ตอนที่ 350: เผ่าไม้เทพเจ้า (ตอนที่ 2)
เด็กสาวยิ้มขึ้นมาอย่างกะทันหันเมื่อมองเห็นท่าทางเกือบจะหลงใหลของบีหวน
รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความเวทนา
“บีหวน ชีวิตและความตายล้วนขึ้นอยู่กับโชคชะตา แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่มีพลังที่จะชุบชีวิตผู้ตาย”
บีหวนปฏิเสธที่จะเชื่อ เขาพูดด้วยน้ำเสียงแทบจะคลั่งไคล้ “เป็นไปไม่ได้! มันต้องมีวิธีช่วยอวี้อิงได้! มันต้องมี!”
ทันใดนั้น บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
!!
ห้องใต้ดินกลายเป็นป่า มันเป็นเวลากลางคืน ท้องฟ้ามืดสนิท มีเพียงเห็ดแสงจันทร์ที่เปล่งแสงสีฟ้าจางๆ อย่างเงียบงัน
ไอร่าสำรวจไปรอบ ๆ และเห็นบีหวนอย่างรวดเร็ว
เขากำลังยืนอยู่ในเงามืดใต้ต้นไม้ ตรงหน้าเขามีสัตว์ร่างสูงในเสื้อคลุมสีดำ
ทั้งสองดูเหมือนกำลังพูดคุยอะไรกันบางอย่าง
ไอร่าต้องการมองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เธอเดินเข้าไปใกล้และเห็นว่าสัตว์ตัวนั้นที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคลุมแท้จริงแล้วคือปีศาจ!
ปีศาจตัวนี้ดูมีอายุมากแล้ว ขมับของเขาเป็นสีขาว แต่รูปร่างยังแข็งแรง ดวงตาของเขาเปล่งประกายความเจ้าเล่ห์
เขายิ้ม “สิ่งที่เจ้าต้องทำก็แค่ฆ่านักบุญหญิง และให้นางกินเนื้อของนาง นั่นจะช่วยรักษาคู่ครองของเจ้าได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของบีหวนเต็มไปด้วยความขัดแย้ง
ปีศาจตัวนี้เหมือนกับราชินีชั่วร้ายในนิทาน กำลังล่อลวงเหยื่อให้กินแอปเปิ้ลที่เต็มไปด้วยพิษ
“เจ้ากำลังลังเลอะไรอยู่? หรือเจ้ายังหวังให้ไม้เทพเจ้าช่วยคู่ครองของเจ้า? ลืมมันซะ มันก็แค่ต้นไม้ มันช่วยใครไม่ได้ ถ้าเจ้าต้องการปกป้องคู่ครองของเจ้า เจ้าต้องพึ่งตัวเอง”
บีหวนกำหมัดแน่น “แต่ถ้าเราฆ่านักบุญหญิง ไม้เทพเจ้าจะต้องรู้แน่นอน…”
“งั้นก็ทำลายไม้เทพเจ้าไปด้วย ข้าได้ยินมาว่าถ้าเจ้ากลั่นไม้เทพเจ้าเป็นยา มันจะทำให้เจ้าเป็นอมตะ เจ้าจะได้อยู่กับคู่ครองของเจ้าตลอดกาล เจ้าจะไม่ต้องกังวลเรื่องความตายที่มาพรากพวกเจ้าไปอีก เจ้าจะได้อยู่ด้วยกันจนกาลนิรันดร์”
สายตาของบีหวนค่อย ๆ มืดมนลง “ข้าจะสามารถเป็นอมตะได้จริง ๆ หรือ?”
“แน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น ไม่เพียงแค่เจ้ากับคู่ครองของเจ้าจะเป็นอมตะ แต่เจ้าจะสามารถทำให้เผ่าไม้เทพเจ้าทั้งหมดเป็นอมตะได้ พวกเขาจะไม่มีวันแก่และแข็งแกร่งขึ้นอีก เจ้าไม่คิดว่านี่ดีงั้นหรือ?!”
