
โมจู่คิดว่าหากเจ้าชายรู้จากคุณหนูของเธอเอง เขาอาจจะไม่เชื่อ และคิดว่าคุณหนูของเธอนั้นบ่ายเบี่ยงไม่ต้องการเข้าหอกับเขา! และอาจจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตได้!
หลิวจู่เสียนส่ายหน้า แล้วตอบอย่างใจเย็นว่า
“ท่านไม่ต้องกังวล! ในเมื่อข้าแต่งงานกับเขาแล้ว! ข้าก็ไม่สามารถหนีเขาไปได้! เขาคงจะไม่ไร้ซึ่งเหตุผลถึงเพียงนั้น!”
โม่จูพยักหน้าและเห็นด้วยกับคำพูดของคุณหนูของเธอ
“แต่อย่างไรเสีย! ในคืนนี้ก็เป็นฤกษ์งามดีอันเป็นมงคลของวันแต่งงาน ฉะนั้นเจ้าชายก็ควรจะอยู่ในห้องหอด้วย! ไม่เพียงเท่านั้นนี่ก็เพื่อประโยชน์ของคุณหนูเอง หากทุกคนรู้ว่าเจ้าชายไม่ได้เข้าร่วมห้องหอกับคุณหนูนั่นก็จะทำให้คุณหนูและตระกูลหลิวเสียหน้าได้!”
“และอีกอย่างคุณหนูได้โปรดใจเย็นๆ! อย่าได้ใช้พละกำลังอันแปลกประหลาดของคุณหนูไปทำร้ายเจ้าชายเข้า! ข้าเกรงว่าคุณหนูจะหงุดหงิดเพราะอาการปวดท้อง จนเผลอไปทำร้ายทุบตีเจ้าชายจนไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้ นั่นก็จะเป็นเรื่องใหญ่อีกเช่นเดียวกัน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของสาวใช้โม่จู กล้ามเนื้อบนใบหน้าที่ซีดขาวของหลิวจู่เสียนก็กระตุกอย่างห้ามไม่ได้ ดูแล้วค่อนข้างประหลาดตาเป็นอย่างยิ่ง!
หลิวจู่เสียนกัดฟันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะหงุดหงิดว่า
“ข้าเป็นคนประเภทที่ชอบแสดงความโกรธ และทำลายข้าวของโดยไม่ยั้งคิดอย่างนั้นหรอ?”
โม่จูชำเลืองมองดูคุณหนูของเธอก่อนที่จะยกมือทั้งสองข้างขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า
“มากครั้ง! เกินกว่าจะนับด้วยนิ้วมือแล้ว!”
…. ….
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานมากน้อยเพียงใด หลิวจู่เสียนที่นั่งเหม่อลอยอยู่นาน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ประตูห้อง!
เจ้าชายจอมเสเพลผู้นั้นกลับมาแล้ว!
หลิวจู่เสียนพยาย
ามอดทนต่อความเจ็บปวดและลุกขึ้นนั่งตัวตรงปล่อยให้โม่จูสวมมงกุฎฟีนิกซ์ให้เธอ! จากนั้นก็สวมฮิญาบสีแดงแล้วนั่งตัวตรงที่กลางเตียงใหม่!
…. ….
จบบท