"ฉันเห็นพวกเขาแบกโลงศพของฉันขึ้นเขา ฉันเห็นพวกเขาลงไปในหลุมศพทีละคน ฮ่าๆๆ ตอนนั้น ฉันไม่กลัวเลยจริงๆ แค่รู้สึกว่าหัวใจมันว่างเปล่า ฉันสงสัยว่าคนที่ตายไปแล้ว อยากให้ฉันตายด้วยเหรอ?"

"ตายก็ตาย ฉันไม่กลัวแล้ว ยังไงบนโลกนี้ฉันก็ไม่มีญาติ ถึงแม้ว่าต่อหน้าคนอื่น ฉันจะดูร่าเริง สดใส คนที่ทำงานก็บอกว่าฉันเป็นเหมือนถั่วพิสตาชิโอที่ไม่โต แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าบางครั้งเสียงหัวเราะของฉันปลอม”

"แค่แบบนี้ถึงจะทำให้ฉันมีความสุข เพราะตอนที่ฉันยิ้ม ฉันคิดว่าตัวเอง.. ยิ้มจริงๆ"

น้ำเสียงของติงเฮาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยตัวเอง แต่ไม่นาน เสียงของเธอก็ตื่นเต้นอีกครั้ง

"คืนนั้น ฉันนั่งอยู่ริมแม่น้ำจนถึงเช้า เหมือนกับว่าดูละครมาทั้งคืน พอฟ้าสาง ฉันก็รู้สึก.. อับอาย กลัวคนอื่นเห็น ฉันก็เลยต้องจากไป แต่ฉันจะไปไหน? บ้านของฉันหนาวเย็น บ้านเช่าก็คือที่ที่เธอปรากฏตัวครั้งแรก ฉันไม่มีที่ไป สุดท้าย พอฟ้าสว่าง ฉันก็.. ทำใจ กลับไปที่บ้านเช่า”

"ระหว่างทางกลับบ้านเช่า ฉันโทรหาเพื่อนสนิท แค่อยากจะคุยกับเธอ ถึงแม้ว่าหมอจะบอกว่าคืนนั้นเธอเป็นอะไรบางอย่าง ฉันโกรธเธอ แต่พวกเราสนิทกันเหมือนพี่น้อง เธอมักจะเรียกฉันว่า "พี่เฮา" แต่พอไปถึงจิ่นเจียง ฉันโทรหาเธอ คนที่รับสายกลับเป็นแม่ของเธอ"

"แม่ของเธอร้องไห้ บอกฉันว่าฮวาฮวาหายไป! ฮวาฮวาคือชื่อเล่นของเพื่อนสนิท พอแม่ของเธอพูดแบบนี้ ฉันก็ลืมเรื่องของตัวเองไปเลย ฉันถามเธอว่าทำไมฮวาฮวาถึงหายไป? แม่ของเธอบอกว่าฮวาฮวาหายไปหลายวันแล้ว ออกจากบ้านตั้งแต่วันที่ 6 แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย"

"ฉันถามแม่ของฮวาฮวาว่าแจ้งตำรวจหรือยัง แม่ของเธอบอกว่าแจ้งแล้ว แต่ตำรวจก็หาไม่เจอ พอได้ยินแบบนั้น ฉันก็ร้อนใจ แต่นึกดีๆ ก็.. แปลกๆ วันที่ 6 ฉันก็เกิดเรื่อง วันนั้น ฉันโทรหาฮวาฮวาตอนกลางคืน พอพวกเราออกจากโรงพยาบาล เธอก็กลับบ้าน ฮวาฮวาบอกว่าจะกลับบ้าน!”

"ฉันรู้สึกแปลกๆ เพราะฮวาฮวาเป็นเด็กดี ถึงแม้ว่าเธอจะอายุน้อยกว่าฉัน แต่บางครั้งเธอก็ทำอะไรได้ดีกว่าฉัน ปกติแล้ว ถ้าเธอบอกว่ากลับบ้าน ก็คือกลับบ้านจริงๆ ฉันถามป้าว่าฮวาฮวาออกจากบ้านกี่โมง เธอบอกว่าประมาณ 4 โมงเย็น ฉันบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ฉันโทรหาเธอตอนกลางคืน ให้เธอไปโรงพยาบาลกับฉัน”

"พอฉันพูดแบบนี้ แม่ของฮวาฮวาก็เงียบไป แล้วก็พูดว่าเป็นไปไม่ได้ เธอโทรหาใคร? ฉันตรวจสอบประวัติการโทรในมือถือของฮวาฮวาแล้ว ไม่มีเบอร์ของเธอเลย ฮวาฮวาหายไปไหน? เธอซ่อนฮวาฮวาไว้เหรอ? แล้วช่วงนี้ฉันโทรหาเธอ ทำไมเธอไม่รับสาย!”

