ตอนที่ 29 ปัญหา (1)

"ดีมาก! อีกลูกนะ อย่าลืมโยนไปที่เบสแรกหลังจากควบคุมลูกได้แล้ว" โค้ชโยชิดะตะโกน พร้อมหยิบลูกบอลอีกลูกจากถัง

"ครับโค้ช!" ไดจิตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

ลูกถัดไปถูกตีส่งมาบนพื้นหญ้า แต่คราวนี้ไดจิจับลูกได้อย่างง่ายดายในจังหวะเดียว ลูกบอลถูกส่งออกจากมือเขาเหมือนจรวด และไปถึงถุงมือของผู้เล่นเบสแรกในพริบตา

ดวงตาของโค้ชโยชิดะเปล่งประกายขณะเฝ้าดูการเล่นนั้น ความตื่นเต้นแล่นเข้าสู่ใจเขา

เคนเห็นสีหน้าของโค้ชแล้วกำหมัดแน่นด้วยความดีใจ ก่อนหน้านี้เขากังวลที่สุดเกี่ยวกับการจับลูกของไดจิในระหว่างการคัดตัว เพราะการฝึกเรื่องนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาทำกันน้อยที่สุดในช่วง 4 สัปดาห์ที่ผ่านมา

ตอนนี้เคนรู้สึกมั่นใจแล้วว่าไดจิจะได้รับเลือกเข้าทีม และอาจจะได้เริ่มเป็นผู้เล่นตัวจริงตั้งแต่เริ่มต้น เพราะไดจิเป็นผู้ตีลูกที่ดีกว่าผู้เล่นฟิลด์ และดูเหมือนโค้ชจะประทับใจแล้ว

"คนต่อไป!" โค้ชโยชิดะเรียกออกมา แต่ยังคงมีรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า

'เอาล่ะ ลุยกันเถอะ' เคนคิดในใจ พยายามปลุกใจตัวเองก่อนก้าวออกไป

เขาเดินผ่านไดจิ ซึ่งมีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า พร้อมชูกำปั้นขึ้นมา

"โชคดีนะ" ไดจิพูดก่อนชนกำปั้นกับเคนแล้วเดินไปต่อแถว

เคนยิ้มและหันไปเผชิญหน้ากับโค้ช ก่อนจะกำหมัดชกลงบนถุงมือของตัวเองด้วยความมุ่งมั่น เขางอเข่าและเตรียมพร้อมในท่าป้องกัน ก่อนพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าเขาพร้อม

โค้ชไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่อยากเพิ่มความกดดันให้เด็ก แต่ในใจเขาก็หวังว่าเคนจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

ปิ๊ง!

ลูกบอลพุ่งมาอย่างรวดเร็ว กระเด้งบนพื้นในทิศทางที่ยากจะคาดเดา แต่สายตาของเคนไม่ละออกจากลูกเลย เขาติดตามลูกตั้งแต่วินาทีที่มันถูกตีออกจากไม้

เขาหันตัวไปด้านข้าง วางเข่าลงกับพื้น พร้อมถุงมืออยู่ตรงหน้าขาเพื่อรับลูก นี่เป็นเทคนิคที่พ่อของเขาสอนมา เพื่อป้องกันไม่ให้ลูกยากๆ หลุดผ่านไปได้

ดวงตาของเคนเป็นประกายเมื่อเห็นลูกบอลกลิ้งเข้าสู่ถุงมือของเขา ราวกับว่ามันถูกดูดเข้ามา เขารีบลุกขึ้นยืนและเตรียมโยนลูกไปยังเบสแรก

ลูกบอลถูกส่งออกจากมือ แต่กลับลอยช้าๆ ในอากาศ โดยไม่มีทั้งความเร็วหรือพลัง

'อะ...เกิดอะไรขึ้น?' เคนจ้องมองลูกบอลที่ลอยช้าๆ ผ่านอากาศและตกลงในถุงมือของผู้เล่นเบสแรกอย่างสับสน

ไม่ใช่แค่เขาที่งุนงง สมาชิกทีมคนอื่นๆ เริ่มพูดคุยกันเองแทบไม่เชื่อสิ่งที่เห็น

"เกิดอะไรขึ้นกับเคน?"

