บทที่ 15 ดาบแห่งแสง!

บทที่ 15 ดาบแห่งแสง!

เฮ่ยจู้ตกใจเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง แสงสว่างสายหนึ่งก็พุ่งเข้ามาปะทะหน้าเขา

"ปัง!"

เฮ่ยจู้ร้องออกมาอย่างตกใจ ร่างของเขาถูกแสงสว่างกระแทกจนกระเด็นไปตกลงพื้น ฝุ่นดินกระจายฟุ้ง

เฮ่ยจู้ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นถึงกับงุนงงไปชั่วขณะ หากไม่มีชั้นน้ำแข็งปกป้องตัวเมื่อครู่ เขาคงเอาชีวิตไม่รอด

ด้วยความหวาดหวั่น เขามองดูน้ำแข็งที่เคยปกป้องร่างกายซึ่งแตกสลายไปหมด อีกทั้งยังรู้สึกถึงความร้อนแสบผิวที่ค่อยๆ แผ่ซ่านขึ้นมา

"ใครกัน!" เฮ่ยจู้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธและตกใจ

ชาวเผ่าโบราณที่เหลืออยู่ต่างอึ้งไปตามๆกัน แต่เมื่อเห็นแสงสว่างนั้นและแสงสีขาวที่สาดส่องมาไม่ไกล ทุกคนก็เกิดความตื่นเต้นและดีใจอย่างท่วมท้น

"เทพเจ้า!"

"เทพเจ้ามาช่วยพวกเราแล้ว!"

"เทพเจ้า...?"

แสงสว่างส่องลงมายังสนามรบแห่งนี้ แม้กระทั่งแสงแดดยามเช้าก็ยังไม่อาจสู้ความเจิดจ้าของแสงนี้ได้

ชาวเผ่าโบราณต่างรู้สึกได้ถึงความอุ่นใจโดยไม่ทันรู้ตัว เทพเจ้ามาแล้ว พวกเขาปลอดภัยแล้ว! ความคิดเช่นนี้ดังก้องอยู่ในหัวของชาวเผ่าทุกคน จนพวกเขาถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความปิติยินดี

"เทพเจ้า? เป็นไปได้อย่างไร?!"

เฮ่ยจู้ร้องออกมาด้วยความเหลือเชื่อ สติของเขากลับคืนมาในทันทีด้วยความตื่นตระหนก

ส่วนเลี่ยเองก็ไม่ได้มีท่าทีต่างไปนัก เมื่อเห็นร่างนั้นลอยอยู่กลางอากาศ ใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อไปด้วยความตกตะลึง “เผ่าที่กระจอกเช่นนี้จะมี ‘เทพเจ้า’ ได้จริงๆ อย่างนั้นหรือ?”

ทั้งคู่จ้องมองร่างในอากาศอย่างไม่ละสายตา

"เจ้า...!"

เมื่อพวกเขาเคยเห็นร่างเทพเจ้าแห่งน้ำแข็งมาก่อน พวกเขาจึงจำได้ทันทีว่าร่างที่ปรากฏตรงหน้าคือ ‘เทพเจ้า’ อย่างไม่ต้องสงสัย!

แต่เมื่อเพ่งพินิจดีๆ พวกเขากลับรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ ไม่เพียงแค่ถูกความยิ่งใหญ่ของเทพองค์นี้ทำให้ตกใจ ทว่าลักษณะของพระองค์ยังทำให้พวกเขารู้สึกแปลกประหลาดและตะลึงไปอีกด้วย

ร่างกายที่เปล่งแสงสีขาว มีชุดสีขาวอันลึกลับไหวตามลมอย่างแผ่วเบา ส่งให้ร่างนี้ดูศักดิ์สิทธิ์และเลือนรางในเวลาเดียวกัน เป็นภาพที่ตรึงสายตา ไม่อาจหันเหไปจากพระองค์ได้

เมื่อนึกถึงเทพแห่งน้ำแข็งแล้วเปรียบเทียบกับเทพองค์นี้ ความศรัทธาในใจของพวกเขาเริ่มสั่นคลอน

“ท่าน...ท่านคือใครกันแน่?” เฮ่ยจู้ถามเสียงสั่น

“เจ้าก็น่าจะเดาออกแล้วมิใช่หรือ?” ซูหยุนกล่าว พลางสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ พระองค์แสยะยิ้มเย็นเยียบและกล่าวว่า “ถูกต้องแล้ว!”

