ตอนที่ 25 ผีเสื้อ และแสงเทียน

ตอนที่ 25 ผีเสื้อ และแสงเทียน

หลังจากพูดคุยกับหยานซ่งหลิน สวี่จื้อก็มีเวลาเหลืออยู่อีกไม่มากแล้ว เธอไม่รู้ว่าร่างวิญญาณจะสลายไปหรือกลายเป็นศพหลังจากที่มันหมดเวลาแล้ว แต่เธอไม่ต้องการที่จะคนแปลกหน้าได้ทั้งสองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนั้น

เธอจึงกล่าวคำอำลาหยานซ่งหลิน และใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาที่เหลืออยู่ไม่กี่นาที หาบ้านร้างเพื่อซ่อนตัว และเวลาที่กำลังนับถอยหลังให้สิ้นสุดลง

ครั้งก่อน ร่างวิญญาณของเธอถูกทำลายอย่างกะทันหัน สวี่จื้อจึงไม่รู้ว่าโดยปกติแล้ว เมื่อหมดเวลามันจะรู้สึกยังไง เธอจึงต้องการใช้โอกาสนี้ในการตรวจสอบดู

เมื่อเวลาหมดลง ราวกับว่าวิญญาณของเธอถูกดึงออกจากร่าง และจิตสำนึกของเธอก็ตกอยู่ในภวังค์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับมาสู่ร่างเดิม เสี้ยววินาทีสุดท้าย เธอได้เห็นร่างวิญญาณแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ถูกแผดเผากลายเป็นเถ้าถ่าน และล่องลอยไปในอากาศ

“เฮ้อ”

วินาทีถัดมา จิตสำนึกก็กลับคืนสู่ร่างเดิม

สวี่จื้อถอนหายใจ ลืมตาขึ้น และรู้สึกได้ถึงร่างกายที่หนักอึ้งอีกครั้ง แต่จิตสำนึกของเธอก็ชัดเจน โดยปราศจากความกระสับกระส่ายที่รบกวนจิตใจของเธออยู่ตลอดเวลา ความเร็วในการคิดของเธอก็กลับคืนมา มันไม่เชื่องช้าเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป

หากเปรียบเทียบระหว่างทั้งสอง สวี่จื้อยังคงชอบสถานการณ์ในตอนนี้มากกว่า

เธอมองดูเวลา และเห็นว่ายังไม่ถึงเวลาหกโมงเช้า เธอจึงหยิบเครื่องเกมขึ้นมาด้วยความคาดหวังว่าแฟมิเลียทั้งสองของเธอจะได้รับอะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้เห็นโก้วจื่อที่จู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืน ราวกับว่าได้กลิ่นอะไรบางอย่างในอากาศ จากนั้น มันจึงวิ่งไปทางตะวันออกเฉียงใต้อย่างบ้าคลั่ง วิ่งผ่านที่แคบ และมาถึงกองขยะที่ถูกทิ้งร้าง เมื่อมาถึง มันก็เริ่มคุ้ยเขี่ยราวกับมีสมบัติซ่อนอยู่ภายในนั้น

สิ่งที่ซ่อนอยู่คือ ต้นไม้สีดำที่สูงประมาณหนึ่งเมตร และดูเหมือนจะเป็นไม้พุ่ม เห็นได้ชัดว่ามันดูไม่มีชีวิตชีวา กิ่งก้านมีสีดำบริสุทธิ์เหมือนหิน ไม่มีใบ แต่ก็แตกแขนงอย่างหนาแน่น มีผลไม้สีดำจำนวนหนึ่งสุกงอมพร้อมเก็บเกี่ยวอยู่

สวี่จื้อนับได้ประมาณสี่ผล

[ น่าเหลือเชื่อจริงๆ ]

[ โชคของคุณนี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ น่าแปลกใจจนแทบจะต้องร้องอุทานออกมาเลยทีเดียว ]

[ บางที ‘โชค’ อาจเป็นส่วนหนึ่งของพรสวรรค์ของคุณก็เป็นได้ ]

มีคำบรรยายสามบรรทัดติดต่อกันที่คร่ำครวญถึงโชคของสวี่จื้อ ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่า โก้วจื่อค้นพบโอกาสที่ยากจะเป็นไปได้มากเพียงใด

