ตอนที่ 340 การท้าทายจากหลินชิงถัง (ฟรี)

ตอนที่ 340 การท้าทายจากหลินชิงถัง

หลังจากที่รู้เรื่องราชาไร้มงกุฎแล้ว ไป๋จื่ออันก็เข้าใจสาเหตุทั้งหมด

“ระหว่างเธอกับฉันต้องมีการต่อสู้ ตัดสินว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน!”

“แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ฉันจะรอนายในการต่อสู้จัดอันดับประจำปี!”

หลินชิงถังพูดอีกครั้ง เธอท้าทายไป๋จื่ออัน

พูดตามตรงว่าจากความคิดของเธอในตอนแรก พอได้พบกับไป๋จื่ออัน เธอก็จะต่อสู้กับไป๋จื่ออันทันที

แต่น่าเสียดายที่เพราะเรื่องเมื่อกี้ การต่อสู้ระหว่างพวกเขานั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว

ยังไงซะพวกเขาก็ยังจำคำพูดของโจวหยางหรงได้

“ฉันรู้แล้ว อีกไม่กี่วันก็ถึงการต่อสู้จัดอันดับประจำปี นั่นแหละคือเวลาที่พวกเราจะต่อสู้กัน”

ไป๋จื่ออันพยักหน้าเล็กน้อย เขารับคำท้าของหลินชิงถัง

เพราะเขารู้ดีว่าตอนที่หลินชิงถังพูดประโยคนี้

การต่อสู้ระหว่างพวกเขานั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้

แน่นอนว่าไป๋จื่ออันก็ไม่ได้คิดที่จะหลบเลี่ยง

เพราะเขาก็อยากรู้เหมือนกัน

ถ้าเทียบกับอัจฉริยะที่ทุกคนยอมรับ ใครกันแน่ที่แข็งแกร่งกว่า?

“ฉันตั้งตารอการต่อสู้ครั้งนี้”

หลินชิงถังพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังกลับ เดินไปยังวิลล่าหมายเลข 2

เธอไม่ได้สนใจเรื่องการแย่งชิงวิลล่า

ในใจของหลินชิงถัง มีเพียงแค่ผลลัพธ์ของการต่อสู้เท่านั้นที่สำคัญที่สุด

ด้วยเหตุผลนี้เอง หลินชิงถังจึงไม่ได้ยึดติดกับวิลล่าหมายเลข 1 เธอก็เลยไปพักที่วิลล่าหมายเลข 2 ชั่วคราว

ผลลัพธ์ของทุกอย่างจะถูกเปิดเผยในการต่อสู้จัดอันดับประจำปี

ไป๋จื่ออันไม่ได้พูดอะไรมากมาย เขาหันหลังกลับ เดินเข้าไปในวิลล่าหมายเลข 1

ส่วนอัจฉริยะอีกสองคนนั้น ไป๋จื่ออันกับหลินชิงถังไม่ได้สนใจพวกเขา

เพราะในใจของพวกเขา มีเพียงแค่อีกฝ่ายเท่านั้นที่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อสู้

นักศึกษาใหม่คนอื่นๆ ยังห่างไกลจากไป๋จื่ออันกับหลินชิงถัง

ดังนั้นไป๋จื่ออันกับหลินชิงถังจึงไม่ได้สนใจพวกเขาโดยไม่รู้ตัว

เหลือเพียงแค่อัจฉริยะสองคนนั้นยืนอยู่หน้าประตู มองหน้ากัน

“นี่มันอะไรกัน? เมินพวกเรา?”

“น่าโมโหจริงๆ ฉันจะต้องเอาชนะพวกนายให้ได้ กลายเป็นที่หนึ่งที่แท้จริง!”

หลังจากที่เงียบไปสักพัก อัจฉริยะสองคนที่เหลืออยู่ก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมาเบาๆ

แต่เมื่อนึกถึงคำเตือนของโจวหยางหรงเมื่อกี้ พวกเขาก็ไม่กล้าสร้างปัญหา

พวกเขาทำได้เพียงแค่สบถเบาๆ

พอรอให้ถึงการต่อสู้จัดอันดับประจำปี พวกเขาจะต้องเอาชนะไป๋จื่ออันกับหลินชิงถัง โดดเด่นกว่าพวกเขา

ไม่นานทั้งสองคนก็ออกจากวิลล่าหมายเลข 1 กลับไปยังที่พักของตัวเอง

การแย่งชิงวิลล่าหมายเลข 1 จบลง

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงแค่การจัดเตรียมชั่วคราว

ผลลัพธ์สุดท้ายจะถูกเปิดเผยหลังจากที่การต่อสู้จัดอันดับประจำปีจบลง

ถึงแม้ว่าไป๋จื่ออันจะมั่นใจมากก็จริง เขาไม่คิดว่าตัวเองจะสูญเสียสิทธิ์การพักอาศัยในวิลล่าหมายเลข 1

แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน นักศึกษาใหม่สองสามคนแรกจะต้องมีกำลังใจในการต่อสู้ พวกเขาอยากจะสู้กับไป๋จื่ออัน

แต่น่าเสียดายที่ไป๋จื่ออันไม่ได้มองว่าพวกเขาเป็นคู่ต่อสู้

จริงๆ แล้วมันก็เป็นแบบนั้น

หลังจากที่กลับไปยังวิลล่าหมายเลข 1 แล้ว ไป๋จื่ออันก็เลิกสนใจเรื่องนี้ เขาเริ่มจัดการกับกระจกเงา

ยังไงซะเขาก็เพิ่งจะทำสัญญากับกระจกเงา ยังมีอีกหลายเรื่องที่เขาต้องจัดการ

อย่างเช่นการวางแผนเส้นทางวิวัฒนาการให้กับกระจกเงา วางแผนการฝึกฝนให้กับมัน

เรื่องแบบนี้ ไป๋จื่ออันต้องทำทีละเรื่อง

ดังนั้นไป๋จื่ออันจึงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนั้น

“แต่ก่อนที่จะวางแผนเส้นทางวิวัฒนาการให้กับกระจกเงา ฉันมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องทำ!”

