บทที่ 179.3 ตระกูลหลี่จบสิ้นแล้ว (ตอนจบ) 

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามปกปิดตัวตน แต่นางก็ยังจำได้ว่านี่คือผู้บำเพ็ญลึกลับที่เคยซุ่มโจมตีหลี่ชิงเฟิงบนแม่น้ำใหญ่ครั้งนั้น!

เป้าหมายของเขาคือเสื้อคลุมเทียนซือ

หลี่หงอวี่เกือบที่จะยื่นมือออกไปขัดขวางโดยไม่รู้ตัว

แต่ผู้มาเยือนเพียงสะบัดเสื้อคลุม แขนหลี่หงอวี่ที่บาดเจ็บอยู่แล้วกลับถูกทำให้ลอยกระเด็นออกไป

บริเวณหน้าอกและท้องของนางยุบลงไปทั้งหมด

ไม่เพียงแต่เนื้อหนังที่เปื้อนเลือดแตกละเอียด แต่ในขณะนี้หลี่หงอวี่รู้สึกว่าจิตวิญญาณของนางกำลังแตกสลายและหายไปด้วย

นางเหมือนเครื่องปั้นที่มีรอยแตกอยู่แล้วที่ในตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

สิ่งที่เคยผ่านมากลับปรากฏขึ้นทีละเรื่องๆ

การแข่งขันชิงตำแหน่งเทียนซือ

การบำเพ็ญเพียรที่นางได้ยึดมั่นมาตลอดชีวิต

สุดท้ายก็บรรลุถึงระดับแปดชั้นฟ้า แต่ทันทีที่บรรลุก็ต้องพ่ายแพ้

ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆห่างออกไปจากตัวนาง

แม้แต่ชีวิตก็เป็นเช่นนี้...

ภาพเบื้องหน้าของหลี่หงอวี่เริ่มค่อยๆคงที่

และภาพสุดท้ายที่นางเห็นคือถังเสี่ยวถางที่ถือดาบพุ่งเข้าหาผู้มาเยือนลึกลับคนนั้น

แต่เขาเตรียมพร้อมอยู่แล้วไม่ได้ปะทะกับถังเสี่ยวถางโดยตรง

แสงเยือกเย็นฉับพลันแวบขึ้น

มันคือพลังของหินวิญญาณดวงจันทร์หยิน!

หินวิญญาณดวงจันทร์หยินขนาดใหญ่เปลี่ยนเป็นผงในพริบตา

พลังมหาศาลที่ระเบิดออกมาส่องแสงจ้าตรงไปยังถังเสี่ยวถางทำให้นางหยุดการเคลื่อนไหวและโกรธจัดจนตะโกนด่าดังลั่น

บุคคลลึกลับคนนั้นฉวยโอกาสยื่นมือไปคว้าเสื้อคลุมเทียนซือ

แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีร่างอีกหนึ่งพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ารอบตัวเต็มไปด้วยยันต์ที่เปล่งแสงเหมือนดวงดาวเป็นหยวนโม่ไป๋นั่นเอง

บุคคลลึกลับใช้มือหนึ่งต้านหยวนโม่ไป๋ ส่วนอีกมือคว้าเสื้อคลุมเทียนซือไว้

แต่ทว่าหยวนโม่ไป๋กลับทำให้ร่างกายของตนขยายใหญ่ขึ้น!

ผู้อาวุโสหนุ่มแห่งสำนักเทียนซือ ผู้ที่ปกติแล้วใจดีและสงบสุขในตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นรูปร่างที่แท้จริง

หมีแพนด้าขนาดใหญ่สีขาวดำ ปรากฏตัวอยู่เหนือยอดเขาหลักของภูเขาหลงหู!

เขาตัวใหญ่เกือบเท่าภูเขาหลงหู!

หยวนโม่ไป๋เผยร่างที่แท้จริงของตนเอง

พลังของร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าตอนอยู่ในร่างมนุษย์ถูกเผยออกมาอย่างชัดเจน

ในประวัติศาสตร์ของภูเขาหลงหูไม่เคยมีผู้บำเพ็ญระดับเจ็ดชั้นฟ้าที่จะสามารถใช้พลังแห่งดวงดาวได้อย่างรุนแรงเท่านี้มาก่อน พลังนี้เกือบเทียบเท่ากับพลังทางร่างกายของผู้บำเพ็ญที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

