บทที่ 427 ความทุกข์ยาก
ชิงหลานลังเลครู่หนึ่ง พูดช้าๆ "ข้าไปห้องพี่ยฺหวี่หลาน เขาเห็นเข้า เขาจ้องข้านาน ดวงตาเหมือนงูพิษ ทั้งเหนียวเหนอะและน่าขยะแขยง..." "ข้าเดาว่าเขาคงไม่มีเจตนาดี" "และหลังพี่ยฺหวี่หลานตาย แม่ก็บอกข้า..." "แม่?" โม่ฮว่าชะงัก ชิงหลานมองซ้ายขวา เห็นไม่มีคนอื่น จึงกระซิบ "คือแม่เล้า" โม่ฮว่าพยักหน้า แม่เล้...