ซูเล่ออวิ๋นเคยคิดอยู่หลายครั้งว่าผู้หญิงเช่นจ้าวหมิงเยี้ยน คนที่เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยว กลับเคยยอมกระโดดลงจากตึกเพราะชายหนุ่มคนหนึ่ง เหตุใดนางถึงเลือกที่จะสละชีวิตของตัวเองเช่นนั้น

"มีอะไรหรือ"

จ้าวหมิงเยี้ยนสังเกตเห็นสายตาของซูเล่ออวิ๋น จึงถามขึ้น ขณะสบตากับแววตาที่ซับซ้อนของอีกฝ่าย

นางมองดูตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

"ข้าแค่คิดว่าผู้ชายแบบไหนกันนะถึงจะเหมาะสมกับพี่หมิงเยี้ยน"

ช่วงนี้ซูเล่ออวิ๋นได้ยินซูเยี่ยพูดถึงจ้าวหมิงเอี้ยนบ่อยๆ ตั้งแต่ศึกใหญ่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ นางมักจะไปที่สนามฝึกซ้อม และสามารถเอาชนะชายหนุ่มจำนวนมากที่มาแข่งกับนางได้

ดูจากสีผิวที่ค่อยๆคล้ำขึ้นเรื่อยๆ ก็พอจะเดาได้ว่านางใช้เวลาในสนามฝึกซ้อมมากแค่ไหน

"จะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม สำคัญที่ชอบหรือเปล่าเท่านั้นเอง" จ้าวหมิงเอี้ยนโบกมือและพูดด้วยรอยยิ้ม

คำพูดนี้นางพูดออกมาจากใจจริง

ซูเล่ออวิ๋นสัมผัสได้ จึงตอบกลับ "พี่หมิงเยี้ยนพูดถูกเจ้าค่ะ"

"พี่เล่ออวิ๋น พวกท่านพูดอะไรกันน่ะ"

หลินฉิงฉิงฟังไปฟังมาก็สับสน แม้จะเข้าใจทุกคำ แต่เมื่อรวมกันแล้วก็กลายเป็นสิ่งที่นางในวัยนี้ยังไม่สามารถเข้าใจได้

"เดี๋ยวโตขึ้นเจ้าก็จะเข้าใจเอง"

จ้าวหมิงเยี้ยนพูดพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ใบหน้าของนางยิ่งดูสดใส

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความรื่นรมย์

ที่หน้าประตูเรือน เซียงหลิงหลิงปรากฏขึ้น แต่เมื่อได้ยินเสียงสนทนาภายใน นางกลับหยุดยืนอยู่ตรงนั้น

"คุณหนู"

สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดขึ้นเบาๆ

"เรากลับกันก่อนเถอะ"

"อ้าว คุณหนูเซียงก็มาด้วย เข้ามาสิเจ้าคะ!"

จางมามาที่ถือเสื้อผ้าอยู่เดินผ่านมาเห็นพอดี

เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านนอก ซูเล่ออวิ๋นและจ้าวหมิงเยี้ยนจึงหันไปมอง เห็นจางมามาพาเซียงหลิงหลิงเข้ามาในห้อง

"คุณหนู เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะเจ้าค่ะ"

เสื้อผ้าที่ซูเล่ออวิ๋นสวมอยู่ แม้ดูเหมือนไม่มาก แต่จริงๆแล้วครบถ้วนทุกชิ้น

นางเตรียมไว้ล่วงหน้าโดยสวมไว้ด้านในชุดขาวเรียบๆ เพียงเปลี่ยนชุดชั้นในออกและสวมกระโปรงชั้นนอกเพิ่ม ก็ประหยัดเวลาไปได้มาก

"ได้ พี่หมิงเอี้ยน หลิงหลิง รอข้าสักครู่"

