บทที่ 305 ทอดปลาแห้ง(ฟรี)

บทที่ 305 ทอดปลาแห้ง(ฟรี)

พอเห็นพริกไทยป่น ต้าหยาก็จามออกมาทันที

เซี่ยชิงหยาหัวเราะรับพริกไทยป่นมา พูดว่า "ออกไปเร็ว ออกไปสูดอากาศดีๆ ไปเถอะ พริกไทยป่นนี่ แสบมากเลย"

เอ้อร์หยาก็ดมพริกไทยป่น ไม่น่าแปลกใจที่จะจามเหมือนต้าหยา

"แม่ จมูกข้าคันจังเลย คันมากๆ"

เธอขยี้จมูกแรงๆ รีบออกจากครัวพร้อมคนอื่น ไม่พูดถึงเรื่องช่วยเซี่ยชิงหยาแล้ว

เซี่ยชิงหยาเองก็คันจมูกเหมือนกัน รีบปิดจมูกออกจากครัว

แม่ลูกสามคนสูดอากาศเข้าปอดใหญ่ๆ ดูตลก จี้เฉียนคุนเห็นแล้วก็ยิ้มเอ็นดู

"ข้าช่วย"

"อืมๆ เจ้ามาช่วยคนพริกไทยป่น หมักปลาก่อน มีปูด้วย! ข้างในต้องโรยพริกเสฉวน แล้วก็เครื่องเทศห้ากลิ่น ใกล้หมดแล้ว รอวันมีตลาดค่อยไปซื้อที่แผงในตลาด!"

ต้องบอกว่า โชคดีที่ยุคนี้มีพ่อค้าชาวหู ไม่งั้นเครื่องเทศพวกนี้ทำยุ่งยากมาก

จี้เฉียนคุนพยักหน้า แล้วไปหมักอาหารทะเลแห้ง

เซี่ยชิงหยาสูดอากาศครู่ใหญ่ ในที่สุดจมูกก็หายคัน

"คนมัน ใช่ คนแบบนั้นแหละ อย่าคนปลาให้ละเอียดนะ คนละเอียดไม่อร่อย รอปลา ปู และกุ้งชุบแป้งไข่แล้ว ค่อยเอาลงทอด!"

สูดอากาศอีกครู่ใหญ่ หายดีแล้ว เซี่ยชิงหยาจึงกลับเข้าครัว

จี้เฉียนคุนทำอย่างอื่นได้ แต่ทำงานในครัว เธอไม่วางใจ อย่าให้ทอดปลาแห้งไหม้เสียล่ะ

"เจ้าไปก่อไฟเถอะ ให้ข้าทำเอง เจ้าควบคุมไฟไม่เป็น!"

เซี่ยชิงหยาผลักจี้เฉียนคุนไปที่เตา ให้เขาก่อไฟ

ปลาแห้งและปูแห้งชุบไข่และแป้งหนาๆ แล้ว ไฟฟืนก็ติดแล้ว เซี่ยชิงหยาไม่ตระหนี่ เทน้ำมันถั่วลงกระทะดังกลอกๆ เทจนเกือบครึ่งกระทะ

ทอดของต้องใช้น้ำมันเยอะ อย่าเสียดายว่าสิ้นเปลือง ไม่งั้นทอดจนท้ายๆ ของไหม้หมด ไม่ต้องพูดถึงว่ากินไม่ได้ นั่นมันสิ้นเปลืองทั้งหมดน่ะสิ!

เอาเถอะ ข้างๆ ก็มีไห ทอดเสร็จเอาน้ำมันกลับมาใช้ใหม่ก็ได้

น้ำมันในกระทะเริ่มเดือดปุดๆ พอมีควันขึ้น เซี่ยชิงหยาก็ใช้ตะเกียบคีบของทอดลงไป

ปลาเล็กแห้งชุบไข่แป้ง พอโดนน้ำมัน ก็ส่งเสียงซู่ๆ หมุนเป็นวง

กลิ่นหอมโชยออกมาทันที ต้าหยาและเอ้อร์หยาเขย่งเท้าอยู่นอกครัว ชะเง้อดู

"โอ้โฮ น้ำมันกระเด็นใหญ่เลย!"

เซี่ยชิงหยาชักมือกลับโดยไม่รู้ตัว เมื่อกี้พอทอดปลาเล็กแห้งกับปูเล็ก น้ำมันก็กระเด็นออกมาทันที

เป็นเพราะกระทะเหล็กไม่ลึก ไม่งั้นคงไม่โดนลวก

จี้เฉียนคุนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเย็น แล้วประคบมือที่ถูกลวกของเซี่ยชิงหยา

เสียงเขานุ่มนวล ดวงตาเจือความเป็นห่วง

"ให้ข้าทำเถอะ"

"เจ้าจะทำอะไร? เจ้าทำแล้วควบคุมไฟไม่ได้หรอก รีบไปก่อไฟของเจ้าเถอะ แค่ลวกนิดเดียว ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว"

เซี่ยชิงหยาทอดปูต่อ พอทอดปลาเล็กแห้ง ก็กรอบเหลืองทองทันที พอทอดปู ก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองทอง ผิวมีแป้งหนาๆ เคลือบ

ซู่ๆ จี๊ดๆ

ทอดไปครึ่งอ่าง ระหว่างนี้น้ำลายเอ้อร์หยาจะไหลแล้ว

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าข้างนอกมีเด็กๆ ล้อมเป็นวงแล้ว

