บทที่ 342 เงาสะท้อนที่งดงาม

บทที่ 342 เงาสะท้อนที่งดงาม

"ไม่ต้องกังวลหรอกน่า ฉันบอกแล้วนี่ไงว่าฉันอาจจะชอบเท้า แต่ก็ชอบแค่เท้าของเธอเท่านั้น ไม่ได้ชอบของคนอื่น" เฉินเฉิงพูดพลางหัวเราะ

"ของฉันเธอก็ไม่มีสิทธิ์จะชอบ มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมากเลยนะ ต่อให้เธอเคยเห็นแล้ว ฉันก็จะไม่ให้ดูอีกแล้ว!" เจียงลู่ซีพูดอย่างเขินอายปนขุ่นเคือง

เฉินเฉิงยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร

เขาถอดรองเท้าออกแล้วขึ้นมาบนเตียง "มันหนาวนิดหน่อย ขอยืมผ้าห่มหน่อยสิ"

เจียงลู่ซีมองเขาอย่างตกใจเมื่อเห็นเขาถอดรองเท้าแล้วขึ้นมาบนเตียงของเธอ แต่เมื่อเห็นว่าเขาเพียงนั่งอยู่ที่ขอบเตียง และไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้ เธอก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

ตรงที่เขานั่งไม่มีแสงจากเครื่องทำความร้อนเล็ก และยังอยู่ไกลจากเตาอุ่น อีกทั้งใกล้กับประตูใหญ่ของห้องโถง ซึ่งเปิดไว้เพื่อระบายอากาศ ความหนาวเย็นจึงพัดเข้ามาแน่นอน

เจียงลู่ซีจึงยอมแบ่งผ้าห่มส่วนใหญ่ให้เขา เหลือไว้แค่พอคลุมเท้าของตัวเอง

จากนั้นเธอก็กดปุ่มที่ปลั๊กไฟเพื่อเปิดเครื่องทำความร้อนใต้ผ้าห่ม

"ให้มากไปแล้ว แค่ครึ่งเดียวก็พอ" เฉินเฉิงพูด

"ฉันไม่ต้องการมากหรอก มีเครื่องทำความร้อนเล็ก เตาอุ่น แล้วก็ผ้าห่มไฟฟ้า ไม่มีทางหนาวอยู่แล้ว" เจียงลู่ซีตอบ

"งั้นก็ได้" เฉินเฉิงยอมรับ เพราะเห็นว่ารอบตัวเธอมีอุปกรณ์ทำความร้อนเพียบ

"ฉันตื่นเช้าเกินไป แถมนอนดึกไปหน่อย ฉันง่วงแล้ว ขอหลับที่นี่แป๊บนึงนะ" เขายิ้มให้เธอเมื่อเห็นสายตาที่เธอมองมา "ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่กลิ้งมาทางเธอแน่นอน ฉันจะนอนอยู่ฝั่งของฉัน ไม่ล้ำเส้นกลางเตียง"

เจียงลู่ซีไม่ได้ตอบอะไร

เฉินเฉิงเอนตัวลงนอน เขารู้สึกง่วงจริง ๆ เพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย เนื่องจากต้องรอรับปีใหม่ และเข้านอนเกือบตีหนึ่ง พอเช้าก็ต้องตื่นตั้งแต่หกโมง

เขารู้ดีว่ามนุษย์ควรนอนหลับให้ได้อย่างน้อยเจ็ดถึงแปดชั่วโมง แต่เขาได้นอนแค่สี่ถึงห้าชั่วโมงเท่านั้น

"เธอง่วงก็นอนบ้างก็ได้" เขาเอ่ยชวนเจียงลู่ซีที่ดูเหมือนจะพักผ่อนไม่เพียงพอเช่นกัน

"ไม่ล่ะ" เจียงลู่ซีปฏิเสธพลางหน้าแดง "ฉันไม่ง่วง"

เธอคิดว่าให้เฉินเฉิงมานอนบนเตียงเธอ เธอก็นั่งอ่านหนังสือข้าง ๆ ได้อยู่แล้ว

เมื่อเห็นเฉินเฉิงเอนตัวลงอย่างจริงจัง เจียงลู่ซีลังเลสักพัก ก่อนหยิบหมอนจากฝั่งตัวเองโยนไปให้เขา "นี่ เอาไปหนุนจะได้สบายหน่อย"

"อื้ม ขอบใจ ฉันต้องมีหมอนหนุนถึงจะนอนได้" เขาวางหมอนลงใต้ศีรษะ

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของผมที่ติดอยู่กับหมอนทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ผ้าห่มที่เขาห่มยังมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอ

ในสภาพแบบนี้ ใครจะไม่หลับลงได้กัน?

