บทที่ 356 ถูกยั่วยุ

ซุนเจียงหรูที่เห็นสถานการณ์ในสวน ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

อย่างไรก็ตาม นางเพียงกวาดตามองลู่เสวี่ยอิงและลู่เสวี่ยหย่า ก่อนจะหันไปมองซูเล่ออวิ๋น

เมื่อเห็นว่าลูกสาวของนางไม่ได้รับอันตราย นางจึงรู้สึกโล่งใจขึ้น

"ท่านพ่อ!"

ลู่เสวี่ยอิงเมื่อเห็นว่าคนที่ช่วยสนับสนุนนางมาถึง ก็รีบเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง หวังจะได้รับความเห็นใจ

แต่ไม่รู้ว่าเพราะน้ำเข้าตาหรืออย่างไร นางกลับไม่ทันสังเกตสีหน้าที่บึ้งตึงของลู่หง

แม้แต่ลู่หวยหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆพยายามส่งสายตาเตือนอย่างเต็มที่ ลู่เสวี่ยอิงก็ยังไม่รู้ตัว

จนกระทั่งเสียงฝ่ามือดังสนั่นลงมาที่ใบหน้าของนาง

ดวงตาของลู่เสวี่ยอิงเบิกกว้างด้วยความตกใจ

นางตกใจมากจนไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แก้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

"ท่านพ่อ ทำไมถึงตบข้าเจ้าคะ"

เสียงของลู่เสวี่ยอิงสั่นเครือจนผ้าคลุมไหล่ที่สวมอยู่แทบจะหลุดออกจากตัว โชคดีที่ลู่หวยหยวนช่วยดึงไว้

"พวกเจ้าเป็นพี่น้องกัน ยังไม่รีบขึ้นไปขอโทษเหล่าท่านหญิงทั้งหลายอีก!"

ก่อนหน้านี้ ลู่หงได้เตือนพวกลูกๆ แล้วว่าอย่าทำอะไรเกินเลย แต่สุดท้ายลู่เสวี่ยอิงกับลู่เสวี่ยหย่าก็ยังทำเรื่องจนได้

สองพี่น้องตกน้ำในสวนของคนอื่น และที่แย่ไปกว่านั้น มีองค์ชายหยูอยู่ในเหตุการณ์ด้วย!

แม้จำนวนคนในสวนจะไม่มาก แต่สาวใช้ที่วิ่งไปแจ้งข่าวที่เรือนหน้า ทำให้คนที่พอมีสายตาเฉียบคมต่างรู้ทันทีว่ามีเรื่องเกิดขึ้นในสวน

เมื่อทั้งลู่หงและลู่หวยหยวนเดินออกมา ยิ่งตอกย้ำให้คนรู้ว่าใครเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

"ข้าไม่ได้ผิด ข้าจะขอโทษเรื่องอะไร"

ลู่เสวี่ยอิงไม่เคยถูกตำหนิถึงเพียงนี้มาก่อน นางยอมรับว่าแอบตามองค์ชายหยูไปที่สวน โดยตั้งใจจะพูดคุยกับเขา แต่ก่อนที่นางจะได้เอ่ยอะไร ลู่เสวี่ยหย่าก็ปรากฏตัวขึ้น

ในตอนแรก นางไม่สนใจลู่เสวี่ยหย่า เพียงแต่คิดว่าอีกฝ่ายมาขัดจังหวะอย่างน่ารำคาญ เพราะการปรากฏตัวครั้งนี้ทำให้แผนของนางสะดุด ไม่คาดคิด ลู่เสวี่ยหย่ากลับพูดจาเสียดแทงนาง

พี่สาวที่ปกติมักขี้อายและไม่กล้าสู้หน้าใคร กลับพูดคำที่ทำให้นางทั้งหัวเราะเยาะและโกรธไปพร้อมๆกัน

เมื่อโกรธจัด นางพลั้งมือผลักลู่เสวี่ยหย่า แต่กลับกลายเป็นตัวนางเองที่เสียหลักตกลงไปในสระน้ำ

ลู่เสวี่ยหย่าตะโกนขอความช่วยเหลือ ก่อนจะกระโดดลงไปในน้ำตาม

ตอนนั้นเอง ลู่เสวี่ยอิงเพิ่งตระหนักได้ว่า ทั้งนางและลู่เสวี่ยหย่าต่างว่ายน้ำไม่เป็น

สาวใช้รอบๆมีเพียงไม่กี่คน และไม่มีใครช่วยอะไรได้ มีแต่ตะโกนเรียกคนอื่น

สุดท้าย องค์ชายหยูสังเกตเห็นเหตุการณ์และกระโดดลงไปช่วยพวกนางขึ้นมาจากน้ำ

"ท่านพ่อ เรื่องมันเป็นแบบนี้เจ้าค่ะ!"