หัวใจของบีหวนค่อย ๆ เย็นชา เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “ข้าเข้าใจแล้ว”
ปีศาจยิ้มอย่างพึงพอใจ
บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอีกครั้ง
พวกเขากลับมาจากป่าสู่ห้องใต้ดิน
เด็กสาวยังคงถูกมัดอยู่กับแท่นบูชา แขนขาของเธอถูกตรึงแน่น
เธอมองบีหวนที่เดินเข้ามาใกล้อย่างตื่นตระหนกและร้องออกมาด้วยความไม่เชื่อ “เจ้าคิดจะฆ่าข้าจริง ๆ หรือ? เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?!”
บีหวนยกมีดกระดูกขึ้นและกรีดข้อมือของเธอ
แผลลึกจนเห็นกระดูก เลือดไหลทะลักและหยดลงในชาม
เมื่อชามเต็มไปด้วยเลือด บีหวนก็ช่วยเธอพันแผลและจากไปพร้อมชามเลือดที่เต็มเปี่ยม
ไอร่าดึงมือระบบและรีบตามไป
พวกเขาเห็นบีหวนผสมเลือดในชามเป็นยาและป้อนให้กับอวี้อิง
ดูเหมือนว่าเลือดของเด็กสาวจะได้ผล ใบหน้าของอวี้อิงกลับมามีสีสัน และอาการของเธอดีขึ้น
บีหวนมีความสุขมาก เขาไปที่ห้องใต้ดินลับทุกวันและกรีดร่างเด็กสาว เพื่อนำเลือดไปป้อนให้อวี้อิงทุกครั้ง
อวี้อิงอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่เด็กสาวกลับอ่อนแอลงทุกวัน
เมื่ออวี้อิงฟื้นตัวสมบูรณ์ เด็กสาวก็ไม่อาจทนต่อการทรมานได้อีกและเสียชีวิตในห้องใต้ดินลับนั้น
จากนั้นบีหวนก็ปิดผนึกห้องใต้ดินลับและไม่ย่างกรายเข้าไปอีกเลย
ไอร่าเห็นร่างที่ผ่ายผอมของเด็กสาวและรู้สึกหนาวเย็นในหัวใจ
เธอพึมพำ “วิธีแลกชีวิตแบบนี้ช่วยคนใกล้ตายได้จริงหรือ?”
ระบบพูด “ในโลกนี้ไม่มีทางชุบชีวิตผู้ตายได้”
“งั้นอวี้อิง…”
“นางจะอยู่ได้ไม่นาน”
คำพูดของระบบกลายเป็นจริง
ไม่นานก็เกิดสิ่งผิดปกติขึ้นกับร่างกายของอวี้อิง เธอกลายเป็นคนกระหายเลือดและโหดร้าย
สิ่งที่เธอชอบทำที่สุดคือทรมานสัตว์จนพวกมันใกล้ตาย จากนั้นก็กัดคอมันจนขาดและดื่มเลือดของมัน
บีหวนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่สามารถหยุดอวี้อิงได้ และเขาไม่อาจทำใจเปิดโปงสิ่งที่เธอทำลงไป ไม่เพียงแต่เขาช่วยอวี้อิงจับสัตว์มาให้เธอทรมานและฆ่า แต่เขายังช่วยปกปิดร่องรอยของเธอเพื่อไม่ให้ใครจับได้อีกด้วย
ไอร่ามองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความเย็นชา เห็นอวี้อิงยิ่งเสียสติและความกระหายของเธอยิ่งเพิ่มขึ้น
วันหนึ่ง อวี้อิงเริ่มไม่พอใจเพียงแค่ฆ่าสัตว์ เธอเริ่มลงมือกับสัตว์ในเมือง
หลังจากฆ่าตัวแรก ก็มีตัวที่สอง สาม และต่อไปเรื่อย ๆ
สัตว์เริ่มหายไปทีละตัว ไม่มีใครรู้ว่าพวกมันตายหรือยังมีชีวิตอยู่ เรื่องนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในเมืองอย่างรวดเร็ว ทุกคนเริ่มสืบหาความจริง แต่หลังจากเวลาผ่านไปนานก็ยังไม่มีใครค้นพบความจริงได้