ตรุษจีนแล้ว เด็กๆ ก็ว่างสบาย พ่อแม่ไม่ให้ทำงาน พวกเขาก็วิ่งเล่นทั่วหมู่บ้าน

เด็กๆ วิ่งเล่นมารวมตัวกัน เด็กๆ ชอบของอร่อยและของเล่น บ้านไหนมีของอร่อยของเล่นเยอะ ก็จะไปบ้านนั้น

เด็กๆ ฉลาดมาก พากันวิ่งมาที่หน้าบ้านเซี่ยชิงหยาโดยไม่รู้ตัว

"ข้างในหอมจัง กำลังทำเนื้อหรือ"

"ไม่ไหวๆ ข้าหิวจะตายแล้ว"

"อาหารที่บ้านป้าจี้หอมที่สุด แม่ข้าต้มเนื้อ เมื่อกี้ยังคิดว่าอร่อย แต่พอเทียบกับป้า เนื้อนั่นก็ไม่หอมแล้ว!"

ตอนนี้ทุกบ้านในหมู่บ้านปินไห่ไม่ขัดสน ซื้อเนื้อก็แข่งกัน ส่วนปลาไม่ต้องซื้อแล้ว เถ้าแก่เนี้ยให้อาหารทะเลแห้งมา อาหารทะเลแห้งก็เป็นอาหารทะเลนี่นา!

เซี่ยชิงหยาทอดปลาแห้งและปูแห้งได้ครึ่งอ่าง หยิบกุ้งทอดชิ้นหนึ่งใส่ปากก่อน

กรอบๆ กรอบๆ

"ต้าหยา เอ้อร์หยา มานี่ มากินหน่อย"

ชุบไข่ดี ชุบแป้งพอดี พอทอด กรอบมาก

ต้าหยาและเอ้อร์หยาใจร้อนอยู่แล้ว เด็กสาวสองคนวิ่งเข้าครัวอย่างรวดเร็ว

เซี่ยชิงหยาใส่มือพวกเขาคนละนิด "ระวังร้อน"

กรอบๆ กรอบๆ

ทันใดนั้นเสียงกรอบๆ ในลานบ้านก็ดังออกไปข้างนอก ทำเอาเด็กๆ ที่คอยอยู่ข้างนอกทนไม่ไหว น้ำลายไหลยืด

"หิวจัง หิวจัง ท้องข้าหิวจัง"

"พวกเราได้แค่ดมกลิ่นก็พอแล้ว พ่อแม่บอกว่าห้ามขอของกินจากป้าจี้"

"รู้แล้วๆ ป้าให้ของบ้านเรามาตั้งเยอะ พ่อแม่ส่งของตอบแทนยังส่งไม่หมดเลย แน่นอนว่าขอไม่ได้"

"อย่าเร่งข้าสิ ข้าต้องเดินไปข้างหน้าหน่อย จะได้ดมกลิ่นหอมชัดขึ้น"

เด็กๆ พูดเสียงไม่เบา เซี่ยชิงหยาจึงได้ยินชัดเจน

เธอมองจี้เฉียนคุน ใช้ตาชี้ไปที่นอกประตู

"ได้ยินเสียงไหม? ข้างนอกมีแต่เด็ก เปิดประตูสิ"

เซี่ยชิงหยาอยากออกไปดูว่าเด็กๆ เป็นลูกบ้านไหน ถ้าเป็นลูกคนงานของตน ก็แบ่งของทอดให้หน่อยก็ดี ปีใหม่นี่ ทุกคนจะได้มีความสุขกัน

"ได้ ข้าไปเปิดประตู"

จี้เฉียนคุนวางไม้ก่อไฟ เดินไปที่ประตู พอประตูลานเปิด ก็มีเด็กคนหนึ่งตกเข้ามาดังโครม

"อย่าผลักข้าสิ ลุงจี้ ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

"เข้ามาเถอะ เฉียนคุน ให้เด็กๆ เข้ามา ข้าทอดอาหารทะเลแห้งไว้เยอะ ให้พวกเขาเข้ามากิน!"

เซี่ยชิงหยาไม่ตระหนี่ ส่งอ่างอาหารทะเลแห้งเต็มๆ ให้เอ้อร์หยา

"เอ้อร์หยาถือไว้ ไปแบ่งให้ทุกคน แบ่งให้เพื่อนๆ ด้วย ห้ามขี้เหนียวนะ"

เอ้อร์หยารับอ่างมา ยืดอกผึ่งผาย ฮึมฮัมว่า "แม่ ข้าเคยขี้เหนียวเมื่อไหร่กัน"

"ดีๆๆ เอ้อร์หยาของแม่ไม่เคยขี้เหนียว ใจกว้างมาก รีบไปแบ่งเถอะ แม่จะทำเพิ่มให้ กลัวเด็กๆ จะกินไม่พอ"

เซี่ยชิงหยาพูดปลอบๆ แล้วเริ่มทำกระทะต่อไป

เมื่อกี้เธอมองออกไปแวบหนึ่ง เด็กๆ มีไม่น้อย แม้จะทอดอาหารทะเลแห้งไว้เยอะ แต่เด็กๆ กินเยอะ เดี๋ยวคงหมดเร็ว

หลังจากต้าหยาและเอ้อร์หยาเอาอ่างออกไป เซี่ยชิงหยาก็ได้ยินเสียงโห่ร้องดีใจ

"ว้า! ป้าใจดีจังเลย เอ้อร์หยา อิจฉาเจ้าจัง"

"ข้าก็อยากเป็นลูกบ้านป้า ให้ข้ากินหน่อย ให้ข้ากินหน่อย อย่าแย่งกันสิ!"