พลังอันบ้าคลั่งปะทะกันอย่างแรงในท้องฟ้า

บุคคลลึกลับก็ไม่คาดคิดถึงเหตุการณ์นี้ทำให้เสื้อคลุมเทียนซือหลุดจากมือ

ในขณะเดียวกันถังเสี่ยวถางที่กำลังควบคุมพลังของหินวิญญาณดวงจันทร์หยินก็ใช้ดาบฟันออกมาเช่นกัน

พลังของทั้งสามปะทะกันในอากาศ

อากาศบิดเบี้ยวไปชั่วขณะ

แสงเก้าสีส่องแสงวาบขึ้นมา เสื้อคลุมเทียนซือกลับหายไปในท้องฟ้าอย่างลึกลับ

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึงไปตามๆกัน

ที่ยอดเขาจิ่วซิง เล่ยจวินก็มึนงงไปครู่หนึ่งก่อนจะไม่มีคำพูดใดๆออกมา

…พวกเจ้าร่วมกันคุยกันแล้วหรือยัง?สมบัติสามอย่างของท่านเทียนซือนี่ผลัดกันออกไปพักผ่อนหรือยังไง?

กว่าจะได้ตราประทับเทียนซือและดาบเทียนซือกลับคืนมา ตอนนี้เสื้อคลุมเทียนซือก็บินหนีไปอีก!

“...นี่มันบ้าบอชะมัด!”เล่ยจวินตะโกนออกมา

ยังไม่ทันพูดจบเล่ยจวินรู้สึกว่ามีแสงสว่างระยิบระยับเกิดขึ้น

เขามองไปอย่างไม่แน่ใจ เห็นว่ามีแสงเก้าสีแวววาวปรากฏในป่าใกล้ๆกับยอดเขาจิ่วซิง

เล่ยจวินเห็นดังนั้นก็เข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง

ในป่าบริเวณนั้นแสงเก้าสีมีลักษณะเหมือนเสื้อคลุมเทียนซือไม่มีผิด

เล่ยจวินนึกถึงประสบการณ์ในตอนที่เขาได้ตราประทับเทียนซือเมื่อหลายปีก่อนและคำทำนายเกี่ยวกับโอกาสเขาจึงเข้าใจได้ทันที

ในเซียมซีระดับสูงปานกลางที่เขาได้มาครั้งนี้บอกไว้เกี่ยวกับโอกาสชั้นที่สี่ซึ่งสามารถใช้เพื่อตามหาเสื้อคลุมเทียนซือได้

เล่ยจวินสูดหายใจเข้าลึกๆมองไปรอบๆเห็นว่าไม่มีใครสังเกตเห็นเขาจึงเก็บแสงเก้าสีนั้นไว้ก่อนคิดว่าไว้ศึกษาต่อในภายหลัง

เล่ยจวินมองแสงเก้าสีนั้นด้วยสายตาที่แวบขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

เขาจึงรีบออกจากยอดเขาจิ่วซิงทันที

ในเวลาเดียวกันบุคคลลึกลับในท้องฟ้าเหนือภูเขาหลงหูก็ฟื้นตัวได้เป็นคนแรก

เขามองไปยังหยวนโม่ไป๋ที่กำลังไล่ตามอยู่และถังเสี่ยวถางที่กำลังพยายามไล่ตามช่องว่างในอากาศ เขาไม่พูดอะไรเพิ่มเติมแล้วหายตัวไปในพริบตา

ถังเสี่ยวถางพยายามไล่ตามเสื้อคลุมเทียนซือในทันทีแต่ไม่สำเร็จ

เมื่อเห็นบุคคลลึกลับหนีไปนางโมโหจนแทบคลั่ง

“ศิษย์หลานเสี่ยวถาง บุคคลนี้ที่ไม่รู้ที่ไปที่มา พลังและการบำเพ็ญของเขาสูงมาก อย่าไล่ตามโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง” หยวนโม่ไป๋เปลี่ยนกลับมาเป็นร่างมนุษย์ยืนขวางถังเสี่ยวถางไว้

ถังเสี่ยวถางจ้องตากว้าง

“...วันนี้ข้าจะต้องเอากลับมาสักอย่างให้ได้!”