ซูเล่ออวิ๋นถูกเหลียนซินและชุ่ยลิ่วพยุงเข้าไปยังห้องใน

ในห้องด้านนอก

สาวใช้พาเซียงหลิงหลิงไปนั่งที่โต๊ะ ขณะเดียวกันจ้าวหมิงเยี้ยนสังเกตเห็นมือของนางที่ยื่นออกมาคลำหาโดยรอบ สายตาของจ้าวหมิงเยี้ยนมองผ่านดวงตาที่มองไม่เห็นของเซียงหลิงหลิง

ราวกับรู้ตัวว่าถูกมอง เซียงหลิงหลิงขยับตัวเล็กน้อยไปทางจ้าวหมิงเยี้ยน

"ใช่พี่สาวตระกูลจ้าวหรือเปล่าเจ้าคะ"

"ใช่ ข้าชื่อจ้าวหมิงเยี้ยน"

"พี่สาวเคยพูดถึงท่าน และบอกว่าวันนี้ท่านทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยในพิธี ท่านต้องสนิทกับพี่สาวมากแน่ๆ"

"นิสัยของเล่ออวิ๋นดีมาก" จ้าวหมิงเยี้ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบกลับ หรืออาจจะดีเกินไป

เซียงหลิงหลิงพยักหน้า "ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเจ้าค่ะ"

หลังคำพูดนั้น ห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

สำหรับเซียงหลิงหลิงที่มองไม่เห็น การอยู่ในสถานการณ์ที่เงียบเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกอึดอัด อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากเบาๆ

โชคดีที่ซูเล่ออวิ๋นเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและเดินออกมาในเวลาพอดี ทำให้เซียงหลิงหลิงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงเอะอะบางอย่างดังขึ้น

"คุณหนู เกิดเรื่องที่สวนเจ้าค่ะ"

สาวใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานด้วยท่าทางรีบร้อน

ซูเล่ออวิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนถามทันที

"เกิดอะไรขึ้นหรือ"

"คุณหนูตระกูลลู่ตกน้ำเจ้าค่ะ"

"คุณหนูตระกูลลู่หรือ"

สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในความคิดของซูเล่ออวิ๋นคือ ลู่เสวี่ยหย่า นางหันไปมองจ้าวหมิงเยี้ยนและเซียงหลิงหลิง

"ข้าจะไปดูสถานการณ์ก่อน"

"ข้าจะไปด้วย"**

จ้าวหมิงเยี้ยนพูดขึ้น แม้ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อได้ยินชื่อ "ตระกูลลู่" นางก็พอเดาได้เล็กน้อย หากอีกฝ่ายมีเจตนาก่อเรื่อง นางจะช่วยรับมือได้

เซียงหลิงหลิงขยับตัวเหมือนอยากจะตามไปด้วย แต่ซูเล่ออวิ๋นรีบห้ามไว้

"หลิงหลิง เสี่ยวเสวียน ฉิงฉิง พวกเจ้ารออยู่ในห้องนี้ อย่าออกไปไหน"

พูดจบ ซูเล่ออวิ๋นและจ้าวหมิงเยี้ยนก็รีบเดินไปที่สวนโดยไม่รอช้า

เซียงหลิงหลิงที่เพิ่งจะลุกขึ้นนั่งได้เพียงเล็กน้อย จำต้องนั่งลงอีกครั้ง

_______________________

ที่สวน

มีคนไม่มากนักในบริเวณนั้น แต่ทุกคนล้วนมีสถานะสำคัญ

ทันทีที่ซูเล่ออวิ๋นก้าวเข้าสู่สวน นางก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

คนที่ถูกสาวใช้คลุมตัวด้วยผ้าคลุม ไม่ใช่ลู่เสวี่ยหย่าที่เธอเป็นห่วง แต่กลับเป็นลู่เสวี่ยอิง

อย่างไรก็ตาม ลู่เสวี่ยหย่าที่อยู่ข้างๆ ก็มีเสื้อผ้าเปียกชุ่มเช่นกัน นางยืนตัวสั่นด้วยความหนาว

"ชุ่ยหลิ่ว"

