ตอนที่ 345 ที่รัก
เมื่อไอร่าตื่นขึ้น เธอก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในบ้านแล้ว
ทั้งร่างกายของเธอเจ็บระบมและอ่อนล้า โดยเฉพาะส่วนล่างของเอวที่แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย
เมื่อคิดถึงความต้องการที่ไม่รู้จบของบุหรงเมื่อคืนนี้ เธอก็รู้สึกโมโหขึ้นมา
เธอปฏิเสธอย่างชัดเจนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป
และท่าทางอันน่าอับอายเหล่านั้น แค่คิดถึงก็ทำให้เธอรู้สึกอายขึ้นมา
!!
ไอร่าถูเอวที่ปวดเมื่อยของเธอ “เจ้าคนแก่หน้าด้าน!”
‘เจ้าคนแก่’ คนนั้นเปิดประตูเข้ามา เขาดูไม่เหมือนสัตว์อสูรที่เร่าร้อนเมื่อคืนอีกแล้ว เขานั่งลงข้างเธออย่างสุภาพและยื่นมือไปนวดเอวให้เธอ
“ยังเจ็บอยู่ไหม?”
ไอร่ามองเขาอย่างอ่อนแรง “เจ้าว่าอย่างไรล่ะ?”
บุหรงยิ้มอย่างเงียบ ๆ เขาให้ไอร่านอนลงบนเตียงและยื่นมือไปถอดเสื้อของเธอ
ไอร่าตกใจและรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอกของเธอ “เจ้าจะทำอะไร?!”
บุหรงหยิบถ้วยเล็ก ๆ ที่บรรจุครีมสีขาวออกมาและพูดว่า “อย่าตกใจ ข้าแค่จะทายาให้เจ้าเท่านั้น”
เขายอมรับว่าเมื่อคืนเขาหักโหมเกินไป ทำให้เธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยแดง
เขาตั้งใจปรุงครีมตัวนี้ขึ้นมาเพื่อช่วยให้เลือดหมุนเวียนดีขึ้น อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมและเหมาะกับการใช้กับไอร่า
ไอร่ารู้ตัวว่าคิดมากไปและรู้สึกเขินเล็กน้อย
เธอปล่อยให้บุหรงถอดเสื้อของเธอ เผยให้เห็นผิวเนียนใสและขาวนวล
บุหรงตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ารอยฟกช้ำและรอยแดงบนตัวเธอหายไปหมดแล้ว!
ผิวของเธอเนียนเหมือนหยกขาว ไม่มีร่องรอยของเมื่อคืนเลย
ไอร่าเห็นว่าเขาจ้องมองโดยไม่พูดอะไร จึงก้มมองลงและพบว่าผิวของเธอไร้รอยใด ๆ
เธอทันใดนั้นเข้าใจว่าเมล็ดของต้นพฤกษาทิพย์ต้องช่วยให้เธอฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว
เธอพูดว่า “นี่คือผลจากเมล็ดพฤกษาทิพย์ มันช่วยให้ข้าหายเร็ว”
บุหรงถึงได้ระลึกได้ว่ามีเมล็ดพฤกษาทิพย์อยู่ในร่างกายของเธอ
เมื่อไม่มีรอยฟกช้ำและรอยแดงแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องทายา
ไอร่านั่งขึ้นและกำลังจะใส่เสื้อผ้า แต่บุหรงห้ามเธอไว้
เขายื่นมือไปแตะหน้าท้องของไอร่า “เจ้ามีอะไรอยู่ตรงนี้?”
ไอร่ามองลงและเห็นว่ามีตาดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ โผล่ออกมาตรงสะดือของเธอ!
ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “นี่มันอะไรกัน?”
บุหรงก้มศีรษะลงไปใกล้ ๆ เพื่อสังเกต เขาพูดว่า “นี่น่าจะเป็นดอกไม้จากเมล็ดพฤกษาทิพย์”
ไอร่าตกใจขึ้นมาทันที
ไม่เพียงแต่เมล็ดพฤกษาทิพย์จะงอกได้ แต่ยังสามารถออกดอกได้ด้วย?!
ถ้ามันออกดอกก็ดีอยู่แล้ว แต่ทำไมต้องโตจากสะดือของเธอด้วย?!
ถ้ามันเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ขึ้นมาในอนาคต มันจะงอกออกมาจากหัวเธอหรือเปล่า?!
แค่คิดก็รู้สึกน่ากลัวแล้ว!
บุหรงเอื้อมมือไปแตะตาดอกไม้เบา ๆ และยิ้ม “มันน่ารักดีนะ เหมาะกับเจ้า”
ไม่รู้ทำไม เมื่อเขาแตะตาดอกไม้ ไอร่ารู้สึกว่าทั้งร่างกายของเธอสั่นสะท้าน “อื้อ~”
ทันทีที่เสียงเล็ดลอดออกมา ไอร่าก็รู้สึกตัว เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากและหน้าแดง
บุหรงได้ยินเสียงครางของเธอ รอยยิ้มของเขายิ่งมีเสน่ห์มากขึ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย “ดูเหมือนว่าดอกไม้ดอกเล็กนี้จะเป็นจุดอ่อนของเจ้า…”
ไอร่าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่!”
