ตอนที่ 94: คนลามก คนแก่ลามก

เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ซ่งซีตรวจสอบไวโอลินและไมโครโฟนของเธอ และพบว่าเช่นเดียวกัน ทุกชิ้นมีคำว่า “ซีเป๋า” เขียนอยู่

ซ่งซีลูบสายไวโอลินด้วยความอบอุ่นในใจ

เธอปรับเสียงไวโอลินและอดไม่ได้ที่จะบรรเลงทำนองหนึ่ง

เป็นทำนองที่ไพเราะ

เมื่อบรรเลงเสร็จ ซ่งซีก็เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าหานซานอาบน้ำเสร็จแล้ว เขากำลังพิงเปียโนและจิบชาในแก้วที่มีส่วนผสมของชบาดอกจัมปุย

สมกับเป็นบอสที่รู้จักบำรุงตัวเอง

ซ่งซีกอดไวโอลินและถามหานซานว่า “หมดเงินไปเยอะใช่ไหมคะ?” ซ่งซีรู้จักเปียโนสีน้ำเงินไพลินนี้ มันเป็นผลงานที่สั่งทำพิเศษโดยศิลปินชื่อดัง ชื่อฉีถานเว่ย เพื่อฉลองครบรอบ 20 ปีที่บอสตัน ซึ่งมีเพียง 20 ชิ้นทั่วโลก

นี่ไม่ใช่แค่เปียโน แต่เป็นผลงานศิลปะ

แน่นอนว่าค่าตัวมันไม่ธรรมดาแน่ ๆ

หานซานตอบว่า “ผมจะตอบแทนคุณให้เต็มที่ นี่คือของขวัญแต่งงานจากผม” เธอให้เนกไทแก่เขา เขาจึงให้เครื่องดนตรีชั้นเยี่ยมแก่เธอ

“ถ้าอย่างนั้น ฉันได้กำไรเยอะเลย” ซ่งซีไม่ปฏิเสธเจตนาดีของหานซานและรับของขวัญชิ้นใหญ่นี้ไว้

“เฮ้อ” ซ่งซีถอนหายใจทันที

“ถอนหายใจทำไม?” หานซานถาม

ซ่งซีทำหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย “ฉันอยากอวดรวยมากแต่กลัวจะเผลอเปิดเผยตัวตนของคุณ”

หานซานยื่นมือมาแตะหัวเธอ “ไม่ลองเล่นเปียโนหน่อยเหรอ?”

ซ่งซีมีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นทันที เธอแขวนไวโอลินบนผนัง เดินไปที่เปียโน นั่งลง แล้วพูดกับหานซานว่า “พี่หาน ฉันจะเล่นนะ คุณร้องสิ”

หานซานนั่งลงและนิ่งเงียบไป

ซ่งซีถามเขา “คุณรู้จักเพลงอะไรบ้าง?”

หานซานตอบอย่างลังเล “เพลงทหาร”

ซ่งซีอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ยิ้มกว้างและพูดอย่างเกรงใจว่า “…เพลงชาติก็ดีนะคะ เพลงชาติฟังแล้วสร้างแรงบันดาลใจมาก”

ซ่งซีจึงเล่นเพลงของกองทัพอาสาสมัคร หานซานร้องด้วยเสียงทุ้มเหมือนอยู่ในกองทัพจริงๆ

หลังจากบรรเลงเสร็จ ซ่งซีก็โบกโทรศัพท์และพูดกับหานซานว่า “ฉันอัดไว้แล้วนะ”

“ให้ผมเถอะ” หานซานพยายามจะแย่งโทรศัพท์ไป แต่ซ่งซีไม่ยอมคืนให้ เธอลุกขึ้นและวิ่งไปนั่งที่โซฟาโดยไม่ได้ใส่รองเท้าแตะ

ซ่งซีรีบเปิดบัญชีเว่ยป๋อของเธอแล้วพูดว่า “อีกไม่นานก็จะถึงวันชาติ เราจะร้องเพลงชาติล่วงหน้าเพื่ออวยพรให้ประเทศชาติและประชาชนของเรา”

หานซานเดินมาด้วย และเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็หยุดการแย่งโทรศัพท์ หันหลังกลับไปนั่งที่โซฟา