"คำพูดของป้าทำให้ฉันงง ช่วงนั้น มือถือของฉันไม่มีสายเข้า ฉันอธิบายให้ป้าฟัง แต่เธอก็ไม่ฟัง ถามฉันว่าอยู่ที่ไหน ฉันบอกที่อยู่ เธอก็เลยมาหาฉัน ตำรวจมาถึง ฉันก็อธิบายว่าไม่ได้รับสาย แล้วตำรวจก็ไปตรวจสอบเบอร์โทรของฉัน ไม่มีใครโทรหาฉันจริงๆ"

"แต่ป้าสงสัยฉัน เธอดึงมือฉัน บอกว่าจะไปที่ที่ฉันอยู่ ฉันอยากจะกลับ ก็เลยพาป้ากับตำรวจไปที่บ้านเช่า ระหว่างทาง ตำรวจถามฉันว่าช่วงนี้ไปไหนมา ฉันบอกว่าพักอยู่ที่โรงแรม แล้วก็กลับบ้านนอก ตำรวจพยักหน้า แล้วก็ถามฉันว่าช่วงนี้ฉันไม่อยู่บ้าน คุณไปที่บ้านเช่าของฉันไหม?"

"ตำรวจบอกว่าไปแล้ว ไปหาเจ้าของบ้านเช่าของฉันคืนนั้น แต่ไม่เจออะไร ฉันก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฮวาฮวาจะซ่อนตัวอยู่ในบ้านของฉัน เพราะถ้าเธอเป็นอะไรไป แม่ของเธอต้องมาหาฉัน แล้วแม่ของเธอก็เพิ่งรู้ว่าฮวาฮวาหายตัวไปวันรุ่งขึ้น ที่เธอไม่รู้ว่าฮวาฮวาหายไปคืนนั้นก็เพราะว่าวันนั้น ฮวาฮวาต้องทำงานกะดึก”

"ถึงแม้ว่าฉันจะสงสัย แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร พาพวกเขาไปที่บ้านเช่า พอหยิบกุญแจออกมาไขประตู ฉันก็ได้กลิ่นแปลกๆ ในบ้าน ตำรวจก็ได้กลิ่นเหมือนกัน ตอนที่ฉันกำลังจะไขกุญแจ ตำรวจก็.. ผลักฉันไปที่กำแพงด้วยสีหน้าหวาดกลัว แล้วตำรวจคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้าไป"

"กลิ่นเหม็นเน่าในห้องโชยออกมา พอได้กลิ่นนั้น ฉันก็ลืมความเจ็บปวดไปเลย ไม่นาน ฉันก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของป้า เธอกำลังเรียกฮวาฮวา..ลูกแม่.. ฮวาฮวา!"

"ศพของฮวาฮวาเน่าเปื่อยอยู่ใต้เตียงในห้องของฉัน มีหนอนไต่ตามตัว แต่หัวของเธอยังคงติดอยู่ที่..แผ่นไม้ใต้เตียง บนมือของเธอมีแหวน เธอซื้อให้ฉัน ตอนที่มันตกอยู่ใต้เตียง เธอคลานเข้าไปหยิบ"

"เพราะว่าอีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดของฉัน เธอมักจะบอกว่าที่รัก ฉันจะเซอร์ไพรส์วันเกิด พอฉันถาม เธอก็ไม่บอก ฉันคิดว่าของขวัญวันเกิดที่เธอให้ฉันน่าจะเป็นแหวนวงนั้น แต่ทำไมเธอถึง.. โง่ขนาดนั้น? ทำไมแหวนถึงตกอยู่ใต้เตียง? ทำไมเธอถึงคลานจากปลายเตียงไปที่หัวเตียง? ที่หัวเตียงมีตะปู เป็นตะปูซีเมนต์ ทำไมตอนที่หยิบแหวน เธอไม่ระวัง หัวของเธอถึงไป.. ติดตะปู?”

พูดถึงตรงนี้ ติงเฮาก็ร้องไห้โฮ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด