ตอนที่ 22 รางวัล (2)
"หือ? หมดสติ?" เคนพูดด้วยความสงสัย ความรู้สึกไม่สบายใจเริ่มก่อตัวขึ้น แต่ก็ถูกเขาผลักไปอยู่ในส่วนลึกของจิตใจทันทีเมื่อคิดถึงประโยชน์ของการใช้ยาชนิดนี้
"ยังไงก็ต้องเข้านอนอยู่แล้ว ใช้ตอนนี้เลยดีกว่า" เขาตัดสินใจ พร้อมตรวจสอบให้แน่ใจว่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้เวลาตี 5 หลังจากนั้นเขาก็คลานขึ้นเตียงและดึงผ้าห่มคลุมตัว
[คุณแน่ใจหรือไม่ว่าจะใช้: ยาเพิ่มความสมดุลและการประสานงาน ระดับ C?]
[ใช่/ไม่ใช่]
เคนกด ใช่ โดยไม่ลังเล และรอให้ระบบทำงาน
แต่หลังจากผ่านไปหลายนาที เขาก็ยังไม่รู้สึกอะไร
"หือ? หรือมันไม่ทำงาน?" เขาพึมพำ พลางลุกขึ้นนั่งและกำลังจะเปิดหน้าต่างระบบขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทันใดนั้น อาการคลื่นไส้ก็พุ่งเข้าใส่จนทำให้สายตาพร่าเลือน ราวกับเขาถูกโยนลงไปในทะเลที่มีคลื่นซัดแรงจนกระเพาะเริ่มปั่นป่วน
เคนกำลังคิดหาที่พ่นออกมา แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรต่อได้ เขาก็หมดสติและล้มตัวลงบนหมอน
—-
เช้าวันถัดมา เคนตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังลั่น ด้วยความเคยชิน เขาลุกขึ้นปิดนาฬิกาปลุกและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด
ในสภาพเหมือนซอมบี้ มีเพียงวินัยที่เขาปลูกฝังในตัวเท่านั้นที่ทำให้เขาขยับตัวได้อย่างเป็นระบบ เขาดำเนินกิจวัตรไปเรื่อยๆ จนกระทั่งกำลังจะเดินลงบันได แต่เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา
*ติ๊ง*
คุณมีภารกิจและการแจ้งเตือนที่รอดำเนินการ - ต้องการดูตอนนี้หรือไม่?
"อ้อ..." ความทรงจำของเขาเริ่มกลับมาในสภาพง่วงงุน เคนรีบเดินกลับเข้าห้องเพื่อเช็คแจ้งเตือนในเวลาที่เหลือก่อนจะไปพบไดจิในเช้าวันนี้
[คุณได้ใช้: ยาเพิ่มความสมดุลและการประสานงาน ระดับ C]
[ระดับความสมดุลและการประสานงานเพิ่มขึ้น 3 ระดับ!]
สมรรถภาพทางกาย: (เฉลี่ย: C-)
>ความสมดุลและการประสานงาน: C
>ความคล่องตัว: D+
>ความแข็งแรง: C-
>ความอึด: C-
"บ้าไปแล้ว! ยาระดับ C เพิ่มระดับได้ถึง 3 เลยเหรอ!?" เคนอ้าปากค้างพลางจ้องข้อความแจ้งเตือนราวกับถูกลอตเตอรี่
แต่อาการตื่นเต้นของเขาค่อยๆ ลดลงเมื่อคิดได้ว่านี่ไม่ใช่การเพิ่มคงที่ คำอธิบายของยาระบุไว้ว่ามันจะเพิ่มระดับขึ้นอยู่กับระดับปัจจุบันของเขา เหตุผลที่มันเพิ่มขึ้นถึง 3 ระดับก็คงเพราะระดับความสมดุลและการประสานงานของเขาอยู่ในจุดต่ำมากตั้งแต่แรก
ถึงอย่างนั้น มันก็ยังทำให้เขาอารมณ์ดี เคนเปิดแท็บภารกิจทันที และรอยยิ้มก็กว้างขึ้นเมื่อเห็นรายการใหม่
ภารกิจ:
#ภารกิจใหม่: ปรับรูปร่าง (เพิ่มความเข้มข้น) - รายสัปดาห์
งานที่ 1: วิ่งวันละ 11 กม.