ซ่งซีโพสต์ลงเว่ยป๋อว่า “เรียบร้อย”

คอมเมนต์ของแฟน ๆ ของซ่งซีล้วนแต่สนุกสนาน บ้างชมว่าหานซานแมนมาก บ้างชมว่าเสียงของเขาไพเราะ

“พี่หาน มีคนบอกว่าคุณมีเสียงที่เหมาะจะเป็นนักร้องไอดอลเลยนะ น่าจะเป็นดีเจได้”

ไม่เห็นหานซานตอบ ซ่งซีจึงวางโทรศัพท์ลงและหันไปมองหานซาน เขานั่งบนโซฟา กินมันเทศแห้งที่ปู่ของเขาส่งมา ขณะดูข่าวต่างประเทศบนโทรทัศน์

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงขณะกลืนอาหาร

ซ่งซีจ้องไปที่กระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่ของหานซาน คิดถึงตอนที่เขาเคลื่อนไหวลูกกระเดือกอยู่บนศีรษะของเธอเมื่อวานนี้ ทำให้เธอกลืนน้ำลายและถอนหายใจเบา ๆ ด้วยเสียงทุ้มที่ชวนหลงใหล

ความคิดของเธอตื่นเต้นเกินไป ซ่งซีลุกขึ้นทันทีและเดินไปที่ห้องครัวด้วยความเร็ว

หานซานละสายตาจากโทรทัศน์แล้วมองตามหลังของซ่งซีไปที่ห้องครัว เมื่อเห็นว่าเธอกำลังรินน้ำเย็นดื่ม หน้าของเขาก็มืดครึ้มลง

หานซานโยนมันเทศแห้งทิ้ง ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัวและดึงน้ำเย็นจากมือของซ่งซี “ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าดื่มน้ำเย็น” เขาเทน้ำเย็นลงในอ่างล้างจาน

ซ่งซีหันกลับมาด้วยความช่วยไม่ได้เมื่อมือของเธอว่างเปล่า เธอมองแก้วเปล่าในมือหานซานด้วยสีหน้าซับซ้อน “ฉันรู้สึกร้อนนิดหน่อย”

หานซานตอบ “24 องศาเซลเซียส ทำไมถึงรู้สึกร้อน?” เขาเงยหน้าถามอย่างคลางแคลงใจ “คิดว่าผมโง่หรือไง?”

ซ่งซีไม่อาจบอกหานซานได้ว่าทุกครั้งที่เห็นเขาแล้วคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจะรู้สึกร้อนทั่วตัว

ซ่งซีจ้องหานซานอย่างไม่พอใจแล้วบ่นเบา ๆ “ก็เพราะคุณนั่นแหละ!” เธอสะบัดเท้าแล้วเดินขึ้นบันไดไปด้วยความโกรธ คนแก่จริง ๆ ความร้อนอยู่ที่ร่างกายแต่ใจกลับเย็นชา

หานซานจ้องมองสะโพกของซ่งซีที่แกว่งไปมาอย่างงุนงง นี่มันความผิดของเขายังไง? ไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรให้ซ่งซีโกรธ แต่หานซานก็ตามเธอขึ้นไปชั้นบน หวังว่าจะได้เคลียร์ปัญหากันให้ชัดเจน

ซ่งซีเข้าไปอาบน้ำแล้ว เธอถอดปลอกคอออกและวางไว้ที่มุมเตียง ตอนที่เธอเพิ่งเปิดฝักบัว ไอน้ำยังไม่ทันกระจายออกไป หานซานสามารถเห็นการเคลื่อนไหวของซ่งซีทุกอย่างหลังผนังกระจกฝ้า

เขาหันหลังและรออย่างเงียบ ๆ

ซ่งซีอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็วและออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวที่พันรอบตัวไว้ เมื่อเปิดประตูและเห็นหานซาน เธอถึงกับสะดุ้ง เธอตบหน้าอกตัวเองและถามด้วยความไม่พอใจ “มาทำอะไรที่นี่?”

หานซานหันกลับมาและถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “คุณโกรธเหรอ?”