นางมองไปที่แสงสายฟ้าที่หลบหนีไปไกลและร่างกายนางกลายเป็นแสงสีทองพุ่งตามไปทันที

ผู้ที่หลบหนีไปทางนั้นคือหลี่ซง

เขาบาดเจ็บหนักไม่สามารถตอบโต้ได้ มีแต่พยายามหลบหนีอย่างเต็มกำลัง

แต่เนื่องจากว่าเขาเคยคิดจะสังหารถังเสี่ยวถางในขณะที่นางอยู่ในช่วงปิดประตูฝึก พลังเขาจึงติดอยู่ในรายชื่อคนที่ต้องถูกฆ่าของถังเสี่ยวถางและในขณะนี้เมื่อนางโกรธเกรี้ยวนางก็ต้องการเห็นเลือดของเขา

เล่ยจวินมองแสงสองเส้นที่หลบหนีและไล่ตามไปไกลสายตาของเขาแวบขึ้น

เขาหันกลับมามองไปที่ภูเขาหลงหู

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้หลายคนไม่ทันได้ตอบโต้

หลี่จื่อหยางและหลี่เจิ้งเสวียนที่บาดเจ็บตอนนี้ไม่สามารถต่อสู้เพื่อแย่งชิงแท่นพิธีหมื่นธรรมได้อีกต่อไป ทำได้แค่ถอยหนีไปอย่างถูกบังคับ

หยวนโม่ไป๋ตกลงมาที่แท่นพิธีหมื่นธรรม เปิดใช้งานค่ายกลป้องกันภูเขาอีกครั้งโดยไม่ได้ไล่ตามศัตรูออกไป

เหยาหยวนที่ก่อนหน้านี้ถูกโจมตีโดยสายฟ้าสามสายของตระกูลหลี่ทำให้เสือเพลิงหยินพังทลายตอนนี้ต้องพักฟื้นตัว

หลี่เจิ้งเสวียนบินหนีไปยังทิศทางของต้นน้ำจินเชวี่ยซีและเชิงเขาหยุนจิ่นซาน

ส่วนหลี่จื่อหยางกำลังถอยมายังยอดเขาจิ่วซิง

ยอดเขาจิ่วซิงและช่องแคบจงหลิงอยู่ไม่ไกลกันนัก

เล่ยจวินตอนนี้มาถึงปากช่องแคบจงหลิงแล้ว

แต่เขาไม่ได้เข้าไปในนั้น

เขาระมัดระวังตัวเองมากซ่อนตัวไว้ให้มิดชิด

ทั้งป้องกันหลี่จื่อหยางและป้องกันอันตรายที่อาจจะมีในช่องแคบจงหลิง

กระดูกพญางูสวรรค์กลับมาเป็นปกติ สีของมันเปลี่ยนจากหมองหม่นกลับเป็นขาวสะอาด

เล่ยจวินใช้พลังของกระดูกพญางูสวรรค์และธงซือหย่างทำให้ตนเองหลอมรวมกับภูเขารอบตัว

แล้วเขาก็ปล่อยแสงเก้าสีออกมา

ผลก็คือหลี่จื่อหยางที่อยู่เหนือยอดเขาจิ่วซิงนั้นหยุดการเคลื่อนไหวและมองมาทางนี้ทันที

ระยะห่างระหว่างยอดเขาจิ่วซิงและช่องแคบจงหลิงไม่ไกลนัก หลี่จื่อหยางรู้สึกถึงพลังนั้นในทันที

เล่ยจวินจึงเคลื่อนตัวจากนอกช่องแคบเข้าไปใกล้ภายในช่องแคบมากขึ้น

แต่หยุดอยู่ที่ปากช่องแคบ

ในขณะเดียวกันเขาเปิดม่านปกปิดจิตวิญญาณ!

ม่านหมอกบางๆคล้ายกับผ้าบางเบาปรากฏขึ้น แม้จะดูเล็กแต่เมื่อกางออกกลับคลุมทั้งท้องฟ้าซ่อนทุกสิ่งไว้อย่างมิดชิดและตัดการเชื่อมต่อภายในภายนอก

เล่ยจวินเก็บแสงเก้าสีทั้งหมดและสงบสติใจใช้กระดูกพญางูสวรรค์ธงซือหย่างและม่านปกปิดจิตวิญญาณซ่อนตัวเองไว้ให้ดี

หลี่จื่อหยางเห็นถังเสี่ยวถางไล่ตามหลี่ซงและหยวนโม่ไป๋กับเหยาหยวนไม่ได้ออกจากภูเขาตามไปเขาจึงผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยและหันมาทางช่องแคบจงหลิง

เขารู้สึกถึงพลังที่คล้ายกับเสื้อคลุมเทียนซือกำลังเคลื่อนเข้าสู่ภายในช่องแคบจงหลิง

เขาระมัดระวังและค่อยๆเดินเข้าไปในช่องแคบ

ทว่า…

ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้นในช่องแคบจงหลิงก็เกิดเสียงระเบิดของสายฟ้าดังต่อเนื่อง!

และตามมาด้วยเสียงตะโกนของหลี่จื่อหยางที่เต็มไปด้วยความโกรธ

"เฉาอู๋ ฝีมือเจ้าใช่ไหม?!"