“เป็นไปไม่ได้!” เลี่ยอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง

เฮ่ยจู้ยืนนิ่งไปชั่วขณะ ไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น “หมู่บ้านเล็กๆ แบบนี้จะมีเทพได้ยังไง…”

เทพเจ้าที่ดูศักดิ์สิทธิ์และลึกลับขนาดนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกไม่อยากเชื่อมากขึ้นไปอีก ยิ่งเทียบกับตัวพวกเขาเองแล้ว พวกเขายิ่งดูเหมือนเป็นคนเถื่อนเสียมากกว่า หมู่บ้านที่ล้าหลังเช่นนี้ จะมีเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?

“ท่านเทพ! ท่านมาแล้ว!” หัวหน้าหมู่บ้านตาแดงก่ำ ร้องเรียกด้วยความปลื้มปีติพลางพยายามยันตัวลุกขึ้น

ซูหยุนพยักหน้าให้หัวหน้าหมู่บ้าน จากนั้นจึงหันไปมองร่างของชาวบ้านที่ล้มลงอยู่กับพื้น ความโกรธพุ่งขึ้นในใจยิ่งกว่าเดิม

“ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ก็จงอย่าคิดจะกลับไป!” เทพแห่งแสงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

เฮ่ยจู้และเลี่ยที่เริ่มตั้งสติได้ พอเห็นว่าเทพองค์นี้เป็นของหมู่บ้านนี้จริงๆ และไม่ใช่เทพของเผ่าอื่น ความกังวลในใจของพวกเขาก็เบาบางลงโดยไม่รู้ตัว

เฮ่ยจู้หัวเราะเยาะ “งั้นหรือ? ข้าก็อยากจะเห็นนักว่า เจ้าจะมีพลังแค่ไหน พระเจ้าที่น่าขันเช่นนี้!”

เฮ่ยจู้พอรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของพลังที่เข้าปะทะเขาก่อนหน้านี้ จึงเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ก็แน่ล่ะ หมู่บ้านเล็กๆ แบบนี้จะอัญเชิญเทพผู้ยิ่งใหญ่มาสถิตย์ได้ยังไง แม้จะมีเทพ แต่ก็คงเป็นเพียงเทพที่ไร้พลังความสามารถจริงๆ นึกแล้วก็ตลกสิ้นดีที่เอาเทพไร้ค่านี้ไปเปรียบกับเทพแห่งน้ำแข็ง

แต่ในขณะนั้นเอง เลี่ยกลับยกมือห้ามเฮ่ยจู้เอาไว้ พลางเอ่ยว่า “เรื่องวันนี้พอเถอะ จะฆ่าเราทั้งสองคงไม่ง่ายดายอะไรหรอก ทำไมเราไม่ถอยกันคนละก้าว?”

เขาเองไม่อยากให้เกิดการปะทะกันกับเทพลึกลับที่ดูจะมีพลังบางอย่าง หากกลับไปแล้วนำคนมาเพิ่มอีก ค่อยจัดการเทพป่าเถื่อนนี้ทีเดียวให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป

“ฆ่าชาวเผ่าผู้ศรัทธาของข้าไปตั้งมากมายแล้ว ยังจะคิดจากไปได้อย่างนั้นหรือ?” ซูหยุนเหมือนกำลังฟังเรื่องตลก ร่างในชุดสีขาวพลิ้วไสวสะบัดแขนเสื้ออย่างสง่างาม พลังแสงสว่างพุ่งตรงไปยังเลี่ยอย่างรวดเร็ว

“ระวัง!” เฮ่ยจู้ร้องเตือนเสียงดัง สีหน้าซีดเผือด

เลี่ยพยายามเคลื่อนไหวหลบ แต่ช้าเกินไป เขาถูกพลังแสงพุ่งเข้าปะทะเต็มแรง ร่างทั้งร่างปลิวกระเด็นออกไป เมื่อแสงหายไป เกราะชั้นน้ำแข็งที่ปกคลุมร่างกายของเลี่ยก็ปรากฏรอยแตกร้าว พร้อมความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แผ่ซ่าน

ซูหยุนขมวดคิ้วเมื่อเห็นผลลัพธ์ของการโจมตี "พลังมันกระจายเกินไปสินะ..."