ลู่เสวี่ยอิงพยายามเล่าเรื่อง แต่เสียงของนางสั่นจนคำพูดขาดๆ หายๆ

ในขณะที่นางพูด ลู่เสวี่ยหย่ากลับเดินไปขอโทษซุนเจียงหรูและบรรดาภรรยาด้วยท่าทีที่สุขุมและเรียบร้อย

ความแตกต่างระหว่างทั้งสองคนชัดเจนจนปฏิเสธไม่ได้

ลู่หงถอนหายใจลึก "วันนี้ลูกสาวทั้งสองของข้าทำให้ทุกท่านต้องลำบากใจ ข้าจะไปขอโทษถึงบ้านในวันหลัง"

พูดจบ เขามองลู่เสวี่ยหย่าแวบหนึ่งก่อนหมุนตัวเดินจากไป

ลู่หวยหยวนดึงแขนลู่เสวี่ยอิงเล็กน้อย "กลับกันเถอะ"

ขณะที่สองพี่น้องกำลังจะเดินจากไป ซุนเจียงหรูเอ่ยขึ้นว่า "เดี๋ยวก่อน พาพวกนางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ"

ลู่หวยหยวนเพิ่งนึกขึ้นได้ "ต้องขอรบกวนด้วยขอรับ"

หากให้ลู่เสวี่ยอิงและลู่เสวี่ยหย่าออกไปในสภาพเช่นนี้ เกรงว่าวันรุ่งขึ้นเรื่องนี้คงลือไปทั่วเมืองหลวง

หลังจากทั้งสองเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ทั้งสามคนก็ออกไปด้วยกัน

ส่วนตัวละครอีกคนในเหตุการณ์นี้ องค์ชายหยู เซียวจิ่น หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ออกไปก่อนแล้ว

เมื่อเวลาผ่านไป แขกในงานเลี้ยงก็ทยอยกลับจนหมด

ก่อนถึงเที่ยง บรรยากาศในจวนตระกูลซุนก็เงียบสงบลง

เรือนเฉาหัวเสี่ยวจู้

ในครัวเล็ก ซูเล่ออวิ๋นกำลังพับแขนเสื้อขึ้น คลุมผ้าบนศีรษะ ขณะที่ยืนทำอาหารอยู่หน้าเตา

"เล่ออวิ๋น ต้องเติมฟืนอีกไหม"

จ้าวหมิงเยี้ยนที่นั่งอยู่หน้าเตาไฟ ใบหน้าถูกไอร้อนลูบไล้จนแดงระเรื่อ

ซูเล่ออวิ๋นมองดูเปลวไฟแล้วพูดขึ้น "ไฟพอแล้ว พี่หมิงเยี้ยนไปนั่งพักในห้องเถอะเจ้าค่ะ ทางนี้ใกล้เสร็จแล้ว"

"ตกลง งั้นข้าไปก่อนนะ"

พูดจบ จ้าวหมิงเยี้ยนลุกขึ้น พร้อมยกชามซุปไก่ที่ตุ๋นเสร็จออกไป

เมื่อทำอาหารจานสุดท้ายเสร็จ ซูเล่ออวิ๋นเช็ดใบหน้าเรียบร้อย และสั่งให้สาวใช้ยกจานอาหารอีกชุดออกไป ก่อนจะถือจานอาหารของตัวเองกลับไปยังห้อง

ในห้องมีคนอยู่ไม่น้อย

เมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้ามา ซุนเจียงหรูมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภูมิใจ

เธอรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้พลาดวันสำคัญในพิธีจือจีของลูกสาว

"เอาล่ะ อาหารพร้อมแล้ว เริ่มกินกันเถอะ"

ซูเล่ออวิ๋นตักซุปไก่ใส่ชามให้มารดาพร้อมรอยยิ้ม

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในห้องล้วนเป็นญาติพี่น้องฝ่ายหญิง ส่วนญาติฝ่ายชายและแขกท่านอื่นๆ กำลังรับประทานอยู่ในอีกห้อง