เจียงลู่ซีมองเขาหลับไป ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นหิมะที่ตกหนักกลายเป็นหิมะปุยขาว

เธออดคิดไม่ได้ว่าถ้าหิมะชนิดนี้ตกลงมาแต่เช้า เธอคงไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเก่า และใส่เสื้อผ้าที่เขาให้ พร้อมหมวกและผ้าพันคอไปไหว้หลุมศพพ่อแม่

วันนี้เฉินเฉิงดูยุ่งมาก ทั้งขับรถมาหาเธอแล้วขับเข้าเมืองไปซื้อยาและเตาในสภาพถนนลื่นจากหิมะ

เจียงลู่ซีขยับตัวเบา ๆ และลากเครื่องทำความร้อนเล็กมาวางใกล้เฉินเฉิง เพราะกลัวว่าเขาจะหนาว

หลังจากนั้นเธอก็กลับมานั่งอ่านหนังสือเหมือนเดิม

เวลาผ่านไปในบรรยากาศอันเงียบสงบ มีเพียงเสียงเปิดหน้าหนังสือ และเสียงลมพัดเบา ๆ

เมื่อเฉินเฉิงลืมตาขึ้น เขาเห็นเธอนั่งอ่านหนังสืออย่างสงบ เธอยังคงอยู่ในท่าเดิมเหมือนตอนที่เขาหลับ

เจียงลู่ซีนั่งอย่างเงียบ ๆ ทุกการเคลื่อนไหวช่างงดงาม

ในสายตาของเจียงลู่ซี เฉินเฉิงไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้ซับซ้อนเกินไป ทุกคำที่เก็บอยู่ในใจ ล้วนสามารถพูดหรือระบายกับเธอได้

อาจจะเป็นเหตุผลที่คนเราต้องการคู่ชีวิตที่เข้าใจกัน คนที่สามารถพึ่งพิงและให้ความอบอุ่นแก่กันได้ เพราะเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ความหนาวเย็นและความลำบากของโลกภายนอกก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอีกต่อไป

"ตอนนี้กี่โมงแล้ว?" เฉินเฉิงเอ่ยถาม

เจียงลู่ซีวางหนังสือในมือ ก่อนจะมองเขา "เธอตื่นแล้วเหรอ?"

"อืม ตื่นแล้ว กี่โมงแล้วล่ะ?"

"ข้อมือเธอมีนาฬิกาอยู่แล้วนี่ ดูเองสิ" เจียงลู่ซีตอบ

"ไม่อยากขยับ เธอดูให้หน่อยสิ" เฉินเฉิงพูดขณะดึงหมอนมารองศีรษะและเท้าแขน

แม้ว่าเพียงก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ เขาก็จะรู้เวลาทันที แต่เขากลับเลือกที่จะขี้เกียจ

"ก็ได้ เดี๋ยวฉันดูให้" เจียงลู่ซีหยิบโทรศัพท์จากข้างเตียงมาเปิดดู ก่อนบอกเวลา "บ่ายสามครึ่งแล้ว"

"หลับไปเยอะเลยนะ เริ่มนอนตั้งแต่บ่ายโมง นี่ก็เกือบสามชั่วโมงแล้ว" เฉินเฉิงพูดพลางลุกขึ้นนั่ง แต่พอเห็นแสงจากเครื่องทำความร้อนเล็กส่องมายังเขา เขาก็ขมวดคิ้วถาม "เธอขยับเครื่องทำความร้อนมาทางนี้เหรอ?"

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ข้างฉันมีเตาอุ่น มีเครื่องทำความร้อนใต้ผ้าห่ม ไม่มีทางหนาวแน่นอน แต่ตรงเธออยู่ใกล้ประตูบ้านใหญ่ แถมข้างนอกหิมะตก หนาวมาก ถ้าไม่ระวังเดี๋ยวเธอจะป่วย" เจียงลู่ซีตอบ

"ฉันไม่อยากให้เธอป่วยหรอก เพราะถ้าเธอป่วย ฉันเองก็คงไม่สบายใจเหมือนกัน"

เฉินเฉิงเงียบไปเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาลุกจากเตียงและบอก "ถอดผ้าห่มออก ให้ฉันดูเท้าหน่อย"

เจียงลู่ซีรีบวางหนังสือในมือและจับผ้าห่มไว้แน่น "ไม่ต้องดูหรอก ดีขึ้นแล้ว"