"ข้าเดิมทีคิดว่าจะตามเจ้าไปให้ไกลหน่อยแล้วค่อยลงมือ ไม่คิดว่าเจ้ากลับเข้ามาติดกับในนี้ คราวนี้ข้าจะไม่เกรงใจแล้ว"เสียงหนึ่งที่แห้งและแก่กล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ

"ผู้บำเพ็ญระดับเจ็ดชั้นฟ้าไม่ว่าจะวิญญาณหรือซากศพก็ถือเป็นของหายากมาก วันนี้ข้าจะขอรับของขวัญนี้แล้วกัน!"

การต่อสู้รุนแรงเกิดขึ้นในทันทีภายในช่องแคบจงหลิง

เล่ยจวินได้ยินชื่อที่หลี่จื่อหยางใช้เรียกศัตรูทำให้เข้าใจได้ทันทีว่า...

นี่คือผู้อาวุโสเฉาอู๋แห่งฐานที่มั่นคินเฉิงไจ้ ซึ่งซ่อนตัวรอจู่โจมศิษย์สำนักเทียนซือที่อยู่รอบๆภูเขาหลงหูมาก่อนหน้านี้

ฐานที่มั่นคินเฉิงไจ้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของสำนักหมอผี ซึ่งบำเพ็ญการควบคุมวิญญาณชั่วและซากศพ

เฉาอู๋เป็นผู้บำเพ็ญระดับสามชั้นฟ้าสูงของฐานที่มั่นคินเฉิงไจ้

เขามีความขัดแย้งกับสำนักเทียนซือตั้งแต่สมัยก่อน

ตอนนี้โชคชะตาผลัดเปลี่ยนไป สุดท้ายก็ทำให้เขาได้โอกาสนี้

เขาไม่ได้มีความค้างคาใจกับตระกูลหลี่หรือคนนอกตระกูล

แค่เป็นคนจากสำนักเทียนซือก็ถือเป็นศัตรูของเขาแล้ว

เพื่อให้ได้ชัยชนะเขาจึงต้องเลือกเหยื่อที่อ่อนแอกว่า

เฉาอู๋จึงรอจนการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายสิ้นสุด

ไม่ว่าใครจะชนะ ผู้แพ้ที่หนีไปก็เป็นเป้าหมายของเขา

เขาไม่โลภ แค่ต้องการเพียงหนึ่งคน

สำหรับผู้บำเพ็ญของฐานที่มั่นคินเฉิงไจ้การจับผู้บำเพ็ญระดับเจ็ดชั้นฟ้าหนึ่งคนมาเพื่อสร้างวิญญาณชั่วหรือซากศพก็ถือว่าคุ้มค่ามากแล้ว

สะสมพลังไปเรื่อยๆเพื่อในอนาคตจะสามารถจัดการกับเป้าหมายที่แข็งแกร่งกว่านี้ได้

ในภาษาต้าถังคือ ค่อยๆเก็บสะสมไปแล้ววันข้างหน้าจะสำเร็จเอง!

ในตอนนี้หลี่จื่อหยางที่ได้รับบาดเจ็บเป็นเป้าหมายที่เหมาะสม

แม้ว่าหลี่จื่อหยางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ด้วยการบำเพ็ญและวิชาของเขาทำให้ยังคงสามารถต่อกรกับเฉาอู๋ได้อย่างยากลำบาก แต่เป้าหมายของเขาคือการหนีออกมาให้ได้

นอกช่องแคบจงหลิงเล่ยจวินขมวดคิ้วเล็กน้อย

เฉาอู๋เป็นผู้บำเพ็ญระดับสามชั้นฟ้าสูงในสำนักหมอผีแน่นอน

แต่การหลบเลี่ยงเคราะห์ในครั้งก่อนก็เกี่ยวข้องกับเฉาอู๋เช่นกัน

ในตอนนั้นการทำนายเซียมซีของเฉาอู๋เกี่ยวกับเล่ยจวินนั้นเป็นระดับกลาง

แม้ว่าศัตรูจะมีพลังที่สูงมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถมองผ่านม่านปกปิดจิตวิญญาณได้?

ทำไมในครั้งนี้กลับกลายเป็นเซียมซีระดับต่ำสุด?

เขารู้สึกสงสัยในใจ แต่เมื่อเห็นว่าม่านปกปิดจิตวิญญาณเริ่มจางหายไปกลายเป็นควัน เขาจึงไม่รีรอและเดินออกจากช่องแคบในทันที

แต่ในขณะที่เขากำลังออกจากปากช่องแคบจงหลิงนั้น เขาก็ได้ยินเสียงคำรามของเสือดังมาจากข้างหลังในช่องแคบ

เล่ยจวินหันกลับมามองและเห็นว่าภายในช่องแคบนั้นมีไฟสีเขียวพุ่งขึ้นสูงพร้อมกับเสียงคำรามของเสือ

มันคือไฟใต้พิภพ

หลี่หงอวี่ได้เสียชีวิตไปแล้ว

เหยาหยวนและซั่งกวนหนิงก็ควรจะอยู่ในภูเขาหลงหูในตอนนี้

ส่วนถังเสี่ยวถางก็ไล่ตามหลี่ซงไป

พลังไฟนี้ดูไม่เหมือนเป็นฝีมือของศิษย์พี่ใหญ่สวี่หยวนเจิน

ดังนั้น...

หรือเป็นคนจากลัทธิอสูรเหลืองฟ้า?

“ฉีชั่ว...”หลี่จื่อหยางส่งเสียงอึ้งด้วยความเจ็บปวด

“หลี่จื่อหยาง วันนี้คือวันตายของเจ้า”เสียงเย็นชาดังขึ้น

“แม้จะไม่มีเฉาอู๋จากฐานที่มั่นคินเฉิงไจ้ แต่เจ้าก็หนีไม่พ้นหรอก ข้าเตรียมวิชาหินแตกแยกและหินตามรอยมาเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ ไม่ว่าเจ้าจะซ่อนหรือหลบหนีอย่างไรเจ้าก็ไม่อาจหลอกข้าได้!”

เล่ยจวินได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจในทันที

ที่แท้ก็คือผู้อาวุโสฉีชั่วจากลัทธิอสูรเหลืองฟ้า

ดูเหมือนว่าศัตรูจะมาจากอีกด้านของช่องแคบ

ถ้าเล่ยจวินเข้าไปในช่องแคบ แม้ว่าม่านปกปิดจิตวิญญาณจะสามารถหลบพ้นเฉาอู๋ได้ แต่ก็อาจถูกหินแตกแยกของฉีชั่วตรวจพบ

วิชาหินแตกแยกนี้มีการบันทึกเกี่ยวกับมันไว้ในตำราและเป็นสิ่งที่สามารถทำลายม่านปกปิดจิตวิญญาณได้

ฉีชั่วและเฉาอู๋ไม่ใช่พันธมิตรกัน

แต่ก็อาจจะร่วมกันจัดการกับคนที่อยู่ในภูเขาหลงหู ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามไม่ว่าจะเป็นคนในหรือนอกตระกูลหลี่

ดังนั้น...

เล่ยจวินที่เดินออกไปไกลแล้วหันกลับมามอง

ทั้งคู่เป็นผู้บำเพ็ญระดับเจ็ดชั้นฟ้า

ทั้งคู่เป็นผู้บำเพ็ญและเป็นศิษย์โดยตรงของสำนัก

สองต่อหนึ่ง

และ“หนึ่ง”นั้นยังได้รับบาดเจ็บ

สำหรับเล่ยจวินช่องแคบจงหลิงคือทางตาย

สำหรับหลี่จื่อหยางก็เช่นกัน

ภายในช่องแคบเกิดภาพที่ทั้งตลกและน่ากลัวขึ้น

มังกรสายฟ้าสีม่วงพยายามบินขึ้นจากช่องแคบ

แต่ในทันทีนั้นเสือยักษ์สีเขียวที่กระโจนเข้ามาก็ลากมันกลับไป

มังกรสายฟ้าพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง

แต่จู่ๆก็ถูกเงาดำที่ชั่วร้ายยึดติดและลากกลับไปยังช่องแคบอีกครั้ง

เหมือนกับคนที่กำลังจมน้ำที่พยายามดิ้นรนขึ้นมา แต่กลับถูกดึงกลับไปจมอีกครั้ง

จนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกเลย

“ไม่รู้ว่าครั้งนี้โอกาสระดับหกจะเป็นอะไร?”

เล่ยจวินใช้มือบังตามองไปยังช่องแคบจงหลิงที่เสียงสายฟ้าเริ่มเงียบลง

"ผู้อาวุโสหลี่ข้าหวังว่าท่านจะชอบสิ่งนี้"

ใครบอกว่าระดับเจ็ดชั้นฟ้านั้นหลอกไม่ได้?

เดินทางปลอดภัยหลี่จื่อหยาง พวกพี่น้องของท่านกำลังรออยู่

(จบบท)