"ปกติการโยนลูกของเขาคมและเร็วมากนะ เกิดอะไรขึ้น?"

ใบหน้าของไดจิเริ่มแสดงความกังวลเมื่อเห็นเพื่อนของเขายืนนิ่งด้วยความสับสน เคนกำลังจ้องมองมือตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

มีเพียงโค้ชเท่านั้นที่ดูไม่แปลกใจ เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนส่ายหัว

"คนต่อไป"

เสียงของโค้ชโยชิดะเหมือนปลุกเคนจากความสิ้นหวัง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที พร้อมรอยยิ้มปลอมที่ไม่ได้มาจากใจ ก่อนเดินกลับไปต่อแถวพร้อมเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ

ไดจิไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เขารู้สึกเจ็บปวดในใจเมื่อเห็นรอยยิ้มของเพื่อนสนิท รอยยิ้มนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเคยใช้มันในอดีต อาจจะบ่อยเกินไปด้วยซ้ำ

มันคือรอยยิ้มที่ใช้เมื่อบอกคนอื่นว่าทุกอย่างปกติดี ทั้งที่ภายในใจเหมือนอยู่ในนรก

"คะ...เคน ไม่ต้องคิดมากนะ" ไดจิพูดพยายามปลอบใจ

เคนที่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ทันใดนั้นก็รับรู้ถึงการมีตัวตนของไดจิและยิ้มออกมาอีกครั้ง เขายื่นถุงมือไปแตะที่ท้องของไดจิและพูดอย่างใจเย็น "ไม่เป็นไร ลูกมันแค่หลุดจากนิ้วฉันไป ฮ่าๆ"

"โอเค คราวหน้าจะต้องดีขึ้นแน่" ไดจิตอบพร้อมยิ้มกลับไป แต่เขาไม่ได้เชื่อคำพูดนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว โดยเฉพาะเมื่อสัญชาตญาณที่เฉียบคมของเขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการโยนลูก

เคนยังคงแสดงสีหน้าเบิกบานภายนอก แต่ภายในใจเขาเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย มีบางอย่างผิดปกติไป เขาเคยโยนลูกมานับครั้งไม่ถ้วนในสองชีวิตของเขา แต่ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้

เขาหวังว่านี่จะเป็นเพียงเหตุการณ์ครั้งเดียว เพราะทางเลือกอื่นนั้นเลวร้ายเกินกว่าจะยอมรับได้

ก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว ไดจิก็ผ่านตาไปที่ตาของตัวเองและกำลังเดินกลับมาหาเขา

"คนต่อไป"

"เคน! เลิกเหม่อแล้วออกมาได้แล้ว!"

เสียงตะโกนของโค้ชโยชิดะทำให้เคนหลุดจากความคิดฟุ้งซ่าน

"คะ...ครับ โค้ช!"

เขาวิ่งออกไปและกลับเข้าตำแหน่งเดิม ดวงตาเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นขณะรอลูกที่จะถูกส่งมา ไม่นานเสียงไม้ตีลูกดังขึ้นในหูของเขา และเขาก็ลดตัวลงเพื่อเก็บลูกกราวด์อีกครั้ง

คราวนี้เขาให้ความสนใจกับท่าทางการโยนลูกของตัวเองอย่างละเอียดในขณะที่พยายามเหวี่ยงลูกไปยังเบสแรก ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นลูกบอลลอยช้าๆ ไปยังเบสแรกอีกครั้งและลงไปในถุงมือที่ยื่นออกมา

ไดจิขมวดคิ้วขณะเห็นการโยนลูกที่เหมือนเดิมอีกครั้ง ในใจเขาเริ่มเปรียบเทียบกับวิธีที่ผู้เล่นคนอื่นโยนลูก

'ทำไมไหล่เขาดูเกร็งขนาดนั้น?'