บทที่ 20 : คาบูโตะ มันไม่ยุติธรรมเลย...
ทุกคำพูดของอากิฮาระ คากุระล้วนเป็นความจริงในความหมายของเขาเอง ในความทรงจำของชีวิตที่แล้ว อากิฮาระ คากุระมีภาพลักษณ์ของคาบูโตะที่ชัดเจน
ในอนาคต คาบูโตะจะกลายเป็นบุคคลที่มีความสามารถสูงมาก เพียงแค่ความสามารถในการเป็นสายลับของเขาก็เหนือกว่าคนอื่นๆ มากมาย อาจจะด้อยกว่าอากิฮาระ คากุระเองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้น สมองของคาบูโตะก็เฉียบแหลมมาก เขาเรียนรู้ได้เร็ว ในอนาคตเขาสามารถช่วยในด้านการทดลองมนุษย์ พัฒนาวิชาต้องห้ามของนินจาต่างๆ และอาจช่วยให้อากิฮาระ คากุระเรียนรู้เทคนิคอมตะลึกลับที่สุดในโลกนินจา
พูดง่ายๆ คนๆ นี้เป็น ทรัพยากรบุคคล ที่มีค่า
สิ่งที่โลกนินจาต้องการมากที่สุดคืออะไร?
ทรัพยากรบุคคลที่มีความสามารถ เพื่อเฉันใกล้คาบูโตะ อากิฮาระ คากุระจึงแต่งเรื่องขึ้นมาที่สนามฝึกที่เก้าเกี่ยวกับตัวเขาที่มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ่งสามารถทำให้คาบูโตะรู้สึกดีต่อเขาได้ แต่ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาไว้วางใจ
วิธีที่ดีที่สุด... แน่นอนว่าคือการสร้าง สายสัมพันธ์ที่แข็งแกร่ง
สิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกนินจาคืออะไร? สายสัมพันธ์
ตราบใดที่สามารถสร้างสายสัมพันธ์ที่มีศักยภาพและแข็งแกร่งกับคาบูโตะได้ มันจะทำให้เขาจดจำการมีอยู่ของอากิฮาระ คากุระ และในอนาคตจะมีโอกาสที่จะดึงเขามาเป็นพวก
แต่... ความจริงทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กันเลย...
ดังนั้น อากิฮาระ คากุระจึงเริ่มเล่าเรื่องต้นกำเนิดของตัวเองจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าโคโนฮะ บอกเล่าความคิดถึงชีวิตที่นั่น และความคิดถึงต่อหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...
ทั้งหมดนี้... เป็นเรื่องแต่งขึ้นทั้งสิ้นแต่เรื่องโกหกเหล่านี้กลับเป็นความรู้สึกแท้จริงในใจของคาบูโตะ
คนที่มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจริงๆ คือคาบูโตะ
คนที่คิดถึงชีวิตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจริงๆ ก็คือคาบูโตะ
คนที่คิดถึงหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจริงๆ ก็คือคาบูโตะ
คนที่อยากให้ยาคุชิ โนโนะได้เห็นว่าเขาเติบโตมาอย่างไร ก็ยังคงเป็นคาบูโตะ...
อากิฮาระ คากุระเล่าเรื่องโกหกนี้เหมือนเป็นบทโหมโรงที่อบอุ่น เพื่อให้คาบูโตะรู้สึกว่ามีความคล้ายคลึงกันระหว่างพวกเขา
ตอนนี้ อากิฮาระ คากุระจำเป็นต้องใช้เรื่องราวที่น่าเศร้าเพื่อทำลายความอบอุ่นนั้น และทำให้คาบูโตะเชื่อว่าระหว่างพวกเขามีสายสัมพันธ์จริงๆ
ตราบใดที่มีสายสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง... ในอนาคต คาบูโตะอาจช่วยเขาได้
ท้ายที่สุด อากิฮาระ คากุระไม่มีเทคนิควิชาภาพลวงตาที่สามารถเปลี่ยนแปลงจิตใจของคนอื่นได้ เขาไม่มีระบบที่สามารถตรวจสอบความภักดี และเขาจะไม่ใช้วิธีควบคุมที่อันตรายอย่างการฝังตราสาปในจุดสำคัญของอีกฝ่าย...
อากิฮาระ คากุระเป็นเพียงพนักงาน พนักงานที่ต้องการหาช่องทางได้มากขึ้น และสามารถใช้เพียงวิธีการผิวเผินบางอย่างเพื่อพยายามสร้างมิตรภาพกับคนที่มีความสามารถมากขึ้น
"คาบูโตะ" อากิฮาระ คากุระมองไปที่คาบูโตะซึ่งเต็มไปด้วยความระมัดระวัง และยิ้มด้วยความสนุกสนาน "นายคิดว่าฉันต้องการให้นายทำอะไร?"
"ฉันยังไม่รู้..." คาบูโตะขมวดคิ้ว ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
"แต่ฉันรู้บางอย่าง เมื่อนายพบฉัน มันไม่ใช่อย่างที่นายพูดว่าดีใจที่ได้เจอคนจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเดียวกัน..."
"ตอนที่นายพูดถึงชื่อของหัวหน้า ฉันไม่เห็นความคิดถึงในสีหน้าของนายเลย มันเหมือนกับการพูดถึงคนที่นายไม่ได้พบมานานมากกว่า..."
"อย่างไรก็ตามวันนี้ฉันกลับรู้สึกดีเพราะมันผ่านมานานแล้วที่ไม่มีใครพูดถึงอดีตเพราะสิ่งที่นายพูดที่สนามฝึกนั้น เป็นสิ่งที่ฉันอยากพูดมาโดยตลอด"
"บางที ฉันอาจถูกกดดันในหน่วยนี้นานเกินไป..." คาบูโตะปรับแว่นของเขา และกระซิบเบาๆ
"ฉันเริ่มคิดถึงวันเวลาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และคนที่ปฏิบัติต่อฉันเหมือนแม่..."
ขณะที่คาบูโตะพูด เขาก็เปลี่ยนหัวข้อทันที "แต่ทว่า... นายไม่ได้คิดถึงชีวิตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และไม่ได้คิดถึงหัวหน้าเลย..."
"อย่างนั้นหรือ?"
"คากุระ แห่งหน่วยราก" ดวงตาของคาบูโตะแสดงความแน่วแน่ เชื่อมั่นในสัญชาตญาณและประสบการณ์ที่เขาได้รับจากการเป็นสายลับมาหลายปี
"นายเกลียดฉัน... และนายเกลียดหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย..."
"นายพูดว่าอยากจะดูแลฉัน แต่นายกลับทำให้ฉันขัดแย้งกับสมาชิกคนอื่นๆ ในหน่วยราก นินจาต่อสู้ที่ฉันไม่ควรข้ามเส้นไปยุ่งด้วย..."
"นายไม่ต้องการให้ฉันอยู่ในหน่วยราก...แม้กระทั่งนายต้องการใช้คนในหน่วยรากเพื่อฆ่าฉัน..."
เมื่อรู้สึกว่าเขาอาจเดาเรื่องบางอย่างถูกต้อง คาบูโตะจึงถามขึ้นเบาๆ "ฉันพูดถูกหรือไม่? ท่านคากุระ"
"..."
แปะ... แปะ... แปะ... แปะ...
นินจาหนุ่มอดไม่ได้ที่จะปรบมือด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้น พร้อมทั้งพยักหน้าและกล่าวชมว่า "พูดได้ดี นายเดาถูกหมดเลย"
ไร้สาระทั้งนั้น!
เดาผิดหมด!
คาบูโตะไม่เคยสงสัยในความจริงเลยหรอ? หรือเขาคิดว่าคนอย่างพวกเขาไม่มีค่าพอที่จะถูกหลอกลวง? คาบูโตะคนนี้ฉลาดจริงหรอ?