สวี่จื้อขอให้โก้วจื่อเก็บผลไม้ทั้งสี่ และรีบออกจากที่นี่ไป

ขณะนั้น จู่ๆ สวี่จื้อก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา

ครั้งแรก เธอได้รับผลไม้สีดำหนึ่งผลจากกิ่งไม้ที่เสี่ยวอี้เก็บได้ คราวนี้จากพุ่มไม้ เธอได้รับสี่ผล หากครั้งหน้า เธอได้พบต้นไม้สีดำจริงๆ มันจะให้ผลมากแค่ไหนกัน

แม้เธอจะยังไม่รู้ว่าผลไม้นี้คืออะไรกันแน่ แต่สวี่จื้อมีข้อคาดเดาบางอย่างอยู่ในใจ

ตอนกลางวัน เธอไม่เคยเห็นผลไม้แบบนี้เลย และเคยเห็นเพียงช่วงเดียว นั่นคือในตอนเช้าตรู่หลังเที่ยงคืนเท่านั้น และหากต้องการหา ก็ต้องแข่งกับเวลาอีกด้วย

ภายในผลไม้นี้เต็มไปด้วยพลังงาน สวี่จื้อจึงคาดเดาว่าของสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับบางสิ่งที่เธอยังไม่มีพลังพอจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวหลังเวลาเที่ยงคืน บางทีอาจเป็นเศษซากของมัน และเมื่อเวลาผ่านไป มันก็จะค่อยๆ หายไป จึงทำได้แค่เพียงค้นหาให้เจอก่อนในตอนเช้าตรู่เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นการคาดเดาของตัวเธอเองเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดมารองรับ แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าการคาดเดานี้มีความเป็นไปได้มากถึง 80% แต่วันนี้ โลกต่างไปจากเดิมมาก มันเป็นเรื่องปกติที่บางสิ่งที่อยู่นอกเหนือขอบเขตความรู้ของเธอปรากฏขึ้น เธอจึงไม่กล้ารับประกันว่าความเป็นจริงจะเป็นเหมือนกับสิ่งที่เธอคิด

แม้ว่าหลังจากนั้น แฟมิเลียทั้งสองจะไม่พบอะไรอีก สวี่จื้อก็พอใจกับการเก็บเกี่ยวครั้งนี้มากแล้ว

หลังจากทั้งสองกลับมา สวี่จื้อไม่ได้ส่งพวกมันออกไปล่าเหยื่อในทันที เธอวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่างที่ต้องใช้ความกล้าหาญ

เมื่อเห็นว่าทั้งสองอยู่ข้างๆ สวี่จื้อก็รู้สึกปลอดภัยมากขึ้น เธอจึงบอกกับพวกมันว่า “พวกนายอย่าเพิ่งไปไหน คอยอยู่ข้างๆ ฉันก่อน”

จากนั้นเธอก็หยิบผลไม้สีดำออกมาจากคลังเก็บของ และกินมันลงท้องโดยไม่ลังเล

มีเนื้อสัมผัส แต่ไม่มีรสชาติ

มันเหมือนกับการกินบลูเบอร์รี่ที่ไม่มีรสชาติใดๆ

แต่ทันทีที่เธอกินมันลงไป ร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้นกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ภายใน และภาพซ้อนทับก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ มีเสียงแผ่วเบาดังอยู่ข้างหู เมื่อลองฟังดูดีๆ มันดูเหมือนเสียงกระพือปีกของผีเสื้อ

เทียนดูเหมือนจะปรากฏขึ้นในระยะไกล และผีเสื้อกลางคืนแห่งโลกลวงตาก็มาปรากฏตัวในโลกความเป็นจริง ในขณะนี้สวี่จื้อไม่สามารถบอกความแตกต่างระหว่างภาพลวงตา และความเป็นจริงได้ เมื่อผีเสื้อบินเข้าใกล้แสงเทียน มันก็ค่อยๆ ถูกแผดเผา

ครั้งนี้ไม่ใช่ภาพลวงตา เธอรู้สึกได้จริงๆ ว่าร่างกายของเธอกำลังถูกไฟเผาผลาญอยู่ในขณะนี้

แต่เห็นได้ชัดว่า เธอยังไม่ได้สัมผัสกับเทียนที่อยู่ในระยะไกลเลย

ขณะที่กำลังงุนงง คำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจของสวี่จื้อ ผีเสื้อที่ถูกเผาด้วยไฟ จะเกิดใหม่ได้หรือไม่?

เธอส่ายหัวตอบ พึมพำกับตัวเองราวกับว่าเธอกำลังจะเป็นบ้า “ไม่”

มีเพียงนกฟีนิกซ์เท่านั้นที่จะเกิดใหม่ได้ แต่ผีเสื้อจะต้องถูกเผาจนตาย และเธอก็ไม่ใช่นกฟีนิกซ์ แต่เป็นผีเสื้อ

ด้วยความคิดนี้ สวี่จื้อดูเหมือนจะมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าตัวเธอนั้นคือผีเสื้อจริงๆ และภารกิจของเธอคือการบินไปให้ถึงแสงเทียน และสังเวยชีวิต

เดี๋ยว มีบางอย่างแปลกๆ แต่… นี่มัน…

“โฮ่ง! โฮ่ง!”

เสียงเห่าของโก้วจื่อดังก้องอยู่ในหูของสวี่จื้อ เหมือนกับเสียงระฆังที่ก้องกังวาน เสียงดังกล่าวทำให้ผีเสื้อที่อยู่รอบๆ สั่นไหว และกลายเป็นภาพเบลอ ความมีเหตุผลของสวี่จื้อก็กลับคืนมาเล็กน้อยเช่นกัน และเธอก็มีข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับตัวตนของตัวเองในฐานะผีเสื้อกลางคืนตัวหนึ่ง

“ฉันไม่ได้อยู่ใกล้ไฟสักหน่อย แต่ทำไมมันถึงร้อนขนาดนี้”

เหมือนกำลังถูกเผาอยู่เลย

“หากฉันเป็นผีเสื้อจริงๆ ทำไมฉันถึงไม่บิน ปีกของฉันอยู่ที่ไหน”

ในขณะนั้น สวี่จื้อดูเหมือนจะเสียสติ ราวกับตัวเธอจริงๆ แล้วเป็นสิ่งใดกันแน่

แต่เมื่อเธอเชื่อมโยงคำถามทั้งสองเข้าด้วยกัน และรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจากร่างกายที่กำลังถูกแผดเผา สวี่จื้อก็รู้สึกว่าเธอเข้าใจทุกอย่าง พบคำตอบที่คว้าหา และพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

“ไม่ ฉันไม่ใช่ผีเสื้อที่กำลังถูกเผา”

“ฉันคือเทียนที่กำลังลุกโชน!”

ไม่ว่าเธอจะพูดด้วยรากฐานความคิดแบบใด แต่ทันทีที่เธอพูดจบ สภาพแวดล้อมโดยรอบดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ความเข้าใจในตนเองของสวี่จื้อก็หวนกลับมาอย่างรวดเร็ว และเธอก็ตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์

ความรู้สึกร้อนไปแผดเผาไปทั่วร่างจางหายไป และสวี่จื้อก็ตระหนักว่าความทรงจำของเธอดูเหมือนจะพร่ามัวเล็กน้อย เธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังกินผลไม้สีดำเข้าไปจนถึงตอนที่ตื่นขึ้นมา

เธอจำได้เพียงรางๆ ว่าเธอเกือบจะเสียสติ และเสียงเห่าของโก้วจื่อได้ปลุกเธอให้ตื่น

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แม้จะจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าโก้วจื่อได้ช่วยเธอเอาไว้ เธอจึงต้องให้อะไรบางอย่างแก่มันเป็นการตอบแทน

สวี่จื้อหยิบเครื่องเกมขึ้นมา เพื่อที่จะนำผลไม้สีดำออกมาแจกจ่ายให้กับเสี่ยวอี้ และโก้วจื่อ แต่เมื่อมองลงไป เธอก็ต้องประหลาดใจกับข้อความบนหน้าจอเกม

[ เกมกำลังอัปเดต โปรดรอสักครู่ ]

[ ระยะเวลาที่ใช้ : 2 ชั่วโมง ]

"เกมกำลังอัปเดต?" สวี่จื้อมองดูข้อความตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

“ทำไมจู่ๆ ถึงมีการอัปเดตกะทันหันล่ะ?”