งานที่ 2: ซิทอัพวันละ 130 ครั้ง
งานที่ 3: วิดพื้นวันละ 80 ครั้ง
งานที่ 4: ทำโปรแกรมเพิ่มความยืดหยุ่นทุกวัน
—-
รางวัล:
>ยาแบบสุ่มระดับ : C จำนวน 1 ขวด
>ตั๋วลอตเตอรีระดับบรอนซ์
>5 คะแนนเมเจอร์
บทลงโทษ (ในกรณีล้มเหลว):
>สูญเสียระบบเมเจอร์ลีก
>ชีวิตธรรมดาที่ไม่มีความโดดเด่น
[ยอมรับ: ใช่/ไม่ใช่]
เคนสังเกตว่าภารกิจของเขาถูกปรับให้ยากขึ้น ซึ่งน่าจะเป็นผลมาจากความฟิตที่เพิ่มขึ้นของเขา โชคร้ายที่รางวัลและบทลงโทษยังคงเหมือนเดิม แต่เขาก็มั่นใจว่าจะสามารถทำภารกิจที่ยากขึ้นเหล่านี้สำเร็จได้
โดยไม่ลังเล เคนกด "ใช่" และเดินลงบันได เขาไม่แน่ใจว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าการลงบันไดง่ายขึ้นกว่าเดิม
"อรุณสวัสดิ์ครับแม่!" เคนทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ เคนนี่ เพื่อนลูกจะมาทานข้าวเช้าด้วยหรือเปล่า?" แม่ถามพลางจิบกาแฟยามเช้า
"น่าจะมาครับ ทำเผื่อไว้ก็แล้วกัน ถ้าเขาไม่มา ผมจะกินส่วนของเขาเอง!" เคนพูดพร้อมยิ้ม
"ผมไปก่อนนะครับ" เขาพูดหลังจากใส่รองเท้าผ้าใบเสร็จ
"เดินทางปลอดภัยนะลูก"
เคนพบว่าไดจิรอเขาอยู่ที่จุดนัดเดิมเหมือนครั้งก่อน แต่ครั้งนี้เพื่อนของเขาดูไม่เหนื่อยล้าเท่าเดิม
"พร้อมหรือยัง?" เคนถามพร้อมรอยยิ้ม
ไดจิยกนิ้วโป้งก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มวิ่งในยามเช้า แม้จะเป็นเพียงวันที่สองที่วิ่งด้วยกัน แต่ไดจิก็ทำได้ดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อวาน
เคนไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม แต่เหมือนว่าไดจิจะมีพลังงานเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับวันก่อน
ระหว่างที่วิ่ง มีความคิดหนึ่งกวนใจเขา แต่เขาเลือกที่จะไม่ถามไดจิ เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่เขาควรก้าวก่าย
สิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงระหว่างเมื่อวานกับวันนี้คือ ไดจิได้รับอาหารเช้าและอาหารเย็นจากแม่ของเขา เคนเริ่มสงสัยว่าไดจิอาจไม่ได้รับอาหารอย่างเพียงพอที่บ้าน
ความคิดนี้ทำให้เขาขมวดคิ้ว ไดจิมักจะมีแค่บะหมี่หรือข้าวเก่ามาทานเป็นมื้อกลางวัน ซึ่งดูเหมือนจะตรงกับที่เขาสันนิฐาน
หลังจากวิ่งครบ 11 กิโลเมตรโดยไม่หยุด ทั้งสองกลับมาถึงจุดนัดหมายในเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง ทั้งสองเหนื่อยหอบ แต่เคนยังสามารถบอกไดจิได้ว่าจะเจอกันอีกใน 30 นาทีสำหรับมื้อเช้า
"กลับมาแล้วครับ" เคนพูด พลางถอดรองเท้าออกด้วยเหงื่อที่ไหลอาบร่าง
"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ลูกชาย" เสียงทุ้มลึกพูดขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ ทำให้เคนสะดุ้งด้วยความตกใจ
"พ่อ!" เคนหยุดนิ่งและมองพ่อของเขา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นลูกครึ่ง รูปหน้าคมเข้ม ผมหยักศกสีน้ำตาล และรูปร่างสูงใหญ่ทำให้เขาโดดเด่นในฝูงชน
เคนน้ำตาคลอเบ้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอพ่อในชีวิตนี้ ความเสียใจต่อสิ่งที่เขาเคยปฏิบัติต่อพ่อในอดีตเริ่มตีขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจ
ก่อนที่จะรู้ตัว เคนวิ่งเข้าไปกอดพ่อแน่น โดยลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
คริส ทาคากิ ช็อกและประหลาดใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาแทบจำไม่ได้ว่าลูกชายเคยกอดเขาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ โดยเฉพาะเมื่อหน้าที่การงานทำให้เขาต้องห่างจากครอบครัวเป็นเวลานาน
ทันใดนั้น คริสรู้สึกน้ำตารื้น มันเหมือนกับว่าลูกชายคนเดิมของเขา เด็กชายที่เคยชื่นชมเขาในวัยเด็กและขอให้เล่นจับบอลด้วยทุกวัน ได้กลับมาแล้ว
ก่อนที่จะกลายเป็นวัยรุ่นที่เย็นชาและห่างเหิน
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับพ่อ" เสียงอู้อี้ของเคนดังขึ้น ทำลายความอดทนสุดท้ายของคริส
คริสทรุดตัวลงและกอดลูกชายกลับ น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่อาย ตอนนี้เมื่อลูกชายกลับมาหาเขาแล้ว เขาตั้งใจว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังอีกต่อไป