เพียงแค่ดูแว่บเดียว เขาก็เข้าใจถึงปัญหาแล้ว

ถ้าไม่รู้วิธีการควบคุมที่เหมาะสม พลังที่กระจัดกระจายนี้จะทำลายการป้องกันของพวกมันได้ยาก แม้เขาจะเพียงแค่ปล่อยพลังออกมาอย่างไม่จริงจัง แต่ก็สะท้อนให้เห็นว่าพวกมันมีเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งไม่น้อย

"ไอ้เทพป่าเถื่อน ตายซะ!" เฮ่ยจู้คำรามด้วยโทสะ พลังน้ำแข็งสีขาวน้ำเงินลุกโชนขึ้นบนร่างเขา น้ำแข็งก่อตัวขึ้นเป็นมีดในมืออย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดพุ่งเข้าใส่ซูหยุน

“ไม่เจียมตัวเลยสินะ!” ซูหยุนเอ่ยอย่างเย็นชา ขณะที่มองการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย

“ถ้าพลังมันกระจาย งั้นก็มารวมพลังเข้าด้วยกันเถอะ”

เขายกมือขวาขึ้น แสงสีขาวพลันสว่างไสวในมือของเขา ร่างแสงค่อยๆ ก่อตัวเป็นดาบ ด้วยการควบคุมพลังศักดิ์สิทธิ์ เขาเริ่มอัดพลังเข้าไปในดาบให้เข้มข้นขึ้น

เมื่อพลังศักดิ์สิทธิ์รวมกัน แสงสีขาวก็เริ่มเปลี่ยนสี ปรากฏเป็นแสงสีทองจางๆ

ในไม่ช้า ดาบยาวส่องแสงสีขาวเจือทองก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในมือของเขา

“ทำได้แค่ระดับนี้งั้นหรือ” ซูหยุนรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง เขารู้สึกว่าตอนนี้สามารถรวมพลังได้แค่ระดับนี้เท่านั้น หากจะพัฒนาต่อไปจะต้องใช้เวลาฝึกฝนและสะสมพลังมากขึ้น

"แต่นี่ก็เพียงพอแล้ว!"

ซูหยุนมองลงมาด้วยสายตาเย็นชา ขณะที่ชายร่างใหญ่พุ่งเข้าหาเขาราวกับหมัดของแมลง ในจังหวะที่อีกฝ่ายใกล้เข้ามา เขายกดาบขึ้นและฟาดลงในทันที! แสงดาบแล่นผ่านอากาศเป็นเงาจาง ๆ

เลี่ยรู้สึกถึงลางร้ายบางอย่างในใจขณะที่มองดาบแสงนั้น

"ระวัง!" เขาตะโกนเตือน

เฮ่ยจู้ก็รู้สึกได้ถึงอันตรายเช่นกัน แต่เขาไม่สามารถถอยได้แล้ว จึงจำต้องโจมตีต่อไปด้วยความดุดัน เพื่อขจัดความหวาดหวั่นในใจ เขาจึงตะโกนก้อง "ตายซะ เจ้าเทพป่าเถื่อน!"

เมื่อดาบทั้งสองปะทะกัน

“แกร๊ง!”

ในชั่วพริบตา ดาบน้ำแข็งของเฮยจู้ก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ!

ซูหยุนไม่หยุดการโจมตี ฟาดดาบแสงลงสู่ร่างของชายร่างใหญ่ด้วยท่าทางเย็นชา

คมดาบได้กรีดผ่านชั้นน้ำแข็งอย่างง่ายดาย

"ฉึก!"

แผลลึกบนอกจนมองเห็นอวัยวะภายใน เลือดพุ่งกระจายทันที

"ข้า..." เฮ่ยจู้เบิกตาโพลงด้วยความงุนงง ร่างกายเริ่มร่วงลงสู่พื้น

เลือดกระเซ็นไปทั่วอากาศ

"เป็นไปได้อย่างไร..."

(จบตอนที่ 15 )