บทที่ 228  ลิฟต์ ( เสร็จสิ้นภารกิจ)

บทที่ 228  ลิฟต์ ( เสร็จสิ้นภารกิจ)

ทั้งสองกลุ่มมาพบกันที่ชั้นห้า ตอนนี้เสิ่นชงหรานหมดสติไปแล้ว เวินซวีจึงหันมาสบตากับกงเสวี่ย

เวินซวียิ้มบาง ๆ “เธอคิดว่าระหว่างฉันเปิดประตูกับเธอเปิด แบบไหนจะดีกว่ากัน?”

กงเสวี่ยริมฝีปากสั่นเล็กน้อย เวินซวีเป็นคนที่แม้แต่กู้หัวหน้าหน่วยใหญ่ก็ยังหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าโดยตรง นับประสาอะไรกับเธอที่เป็นเพียงหัวหน้าทีมย่อย

เธอมั่นใจได้เลยว่า หากเธอขยับตัวผิดพลาดเพียงนิดเดียว ดาบยาวเล่มนั้นจะพุ่งมาหาเธอทันที

“แน่นอนว่าคุณเปิดเองจะดีกว่า”

เวินซวียิ้มจาง ๆ แววตาเรียวยาวของเขาทอประกายเย็นยะเยือกจนกงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะกำกลองในมือแน่นขึ้น

“ดีมาก”

พูดจบ เขาเปลี่ยนมือจับดาบ แล้วเหวี่ยงเพียงเบา ๆ ประตูลิฟต์ถูกฟันจนเปิดออกทันที เสียงกรีดร้องโหยหวนของวิญญาณหญิงดังออกมาจากข้างใน เวินซวีพูดเสียงเย็นชา “จับมันไว้”

กงเสวี่ยรีบพลิกกลองในมือ แล้วตีกลองส่งคลื่นเสียงแปลกประหลาดเข้าหูทุกคน อย่างไรก็ตาม ด้วยการที่

เวินซวีอยู่ตรงนั้น เธอไม่กล้าลองใช้กลองเพื่อควบคุมใครอื่น

เวินซวีหันไปใช้ดาบฟันประตูข้างหน้าออก จากนั้นถีบแผ่นประตูให้หลุดออกแล้วเดินเข้าไปในห้อง กงเสวี่ยเองก็ควบคุมวิญญาณหญิงให้เดินตามเข้าไป

ทันทีที่เวินซวีเข้าไป เขาได้กลิ่นเหม็นฉุนเหมือนกองขยะหลากชนิดหมักหมมจนเกิดกลิ่นแปลก ๆ

เมื่อวิญญาณหญิงเข้ามา มันหยุดเดิน ส่วนกงเสวี่ยก็หยุดตีหน้ากลอง

“พาน...จื้อ...”

วิญญาณหญิงพุ่งตรงเข้าไปในห้องหนึ่งทันที ไม่นานก็มีเสียงผู้ชายร้องโหยหวนดังออกมา

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”

“ฉันผิดไปแล้ว!”

“ปล่อยฉันไปเถอะ!”

เสียงเลือดกระเซ็น เสียงกระดูกและเนื้อถูกฉีกออกดังตามมา

เวินซวียกคิ้วเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าคนร้ายจะยังอยู่ที่นี่ สภาพแวดล้อมที่สกปรกเละเทะนี้สะท้อนให้เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน

เสิ่นชงหรานเหมือนจะได้ยินเสียงใครบางคนพูดอยู่ข้างหู

“ผู้ทำภารกิจ...ตื่น...”

เธอลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ผู้ทำภารกิจ โปรดดำเนินการสรุปผลภารกิจ” เสียงระบบดังขึ้น

เธอลุกขึ้นยืน พบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่าสำหรับสรุปผลภารกิจ ความทรงจำของเธอยังคงอยู่ตรงที่ถูกวิญญาณหญิงลากเข้าไปในลิฟต์

ดูเหมือนว่าเธอจะลุกขึ้นยืนได้หลังจากนั้น แต่ไม่นานก็หมดสติอีก

[ขอแสดงความยินดีกับเสิ่นชงหรานที่ทำภารกิจสำเร็จ!

รางวัลพื้นฐานสำหรับภารกิจขั้นสูง: 40 คะแนน

คะแนนเบาะแส: 360 คะแนน

คะแนนผลงาน: 200 คะแนน

เนื่องจากคุณแสดงผลงานยอดเยี่ยมระหว่างภารกิจ คุณได้รับสิทธิ์สุ่มรางวัล 1 ครั้ง]

เธอมีสิทธิ์สุ่มรางวัลรวมสามครั้งแล้วจากภารกิจในคฤหาสน์ตระกูลต้วน เมืองแห่งอาหาร และครั้งนี้

การเผชิญหน้ากับวิญญาณหญิงในครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยังอ่อนแอเกินไป หากไม่มีอุปกรณ์ช่วยเหลือ เธอก็แทบไม่มีวิธีต่อกรกับวิญญาณร้าย และอุปกรณ์ของเธอยังไม่ได้คุณภาพดีมากนัก

เธอตัดสินใจใช้สิทธิ์สุ่มรางวัลทั้งสามครั้งในครั้งนี้ โดยหวังว่าจะได้ของดีออกมาบ้าง ต่อให้ไม่ใช่ตำราเวท อย่างน้อยก็เป็นวัตถุดิบคุณภาพดี

เธอยังรู้จักคนอย่างเวินซวีที่เชี่ยวชาญในภารกิจขั้นสูง เธอคิดว่าอาจลองถามเขาหลังออกไปว่าเขารู้จักใครที่สามารถช่วยหลอมอาวุธได้หรือไม่

เพราะในภารกิจครั้งนี้ทั้ง กระดิ่งคู่ขั้ว และ กระจกขนนกทอง ของเธอเสียหายหมดแล้ว เธอต้องหาอาวุธใหม่มาเสริมให้ได้

เมื่อมองไปที่ช่องเก็บอุปกรณ์ นอกจาก ยันต์วิญญาณ ดาบไม้พีช และสร้อยข้อมือเหรียญทองแดงแล้ว อุปกรณ์ที่เหลือส่วนใหญ่เป็นของใช้ครั้งเดียวเพื่อป้องกันตัว แต่มีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาเธอ นั่นคือ ดาบเหรียญทอง

ดาบเล่มนี้สร้างจากเหรียญโบราณผูกด้วยเชือกสีแดงเป็นรูปร่างดาบ ขายในราคา 588 คะแนน เกือบสองเท่าของดาบไม้พีช

คะแนนที่เหลือจากครั้งที่แล้ว 11 คะแนน รวมกับ 600 คะแนนที่ได้ในครั้งนี้ ทำให้การซื้อดาบเหรียญทองไม่ใช่ปัญหา แต่เธอไม่คิดจะซื้อมัน

ตอนนี้ดูเหมือนว่าการหา วัตถุดิบดี ๆ แล้วจ้างคนสร้างอาวุธให้จะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

เธอจึงเริ่มหมุนวงล้อรางวัล หลังจากกดหมุน ตัวชี้หมุนไปหนึ่งรอบแล้วค่อย ๆ หยุดลง

[ขอแสดงความยินดี เสิ่นชงหรานได้รับวัตถุดิบ "เหล็กไร้รูปร่าง" วัตถุดิบนี้ใช้ในการปราบผีและสร้างอาวุธได้ สามารถสร้างอาวุธได้ทุกระดับ]

เสิ่นชงหรานยิ้มในใจ ฟังดูเหมือนดีกว่าไม้ฟ้าผ่าเสียอีก "ทุกระดับ" หมายความว่าระดับของอาวุธที่ได้ขึ้นอยู่กับฝีมือของผู้สร้างสินะ

เธอกดหมุนรางวัลอีกครั้ง หวังว่าจะได้ของดีในครั้งต่อไป

[ขอแสดงความยินดี เสิ่นชงหรานได้รับ "กระดิ่งลมฟ้าผ่า" ซึ่งเป็นอาวุธระดับดำ อุปกรณ์นี้สามารถเรียกสายลมเพื่อกักขังวิญญาณและใช้สายฟ้าโจมตีวิญญาณร้าย เมื่อกระดิ่งนี้ปรากฏสามารถข่มขวัญวิญญาณร้ายระดับต่ำได้นับพัน]

การได้อาวุธคุณภาพระดับนี้ทำให้เธอดีใจมาก แต่เพราะเป็นระดับดำ เธอกังวลว่าจะใช้งานได้ในภารกิจขั้นสูงหรือไม่

เธอไม่คิดมากต่อ และหมุนรางวัลอีกครั้ง

[ขอแสดงความยินดี เสิ่นชงหรานได้รับ "ตำราคำสาป"! ภาษาเคยเป็นหนึ่งในคำสาปแรกเริ่มของสวรรค์และโลก]

เสิ่นชงหรานยืนอึ้งอยู่ที่เดิม การได้ตำรานี้ถือเป็นโชคมหาศาล เธอไม่คิดว่าจะได้มัน และยังไม่มีข้อมูลใดเกี่ยวกับมันจากเฟิงอี้เฉิน

