ก่อตั้งองค์กรมือสังหารในโลกบำเพ็ญเพียร ตอนที่ 76 ต้องกำจัดให้ถึงราก
ก่อตั้งองค์กรมือสังหารในโลกบำเพ็ญเพียร ตอนที่ 76 ต้องกำจัดให้ถึงราก
บุรุษซอมซ่อกล่าวอย่างเฉื่อยชา พลางเงยหน้ามองเบื้องบนท้องฟ้า ไอน้ำปกคลุมไปทั่วรัศมีพันเมตร
การต่อสู้ระหว่างน้ำและไฟในยามนี้ช่างอลังการยิ่งนัก
มือสังหารระดับบำรุงจิตเก้าชั้นฟ้าผู้นั้น ร่างกายถูกเปลวเพลิงปกคลุม ดวงตาทั้งสองข้างมีเส้นเลือดปรากฏขึ้นอย่างหนาแน่น
มือทั้งสองข้างยกขึ้นสูง ต้านทานสายธารสวรรค์ที่ไหลลงมาจากค่ายกลอย่างต่อเนื่อง
“บัดซบ พวกเจ้ารีบหน่อย อย่ามัวแต่เล่นสนุก หากยังคงเล่นสนุกต่อไปปราณวิญญาณของข้าคงจะหมดลง” เขาขมวดคิ้วแน่น กล่าวอย่างขุ่นเคือง
“ข้าเดินทางห่างออกไปหลายหมื่นเมตรแล้ว แม้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นถึงผู้บำเพ็ญครึ่งก้าวระดับถ้ำพำนัก ก็มิอาจตามข้าทัน” หนิงเฟิงเซี่ยกล่าวกับตนเอง
หันกลับไปมองด้านหลังไม่พบสิ่งใด และภายในขอบเขตการตรวจสอบของจิตเทวะก็มิได้ปรากฏสิ่งผิดปกติใด ๆ
ดูเหมือนว่าจะหนีรอดมาได้
หนิงเฟิงเซี่ยถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความโล่งอก
หางตามองไปยังขุนเขาหลักที่ถูกปกคลุมด้วยค่ายกลแม่น้ำคงคาร้อยลี้ที่อยู่ไกลออกไป
ภายในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ศาลาสังหารโลหิต! ความแค้นในการทำลายล้างสำนัก มิอาจอยู่ร่วมฟ้าเดียวกัน!”
ในขณะที่เขากำลังจะหันกลับไป ดวงตาทั้งสองข้างก็พลันเห็นใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และคุ้นเคย
หนิงเฟิงเซี่ยหวาดกลัวอย่างยิ่ง รีบถอยหลังไปหลายเมตร
เห็นเพียงเด็กหนุ่มแห่งศาลาสังหารโลหิตที่เขาพบเจอเมื่อหลายนาทีก่อน ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าของเขาอย่างกะทันหัน
“เป็นไปไม่ได้! ข้าใช้ปราณวิญญาณเกือบทั้งหมดในการเคลื่อนย้ายร่างกาย แม้แต่ผู้บำเพ็ญครึ่งก้าวระดับถ้ำพำนักทั่วไปก็ยังคงยากที่จะตามข้าทัน เจ้าเดินทางมาถึงเบื้องหน้าข้าได้อย่างไร”
หนิงเฟิงเซี่ยไร้ซึ่งท่าทางของเจ้าสำนัก ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
“ฮิ ฮิ ฮิ ยังต้องถามอีกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น ภายในใจของเจ้ามิได้มีคำตอบอยู่แล้วหรือ?”
แม้ว่าเด็กหนุ่มจะมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า
แต่ในยามนี้ ในสายตาของหนิงเฟิงเซี่ย เขากลับกลายเป็นปีศาจที่คลานออกมาจากนรก กำลังยิ้มให้เขาอย่างโหดร้าย
ดวงตาทั้งสองข้างของหนิงเฟิงเซี่ยสั่นไหว ไม่หยุดส่ายหน้า และกล่าวพึมพำว่า “เป็นไปไม่ได้ เจ้าจะเป็นถึงระดับถ้ำพำนักได้อย่างไร เจ้า……”
มุมปากของเด็กหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย
ปลดปล่อยกลิ่นอายออกมาเพียงเล็กน้อย
สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่เย็นยะเยือกจนถึงกระดูก หนิงเฟิงเซี่ยรู้สึกว่าปราณวิญญาณที่ไหลเวียนอยู่ภายในร่างกายถูกแช่แข็งในพริบตา
“ระ… ระดับ… ถ้ำพำนัก……”
ตอนนี้หนิงเฟิงเซี่ยทำได้เพียงแค่หยุดคิด
ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ยังจำคำพูดของข้าได้หรือไม่ หากถูกจับได้ในการเล่นซ่อนหาก็ต้องตาย”
เด็กหนุ่มยิ้มออกมา
หนิงเฟิงเซี่ยขนลุกไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกถึงอันตรายแห่งความตายที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกคลุมจิตใจของเขาในทันที
ไม่ได้การ! ต้องหนีไปมิเช่นนั้นต้องตายอย่างแน่นอน!
ในขณะที่หนิงเฟิงเซี่ยคิดเช่นนั้น
เอ๊ะ?
ที่นี่คือที่ใด?
หนิงเฟิงเซี่ยพบว่าตนเองอยู่ในมิติที่แปลกประหลาด มืดมิด ไร้แสงสว่าง
“แผนผังทหารอลหม่าน สังหาร!”
เสียงของเด็กหนุ่มที่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม ดังก้องไปทั่วมิติแห่งนี้
“ไม่ดีแล้ว!”