บุหรงไม่ได้เถียงกับเธอ เขายื่นนิ้วเรียวบางไปแตะที่ตาดอกไม้อย่างเบามือ
ไอร่าตัวสั่นอีกครั้ง
แม้เธอจะกัดฟัน แต่ก็ยังมีเสียงครางเล็ดลอดออกจากลำคอ
ผิวของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนจากขาวเป็นชมพูอ่อน ดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัว ดูเหมือนจะทั้งเขินอายและคาดหวังไปพร้อมกัน
บุหรงหัวเราะเบา ๆ “เจ้าช่างน่ารักแบบนี้ น่ารักจนข้าอยากจะกัดเจ้าและกินเจ้าเข้าไปเลย”
ไอร่ามองเขาด้วยสายตาเปี่ยมด้วยน้ำตา “อย่าทำแบบนี้…”
บุหรงกัดริมฝีปากนุ่มของเธอ “เรียกข้าว่าที่รักสิ~”
คำเรียกนี้ช่างน่าอายเกินไป ไอร่าจึงไม่อยากเรียกเขาแบบนั้น
บุหรงหยิกตาดอกไม้บนสะดือของเธอ เธออยากจะหลบมือของเขา แต่ก็อ่อนแรงเกินไปที่จะทำได้
เธอทำได้เพียงขอร้องให้เขาปล่อยเธอ “ปล่อยข้าเถอะ…”
เขากระซิบข้างหูของเธอ “ถ้าเจ้าไม่เรียกข้าว่า ‘ที่รัก’ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้า”
ไอร่าจนมุม สุดท้ายก็ต้องยอมเรียกเขาเบา ๆ ว่า ‘ที่รัก’
บุหรงยิ้มอย่างพึงพอใจ
เขาปล่อยดอกไม้ดอกเล็กนั้นและจูบหน้าผากของเธอ “เด็กดี~”
เจ้าคนเจ้าเล่ห์! ไอร่าหันหลังอย่างโกรธเคืองและดึงผ้าห่มมาคลุมตัว เธอหันหลังให้บุหรง
บุหรงแหย่เธอผ่านผ้าห่ม “เจ้าไม่หิวหรือ? ข้าทำเกี๊ยวกุ้งกับซุปหวานที่เจ้าชอบ”
เมื่อได้ยินว่ามีของอร่อย ไอร่าก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
เมื่อคืนเธอถูกทรมานทั้งคืนและนอนมาจนถึงตอนนี้ เธอไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวันและหิวมาก
แต่เธอยังโกรธอยู่ ไม่อยากยอมง่าย ๆ
เธออยากให้เจ้าคนเจ้าเล่ห์อย่างบุหรงรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกได้ง่าย ๆ!
บุหรงมีหูที่ดี เขาได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของเธอและยิ้มกว้างขึ้น
เขาถามอีกครั้ง “แน่ใจนะว่าไม่อยากกิน?”
ไอร่าลังเลอยู่สองวินาทีระหว่างอาหารกับศักดิ์ศรี จากนั้นก็ตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองและยกผ้าห่มขึ้น เธอคลานไปหาเขา “ข้าจะกิน!”
คาดไม่ถึงว่าเธอบิดเอวผิดท่าจนเจ็บ
“โอ๊ย! เจ็บ!”
บุหรงรีบประคองเธอและนวดเอวให้ พอเห็นเธอทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะเจ็บ เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ค่อย ๆ ก็ได้ ไม่มีใครแย่งเจ้ากินสักหน่อย”
ไอร่ามองเขาอย่างคาดโทษ “มันเป็นความผิดของเจ้านั่นแหละ”
“ข้าเกี่ยวอะไรด้วย?”
“ข้าจะบิดเอวเจ็บไหมล่ะ ถ้าเจ้าไม่จงใจยั่วข้าด้วยของอร่อย?”
บุหรงยกคิ้ว “เจ้ากำลังหาเรื่องจะเถียงหรือ?”
ไอร่าทำเสียงฮึดฮัดอย่างเก้อเขิน
บุหรงลงไปข้างล่างเพื่อเสิร์ฟอาหาร
เกี๊ยวกุ้งสดหวานกับซุปหวานรสชาติดีจริง ๆ !
เธอกินเกี๊ยวกุ้งไปกว่าสิบลูกและซุปหวานชามใหญ่ในรวดเดียว
เธอลูบท้องที่อิ่มจนพองและเรอออกมาอย่างพอใจ
บุหรงถาม “อร่อยไหม?”
ทันทีที่ไอร่าเห็นรอยยิ้มของเขา เธอก็ระลึกถึงว่าชายคนนี้เคยรังแกเธออย่างไร จึงหันหน้าหนีและตอบเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก
บุหรงกอดเธอจากด้านหลัง “ข้ารู้ว่าเจ้าชอบอาหารฝีมือของเชร์มากกว่า แต่เขาไม่อยู่บ้านวันนี้ เจ้าจึงต้องยอมกินฝีมือของข้าแทน”
ไอร่าไม่อยากเถียงกับเขาอีก “เชร์ไปที่ใด?”
“ต้นพฤกษาทิพย์หายไป หัวหน้านักบวชเรียกสัตว์อสูรทั้งหมดในเมืองมาสอบถามเรื่องต้นพฤกษาทิพย์ เชร์และซวนเหวยถูกเรียกไปสอบสวน”
เดิมทีพวกเขาตั้งใจจะเรียกไอร่าและบุหรงไปด้วย แต่เพราะไอร่าหมดสติกลับมา บุหรงจึงอยู่เฝ้าเธอ
