ตอนที่ 346 ควบคุมความฝัน

ต้นไม้เทพเจ้าที่บุหรงพูดถึง คือไม้สีดำที่ไอร่าเห็นในพิธีเมื่อวานนี้

ไม้เทพเจ้าชิ้นนั้นเป็นชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ในวิหารต้นไม้เทพเจ้าทั้งหมด

มันสำคัญอย่างยิ่งต่อชาวตระกูลไม้เทพเจ้าและแม้กระทั่งเมืองไม้เทพเจ้าทั้งเมือง

โดยปกติแล้ว มหาปุโรหิตจะเป็นผู้ดูแลรักษาไม้เทพเจ้า และจะนำมันออกมาเฉพาะในงานเทศกาลดอกไม้เบ่งบานประจำปีเท่านั้น เพื่อใช้ในพิธีบูชา

!!

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงคือ ไม้เทพเจ้าได้หายไป!

ไม้เทพเจ้าไม่มีขา มันคงไม่สามารถวิ่งหนีไปเองได้

ความเป็นไปได้เดียวคือ มันถูกขโมย!

เมื่อวานนี้ตอนเที่ยงระหว่างพิธี ไม้เทพเจ้ายังอยู่ แต่เช้านี้มันกลับหายไป เป็นไปได้สูงว่ามันถูกขโมยไปในช่วงระหว่างบ่ายวานนี้ถึงเช้าวันนี้

เพื่อหาตัวโจร มหาปุโรหิตจึงเรียกเหล่าสัตว์ทุกตัวในเมืองมาสอบสวน เพื่อดูว่าใครที่เคยอยู่ลำพังในช่วงเวลานั้น

พูดง่าย ๆ ก็คือ เป็นการตรวจสอบพยาน

สัตว์ที่ไม่มีข้อแก้ตัวจะถูกเรียกตัวเข้าไปสอบสวนในวัดทีละคน

เมื่อคืนนี้ เชร์และซวนเหวยดื่มด้วยกัน พวกเขาจึงสามารถยืนยันกันและกันได้

แต่เมื่อบีหวนถามว่าซวนเหวยอยู่ที่ไหนเมื่อวานช่วงบ่าย เชร์ก็ไม่สามารถยืนยันให้เขาได้

เพราะในช่วงเวลานั้น ซวนเหวยอยู่คนเดียวตลอด

เขาบอกว่าเขาอยู่พักผ่อนในบ้าน

บีหวนจ้องมองเขา "คุณอยู่คนเดียว? ไม่มีสัตว์ตัวอื่นที่สามารถยืนยันได้ว่าคุณอยู่ในบ้านจริง ๆ ตลอดช่วงบ่าย?"

ซวนเหวยตอบอย่างสงบ "ไม่มี"

บีหวนเหลือบมองยามข้างกาย ยามก้าวเดินไปหาซวนเหวยสองก้าวและพูดด้วยท่าทีจริงจัง "เสียมารยาทแล้ว แต่ท่านต้องไปกับเรา"

เชร์เข้ามาขวางพวกเขา "เขาไม่ใช่คนที่ขโมยไม้เทพเจ้าแน่นอน"

บีหวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ไม่ต้องกังวลมาก เราแค่จะสอบถามเขาเล็กน้อย หากเราสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาบริสุทธิ์ เราจะปล่อยเขาไป"

เชร์ยังคงมีความกังวล "แต่…"

ซวนเหวยกล่าว "ข้ามีจิตใจที่บริสุทธิ์ แม้จะต้องไปกับพวกเขาก็ไม่เป็นไร"

บีหวนยิ้ม "ขอให้ท่านเข้าใจด้วย"

ซวนเหวยถูกพายามไป เชร์มองตามพวกเขาไปด้วยสีหน้ากังวล

บีหวนหันมาถามเชร์ "ท่านบอกว่าคุณอยู่กับไอร่าและบุหรงเมื่อวานช่วงบ่าย ใช่ไหม?"

เชร์ยืนยัน "ใช่"

"แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่นี่เพื่อยืนยันให้ท่าน ท่านต้องอยู่ที่นี่สักพัก เมื่อพวกเขามาและเรายืนยันว่าคำพูดของพวกเขาตรงกับคุณ เราจะปล่อยคุณกลับไป"

เชร์พูด "ไอร่ารู้สึกไม่สบาย นางต้องการพักผ่อน นางอาจจะยังออกมาไม่ได้ในเร็ว ๆ นี้"

บีหวนพยักหน้าน้อย ๆ และยิ้มอย่างสุภาพ "หากนางมาไม่ได้ ข้าสามารถไปหานางเองได้ ที่นี่ก็อยู่แค่ไม่กี่ก้าว ข้าไปเยี่ยมนาง”

เขาพูดชัดเจนแล้ว เชร์จึงหาเหตุผลปฏิเสธไม่ได้

หลังจากที่บีหวนออกไป ซิวหุ้ยยิ้มอย่างรู้สึกผิดกับเชร์ "ข้าขออภัยที่ทำให้เจ้าลำบากในครั้งนี้"

เชร์พูด "ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับท่าน"

ซิวหุ้ยถอนหายใจ "ไม้เทพเจ้ามีความสำคัญมากเกินไปสำหรับเรา เราต้องจับตัวโจรและนำไม้เทพเจ้ากลับมาให้ได้โดยเร็วที่สุด"

...

ด้วยระดับความแข็งแรงของไอร่าในอดีต หลังจากถูกบุหรงทรมานทั้งคืน เธอคงต้องนอนพักบนเตียงทั้งวันทั้งคืนเพื่อฟื้นตัว

แต่ตอนนี้หลังจากที่ได้รับการเสริมความแข็งแกร่งจากเมล็ดไม้เทพเจ้า ความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายของเธอก็เพิ่มขึ้นมาก เพียงครึ่งวันเธอก็ฟื้นตัวและสามารถวิ่งกระโดดได้

เธอรีบดึงบุหรงไปหาเชร์ทันที

เมื่อพวกเขามาถึงวิหาร สัตว์ส่วนใหญ่ที่อยู่บริเวณทางเข้ากลับบ้านไปแล้ว คำถามส่วนใหญ่ที่จำเป็นต้องถามได้ถูกถามไปแล้ว แต่สัตว์ที่มีพิรุธทั้งหมดถูกกักตัวไว้เพื่อรอการสอบสวนเพิ่มเติม

เมื่อซิวหุ้ยเห็นไอร่า เธอพูดขึ้นทันที “เจ้ามาได้ทันเวลา ท่านบีหวนกำลังจะไปหาเจ้า”

“เขาต้องการหาเราทำไม”

“เชร์บอกว่าเขาอยู่กับพวกเจ้าเมื่อวานช่วงบ่ายทั้งหมด” ซิวหุ้ยกล่าว “สิ่งที่เชร์พูดเป็นความจริงหรือไม่”

“แน่นอนว่าจริง” ไอร่าตอบโดยไม่ลังเล “เมื่อวานช่วงบ่ายพวกเราสามคนทำงานร่วมกัน มีสัตว์ในเมืองหลายตัวที่เห็นพวกเรา พวกเขาสามารถเป็นพยานให้ได้”

“แล้วเจ้ากับบุหรงเข้าไปในป่าเพื่อสืบพันธุ์หรือไม่” คำถามนี้ถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหมือนสอบสวน แต่ฟังดูเหมือนยืนยัน

เมื่อไอร่าเดินเข้ามา ซิวหุ้ยได้กลิ่นเลือดบนตัวเธออย่างชัดเจน มันบ่งบอกว่าเธอเพิ่งสืบพันธุ์

ไอร่าเขินอายและตอบเบา ๆ “ใช่”

ซิวหุ้ยมองบุหรงที่ยืนอยู่ข้างเธอแล้วยิ้มอย่างมีความหมาย “ยินดีด้วย ในที่สุดเจ้าก็ได้เป็นคู่จริง ๆ ของนางเสียที”

บุหรงยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เขาดูเหมือนจะมีความสุขกับสิ่งนี้

ไอร่าถามถึงที่อยู่ของเชร์และซวนเหวย

ซิวหุ้ยตอบ “เมื่อวานช่วงบ่ายซวนเหวยทำอะไรคนเดียว ตอนนี้เรายังหาคนมายืนยันให้เขาไม่ได้ นอกจากนี้เขายังเป็นคนนอกและแข็งแกร่งมาก เขามีแรงจูงใจและไม่มีพยานที่แน่ชัด เขาจึงเป็นผู้ต้องสงสัยในตอนนี้ เราอาจยังไม่ปล่อยเขาจนกว่าจะพบตัวโจรที่แท้จริง”

ไอร่าตื่นตระหนกทันที “ซวนเหวยไม่มีทางขโมยไม้เทพเจ้าไปได้ เขาจะเอาไม้ไปทำอะไรได้!”

“นั่นไม่ใช่ไม้ธรรมดา มันคือไม้เทพเจ้า ว่ากันว่าหากนำไปใช้ในยา มันสามารถฟื้นคืนชีวิตคนตายได้”

ไอร่ามั่นใจว่าซวนเหวยเป็นผู้บริสุทธิ์ เรื่องนี้ต้องไม่เกี่ยวกับเขา

เธอกล่าว “ตอนนี้พวกเจ้ายังแค่คาดเดา ไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนว่าซวนเหวยเป็นโจร”

ซิวหุ้ยพยักหน้า “ใช่ เราไม่มีหลักฐาน เจ้าจึงไม่ต้องกังวลว่าเราจะทำร้ายซวนเหวย นอกจากการจำกัดอิสรภาพของเขาแล้ว เราจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนแขกผู้มีเกียรติ เราจะไม่ละเลยเขา”

เมื่อได้รับคำสัญญาจากซิวหุ้ย ไอร่าก็รู้สึกผ่อนคลายลง “แล้วเชร์ล่ะ ข้าไปหาเขาได้ไหม”

“แน่นอน แต่ท่านบีหวนได้สั่งไว้ว่า ก่อนเจ้าจะพบเชร์ เจ้าต้องไปพบท่านบีหวนก่อนและบอกเขาว่าเมื่อวานเจ้าไปทำอะไร”

ไอร่าจึงตามซิวหุ้ยเข้าไปในวัดและขึ้นไปยังชั้นสอง เธอเห็นบีหวนกำลังพลิกม้วนหนังแกะอยู่

เมื่อบีหวนเห็นพวกเธอ เขาวางม้วนหนังแกะลงและยิ้ม “มานั่งลงแล้วคุยกันเถอะ”

ไอร่าและบุหรงนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ที่นั่น

บีหวนกล่าว “ซิวหุ้ยคงบอกทุกอย่างกับเจ้าแล้วใช่ไหม”

ไอร่าพยักหน้าตอบว่าใช่

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าบอกข้าหน่อยว่าเมื่อวานเจ้าไปไหนและทำอะไรบ้าง”

ไอร่าคิดย้อนกลับไปก่อนจะเล่ารายละเอียดของเหตุการณ์เมื่อวานให้ฟังอย่างรอบคอบ

หลังจากฟังเรื่องราวของเธอ บีหวนพยักหน้า “สิ่งที่เจ้าพูดตรงกับที่เชร์พูดเป็นส่วนใหญ่ ดูเหมือนพวกเจ้าจะไม่ได้โกหก”