นั่นเป็นเพราะไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องนี้จะมีมหาปุโรหิตอยู่เบื้องหลัง
เมื่อไม่สามารถหาคำตอบได้ สัตว์ในเมืองต่างใช้ชีวิตด้วยความหวาดกลัว พวกเขาพากันไปสักการะไม้เทพเจ้าและขอคำชี้แนะจากมัน
แต่เนื่องจากไม่มีนักบุญหญิง จึงไม่มีใครสามารถสื่อสารกับไม้เทพเจ้าได้
ตอนนั้นเอง พวกเขาจึงนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาไม่ได้เห็นนักบุญหญิงมานานแล้ว
ไอร่ายืนอยู่หน้าไม้เทพเจ้า
เธอมองต้นไม้ตรงหน้า แม้เวลาจะผ่านไปหลายร้อยปี แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงความเศร้าจากอารมณ์ของไม้เทพเจ้า
ไอร่าเหมือนถูกบางสิ่งเรียกให้ทำ เธอยื่นมือออกไปแตะไม้เทพเจ้าโดยไม่รู้ตัว
แต่ปลายนิ้วของเธอทะลุผ่านไม้เทพเจ้าไป
ไม่ว่าอะไรจะดูสมจริงแค่ไหน ทุกอย่างตรงหน้าก็เป็นเพียงความฝัน
เธอเป็นแค่ผู้ชมที่ติดอยู่ในนั้น เธอไม่สามารถแทรกแซงอะไรได้
ระบบลูบหัวเธอ “เจ้ายังอยากดูต่อหรือไม่?”
ไอร่าหดมือกลับและกำมือแน่น “แน่นอน”
เพื่อปกปิดอาชญากรรมของตัวเอง บีหวนวางแผนจะโยนความผิดทั้งหมดให้กับนักบุญหญิง แล้วทำให้ดูเหมือนว่านักบุญหญิงหนีไปเพื่อหลีกเลี่ยงความผิด
เขาวางแผนมาอย่างดี แต่ไม่คาดคิดว่าอวี้อิงจะเสียการควบคุม เธอแอบออกไปฆ่าลูกสัตว์ตัวหนึ่ง!
ลูกสัตว์ตัวนั้นจะมารดน้ำให้ไม้เทพเจ้าทุกวันและพูดคุยกับมัน แต่ไม้เทพเจ้าได้เห็นลูกสัตว์ที่ไร้เดียงสาและน่ารักถูกฆ่าอย่างโหดร้าย
ไม้เทพเจ้าที่มักอ่อนโยนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
มันใช้กิ่งไม้แทงทะลุอกของอวี้อิง!
เมื่อบีหวนพบอวี้อิง เธอก็ตายไปแล้ว ร่างของเธอนอนจมอยู่ในกองเลือด เย็นเยียบและแข็งทื่อ
บีหวนเจ็บปวดจนแทบอยากตาย
เขาเงยหน้ามองไม้เทพเจ้าด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด “เจ้าฆ่านาง!”
ไม้เทพเจ้าไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย กิ่งของมันยังคงเปื้อนเลือดของอวี้อิง
ความมีสติของบีหวนพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง
ไม้เทพเจ้าที่เขาเคยเชื่อถือกลับฆ่าคู่ครองที่เขารักด้วยมือของมันเอง
ความเกลียดชังที่รุนแรงทำให้เขาสามารถทนต่อแรงสะท้อนกลับของพันธะคู่ครองได้
“ข้าเคยคิดว่าเจ้าเป็นผู้รักทุกชีวิต แต่เจ้ากลับเพิกเฉยคำวิงวอนของข้า!
“ข้าเคารพบูชาเจ้าในฐานะเทพเจ้า แต่เจ้ากลับไม่ช่วยชีวิตคู่ครองของข้า!
“เถาเหว่ยพูดถูก เจ้าไม่ใช่ไม้เทพเจ้า เจ้าเป็นแค่ต้นไม้แก่ที่ไร้ค่า!
“เจ้าไม่สามารถช่วยใครได้! เจ้าไม่คู่ควรกับศรัทธาของเรา!”