ดีล่ะ ทุกอย่างมันปลอมมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คาบูโตะจะเดาไปตามทิศทางที่ผิดจากข้อมูลปลอมๆ นี้ และมันก็น่าชมเชยแล้วที่เขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวโศกนาฏกรรมขึ้นมาได้
"ฉันยังไม่เข้าใจบางอย่าง" คาบูโตะมองไปที่เด็กหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
"นายเองก็ถูกอุปการะโดยหัวหน้า และเคยอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในหมู่บ้าน ไม่ควรมีความเกลียดชังระหว่างเรา"
"ทำไมถึงไม่ควรล่ะ?" อากิฮาระ คากุระอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างร่าเริง
เด็กหนุ่มค่อยๆ แบมือออกทีละคำ
"ความเกลียดชังที่ยิ่งใหญ่มักเริ่มต้นจากเรื่องเล็กน้อย จากความคิดแวบหนึ่งในใจของใครบางคน…"
"นายหมายความว่าอย่างไร?" คาบูโตะยังไม่เข้าใจ
"ความอิจฉา"
"บาปดั้งเดิมอย่างหนึ่งของโลกนี้"
อากิฮาระ คากุระค่อยๆเดินเข้าหาคาบูโตะ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา "หากในโลกนี้ไม่มีการเปรียบเทียบ ก็จะไม่มีความเจ็บปวด และอารมณ์อย่างความอิจฉาริษยาก็จะไม่เกิดขึ้น..."
"ความอิจฉาริษยา?"
"ใช่ ความอิจฉาริษยาที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน..." อากิฮาระ คากุระเข้ามาใกล้คาบูโตะ ดวงตาของเด็กหนุ่มค่อยๆ ฉายแววดุดัน
"ทำไมนายถึงมีนามสกุลเดียวกับหัวหน้า? ทำไมหัวหน้าถึงคอยห่วงใยนายเสมอ? ทั้งๆ ที่พวกเราก็เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกอุปการะเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ฉันเข้ามาก่อน..."
"เพราะ..." คาบูโตะลังเลที่จะตอบ "ตอนที่ฉันถูกหัวหน้าอุปการะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย จำไม่ได้ทั้งชื่อและพ่อแม่ หัวหน้าจึงมอบนามสกุลของนางให้ฉัน..."
คาบูโตะนึกถึงหญิงสาวที่อบอุ่นเหมือนแม่ และพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคิดถึง "หัวหน้า... นางเป็นห่วงฉันหรือ?"
"ใช่..."
"นางเป็นห่วงนายมาโดยตลอด..."
"นางถึงกับลืมไปว่ามีเด็กอีกคนหนึ่งที่ถูกส่งมายังฐานของหน่วยราก"
อากิฮาระ คากุระค่อยๆ หมุนตัว และเดินทีละก้าวเข้าไปยังสะพานทางเดิน "แต่เดิม ฉันไม่อยากจะเกลียดนาง ฉันก็ไม่อยากจะเกลียดนาย ฉันแม้แต่ไม่อยากให้นายก้าวเข้ามาในองค์กรรากนี้..."
"แต่...
"ฉันได้เห็นสิ่งที่นางทำเพื่อนาย เห็นนางพยายามสืบเรื่องของนายในองค์กรราก แต่ไม่เคยจดจำฉันเลย นางไม่รู้ว่าฉันมีชีวิตอย่างไรที่นี่ ว่าฉันถูกกลั่นแกล้งอย่างไรเมื่อตอนเด็ก!"
"บางที... นางอาจลืมฉันไปนานแล้ว"
"ฉันเริ่มค่อยๆ เกลียดนาง และเริ่มดูถูกนายที่ได้รับความใส่ใจ"
"ฉันตระหนักได้ว่าตัวฉันที่เคยยึดมั่นในเจตจำนงของหน่วยราก ได้พัฒนาความรู้สึกอิจฉาริษยา..."
"แม้ว่าเราทั้งคู่จะเข้ามาในองค์กรราก..."
"แม้ว่าเราจะเป็นคนประเภทเดียวกัน..."
"คาบูโตะ..."
"มันช่างไม่ยุติธรรมเลย..."
#เป็นเรื่องเป็นราว5555555