ตอนที่ 15 พักการเรียน (1)
เคนนั่งอยู่ที่เบาะหน้าของรถ สายตาจ้องมองออกไปยังเส้นขอบฟ้าผ่านหน้าต่างข้างคนโดยสาร แม่ของเขามารับหลังจากได้รับโทรศัพท์จากผู้อำนวยการโรงเรียน
ยูกิ ทาคากิ รีบรุดมาที่โรงเรียนทันทีที่ได้ยินว่าลูกชายของเธอมีเรื่องทะเลาะวิวาท ความกังวลท่วมท้นในใจเธอ กลัวว่าสิ่งเลวร้ายที่สุดอาจเกิดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเคยได้รับการเรียกตัวมาด้วยเรื่องเช่นนี้
ผู้อำนวยการตัดสินใจสั่งพักการเรียนเคนเป็นเวลา 3 วัน โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่มีประวัติกระทำผิดมาก่อน ยูกิยกมือไหว้ขอบคุณผู้อำนวยการสำหรับความเมตตา ก่อนจะรีบพาเคนออกจากห้อง
เธอไม่พูดอะไรกับเคนเลยแม้แต่คำเดียวจนถึงตอนนี้ ทำให้เคนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้น จิตใจของเขาก็ยังมั่นคง ถ้าเขาต้องเจอเหตุการณ์แบบเดิมอีก เขาก็มั่นใจว่าจะตัดสินใจแบบเดิม
"ทำไมลูกถึงต้องทำขนาดนั้นเพื่อเด็กนักเรียนใหม่?" ยูกิถามขึ้น ทำลายความเงียบอันยาวนาน เธอพอรู้รายละเอียดคร่าว ๆ ของเหตุการณ์ แต่ก็พอเข้าใจว่าใครเป็นใครในเรื่องนี้
ยูกิรู้จักลูกชายของตัวเองดีพอจะรู้ว่าเขาไม่มีทางไปรังแกใคร เธอจึงปะติดปะต่อเรื่องราวได้เอง ดูเหมือนว่าเด็กใหม่จะถูกแกล้งโดยกลุ่มนักเรียนคนอื่น และเคนก็เห็นเข้า เขาจึงลงมือจัดการพวกนั้น
"เขาเป็นเพื่อนสนิทของผมครับ ไม่มีทางที่ผมจะยืนดูเฉย ๆ ตอนที่พวกนั้นทำร้ายเขา" เคนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ยูกิพยักหน้า ในใจรู้สึกภูมิใจในตัวลูกชายอย่างมาก
"แล้วมันคุ้มค่ามั้ย?" แม่ของเขาถามหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
เคนหยุดคิด ก่อนนึกถึงใบหน้าของเพื่อนที่กำลังร้องไห้ "ไม่หรอก ผมน่าจะต่อยแรงกว่านี้" เขาตอบพร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ
ยูกิแทบหลุดหัวเราะออกมา แต่เธอก็อดกลั้นไว้ได้ ด้วยความคิดในฐานะผู้ปกครองที่มีเหตุผล เธอพอใจในสิ่งที่ลูกชายทำ แม้ว่าผลลัพธ์จะทำให้เขาต้องถูกสั่งพักการเรียนก็ตาม
"ไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อ เดี๋ยวแม่จะช่วยพูดให้เอง" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
"ขอบคุณครับ แม่" เคนตอบ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่อบอวลในใจ มันเป็นความรู้สึกดีที่ได้รู้ว่ามีใครบางคนคอยสนับสนุนและอยู่เคียงข้าง แม้ในเวลาที่คุณทำผิดพลาด
ในตอนนี้เองที่เขาเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เขาเคยโยนทิ้งไปในชีวิตก่อน เขาเคยจมอยู่ในความเศร้าจนผลักไสคนที่ห่วงใยเขาที่สุดออกไป
อย่างไรก็ตาม ไม่มีเหตุผลที่จะมานั่งเสียใจอีกแล้ว ตอนนี้เขาได้รับโอกาสครั้งใหม่ที่จะใช้ชีวิตให้ถูกต้อง และเขาจะไม่ยอมทำผิดซ้ำอีก
พวกเขากลับถึงบ้านในเวลาไม่นาน และเดินเข้ามาข้างใน
*ติ๊ง!*
คำเตือน: ผู้ใช้ยังมีภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จในภารกิจที่กำลังดำเนินการอยู่
'แย่แล้ว!' เคนสะดุ้งกับเสียงแจ้งเตือน เกือบทำกระเป๋าหล่นจากมือ เขาเกือบลืมไปเลยว่ายังเหลือระยะวิ่งอีก 5 กิโลเมตรและการออกกำลังกายทั้งหมดที่ยังต้องทำ ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องรับบทลงโทษ
แต่ปัญหาคือ ตอนนี้เขาถูกพักการเรียน แม่ของเขาจะยอมให้เขาออกจากบ้านไปวิ่งหรือเปล่า หรือว่าเขาจะต้องโดนสั่งห้ามออกจากบ้าน?