ซูเล่ออวิ๋นเรียกชื่อชุ่ยหลิ่ว

ชุ่ยหลิ่วรีบวิ่งเข้ามา พร้อมหยิบเสื้อคลุมที่นำมาด้วยคลุมให้ลู่เสวี่ยหย่า

ซูเล่ออวิ๋นเงยหน้ามองเซียวจิ่นที่ยืนอยู่ไม่ไกล พร้อมถอนหายใจเบาๆ

"องค์ชายหยู จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมเพคะ"

เมื่อเห็นว่าเซียวจิ่นก็เปียกโชกไม่ต่างกัน ต่อให้นางแกล้งโง่ก็ดูออกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จะบังเอิญอะไรขนาดนี้ คนที่ตกน้ำคือคนสามคนนี้

สีหน้าของเซียวจิ่นดูไม่สู้ดีนัก พัดที่เขาพกติดตัวก็หายไปแล้ว

เขาไม่คิดเลยว่าจะถูกเด็กสาวสองคนล่อลวงให้มาตกในสถานการณ์เช่นนี้

เมื่อเห็นว่าเซียวจิ่นไม่ตอบ ซูเล่ออวิ๋นจึงเรียกคนรับใช้ให้มานำทางเซียวจิ่นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจากนั้น ซูเล่ออวิ๋นหันไปมองลู่เสวี่ยหย่าและลู่เสวี่ยอิง

ลู่เสวี่ยอิงกอดตัวเองแน่น จมูกแดงก่ำ ตัวสั่นสะท้านเหมือนกำลังหนาวจัด

"ที่นี่เกิดอะไรขึ้นหรือ"

ซูเล่ออวิ๋นหันไปถามบรรดาสาวใช้ที่ยืนอยู่รอบๆ แต่พวกสาวใช้กลับมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครกล้าเป็นคนพูดคนแรก

"เสี่ยวหยู เจ้าพูดสิ"

ซูเล่ออวิ๋นสังเกตเห็นแววความไม่พอใจในดวงตาของเสี่ยวหยู

เมื่อได้ยินว่าซูเล่ออวิ๋นเรียกชื่อเธอ เสี่ยวหยูก็เดินออกมา แต่ก่อนจะพูด ลู่เสวี่ยหย่ากลับพูดแทรกขึ้น

"เล่ออวิ๋น ไม่มีอะไรหรอก เสวี่ยอิงไม่ทันระวังจึงตกน้ำไป"

"เห็นชัดๆ เลยว่าเจ้าจงใจผลักข้า!"

ลู่เสวี่ยอิงโกรธจัดเมื่อได้ยินคำพูดนี้

"ลู่เสวี่ยหย่า เจ้ากล้าทำแต่ไม่กล้ารับผิดหรือ"

"เสวี่ยอิง ที่นี่เป็นบ้านของคนอื่น อย่าก่อเรื่องได้ไหม"

ลู่เสวี่ยหย่ากัดริมฝีปากแน่น น้ำเสียงแข็งกร้าวกว่าปกติเล็กน้อย

หากเป็นวันธรรมดา นางคงไม่พูดอะไรในสถานการณ์เช่นนี้

ดวงตาของซูเล่ออวิ๋นฉายแววบางอย่างออกมา

"ลู่เสวี่ยหย่า ใครกันแน่ที่ก่อเรื่องก่อน ข้ารู้นะ เจ้าแกล้งทำเป็นยั่วยุข้า เพราะอยากดึงดูดความสนใจขององค์ชายหยู ใช่หรือเปล่า"

"เสวี่ยอิง เจ้าพูดบ้าอะไร! เจ้าต้องการทำลายชื่อเสียงของข้าหรือ"

ลู่เสวี่ยหย่ากำมือแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ความอดทนของนางกลับยิ่งทำให้คนรอบข้างรู้สึกสงสารมากขึ้น

-ขณะนั้นเอง มีคนเดินเข้ามาในสวนอีกกลุ่ม

ซูเล่ออวิ๋นกวาดตามอง เห็นทั้งมารดาและป้าสองคนเดินเข้ามา รวมถึงลู่หงและลู่หวยหยวนที่ตามมาด้วย

"เกิดอะไรขึ้นที่นี่หรือ"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด