บทที่ 216 อาจารย์เฒ่าออกจากภูเขา! ที่ฉันพูดคือกัดมือต่างหาก
เสียงของซวนเทียนซิงสะท้อนก้องไปทั่วหุบเขา แฝงไปด้วยความสิ้นหวังอันแสนเศร้า เขาก้มหน้าลง กำมือแน่น เล็บจิกลงไปในฝ่ามือจนเลือดไหลซึมออกมาตามง่ามนิ้ว กี่ปีแล้ว! กี่ปีแล้ว! นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นปีศาจร้ายที่น่ากลัวขนาดนี้ในเมืองเจียงเฉิง!! ความชั่วร้ายที่แผ่ไปทั่วฟ้าดิน ปีศาจที่น่าขนพองสยองเกล้า.....