"เอ่อ...แม่ครับ ผมขอไปวิ่งได้ไหม?" เคนถามด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย
แม่ของเขาหันมามอง พร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย "ลูกอยากออกไปวิ่งตอนนี้เลยเหรอ?" เธอถามด้วยความประหลาดใจ
"ครับ ผมต้องฟิตร่างกายให้พร้อมสำหรับฤดูกาลเบสบอลใหม่" เขาตอบ พร้อมเกาศีรษะด้วยความประหม่า
ยูกิหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจเบา ๆ "โอเค ไปวิ่งได้ แต่พักการเรียนครั้งนี้ไม่ใช่วันหยุดนะ ลูกต้องอ่านหนังสืออย่างน้อยวันละ 4 ชั่วโมง"
ดวงตาของเคนเป็นประกาย ก่อนจะกล่าวขอบคุณแม่อย่างไม่หยุดปาก ตอนนี้เขาไม่ต้องแอบออกไปวิ่งตอนกลางคืนแล้ว ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นเยอะ
'การมีแม่ที่เข้าใจเรานี่มันดีจริง ๆ' เขาคิดในใจ
ประมาณ 40 นาทีต่อมา เคนกลับเข้าบ้านในสภาพเหงื่อชุ่มโชกและหอบหายใจแรง แต่เขายังไม่ได้ไปอาบน้ำทันที เพราะยังต้องทำแบบฝึกโยคะจากโปรแกรมเสริมความยืดหยุ่นของระบบ
หลังจากผ่านไปอีก 45 นาที เขาทำท่าโยคะท่าสุดท้ายเสร็จ พร้อมกับเหงื่อที่ยังไหลออกมาไม่หยุด แต่การยืดเหยียดช่วยบรรเทาความตึงเครียดของกล้ามเนื้อที่สั่นระริกของเขาได้อย่างน่าทึ่ง
เขาไม่เคยทำโยคะมาก่อนในชีวิตก่อนหน้านี้ และรู้สึกประหลาดใจที่มันมีประสิทธิภาพมากกว่าที่คิด
'ฉันควรทำโยคะต่อไป แม้หลังจากภารกิจนี้เสร็จแล้ว' เคนคิดในใจ
"เคนนี่! อาหารเย็นจะเสร็จแล้วนะ!" เสียงแม่เรียกเขาจากห้องครัว ดึงความสนใจของเขากลับมา
"ครับแม่ เดี๋ยวผมลงไป!" เขาตอบกลับ ก่อนจะรีบไปอาบน้ำล้างเหงื่อที่สะสมมาทั้งวัน
หลังอาหารเย็น เคนต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนจะได้เข้านอน เมื่อเขาล้มตัวลงบนเตียง เขาก็รู้สึกหมดแรงด้วยความเหนื่อยล้า
เขามองไปที่นาฬิกาซึ่งบอกเวลา 3 ทุ่มครึ่ง ก่อนจะตั้งปลุกสำหรับเวลาตี 5 ครึ่ง และพลิกตัวเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว
"เคนนี่ ลูกอ่านหนังสือเสร็จแล้วหรือยัง" แม่ของเขาเปิดประตูเข้ามาเพียงเพื่อจะพบว่าเขาหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่ม
เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา
เช้าวันรุ่งขึ้น เคนถูกปลุกจากห้วงนิทราอย่างไม่เต็มใจด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังไม่หยุด เขานั่งขึ้นอย่างรวดเร็วและกดหยุดมันด้วยความชำนาญ ก่อนจะพลิกตัวกลับไปบนเตียง
'ไม่สิ ฉันต้องลุกขึ้นแล้วเริ่มฝึกซ้อม' เขาตะโกนในใจ
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาคือการต่อสู้ระหว่างความขี้เกียจในวัยรุ่นกับความมุ่งมั่นในใจของผู้ใหญ่ เคนพลิกตัวไปมาบนเตียงอยู่นานเกือบ 10 นาที ก่อนจะสามารถลากตัวเองลุกขึ้นได้ในที่สุด
เขาเปลี่ยนชุดเป็นชุดออกกำลังกาย ก่อนจะเดินลงบันไดไปด้วยท่าทางเหมือนซอมบี้ เคนเหนื่อยล้าจนแทบไม่สังเกตเห็นแม่ของเขาที่กำลังจิบกาแฟยามเช้าอยู่อย่างสบายใจ