สีหน้าของหนิงเฟิงเซี่ยเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ระดมปราณวิญญาณทั้งหมด “วิชาโล่น้ำแข็ง!”
ปราณวิญญาณแปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำ กระจายไปทั่วร่างกายของหนิงเฟิงเซี่ย
หยดน้ำเหล่านั้นแข็งตัวเป็นน้ำแข็ง และแผ่ขยายออกไปทุกทิศทุกทาง
ในพริบตากำแพงน้ำแข็งหนาสี่ด้าน ปรากฏขึ้นเป็นรูปสี่เหลี่ยม ปกคลุมร่างกายของหนิงเฟิงเซี่ยเอาไว้
ทว่า……
เพล้ง!
เสียงกำแพงน้ำแข็งแตกสลายดังขึ้น
หนิงเฟิงเซี่ยมองดูร่างกายท่อนล่างของตนเองอย่างตกตะลึง
อาวุธสามชิ้นสีดำสนิท ทะลุผ่านหน้าอกของเขา
ร่างกายของเขาปรากฏรูขนาดใหญ่สามรู ที่มีโลหิตไหลรินออกมา
“เป็นไปได้อย่างไร……”
“เกราะลึกลับซ่อนทองคำของข้า……”
หนิงเฟิงเซี่ยกล่าวพึมพำ
สมบัติเวทป้องกันระดับนิลขั้นสูงที่เขาสวมใส่อยู่ แตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ
ดวงตาทั้งสองข้างของหนิงเฟิงเซี่ยมืดมิดลง ร่างกายล้มลง
เจ้าสำนักแห่งสำนักร้อยลี้ หนิงเฟิงเซี่ย สิ้นใจ!
ในขณะที่ร่างของหนิงเฟิงเซี่ยล้มลง มิติที่มืดมิดก็หายไป
กลับมายังสถานที่เดิมบนท้องฟ้า
ตึง!
ศพตกลงบนพื้นดิน เสียงเบาดังขึ้น
เบื้องล่าง เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน
เป็นเด็กหนุ่มผู้นั้นอย่างไม่ต้องสงสัย
เด็กหนุ่มมองดูดวงตาที่เบิกกว้างของหนิงเฟิงเซี่ย ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ “เฮ้อ ผู้บำเพ็ญครึ่งก้าวระดับถ้ำพำนัก ข้าคิดว่าจะแข็งแกร่งเพียงใด ที่แท้ก็มิอาจต้านทานการโจมตีที่ง่ายที่สุดของข้าได้”
ในยามนี้เด็กหนุ่มสังเกตเห็นแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วชี้ข้างขวาของหนิงเฟิงเซี่ย
ยิ้มออกมา “โอ้ เป็นสิ่งของประเภทมิติ ข้าจะนำมันกลับไปมอบให้เจ้าศาลา เชื่อว่าเจ้าศาลาจะต้องชอบใจ”
กล่าวจบ เด็กหนุ่มก็ถอดแหวนวงนั้นออก
“สัตว์… สัตว์ประหลาด พวกเจ้าล้วนเป็นสัตว์ประหลาด!”
รองเจ้าสำนักหลิวเป้ยเฉียง ใบหน้าเต็มไปด้วยโลหิต ล้มลงบนต้นไม้ใหญ่มองดูศพของเหล่าผู้อาวุโสโดยรอบด้วยความหวาดกลัว
การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นไม่ถึงห้านาที ผู้อาวุโสทั้งหมดของสำนักร้อยลี้ นอกจากรองเจ้าสำนักผู้นี้ต่างก็เสียชีวิต!
บุรุษซอมซ่อเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ
หลิวเป้ยเฉียงมองดูบุรุษซอมซ่อที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ สีหน้ายิ่งหวาดกลัว
“หลังจากจัดการเจ้าแล้วก็คงจะเหลือเพียงศิษย์ของสำนักร้อยลี้”
แม้ว่าบุรุษซอมซ่อจะดูเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง แต่น้ำเสียงของเขากลับเต็มไปด้วยจิตสังหาร
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิวเป้ยเฉียงจึงพยายามอดกลั้นความหวาดกลัว กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ข้า หลิวเป้ยเฉียง ยอมรับว่าสำนักร้อยลี้มีแผนการทำลายล้างศาลาสังหารโลหิต สำนักร้อยลี้ถูกทำลายล้าง ข้าก็ยอมรับแต่ศาลาสังหารโลหิตหากคิดจะสังหารล้างสำนักของข้า นี่มัน……”
ฝ่ามือของบุรุษซอมซ่อวางอยู่บนกระหม่อมของหลิวเป้ยเฉียง
ภายใต้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของหลิวเป้ยเฉียง
ดวงตาที่ดูเฉื่อยชาของบุรุษซอมซ่อ ปรากฏแสงโลหิตขึ้น
มือขวาออกแรงอย่างกะทันหัน!
ฉัวะ!
ศีรษะของหลิวเป้ยเฉียงถูกดึงออกมา!
โลหิตพุ่งกระจาย!
บุรุษซอมซ่อโยนศีรษะในมือไปยังพงหญ้าข้าง ๆ อย่างไม่สนใจ
“วัชพืชที่ถูกตัดทิ้งจะงอกขึ้นมาใหม่ การกำจัดวัชพืชต้องกำจัดให้ถึงราก เหตุใดข้าจึงต้องสอนเจ้าเรื่องนี้” บุรุษซอมซ่อมองดูภาพเหตุการณ์ที่น่าขยะแขยงเบื้องหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง
ดูเหมือนว่าเขาจะเคยทำเรื่องเช่นนี้มามากมายจนจิตใจด้านชาไปแล้ว
“จัดการเรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะ”