ตอนที่ 12 ระบบเมเจอร์ลีก (2)
"หืม? ฉันไม่ได้กดรับภารกิจไปแล้วเหรอ?" เคนพึมพำ ก่อนจะคลิกเข้าไปดูด้วยความสงสัย
ภารกิจ:
#ภารกิจใหม่: ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บที่ไหล่
'นี่แหละ!' ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเห็นคำตัวหนาที่ปรากฏขึ้นมาเป็นอย่างแรก แต่เพียงเสี้ยววินาที ความหวังของเขาก็พลันดับลงเมื่อได้อ่านรายละเอียดที่เหลือ
- ภารกิจ: ห้ามขว้างลูกตลอดทั้งปี (365 วัน)
รางวัล:
- รักษาอาการบาดเจ็บที่ไหล่จนหายขาด
- น้ำยาเพิ่มสมรรถภาพทางกายระดับ A
- สกิล: มีระเบียบวินัย (+20% ประสิทธิภาพในการฝึกซ้อมทั้งหมด)
การงลงโทษ:
- ไหล่ขวาพิการ
- ความเจ็บปวดตลอดชีวิต
- ชีวิตที่เต็มไปด้วยความทุกข์
[ยอมรับ: ใช่/ไม่]
เคนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น แม้ว่ารางวัลจะยอดเยี่ยมเกินกว่าที่เขาจะคาดหวัง แต่บทลงโทษหากล้มเหลวกลับโหดร้ายจนเกินไป หากเขาพลาดแม้เพียงครั้งเดียว โอกาสครั้งใหม่ในชีวิตนี้คงต้องพังทลาย
ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรต่อ ข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า
ภารกิจได้รับการยอมรับ ขอให้โชคดี
"อะไรนะ!?" เคนตะโกนลั่นด้วยความตกใจและไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
ทันใดนั้นเอง เขาได้ยินเสียงฝีเท้ากระหืดกระหอบวิ่งขึ้นบันไดมา
'ซวยแล้ว! ปลุกแม่ตื่นแน่ ๆ คราวนี้แย่แน่'
เคนตกใจจนไม่รู้จะทำอะไรดี เขาจึงทำสิ่งที่เด็กคนไหนก็อาจทำในสถานการณ์นี้ แกล้งหลับ เขารีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว เอนหัวลงบนหมอน ขณะที่หัวใจเต้นแรงเหมือนกลอง
"เคนนี่! เป็นอะไรหรือเปล่า!?"
ยูกิเปิดประตูเข้ามาเสียงดัง เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เธอสวมผ้ากันเปื้อนและแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว กลิ่นอาหารเช้าหอมกรุ่นลอยตามเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าเธอตื่นนานแล้วและกำลังเตรียมอาหารก่อนที่เคนจะไปโรงเรียน
ได้ยินเสียงแม่ เคนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นจากหมอน พยายามทำหน้าเหมือนเพิ่งตื่นนอน ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากเพราะผมเขายุ่งฟูเหมือนรังนก และดวงตาก็ยังดูเลื่อนลอย
"มีอะไรเหรอ แม่?" เขาถามพลางขยี้ตาด้วยหลังมือ จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นช้อนไม้ในมือของแม่ และเกือบหลุดหัวเราะออกมา
ราวกับว่าเธอพร้อมจะปะทะกับผู้บุกรุกด้วย "อาวุธอันตราย"
"แม่ได้ยินเสียงตะโกน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?" ยูกิถาม ขณะพยายามสงบใจให้เต้นช้าลง
"อาจจะเป็นฝันร้ายมั้งครับ" เคนตอบด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ตกใจ
ยูกิถอนหายใจ ความตื่นตระหนกค่อย ๆ หายไปหลังจากตั้งสติได้ เคนชี้ไปที่มือแม่แล้วพูดติดตลกว่า
"แม่เก็บอาวุธของแม่หน่อยได้ไหม?"
