บทที่ 47 ขโมยจูบ (1)
ลมยามค่ำคืนพัดผ่านร่างกายอย่างอ่อนโยนทำให้รู้สึกสบายยิ่งนัก มู่ฉางถิงรู้สึกเพียงแค่ว่าหัวของเขาหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ อย่างคนที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาฝังตนเองลงกับไหล่กว้างของสิงอวี้เซิงดัง ‘ตุบ’ มุมปากของเขายังมีรอยยิ้มประดับอยู่ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดต้นคอของสิงอวี้เซิง สิงอวี้เซิ...