หลังการหมุนรางวัล ตำราปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ มันดูเหมือนก้อนหินโปร่งแสงขนาดใหญ่ แต่ทันทีที่เธอเก็บมัน ก้อนหินนั้นส่องแสงสีทองแล้วพุ่งเข้าสู่สมองของเธอ

เสิ่นชงหรานรู้สึกเหมือนในสมองของเธอเต็มไปด้วยเสียงมากมาย เสียงเหล่านั้นฟังดูซับซ้อนและไม่อาจเข้าใจได้ ราวกับผ่านกาลเวลาหลายพันปีมาสู่หูของเธอ

จนกระทั่งเสียงทั้งหมดหายไป เธอจึงหายใจออกแรง ๆ และเงยหน้าขึ้น มองไปยังหน้าจอสรุปผลที่ยังอยู่

ในตำราคำสาป เธอได้ยินคำพูดหลายคำที่ไม่เข้าใจ และยังมีวิธีฝึกฝนที่เหมือนเธอรับรู้ได้โดยธรรมชาติ แต่เธอยังไม่เข้าใจความหมายอย่างแท้จริง

เธอลองพูดคำพูดที่ฟังดูซับซ้อนเหล่านั้นในหน้าสรุปผล แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

เสิ่นชงหรานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ราวกับที่ได้มานั้นไร้ประโยชน์

หลังใช้โอกาสทั้งสามครั้งหมด เธอหันมาดูวัตถุดิบแทน

กระดิ่งคู่ขั้ว เป็นอาวุธชิ้นแรกที่เธอใช้ร่วมกับดาบไม้พีช มันมีความหมายพิเศษสำหรับเธอ

เธอมองไปที่ช่องวัตถุดิบ “ฉันต้องการวัตถุดิบสำหรับทำกระดิ่งเวท”

ช่องวัตถุดิบตอบสนองทันที โดยแสดงเหล็กหลอมหลายชิ้นสำหรับทำกระดิ่ง

หลังพิจารณา เธอเลือกซื้อเหล็กที่สามารถสร้างอาวุธระดับเหลืองได้ ราคาชิ้นละ 300 คะแนน เธอมีคะแนนพอซื้อสองชิ้น

เมื่อซื้อเสร็จ เธอกลับสู่โลกความจริง เสียงเพื่อนร่วมห้องดังอยู่ข้างหู พวกเขากำลังคุยกันว่าจะกินอะไรในวันพรุ่งนี้

“เสี่ยวหรานหราน พรุ่งนี้ไปกินบุฟเฟต์ซีฟู้ดกันไหม ฉันเลี้ยงเอง”

เสิ่นชงหรานเปิดผ้าม่านเตียงขึ้น “ไปสิ คราวหน้าฉันเลี้ยงบ้าง พวกเธอลองคิดดูว่าจะกินอะไรต่อหลังจากซีฟู้ดดีไหม?”

เพื่อนร่วมห้องเริ่มถกเถียงกันทันที

เสิ่นชงหรานหยิบโทรศัพท์ออกมา พวกเธอมีกรุ๊ปแชทเล็ก ๆ ที่มีสมาชิกแค่สี่คน

[เสิ่นชงหราน: ฉันได้ตำราคำสาปมา]

[กู่เถียนเถียน: ว้าว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ฉันก็ได้ตำรายันต์พอดีเลย มันเหมาะกับฉันมาก]

เสิ่นชงหรานยิ้มเมื่อเห็นข้อความนี้ เธอไม่คิดว่ากู่เถียนเถียนจะโชคดีได้ตำราในการสุ่มครั้งเดียว

[เวินซวี: ตำราคำสาปเป็นของดีเลยนะ แต่ก่อนหน้านี้คิดว่าไม่มีผู้ทำภารกิจคนไหนได้ หรือไม่ก็ใช้มันไม่ได้ ตอนนี้ในฟอรั่มมีคนพูดถึงโพสต์นี้อยู่ บอกว่าสุ่มได้แต่ใช้งานไม่ได้ ลองเข้าไปดูสิ]

[เฟิงอี้เฉิน: @เสิ่นชงหราน พรุ่งนี้อย่าลืมติดต่อพวกเรา สองวันนี้หาเวลามาเจอกันหน่อย]

[เสิ่นชงหราน: ได้ เดี๋ยวกินข้าวกับเพื่อนเสร็จแล้วจะติดต่อไป]

หลังจากพิมพ์ข้อความ เธอปิดโทรศัพท์ ตั้งใจว่าค่อยหาเวลาไปดูฟอรั่ม ตอนนี้ยังไม่รีบร้อนขอพักหน่อย...

..........