ยูกิก้มลงมองช้อนไม้ในมือที่ยังมีเศษอาหารติดอยู่บ้าง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด
"งั้นก็รีบลุกจากเตียงเลยนะคุณชาย ไม่งั้นแม่จะใช้ช้อนนี้ให้เป็นประโยชน์จริง ๆ ซะเลย!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
ทั้งสองหัวเราะกันอย่างอารมณ์ดี จนกระทั่งเคนได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
"แม่... นั่นกลิ่นอะไรไหม้หรือเปล่า?" เขาถามพร้อมกับยกจมูกขึ้นดม
"อ๊ะ!" ยูกิร้องออกมา ก่อนจะรีบหันหลังกลับแล้ววิ่งลงบันไดไปอย่างลุกลี้ลุกลน
เคนกลั้นหัวเราะพลางรู้สึกว่าจิตใจดีขึ้นกว่าเดิม เขาคิดย้อนกลับไปถึงภารกิจที่เขาถูกบังคับให้ยอมรับ ตอนนี้เมื่อคิดดูอีกที การพักจากการขว้างลูกก็อาจไม่ใช่เรื่องเลวร้าย โดยเฉพาะถ้ามันช่วยให้เขาหายจากอาการบาดเจ็บได้
ท้ายที่สุดแล้ว เขาเองก็เคยคิดจะทำแบบนี้อยู่แล้ว หลังจากที่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเดิมกลับมาหลังจากขว้างลูกเมื่อวาน ระบบก็แค่ช่วยให้เขาตัดสินใจง่ายขึ้นเท่านั้น
ด้วยความคิดนี้ เคนลุกจากเตียงและเปลี่ยนชุดจากชุดนอน ตอนนี้เพิ่งจะ 6 โมงครึ่ง เขาตัดสินใจลองวิ่งให้ได้อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของระยะทาง 10 กิโลเมตรก่อนเข้าโรงเรียน
เขาเดินผ่านแม่ที่ยังคงยุ่งอยู่ในครัว เก็บกวาดไข่ที่ไหม้ก่อนหน้านี้
"แม่ครับ ผมจะออกไปวิ่ง แป๊บเดียวเดี๋ยวกลับ ประมาณครึ่งชั่วโมง" เคนพูดขณะสวมรองเท้าวิ่ง
"หืม?" ยูกิหันกลับมามองลูกชายด้วยสีหน้าประหลาดใจ "นี่ลูกไม่ใช่ที่คนเกลียดการวิ่งเหรอ? แม่จำไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้งที่โค้ชโทรมาบ่นเรื่องนี้"
"เอ่อ..." เคนตัวแข็งไปชั่วขณะ เขานึกถึงนิสัยตัวเองในสมัยมัธยมต้นที่มักอ้อนขอไม่เข้าร่วมการซ้อมวิ่ง โดยใช้สถานะเอซของทีมมาเป็นข้ออ้าง
"โอเค! ผมต้องไปแล้ว บ๊ายบาย!" เขารีบเลี่ยงคำถามก่อนจะพุ่งออกจากประตูแล้วเริ่มวิ่งเหยาะ ๆ
เขากลับมาถึงบ้านหลังจากนั้นประมาณ 40 นาที พร้อมกับเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวและหอบหายใจแรง
"โคตรเหนื่อย...จริงๆ" เขาพูดออกมาทีละคำ ขณะที่พยายามควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจ
เช้าวันนี้เขาวิ่งได้เพียง 5 กิโลเมตรในเวลา 40 นาที แม้จะพยายามเต็มที่แล้วก็ตาม จู่ ๆ การประเมินสมรรถภาพทางกายระดับ D จากระบบก็ดูจะสมเหตุสมผลขึ้นมาในทันที
ยูกิไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มรับและยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ แต่เคนยังคงเห็นมุมปากของเธอยกขึ้นเหมือนพยายามกลั้นหัวเราะ
'ให้ตายสิ ต้องฟิตร่างกายให้ดีกว่านี้แล้ว...' เขาคิดในใจ ก่อนจะลากร่างเหนื่อยล้าของตัวเองขึ้นไปอาบน้ำบนชั้นบน