ซ่งซีตอบ “เปล่านี่”

หานซานพูด “แต่สีหน้าคุณบอกว่าคุณโกรธนะ”

ซ่งซีตัดสินใจไม่เก็บงำความรู้สึกและพูดออกมา “ใช่ ฉันโกรธ ฉันได้รับของขวัญจากคุณจนรู้สึกตื่นเต้น ฉันแค่อยากนอนกับคุณ แต่คุณนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันอย่างเรียบร้อย!”

“ฉันโทษคุณ โทษคุณที่เป็นผู้ชายที่น่าดึงดูดมากแต่ไม่รู้ตัว!” ซ่งซีปลดผ้าขนหนูที่พันผมเปียก ๆ ของเธอและโยนใส่แขนหานซานที่กำลังตะลึง เธอถามเขาอย่างโกรธเคือง “พอใจไหมกับคำอธิบายของฉัน?”

ซ่งซีพูดพร้อมกับกลั้นหายใจ พอพูดเสร็จ เธอก็หายใจหอบจนเห็นการเคลื่อนไหวของกระดูกไหปลาร้าและลำคอ ใบหน้าเธอแดงด้วยความอายจนดูเหมือนปลาปักเป้าตัวน้อย

หานซานบีบผ้าขนหนูที่ชุ่มนั้นไว้ในมือและพูดอย่างเลื่อนลอย “อ้อ งั้นคุณไม่ต้องการน้ำเย็น แต่อยากได้ผม”

หานซานสรุปได้ตรงประเด็น

ซ่งซีพูดว่า “… ตอนเรียนคุณเป็นตัวแทนห้องวิชาภาษาใช่ไหม? ทักษะสรุปของคุณดีจริง ๆ” แก้มของเธอร้อนขึ้นกว่าเดิม เธอตัดสินใจเมินหานซานและเดินผ่านเขาไปเพื่อหยิบปลอกคอ

แต่ขณะที่เดินผ่านกัน หานซานก็คว้ามือของซ่งซีไว้

ซ่งซีจ้องเขา “อะไร?”

หานซานมองลงมาที่เธอด้วยสีหน้าสงบนิ่งแต่พูดว่า “จริง ๆ แล้ว ผมคิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่คุณเล่นเปียโน แต่ผมกลัวว่าคุณจะคิดว่าผมเป็นคนลามก เลยไม่ได้พูดออกไป”

ตอนที่เห็นเปียโนสีน้ำเงินไพลิน เขาคิดถึงภาพของซ่งซีที่นอนอยู่บนเปียโนอย่างเย้ายวน แค่คิดก็ทำให้หานซานแทบอยากเลิกเป็นมนุษย์

เขาอยากเป็นแค่สัตว์ป่า

ซ่งซีอึ้งไปเล็กน้อย

เธอมองสีหน้าเยือกเย็นของหานซานเงียบๆ และพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันว่า “คุณนี่ เป็นคนลามกจริง ๆ” เธอรู้สึกว่าแค่นี้ยังไม่พอระบายความโกรธ จึงเสริมด้วยว่า “คนแก่ลามก”

เขาเป็นคนลามกจริง ๆ และก็แก่จริง ๆ ด้วย

หานซานรู้สึกจนใจเล็กน้อยที่ถูกตำหนิว่าแก่ เขาหยิบปลอกคอขึ้นมาและสวมให้ซ่งซีด้วยตัวเอง ซ่งซียืนอยู่นิ่ง ๆ อย่างว่าง่าย ไม่ดื้อรั้น เธอคิดถึงการที่เธอดุหานซานเมื่อครู่และรู้สึกว่ามันไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่

ถ้าหานซานเป็นคนแก่ลามก แล้วฉันเป็นอะไรล่ะ?

ซ่งซีรู้สึกอายเล็กน้อย

หลังจากสวมปลอกคอเสร็จ หานซานยังไม่ถอนมือออก เขายกมือซ้ายขึ้นลูบเบา ๆ ตรงขอบกระดูกไหปลาร้าของซ่งซี คอของซ่งซีมีเส้นสายที่สวยงามมาก เมื่อเธอเงยหน้า ไหปลาร้าและลำคอก็ดูเซ็กซี่ หานซานยังไม่เคยฝากร่องรอยไว้ตรงนั้นเลย

หานซานถามซ่งซีขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “เมื่อไหร่คุณถึงจะถอดปลอกคอออกได้?”