บทที่ 12 วิกฤตชนเผ่า

บทที่ 12 วิกฤตชนเผ่า

ซูหยุนไม่รู้ว่าเขาแค่ด่าคนคนนั้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คำพูดของเขาก็ส่งผลกระทบอย่างมากต่อคนคนนั้น แม้ว่าเขาจะเป็นเทพเจ้าที่อ่อนแอ แต่สถานะของเขาก็ยังคงมีความเป็นพระเจ้าอยู่ แม้จะเป็นเพียงคำด่าที่ไม่ได้รุนแรงมากนัก ก็ยังสามารถนำไปสู่โชคร้ายที่เกิดขึ้นกับคนอื่นได้

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้ ก็ต้องบอกว่าคนคนนั้นโชคร้ายจริง ๆ และคำพูดของเขาเพียงเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเท่านั้น

ซูหยุนเดินไปที่ร้านขายยาอย่างไม่รู้ตัว

ระหว่างทาง เขาได้ค้นหายาที่ต้องการสำหรับแผลการติดเชื้อ จึงรู้ว่าจะต้องซื้ออะไรบ้าง

หลังจากเดินไปประมาณ 20 นาที เขาก็เดินเข้าไปในร้านขายยายังเปิดไฟอยู่

เมื่อเขาไปที่เคาน์เตอร์ เขาก็ยิ้มให้เภสัชกรแล้วพูดว่า "สวัสดีครับ คุณมีไอโอดีน, ยาปฏิชีวนะ, ผ้ากอซปราศจากเชื้อไหมครับ..."

ไม่นานเภสัชกรก็หายาที่เขาต้องการทั้งหมดให้ และยังอธิบายวิธีการใช้ให้ด้วย

ซูหยุนพยักหน้าและขอบคุณ หลังจากนั้นเขาก็จ่ายเงินแล้วถือถุงยาที่เต็มไปด้วยของออกจากร้านขายยา

เมื่อเขาเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อที่ยังเปิดอยู่ เขาก็หยุดคิดอะไรบางอย่าง แล้วเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ

"เจ้าของร้าน ขอไฟแช็ก 1 อันครับ!"

เขาใช้เงินไปหนึ่งหยวนเพื่อซื้อไฟแช็กคุณภาพต่ำมาอันหนึ่ง

ซูหยุนเล่นกับไฟแช็กไปพลาง

ในจุดที่เขาเกือบถูกรถชน เสียงพูดคุยจากระยะไม่ไกลดังแว่วมา

"โธ่ น่าสงสารจริง ๆ"

"รถคันข้างหน้านั้นน่ะ ถ้าแกได้เห็นนะ คนสองคนในรถน่ะตายอย่างอนาถ!"

"ใช่ ได้ยินมาว่าเป็นลูกคนรวย รถสปอร์ตราคาแพงคันนั้นไม่เพียงแค่พัง แต่ยังต้องแลกด้วยสองชีวิตเลยนะ"

ซูหยุนหยุดชะงัก มองดูชายสองคนที่กำลังคุยกัน ใบหน้าเขาเผยสีหน้าแปลก ๆ ขึ้นมา ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวทันที

"หรือว่าจะเป็นรถคันนั้นจริง ๆ? เสียงที่ได้ยินตอนนั้นไม่ใช่แค่หูแว่ว?"

เขานึกถึงเสียงชนปะทะในตอนนั้น ตอนแรกคิดว่าเป็นแค่หูแว่วไปเอง

รถคันนั้นตอนนั้นก็มีคนสองคนอยู่ และเป็นรถสปอร์ตด้วย ช่างบังเอิญขนาดนี้ เขาเลยอดคิดไม่ได้

"ที่แท้ก็มุ่งไปตายจริง ๆ สินะ...บาปกรรม บาปกรรมจริง ๆ..."

ซูหยุน อมยิ้มบาง ๆ ออกมา

สำหรับเขา การตายของคนสองคนนั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเป็นพิเศษ เรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องก็ปล่อยผ่านไป เขาแค่ฟังแล้วก็ปล่อยผ่าน

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ขับรถสปอร์ตคันนั้นก็ขับด้วยความคึกคะนองและประมาท ตายไปตอนนี้ก็อาจจะถือว่าได้ทำบุญก็ได้ เพราะถ้าปล่อยไว้อาจจะไปชนคนอื่นเข้าก็เป็นเรื่องไม่ดี

"ขอให้บนสวรรค์รถยนต์แล้วกันนะ"

เขาถอนหายใจด้วยความเวทนา แล้วเดินต่อไปยังบ้านของเขา

...

พระอาทิตย์ขึ้นส่องแสงไปทั่ว

แสงอาทิตย์ที่เต็มไปด้วยพลังแห่งรุ่งอรุณสาดส่องไปยังป่าที่เต็มไปด้วยพืชพันธุ์เขียวขจี

หยดน้ำค้างยามเช้าเกาะอยู่บนใบไม้ สะท้อนแสงอาทิตย์ ทำให้ป่าแห่งนี้ดูสดชื่นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

“เลี่ย พวกเรายังไปไม่ถึงอีกหรือ?”

