ตอนที่ 18 ได้คู่ซ้อมแล้ว (2)

"อ้อ…" เคนรู้สึกผิดเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้ในชีวิตก่อนหน้า แล้วแบบนี้เขาเคยเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับไดจิจริงๆ หรือเปล่า?

โดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เขาหยิบเครื่องเคียงจากกล่องข้าวของตัวเองหลายอย่างมาวางลงบนข้าวของไดจิอย่างรวดเร็วก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้คัดค้าน

"ไม่ต้องห่วงหรอก ของพวกนี้เยอะเกินไปสำหรับคนตัวเล็กแบบฉัน" เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม

แน่นอนว่าเขาโกหก ตั้งแต่ที่เขาเริ่มออกกำลังกาย ร่างกายของเขาต้องการแคลอรี่มากขึ้นเพื่อรองรับการเติบโต เขาจำเป็นต้องคุยกับแม่เพื่อขอเพิ่มปริมาณอาหารกลางวัน

ไดจิที่ไม่รู้ถึงความคิดของเคน มองเครื่องเคียงที่กองอยู่บนข้าวของเขาด้วยความรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาทำอะไรถึงได้มีเพื่อนที่ดีขนาดนี้

พวกเขาเพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่วัน แต่เคนกลับแสดงความเมตตาให้เขามากกว่าที่เขาเคยได้รับตลอดชีวิต น้ำตาของเขาค่อยๆ ไหลออกมาอย่างเงียบๆ ขณะที่เขากินเครื่องเคียงที่เคนให้ด้วยความอร่อย

ในใจเขาแอบตั้งปณิธานว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดให้กับเคน เขาจะดูแลเคนเหมือนเป็นพี่น้อง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต

"เอ่อ เคน เมื่อวันก่อนนายพูดถึงเรื่องเบสบอลใช่ไหม?" ไดจิพูดหลังจากเช็ดน้ำตาเงียบๆ

"อืม?" เคนเงยหน้าขึ้นพร้อมปากที่เต็มไปด้วยอาหาร มองไดจิด้วยความประหลาดใจ

เขารีบกลืนอาหารลงไปก่อนจะยิ้มอย่างตื่นเต้น

"ใช่! ฉันเคยเป็นเอซพิตเชอร์ของทีมเซโกะ นายควรเข้าร่วมทีมและเล่นเบสบอลกับพวกเราสิ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

ไดจิมีคำถามอยู่ในใจ แต่เมื่อเห็นว่าเคนไม่ได้ขยายความ เขาจึงเลือกที่จะไม่ถามต่อ เขาดูอึดอัดเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา

"ฉัน… ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเบสบอลเลย ฉันกลัวว่าจะทำพลาด" เขายอมรับด้วยความไม่มั่นใจ

"หึหึหึ" เคนยิ้มแปลกๆ จนดูเหมือนคนประหลาด

"ไม่ต้องห่วง นายมาฝึกกับฉันสิ อีกสี่สัปดาห์ก่อนที่ทัวร์นาเมนต์ฤดูใบไม้ผลิจะเริ่ม พวกเราจะฟิตสุดๆ แน่นอน!"

แม้จะยังรู้สึกสงสัย แต่ความกระตือรือร้นของเคนก็ชนะใจไดจิ เขารู้สึกว่าเคนแสดงความจริงใจต่อเขามาก ดังนั้นเขาคงรู้สึกผิดถ้าไม่ตอบรับคำชวนนี้

ไดจิพยักหน้า "ตกลง ฉันฝากตัวด้วยแล้วกัน"

"เยี่ยม!" เคนอุทานเสียงดังจนเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังทานข้าวอยู่หันมามอง แต่เขาไม่สนใจอะไรเลย เพราะตอนนี้เขากำลังดีใจจนล้นกับความก้าวหน้าของมิตรภาพระหว่างเขากับไดจิ ในสัปดาห์ที่แล้วมันดูเหมือนว่าเขาไม่มีโอกาสจะกลับมาสนิทกันเหมือนในชีวิตก่อนเลยด้วยซ้ำ

ไม่นานเสียงกริ่งหมดเวลาพักเที่ยงก็ดังขึ้น และชั้นเรียนก็เริ่มต่อ

ตลอดเวลาที่เหลือของวัน เคนอยู่ในอารมณ์ที่ดีมาก เพราะเขาได้เพื่อนกลับคืนมา เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเริ่มฝึกซ้อมอย่างจริงจังและเข้าร่วมทีมเบสบอลในตำแหน่งเบสที่หนึ่ง!

เสียงกริ่งดังขึ้น เป็นสัญญาณสิ้นสุดวันเรียน โชคดีที่วันนี้ทั้งเคนและไดจิไม่ได้อยู่เวรทำความสะอาด ทำให้พวกเขาออกจากโรงเรียนได้ทันที

"ตอนนี้นายอยู่บ้านแถวไหน?" เคนถามขณะทั้งคู่เดินลงบันไดจากห้องเรียน

ไดจิตอบ และคำตอบนั้นทำให้เคนเบิกตากว้าง "อะไรนะ!? นั่นมันอยู่ห่างจากบ้านฉันแค่ไม่กี่ถนนเอง!" เขาพูดด้วยความตกใจ

"เยี่ยมเลย! แบบนี้การฝึกของเราจะง่ายขึ้นมาก" เคนพูดต่อ พร้อมหัวเราะเบาๆ อย่างมีเลศนัย

เสียงหัวเราะนั้นทำให้ไดจิรู้สึกหน่วงในท้อง เขาหัวเราะแห้งๆ กลับไปอย่างประหม่า

ทั้งคู่ขึ้นรถไฟขบวนเดียวกันเพื่อกลับบ้าน และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมานาน ขณะคุย เคนก็ได้เรียนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับไดจิที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน ทำให้เขาตระหนักได้ว่า ในชีวิตก่อนหน้าเขาเป็นเพื่อนที่แย่ขนาดไหน

ในใจเขาตั้งปณิธานว่าจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดีกว่าเดิมในชีวิตนี้ เพราะไดจิสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า

เมื่อถึงสถานี เคนลงก่อนเพราะบ้านของเขาอยู่ใกล้กว่าสถานีรถไฟ

"โอเค ฉันจะรอนายที่หัวมุมถนนตอนตี 5:10 น. พรุ่งนี้เช้าสำหรับการฝึกครั้งแรก" เคนพูดพร้อมจับมือเพื่อนแน่น

"หะ...ตีห้า สิบ!?!" ไดจิรู้สึกเหมือนร่างกายแทบหมดแรงกับคำพูดนั้น โดยปกติแล้วเขาจะตื่นตอน 7 โมงเช้า ทานอาหารเช้า แล้วค่อยออกไปโรงเรียน

ตอนนี้เองที่เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาตัดสินใจถูกแล้วหรือเปล่าที่ตกลงมาฝึกกับเพื่อนคนใหม่

"ใช่แล้ว! อย่าสายตั้งแต่วันแรกล่ะ"

เคนพูดจบก็เปิดประตูรั้วบ้านและเดินเข้าไปทันที ทิ้งให้ไดจิยืนครุ่นคิดถึงการตัดสินใจของตัวเองอยู่กลางถนน

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของไดจิยังคงยืนอยู่ที่เดิมอีก 5 นาที ก่อนจะเดินกลับบ้านพร้อมความรู้สึกเสียดายในการตัดสินใจของตัวเอง