“นั่นก็คือการสยบกระจกเงาให้ได้โดยสมบูรณ์ ทำให้กระจกเงายอมสยบ!”

ไป๋จื่ออันพึมพำในใจ เขาพูดขึ้น

เขาเพิ่งจะทำสัญญากับกระจกเงาได้สำเร็จ

แต่พูดให้ถูกก็คือ สัญญานี้เป็นการบังคับ กระจกเงาไม่ได้เต็มใจที่จะเป็นสัตว์วิญญาณของเขา

กระจกเงาไม่ได้จงรักภักดีต่อเขา มันจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขา

เรื่องนี้กระจกเงาแตกต่างจากสัตว์วิญญาณอื่นๆ ของไป๋จื่ออันมาก

แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ

สัตว์วิญญาณอื่นๆ ของไป๋จื่ออันต่างก็ทำสัญญากับไป๋จื่ออันตั้งแต่พวกมันยังเด็ก มันเลยทำให้เกิดความสัมพันธ์ที่ดี พวกมันจึงสนิทกับไป๋จื่ออัน

แต่กระจกเงาเป็นสัตว์วิญญาณที่ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ มันผ่านโลกมามาก ดังนั้นมันจึงไม่ยอมสยบต่อไป๋จื่ออันโดยง่าย

แน่นอนว่าการที่ผู้ใช้สัตว์วิญญาณกับสัตว์วิญญาณไม่มีความเข้าใจกันไม่ใช่เรื่องดี

ยังไงซะระหว่างการต่อสู้ ถ้าหากความสัมพันธ์ระหว่างผู้ใช้สัตว์วิญญาณกับสัตว์วิญญาณไม่ดี มันก็อาจจะทำให้เกิดปัญหาต่างๆ ขึ้นได้

ดังนั้นสิ่งที่ไป๋จื่ออันต้องทำตอนนี้ก็คือการปราบกระจกเงาให้สยบ

เมื่อคิดได้แบบนั้น ไป๋จื่ออันก็ไม่พูดอะไรมากมาย เขาเปิดมิติสัตว์วิญญาณ เรียกกระจกเงาออกมา

กระจกเงาลอยอยู่ตรงหน้าไป๋จื่ออัน มันนิ่งเฉย

“ไอ้หนู แกอาศัยช่วงเวลาที่คนอื่นอ่อนแอ บังคับทำสัญญากับข้า!”

“ปลดปล่อยข้าซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตแก!”

“ไม่งั้นข้าจะต้องแก้แค้นแก!”

“แต่กลับกัน ถ้าหากแกปลดปล่อยข้า ข้าจะมอบโอกาสที่ดีให้กับแก!”

“ข้ารับรองว่าแกจะไม่มีทางเสียเปรียบ!”

เสียงที่ดูโบราณดังขึ้นในหัวของไป๋จื่ออัน เหมือนกับว่ามันกำลังแสดงความโกรธ

“นายน่ะเป็นคนฉลาด ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการปลดปล่อยหรอก มันเป็นไปไม่ได้!”

“แน่นอนว่าถ้าหากนายยังคงยืนกรานที่จะทำลายสัญญา งั้นก็ทำลายตัวเองซะ!”

“ตราบใดที่นายตาย สัญญาก็จะสลายไปเอง!”

ไป๋จื่ออันยิ้ม เขาพูดขึ้น

ในที่สุดเขาก็ทำสัญญาได้สำเร็จ เขาจะทำลายมันได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น เพราะข้อจำกัดของสัญญาควบคุมสัตว์ กระจกเงาไม่มีทางทำร้ายเขาได้

นี่คือกฎของสัญญาควบคุมสัตว์

ไป๋จื่ออันไม่ได้โง่ เขารู้ดีว่าต้องเลือกอะไร

กระจกเงาเงียบลงทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น

เพราะในใจของมันรู้ดีว่าสถานการณ์เป็นยังไง

สาเหตุที่มันข่มขู่และล่อลวงไป๋จื่ออัน เป็นเพราะมันหวังว่าไป๋จื่ออันจะหลงกล

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ ไป๋จื่ออันมีสติครบถ้วน

“ดูเหมือนว่านายจะยอมรับความจริงแล้ว งั้นพวกเราก็เข้าเรื่องกันเถอะ!”

“กระจกเงา จงรักภักดีต่อฉัน แล้วฉันจะมอบทุกอย่างที่แกต้องการให้!”

“ไม่ว่าจะเป็นการรักษาอาการบาดเจ็บ หรือการช่วยให้แกแข็งแกร่งขึ้น!”

“ฉันสามารถทำได้ทุกอย่าง!”

ไป๋จื่ออันพูดอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาดูล้ำลึก