เมื่อนึกถึงคำพูดของเฉินเฉิงที่ยอมรับอย่างหน้าตาเฉยว่าเขามี "นิสัยชอบเท้า" และยังพูดว่าชอบเท้าของเธออีก เจียงลู่ซีก็เขินจนแทบอยากซ่อนหน้า เธอจึงตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้เขาดูหรือแตะต้องเท้าของเธออีก

"โอเค ไม่ดูก็ได้" เฉินเฉิงยิ้มและเดินออกไปนอกห้อง

"เธอจะไปไหนล่ะ? จะกลับบ้านแล้วเหรอ?" เจียงลู่ซีถาม

"ฉันไปเอากะละมัง" เฉินเฉิงเดินกลับเข้ามาพร้อมกะละมังเหล็ก ก่อนเทน้ำร้อนจากกระติกน้ำลงไป

เมื่อเห็นว่าน้ำยังร้อนเกินไป เขาออกไปตักน้ำเย็นมาผสมจนได้อุณหภูมิพอดี แล้วถือกะละมังกลับเข้าห้อง

"เธอจะทำอะไรกับน้ำ?" เจียงลู่ซีถามด้วยความสงสัย

"แช่เท้าแล้วทายา" เฉินเฉิงอธิบาย "ตอนนี้บ่ายแล้ว ฉันต้องกลับบ้าน แต่ก่อนกลับต้องทายาให้เธอก่อน หมอบอกว่าให้ทาวันละสองครั้ง โดยเฉพาะก่อนนอน"

"ยื่นเท้ามานี่สิ"

เจียงลู่ซีเม้มปากแต่ไม่ขยับ

"ตอนนี้บ่ายสามครึ่ง เกือบสี่โมงแล้วนะ อีกไม่นานก็จะมืด ถ้าเธอไม่ยื่นเท้ามา ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าจะค่ำเลย"

ได้ยินเช่นนั้น เจียงลู่ซีก็ถอนใจ พลางพูด "เอาเปรียบฉันจริง ๆ" ก่อนจะยื่นเท้าออกมา

"ใครใช้ให้เธอทำเท้าบวมล่ะ? ถ้าไม่บวม เรื่องยุ่งยากพวกนี้ก็ไม่เกิด" เฉินเฉิงพูดขณะมองรอยบวมช้ำบนเท้าของเธอด้วยความรู้สึกสงสาร

"เธอยังจะพูดอีก ฉันก็ขอโทษไปแล้ว แล้วเธอล่ะ? ใครใช้ให้เธอขโมยจูบแรกของฉันไปล่ะ!" เจียงลู่ซีพูดพลางเม้มริมฝีปาก

เธอเคยคิดไว้ว่า "จูบแรก" ควรเกิดขึ้นในสถานที่โรแมนติก แต่กลับถูกเฉินเฉิงขโมยไปตอนที่เธออยู่ในสภาพทุลักทุเล

"ทำเหมือนจูบนั้นไม่ใช่ครั้งแรกของฉันงั้นแหละ" เฉินเฉิงพูดพร้อมถอนหายใจ

"ใครจะไปรู้ล่ะ เธอก็เคยตามจีบคนอื่น เช่น เฉินชิง ไม่ใช่เหรอ?" เจียงลู่ซีตอบเสียงแข็ง

"แต่ฉันไม่เคยจีบใครสำเร็จนะ" เฉินเฉิงย้อน

"ไม่ต้องพูดแล้ว!" เจียงลู่ซีหันหน้าหนีและพึมพำ

"แช่เท้าลงในน้ำหน่อย อาจจะร้อนนิดหน่อยนะ" เฉินเฉิงพูดขึ้น

"ไม่เป็นไร ฉันทนได้" เจียงลู่ซีตอบ

เฉินเฉิงจับเท้าของเธอจุ่มลงในน้ำร้อน

"รู้สึกยังไงบ้าง?"

"อุ่นกำลังดี" เจียงลู่ซีกล่าวด้วยสีหน้าสงบ

เฉินเฉิงพยักหน้า "แช่ไว้อย่างนี้สักพักนะ"

เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที เมื่อน้ำในกะละมังเริ่มเย็นลง เฉินเฉิงจึงลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูจากห้องโถงมาเตรียมเช็ดเท้าของเธอ

"ผ้าขนหนูสำหรับเช็ดเท้านี่ใช่ไหม?" เฉินเฉิงถามพลางชูผ้าขนหนูสีขาวในมือ

"ใช่" เจียงลู่ซีพยักหน้าตอบ

เธอพยักหน้าแล้วหน้าแดงน้อยๆ ก่อนถามเบาๆ "ฉันเช็ดเองได้ไหม?"

"ไม่ได้" เฉินเฉิงส่ายหน้าอย่างหนักแน่น

"อืม งั้นรีบๆ เช็ดเถอะ" เจียงลู่ซีถอนใจเล็กน้อย เธอไม่ได้ขัดขืนอีกต่อไป แต่ตั้งใจจะให้ความร่วมมือเพื่อให้เขาทายาให้เสร็จโดยเร็ว เพื่อที่เขาจะได้กลับบ้านก่อนฟ้ามืด

เธอเคยล้มระหว่างขี่จักรยานในเส้นทางที่มีหิมะตกตอนกลางคืนหลายครั้ง หนหนึ่งเคยเกือบตกลงไปในลำคลองที่เต็มไปด้วยน้ำ หากครั้งนั้นเกิดอะไรขึ้น เธอคงไม่มีโอกาสรอด

วันนี้เธอรู้ตัวดีว่าไม่ควรให้เกิดอุบัติเหตุ เพราะมีคนที่จะรู้สึกแย่ถ้าเธอเป็นอะไรไป

การเป็นเพื่อนที่ดี หมายถึงการทำให้เพื่อนมีความสุข เธอจึงไม่อยากให้เฉินเฉิงไม่สบายใจ

เฉินเฉิงนั่งยองๆ จับขาเล็กที่ขาวราวหยกของเธอ ยกเท้าที่เปียกชื้นขึ้นมาวางบนเขา และค่อยๆ เช็ดให้แห้งด้วยความตั้งใจ

หลังจากเช็ดจนแห้งสนิททั้งสองข้างแล้ว เฉินเฉิงจึงเริ่มทายาให้

"ตอนเย็นอย่าเขียนหนังสือหรือนั่งเรียนโดยไม่ระวัง ใส่ถุงเท้าหนานะ แล้วนั่งให้เครื่องทำความร้อนส่องมาที่เท้า จะได้ไม่หนาว" เฉินเฉิงพูดพลางยิ้ม "ว่าแต่ถุงเท้าหนาที่ฉันซื้อให้อยู่ไหน? ฉันจะช่วยใส่ให้เอง"

เจียงลู่ซีหน้าแดงเล็กน้อย เธอบอกตำแหน่ง "อยู่ในถุงพลาสติกสีดำบนชั้นในตู้"

เฉินเฉิงหยิบออกมาได้คู่หนึ่ง เป็นถุงเท้าฝ้ายสีขาว "ฉันรู้นะว่าเธอชอบสีขาว เลยซื้อมาแบบนี้"

เจียงลู่ซีไม่ได้พูดอะไร แต่รู้สึกเขินอย่างมาก

เฉินเฉิงค่อยๆ สวมถุงเท้าให้เธอทีละข้าง เมื่อเสร็จเรียบร้อย เขาหยิบกะละมังขึ้น

"จะทำอะไรน่ะ?" เจียงลู่ซีถามด้วยความสงสัย

"ไปเทน้ำทิ้ง" เฉินเฉิงตอบ

"อย่าเลย! เอามาให้ฉัน ฉันทำเองได้" เธอพูดพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ

เฉินเฉิงไม่ตอบ แต่เดินออกไปเทน้ำในกะละมังที่ลานนอกบ้าน จากนั้นจึงกลับมาวางกะละมังไว้ที่เดิม

"ฉันไปก่อนนะ" เขาพูด

เจียงลู่ซีชะงักไป เธอมองเขาที่กำลังจะจากไป ความรู้สึกบางอย่างท่วมท้น

"ขับรถช้าๆ นะ ระวังลื่นด้วย" เธอพูดเสียงแผ่ว

"อืม ไม่ต้องห่วง" เฉินเฉิงยิ้มบางๆ "อย่าลืมกินข้าวตอนเย็น แล้วก็อย่านั่งเรียนจนดึก อย่าเดินไปไหน เดี๋ยวฉันรู้แล้วจะไม่ยอมเธอแน่"

"รู้แล้ว" เธอพยักหน้า

หลังจากเฉินเฉิงปิดประตูใหญ่ของลานบ้านและขับรถออกไป ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย เขาก็ค่อยๆ หายลับไปในหิมะ

ที่ริมหมู่บ้าน ในยามที่เฉินเฉิงหายไปในสายหิมะ ปรากฏร่างหนึ่งยืนอยู่ในเงามืด เธอเฝ้ามองเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก