บทที่ 10 คู่หมั้นมาหาถึงที่? แปลงกายเป็นจอมวายร้ายทั้งกลุ่ม
ระบบ "เนื่องจากนิสัยพิเศษของผู้ใช้งาน ระบบจึงได้เตรียม ‘บัตรเปลี่ยนผู้คนเป็นสุนัขซื่อสัตย์’ ให้โดยเฉพาะ บัตรนี้สามารถใช้งานได้โดยไม่สนเพศ ฐานะ หรือระดับพลัง! เมื่อใช้ ผู้ที่ถูกเลือกจะกลายเป็นผู้ติดตามที่ซื่อสัตย์ต่อท่านไม่ต่างจากสุนัขรับใช้! ไม่ว่าจะเป็นนักบุญหญิง จักรพรรดินี หรือนางเซียนผู้เลอโฉม… พวกนางจะศิโรราบต่อท่าน!"
เฉินมู่ขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม เขาไม่เข้าใจเลยว่าระบบนี้เข้าใจเขาผิดไปถึงขั้นไหน ถึงได้ออกไอเทมแบบนี้มาให้ แต่เมื่อคิดดูอีกที เจ้า "บัตรเปลี่ยนผู้คนเป็นสุนัขซื่อสัตย์" นี้ ก็ดูเหมือนจะทรงพลังใช่ย่อย
ชีวิตมนุษย์ ต่อให้นอบน้อมแค่ไหน ก็ย่อมมีศัตรูบ้างไม่มากก็น้อย คนที่ไร้ประโยชน์ก็สังหารทิ้งเสีย ส่วนคนที่ยังพอมีประโยชน์ บัตรนี้สามารถใช้เพื่อปราบให้อยู่ใต้บัญชา
เฉินมู่ครุ่นคิดถึงความน่าหวาดกลัวของคำว่า "สุนัขซื่อสัตย์" เขาเคยเห็นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องในชาติก่อนอยู่ไม่น้อย และมันได้เปลี่ยนมุมมองต่อความต่ำต้อยของมนุษย์ไปอย่างสิ้นเชิง
“คนเรานี่ช่างตกต่ำได้ถึงเพียงนั้นจริง ๆ” เฉินมู่พึมพำ ก่อนจะเก็บบัตรไว้เงียบ ๆ
หลังจากเย่ชิงเฉิงเช็ดเท้าให้เขาจนสะอาด เฉินมู่ก็เอนตัวลงบนเตียง แต่ก่อนที่เขาจะนอน เย่ชิงเฉิงรีบเข้ามาคลุมผ้าห่มให้เขา
“ข้าทำเองได้” เย่ชิงเฉิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ และเอ่ยอย่างสุภาพ “คุณชาย คืนนี้อากาศเย็นลงเล็กน้อย ต้องการให้ข้าช่วยอุ่นเท้าหรือไม่?”
เฉินมู่มองเธอที่แสดงท่าทางเขินอาย และทันใดนั้น เขาก็นึกถึงภาพจากชาติก่อน ภาพที่ขุนนางชราคนหนึ่งกลับเข้าห้องพักผ่อน โดยมีสาวใช้สองคนงดงามดุจนางฟ้า นอนกอดขาของเขาไว้เพื่อช่วยให้อุ่น
"นี่มันไม่ใช่เรื่องแต่งจริง ๆ ด้วยสินะ..." เฉินมู่คิดในใจ ก่อนจะปฏิเสธออกมาเสียงเรียบ “ไม่ต้องหรอก”
เย่ชิงเฉิงก้มศีรษะรับคำ และถอยออกไปอย่างนุ่มนวลพร้อมถาดน้ำในมือ
เมื่อเธอปิดประตูลง เย่ชิงเฉิงก็ยืนพิงกำแพง เงยหน้ามองพระจันทร์ และถอนหายใจเบา ๆ ใจเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
เธอที่งดงามจนผู้คนต่างเปรียบเปรยว่างามล่มเมือง เหตุใดวันนี้กลับถูกปฏิเสธ?
“หรือว่าข้าไม่ได้งดงามอย่างที่คนเขาว่ากัน?” เธอสั่นศีรษะ ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องของตน
ระบบ: "กำลังลงชื่อ…สำเร็จ! ยินดีด้วย ท่านได้รับ 'คลังบทกวี'!
"สำเร็จ! ยินดีด้วย ท่านได้รับตำแหน่ง 'เทพแห่งการปรุงอาหาร'!
"สำเร็จ! ยินดีด้วย ท่านได้รับ ‘ศิลาวิญญาณระดับสูงจำนวนหนึ่งล้านก้อน’!
"สำเร็จ! ยินดีด้วย ท่านได้รับ ‘รากวิญญาณสายฟ้าระดับสวรรค์’!”
เฉินมู่ขมวดคิ้ว พลางบ่นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ดึกป่านนี้เจ้ายังไม่หยุดอีกหรือ? จะทำอะไรก็ช่วยไปทำตอนที่ข้าว่างได้ไหม? อย่ากวนเวลานอนของข้า!”
รุ่งเช้า ณ วิหารสวรรค์เทียนหยวน
ที่นั่งพิเศษของเฉินมู่ยังคงว่างเปล่า ศิษย์คนหนึ่งถอนหายใจ “ดูท่าแล้ว เหตุการณ์ที่ล้มเหลวในการปลุกพรสวรรค์ครั้งนั้นคงส่งผลกระทบต่อจิตใจของคุณชายไม่น้อย ข้าว่าวันนี้เขาคงไม่มาอีกเช่นเคย”
“ช่างน่าเสียดาย คุณชายที่เคยโดดเด่นทุกด้าน กลับได้พรสวรรค์เพียงระดับเหลืองล่าง...”
“นั่นคงเป็นเพราะสวรรค์อิจฉาเรา! เทียนหยวนของเรามียอดคนมากมาย เหล่าทวยเทพคงต้องการกดดันเราเป็นแน่!”
“แต่ข้าเชื่อว่า คุณชายจะต้องกลับมายิ่งใหญ่ได้ในสักวัน ไม่ต่างจากท่านเจ้าวิหารในอดีต!”
...
ในขณะที่เฉินมู่ขยันหมั่นเรียน เขายังไม่ลืมช่วยชี้แนะเหล่าศิษย์ร่วมรุ่นอยู่เสมอ ส่งผลให้ได้รับความรักและความเคารพจากคนรอบข้างยิ่งนัก อีกทั้งนิสัยใจกว้าง ชอบแจกจ่ายเม็ดยาและศิลาวิญญาณเพื่อช่วยให้เพื่อนศิษย์สามารถพัฒนาการบำเพ็ญของตนได้รวดเร็วยิ่งขึ้น จนทำให้เหล่าศิษย์ต่างซาบซึ้งในน้ำใจ และยอมรับว่าบุญคุณนี้ยากจะลืมเลือน
“ไม่ดีแล้ว! ไม่ดีเลย!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างร้อนรนจากทางหน้าประตู ขัดจังหวะบทสนทนาของทุกคนในห้องโถง
“วุ่นวายอะไรกัน! รู้จักมารยาทบ้างสิ หรือว่าเกิดเรื่องร้ายแรงถึงขั้นฟ้าถล่มดินทลาย?” หนึ่งในศิษย์เหลือบมองอย่างไม่สบอารมณ์
ผู้ที่รีบเร่งเข้ามาถึงกับเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากก่อนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นว่า “ท่านนายน้อย... ท่านนายน้อยกำลังเจอปัญหาใหญ่!”
“ท่านนายน้อยในเขตแดนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหยวนจะมีปัญหาอะไรได้?” คนอื่นยังคงไม่เชื่อคำพูดของเขา
“ศิษย์เอกแห่งนิกายกระบี่สวรรค์ หลิวเซี่ยงหนาน ได้มาที่นี่!”
“แล้วอย่างไร? ศิษย์เอกแห่งนิกายกระบี่สวรรค์หรือจะกล้าสร้างปัญหาในเขตแดนของเรา? ต่อให้เป็นเจ้าสำนักกระบี่สวรรค์เองก็ยังไม่อาจก่อเรื่องใหญ่ได้!”
คนที่มาบอกข่าวยังคงพูดต่อไป “พวกท่านไม่รู้หรือ? หลิวเซี่ยงหนานนั้นชื่นชอบท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์เย่ชิงเฉิงมาตลอด และตอนนี้นางก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นองครักษ์ประจำตัวของท่านนายน้อย อีกทั้งข้าได้ยินมาว่าระหว่างเขากับท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์เคยมีสัญญาหมั้นหมายกันไว้!”
“หา! พวกเจ้าจะไปไหนกัน?”
เขาหันไปมองเหล่าศิษย์ที่ลุกฮือออกไปอย่างดุดัน
“จะไปไหนเสีย? แน่นอนว่าต้องไปช่วยท่านนายน้อยอยู่แล้ว! กล้าดีอย่างไรถึงมาท้าทายท่านนายน้อยในเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ของเรา แถมยังคิดแย่งผู้หญิงของท่านนายน้อยอีก ข้าจะบดกระดูกมันให้แหลก!”
“ถูกต้องแล้ว! อย่าได้ปล่อยมันไป!”
“ผู้ใดที่คิดเป็นศัตรูกับท่านนายน้อย ก็คือศัตรูกับพวกเราทุกคน! ไม่มีวันให้อภัย!”
...
เมื่อสายตาทุกคู่จับจ้องมายังหลิวเซี่ยงหนาน บรรยากาศรอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยความกดดัน
“…!”
หลิวเซี่ยงหนานที่ตอนนี้จิตใจปั่นป่วนราวพายุพัดหนัก มองดูผู้คนมากมายที่ล้อมรอบตัวเขา รวมถึงยอดฝีมือจำนวนหนึ่งที่ลอยตัวอยู่บนอากาศเหนือเขา ทุกคนล้วนมีพลังเหนือกว่าศิษย์เอกอย่างเขาไปหนึ่งขั้น
ความสิ้นหวังและความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาราวกับน้ำตกที่ไหลจากหน้าผาสูงพันเมตร ทำให้หัวใจเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
ก่อนจะมาถึง เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ เขายังไม่ได้ก้าวเท้าเข้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหยวนด้วยซ้ำ แต่กลับต้องเผชิญหน้ากับพลังมหาศาลที่พร้อมจะบดขยี้เขา
“ไอ้หนุ่มกล้าดีอย่างไรคิดจะแย่งผู้หญิงของท่านนายน้อย เจ้าไม่คู่ควรหรอก!”
ศิษย์คนหนึ่งก้าวออกมาพลางชักกระบี่และตวาดอย่างดุดัน
“แย่งผู้หญิง?”
หลิวเซี่ยงหนานตกใจ ก่อนจะรีบยกมือทั้งสองขึ้นแสดงท่าทีว่าไม่มีเจตนาร้าย พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นว่า “ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว! ข้า... ข้ามาเพื่อถอนหมั้นต่างหาก!”
