บทที่ 147 เสียดายนักที่ซูไห่ไม่ใช่ทายาทตระกูลมู่หรง
บทที่ 147 เสียดายนักที่ซูไห่ไม่ใช่ทายาทตระกูลมู่หรง ช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน ซูไห่ผู้โหดเหี้ยมดุจเพชฌฆาต... ความเสียใจและความหวาดกลัวท่วมท้นหัวใจ! น่าเสียดายที่ไปยั่วโทสะซูไห่ เสือร้ายที่ทั้งเจ้าเล่ห์และดุร้ายยิ่งกว่าสัตว์ร้าย... ยิ่งหวาดกลัวการคำนวณอันชาญฉลาดราวกับปีศาจของซูไห่! สิ่งที่เขาคิดว่า...