บทที่ 353 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

หลินฉิงฉิงถูกมารดาพาออกไปนั่งข้างนอก เพื่อให้ซุนอวี้เสวียนได้เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างสบายใจ

เมื่อซุนอวี้เสวียนออกมา หลินฉิงฉิงก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังหยิบขนมเข้าปากอย่างระมัดระวัง

"เสี่ยวเสวียน!"

เมื่อเห็นซุนอวี้เสวียน หลินฉิงฉิงรีบวางขนมในมือลง กระโดดลงจากเก้าอี้ แล้ววิ่งตรงไปหาซุนอวี้เสวียน

เด็กทั้งสองกระซิบกระซาบกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ซุนอวี้เสวียนจะหันไปพูดกับฉินจื่อเยี่ยนว่า

"ท่านแม่ ข้าพาเสี่ยวฉิงไปหาพี่สาวเล่ออวิ๋นได้ไหมขอรับ"

"ไปเถอะ แต่ถ้าพี่เล่ออวิ๋นกำลังยุ่งอยู่ อย่ารบกวนนางนะ"

ฉินจื่อเยี่ยนสั่งให้แม่นมติดตามเด็กๆไป ส่วนตัวเองก็อยู่รับรองภรรยาเสนาบดีหลินต่อ

ซุนอวี้เสวียนจับมือหลินฉิงฉิง แล้วพากันมุ่งหน้าไปยังเรือนเฉาหัวเสี่ยวจู้

______________________________________________________

ที่เรือนเฉาหัวเสี่ยวจู้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

"รองเท้าล่ะ เอามาเร็วๆ!"

ทันทีที่ซุนอวี้เสวียนและหลินฉิงฉิงเข้ามาในลาน ก็ได้ยินเสียงของหลี่มามาดังขึ้น

เหลียนซินและชุ่ยลิ่วกำลังดูแลการทำงานของบรรดาสาวใช้ เมื่อเห็นเด็กทั้งสองเดินเข้ามา พวกนางก็สังเกตเห็นทันที

"คุณชายเสี่ยวเสวียน คุณหนูฉิงฉิง มาทำอะไรกันที่นี่เจ้าคะ คุณหนูกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้อง ให้บ่าวพาท่านทั้งสองไปนั่งรอในห้องข้างเคียงดีไหมเจ้าคะ" เหลียนซินเดินเข้ามาพูดกับทั้งสองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซุนอวี้เสวียนและหลินฉิงฉิงเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย ทั้งคู่จึงพยักหน้ารับและเดินตามเหลียนซินไปยังห้องข้างเคียง

ในห้องข้างเคียง เตรียมของว่างไว้มากมาย

เมื่อเด็กทั้งสองเห็น อดไม่ได้ที่ดวงตาจะเปล่งประกาย

เพื่อไม่ให้พวกเขาเบื่อ เหลียนซินหยิบของเล่นเล็กๆน้อยๆ มาให้ เช่น จิ่วเหลียนฮวน (ของเล่นลับสมองแบบห่วง) และ หลู่ปันซั่น (ของเล่นไม้ลับสมองแบบถอดประกอบ)

เนื่องจากในลานยังมีงานมากมายต้องจัดการ เหลียนซินจึงไม่สามารถอยู่ดูแลพวกเขาได้

"คุณชายเสี่ยวเสวียน คุณหนูฉิงฉิง หากต้องการสิ่งใด เรียกบ่าวที่หน้าประตูได้เลย บ่าวจะรีบมาทันที"

"เข้าใจแล้ว พี่สาวเหลียนซิน ไปทำงานเถอะ ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก"

ซุนอวี้เสวียนโบกมือให้เหลียนซินไปทำงาน

เมื่อเห็นดังนั้น เหลียนซินจึงหมุนตัวจากไป

ในห้องยังมีแม่นมอยู่ดูแลเด็กๆ เหลียนซินจึงไม่ต้องกังวล

ซุนอวี้เสวียนและหลินฉิงฉิงต่างก็สนุกกับของเล่นในมือ

แต่ไม่นานนัก ทั้งสองก็เริ่มเบื่อ พวกเขาวางของเล่นลงบนโต๊ะ

ซุนอวี้เสวียนเหลือบไปเห็นความวุ่นวายนอกหน้าต่าง เขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงกระซิบข้างหูหลินฉิงฉิง

หลินฉิงฉิงชี้ไปที่แม่นมข้างๆ อย่างระมัดระวัง ราวกับจะเตือนซุนอวี้เสวียน

"ดูข้านะ!"