อาหารส่วนใหญ่ในโต๊ะนี้ล้วนทำโดยซูเล่ออวิ๋นเอง

สำหรับอาหารจานเย็นและซุปบางอย่างนั้น สาวใช้เป็นผู้จัดเตรียม

จ้าวหมิงเยี้ยนที่เป็นผู้ช่วยในพิธีวันนี้ ได้รับการเชิญให้อยู่ร่วมมื้ออาหารด้วย

นางคีบเนื้อคำหนึ่งเข้าปาก เคี้ยวไม่กี่ที ก่อนจะพูดด้วยความประหลาดใจ

"จานนี้อร่อยมาก ฝีมือทำอาหารของเล่ออวิ๋นนี่สุดยอดจริงๆ"

"พี่หมิงเยี้ยนชอบก็ดีแล้ว" ซูเล่ออวิ๋นยิ้มบางๆ ขณะกินข้าวคำเล็กๆ

"ข้าพูดจริงนะ ไม่ได้แกล้งชมเลย รสชาติไม่เหมือนที่ข้ากินปกติด้วยซ้ำ"

จ้าวหมิงเยี้ยนรีบพูดเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เธอรู้สึกว่าอาหารนี้อร่อยจริงๆ ไม่ได้พูดเพื่อยกยอ

"จานนี้เป็นอาหารพิเศษจากจิงโจว ข้ากลัวว่าทุกคนจะไม่คุ้นเคย เลยปรับรสชาติให้เข้ากับที่นี่เล็กน้อย"

ซูเล่ออวิ๋นอธิบาย

ตั้งแต่กลับมาที่เมืองหลวง นางแทบไม่ได้ทำอาหารเลย เมนูที่นางทำในวันนี้ส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่นางเรียนรู้มาจากจิงโจว ซึ่งรสชาติอาจแตกต่างจากที่นี่อยู่บ้าง

จ้าวหมิงเยี้ยนชะงักเล็กน้อยขณะเคี้ยวอาหาร

ซูเล่ออวิ๋นเห็นท่าทางของนาง จึงเดาว่าอีกฝ่ายคงคิดอะไรอยู่

"วันหน้าหากมีโอกาส ข้าจะพาพี่หมิงเยี้ยนไปลองอาหารที่จิงโจวของแท้ ที่นั่นมีอาหารอร่อยอีกมากมาย"

สิ่งที่ทำให้ซูเล่ออวิ๋นเจ็บปวดคือครอบครัวตระกูลหลี่และซูหว่านเอ๋อร์ แต่นางก็แยกแยะได้ดี

ชาวบ้านในหมู่บ้านหลี่จำนวนไม่น้อยเคยช่วยเหลือนาง หากไม่ได้รับความช่วยเหลือเหล่านั้น นางอาจไม่รอดมาจนความจริงถูกเปิดเผย

"ดีเลย ข้าจะรอ"

จ้าวหมิงเยี้ยนที่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในแววตาของซูเล่ออวิ๋น ยิ้มตอบ

เมื่อหัวข้อสนทนานี้จบลง ฉินจื่อเยี่ยนก็พูดขึ้นว่า

"พี่สะใภ้ ท่านบอกว่าระหว่างเดินทางกลับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ"

จางซูซูเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกเจ้าค่ะ พวกเราเดินทางถึงตอนกลางคืน แต่ยังไม่ถึงโรงเตี๊ยม จึงต้องหาหมู่บ้านพักค้างคืน"

"แต่เช้าวันต่อมา ข้ากับองครักษ์คนหนึ่งเกิดป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ พี่ฉางผิงเลยให้พักต่ออีกวันจนหายดีค่อยเดินทางต่อ"

"แต่ที่น่าแปลกคือ..." จางซูซูพูดด้วยน้ำเสียงงุนงงเล็กน้อย

"ตอนที่เราตามหาหมอในหมู่บ้านนั้น ชาวบ้านบอกว่าช่วงนี้คนในหมู่บ้านป่วยเป็นไข้หวัดกันบ่อย ทุกบ้านจึงมีตุนยาไว้"

"ข้าก็ซื้อยาจากพวกเขามากิน เช้าวันถัดมาก็หายดี ยาที่พวกเขาให้ดูเหมือนเป็นสมุนไพรธรรมดา แต่กลับได้ผลดีมาก"