ชายชาวเผ่าวัยกลางคนในชุดเสื้อและกางเกงหนังเสือ เขามีกล้ามเนื้อสีแทนที่ปูดโปน ดูแข็งแกร่ง

ข้างหน้าเขาคือชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ มีกล้ามเนื้อหนาแน่น ใบหน้ามีรอยแผลเป็น

เลี่ยกวาดตามองเขาอย่างมั่นคงแล้วกล่าวว่า “ใกล้ถึงแล้ว บริเวณที่ท่านปุโรหิตบอกไว้ควรอยู่แถวนี้แหละ”

“อ้อ งั้นรีบหาหน่อยเถอะ พืชพวกนี้มันน่ารำคาญจริงๆ!”

เฮ่ยจู้ใช้มือใหญ่กระชากพืชที่เกี่ยวกับชุดหนังเสือของเขาออกด้วยสีหน้าดูหงุดหงิด

ทันใดนั้น เลี่ยที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หยุดกึก

“มีอะไรหรือ?” เฮ่ยจู้ถามด้วยความสงสัย

“เจอแล้ว!” เลี่ยพูดอย่างครุ่นคิด “ข้าพบร่องรอยการอยู่อาศัยของชนเผ่าอยู่ข้างหน้า”

“เฮ่ยซือโดนเล่นงานในบริเวณนี้ คนของเผ่านี้น่าจะรู้บางอย่าง หรืออาจจะ...”

เขาหยุดคำพูดไว้พร้อมมองสบตาเฮ่ยจู้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคิดมากมาย

ดวงตาของเฮ่ยจู้บ่งบอกถึงอารมณ์ที่โกรธแค้น เขากล่าวต่อด้วยเสียงเกรี้ยวกราดว่า “เป็นไปได้ว่าเขาโดนคนพวกนั้นฆ่า!”

เลี่ยก็เห็นด้วยตามที่เฮ่ยจู้บอก

“งั้นเราจะจับใครสักคนมาสอบสวนดู!” เฮ่ยจู้หัวเราะชั่วร้าย

“ถ้าคนของเผ่านี้ฆ่าเฮ่ยซือจริง นั่นก็แสดงว่าไม่เห็นหัวพวกเราเผ่าน้ำแข็ง ในตอนนั้นเราต้องฆ่าคนที่ลงมือ และจับคนที่เหลือไปเป็นทาส!”

เขาพูดด้วยความหยิ่งทะนง ไม่เห็นเผ่าเล็ก ๆ ข้างหน้าอยู่ในสายตา

ต้องเข้าใจว่าพวกเขามีเผ่าขนาดสองพันคนที่มีเทพคอยคุ้มครอง เผ่าต่ำต้อยข้างหน้าไม่อาจเทียบเทียมได้เลย

"ไปกันเถอะ!"

ทั้งสองค่อย ๆ เดินลอบสังเกตการณ์รอบ ๆ เผ่านี้ พร้อมมองหาคนสักคนที่จะเค้นถามข้อมูล

ไม่นานนัก พวกเขาก็พบหญิงคนหนึ่งที่กำลังซักผ้าอยู่ริมแม่น้ำ

เธอเป็นหญิงวัยกลางคน ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของความเหนื่อยล้าและความลำบาก

หลี่ใช้ข้อมือขวาปาดเหงื่อที่หน้าผาก พลางซักกระโปรงหนังสัตว์เล็ก ๆ อย่างขยันขันแข็ง

“อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว พรุ่งนี้จะได้ให้เสี่ยวหูใส่”

เธอชื่นชมกระโปรงที่สะอาดขึ้นด้วยความยินดี ลูกของเธอชอบเล่นซนจนทำให้กระโปรงหนังเปื้อนดินไปหมด

เพื่อให้ลูกได้สวมกระโปรงที่สะอาด เธอจึงรีบออกจากถ้ำแต่เช้าเพื่อมาซักผ้าที่แม่น้ำ

เธอบิดน้ำออกจากหนังสัตว์ แล้วปาดเหงื่อที่หน้าผาก ก่อนจะเตรียมลุกขึ้น

แต่ทันใดนั้น เงาดำก็ปรากฏขึ้นปกคลุมเธอ

หลี่ตกใจอย่างแรง และรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “หรือว่าจะเป็นสัตว์ป่า?”

เธอรีบหันกลับไปดู

“อ๊า!”

ทันทีที่เธอหันกลับมา มือใหญ่หยาบกร้านก็คว้าคอเธอไว้

หลี่ถูกยกขึ้นมายืนโดยที่คอถูกบีบ

เฮ่ยจู้ยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม มองเธอราวกับสัตว์ตัวเล็กที่ไร้ทางสู้

“แกเป็นใคร ปะ...ปล่อยฉันนะ!”

หลี่ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยายามตีแขนของชายคนนั้นอย่างสุดกำลัง หวังจะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

เฮ่ยจู้ที่รำคาญกับการดิ้นรนของเธอ หงุดหงิดขึ้นมาและบีบคอเธอแน่นกว่าเดิม

“แค่ก...แค่ก...”

หลี่มีสีหน้าที่แดงขึ้น และเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก และมองไปที่ชายหนุ่มราวกับสัตว์ร้ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวส่วนบนของฟอร์ม

(จบตอนที่ 12)

ส่วนล่างของฟอร์ม