ซุนอวี้เสวียนยักคิ้วให้หลินฉิงฉิง ก่อนจะทำท่าปวดท้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน

"โอ๊ย! ท้องของข้าปวดมากเลย แม่นม ข้าต้องไปห้องน้ำ!"

"คุณชายเสี่ยวเสวียนเป็นอะไรหรือเจ้าคะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แม่นมรีบเดินเข้าไปดูอาการ แต่ก็ไม่พบความผิดปกติ จึงกล่าวว่า

"บ่าวจะพาคุณชายไปห้องน้ำ คุณหนูฉิงฉิงโปรดรอที่นี่ก่อนนะเจ้าคะ"

หลินฉิงฉิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย

เมื่อแม่นมพาซุนอวี้เสวียนออกไปแล้ว หลินฉิงฉิงกระโดดลงจากเตียง วิ่งไปที่หน้าประตู สอดส่องสถานการณ์ข้างนอก

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสังเกต นางก็แอบย่องออกไปอย่างเงียบๆ

หลินฉิงฉิงวิ่งไปที่มุมกำแพงนอกลาน ไม่ทันไร ซุนอวี้เสวียนก็วิ่งมาอย่างเร่งรีบ มือยังจับกางเกงอยู่

"เจ้าออกมาทางไหน"

"ที่ห้องน้ำมีประตูเล็กอยู่ ไม่มีใครรู้หรอก"

ซุนอวี้เสวียนยิ้มกว้าง ขณะที่เขากำลังจะยื่นมือไปจับมือหลินฉิงฉิง กลับถูกนางปฏิเสธ

"เจ้าเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ยังไม่ได้ล้างมือเลย!"

หลินฉิงฉิงมองซุนอวี้เสวียนด้วยสายตารังเกียจ ทำให้ซุนอวี้เสวียนหน้าแดงด้วยความเขินอาย

"ข้าจะรีบไปล้างเดี๋ยวนี้แหละ!"

ในมุมมืด ซุนเหวินแอบถอนหายใจ

เด็กสองคนนี้ยังมาเล่นซนในวันจือจีของคุณหนูอีก

คิดเช่นนั้น เขาจึงคอยตามพวกเขาไปอย่างเงียบๆ

โชคดีที่เด็กทั้งสองไม่ได้คิดก่อเรื่อง แต่กลับแอบเดินไปยังห้องโถงด้านหน้า

แขกที่มาร่วมงานมีมากขึ้นเรื่อยๆ

ซุนอวี้เสวียนและหลินฉิงฉิงอาศัยความตัวเล็กของพวกเขา แอบซ่อนตัวในกลุ่มคนโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

"อ๊ะ! ฉายหมิงก็มาด้วยหรือ"

หลินฉิงฉิงเห็นฉายหมิงก่อน รีบสะกิดซุนอวี้เสวียนที่กำลังมองไปทางอื่น

ซุนอวี้เสวียนที่กำลังจับตามองผู้คนอีกกลุ่มหนึ่ง หันสายตากลับมาเมื่อถูกหลินฉิงฉิงถาม

"วันนี้ไม่เห็นแม่เลี้ยงของเขามาด้วยเลย"

ซุนอวี้เสวียนพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าฉายหมิงมากับแม่นมและสาวใช้เท่านั้น

หลินฉิงฉิงเหลือบมองซุนอวี้เสวียน

"เมื่อวานเจ้าไม่ได้ยินหรือ"

"อะไรหรือ"

ซุนอวี้เสวียนถามด้วยความสงสัย

"พ่อของฉายหมิงหย่ากับแม่เลี้ยงของเขาแล้ว"

"หา"

ซุนอวี้เสวียนอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขากลับไม่รู้เลย

แต่เขาก็ไม่มีเวลาตกใจต่อไป เพราะผู้คนที่เขาเห็นก่อนหน้านี้กำลังเดินเข้ามาในห้องโถง

ลู่หงพาลู่หวยหยวนและพี่น้องอีกสองคนเข้ามา

เขาเดินไปคารวะซุนเซ่าด้วยท่าทางนอบน้อม

"ท่านแม่ทัพใหญ่ ขอแสดงความยินดี"

ซุนเส้ามองลู่หงผ่านสายตา พร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"เกรงใจเกินไปแล้ว"

เขาไม่ได้ส่งบัตรเชิญให้ตระกูลลู่

คนตระกูลลู่มาร่วมงานโดยไม่ได้รับเชิญ ซุนเส้าควรจะไล่พวกเขาออกไป แต่วันนี้เป็นวันจือจี ของซูเล่ออวิ๋น เขาไม่ต้องการให้เรื่องพวกนี้มาทำลายบรรยากาศของวันสำคัญ

สายตาของซุนเส้าดูหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม

"ท่านลู่พาครอบครัวมา ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความจริงใจ หวังว่าการกระทำจะเป็นเช่นนั้นด้วย"

คำพูดของเขาแฝงไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจมองข้ามได้

หากคนตระกูลลู่กล้าก่อเรื่องในวันนี้ เขาจะไม่มีทางคำนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบิดาของลู่หงอีกต่อไป

ซุนอวี้เสวียนทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ

เขาอยากให้ปู่ของเขาไล่คนตระกูลลู่ออกไป แต่เขาก็เข้าใจว่าการเกิดเรื่องในวันสำคัญแบบนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดี

"ฉิงฉิง พวกเรากลับกันเถอะ พี่สาวคงใกล้เสร็จแล้ว"

"อืม ไปกันเถอะ"

เด็กทั้งสองจับมือกันเดินออกจากห้องโถงไป

ขณะที่ทั้งสองกำลังออกไป เสียงหนึ่งดังมาจากด้านนอก

"องค์ชายหยูเสด็จ"

แขกในห้องโถงต่างพากันลุกขึ้น หันมองไปยังประตูด้วยความประหลาดใจ

งานพิธีจือจี แต่มีองค์ชายมาร่วมงานด้วย ถือเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ยาก

เซียวจิ่นเดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่างาม

ริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มบาง มือหนึ่งถือพัดที่โบกเบาๆ ดึงดูดความสนใจของลู่เสวี่ยอิงทันที

แต่เมื่อคิดว่าองค์ชายผู้สูงศักดิ์เช่นนี้มาร่วมงานพิธีจือจีของซูเล่ออวิ๋น ไฟแห่งความอิจฉาก็ลุกโชนขึ้นในใจของลู่เสวี่ยอิง

"เสวี่ยอิง"

ลู่หวยหยวนที่รู้จักนิสัยน้องสาวตัวเองดีเอ่ยเรียกเบาๆ ขัดจังหวะความคิดของลู่เสวี่ยอิง

นางพองแก้มด้วยความหงุดหงิดก่อนจะสงบสติอารมณ์ลง

ข้างๆ กัน ลู่เสวี่ยหยาตาปริบๆ ก่อนจะก้มหน้าลงช้าๆ ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

"องค์ชาย" สีหน้าของซุนเส้าดูเคร่งเครียดยิ่งกว่าตอนที่พบลู่หงก่อนหน้านี้ แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็น ส่วนเซียวจิ่นเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นเช่นกัน

"ท่านแม่ทัพซุน วันนี้ข้ามาร่วมงานโดยไม่ได้รับเชิญ เพียงอยากมาเพิ่มความสนุก ขออภัยหากทำให้ท่านไม่สะดวก"

"องค์ชายพูดเกินไปพ่ะย่ะค่ะ ท่านมา ถือเป็นเกียรติของพวกเราทุกคน"

ซุนเส้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนจะสั่งให้พ่อบ้านพาเซียวจิ่นไปยังห้องจัดเลี้ยง

ในตอนนี้ เหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อ (15 นาที) ก่อนเริ่มพิธี

แขกเริ่มทยอยกันไปนั่งประจำที่ในห้องจัดเลี้ยง ขณะที่ซุนฉางผิงเดินไปทั่วห้องเพื่อจัดการที่นั่งของแขกให้เรียบร้อย