บทที่ 8 ชิซึกะผู้น่ารักที่ทุ่มเทกับงาน และไปทานข้าวที่บ้านรันอีกครั้ง?

เสียงสาวที่ดังมาจากปลายสายเป็นเสียงที่ไพเราะ มีความเป็นผู้ใหญ่ แต่น่าเสียดายที่น้ำเสียงดูไม่ค่อยเป็นมิตรนัก

"อาจารย์ฮิราสึกะ..."

หลังจากนึกถึงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม หลินอินก็เข้าใจดีว่าทำไมอารมณ์ของครูประจำชั้นคนใหม่ถึงไม่ดี

ใครจะอารมณ์ดีได้ เมื่อนักเรียนเพิ่งย้ายมาก็ขาดเรียนหลายวันโดยไม่มีเหตุผล

อยากจะอธิบายสักสองสามประโยค แต่น่าเสียดายที่พูดได้ไม่ทันจบ ก็ถูกฮิราสึกะ ชิซึกะที่ปลายสายพูดแทรก

"ฉันไม่อยากฟังคำอธิบายใดๆ ของนายตอนนี้ และฉันมีแค่ข้อเรียกร้องเดียว"

"พรุ่งนี้วันจันทร์ ฉันต้องเห็นนายปรากฏตัวที่ห้องพักครู ไม่งั้นฉันจะไปรับนายถึงบ้านมาโรงเรียนเอง เข้าใจไหม?"

คำพูดที่กดดันทางโทรศัพท์ ทำให้หลินอินได้แต่ยิ้มขำอย่างจนใจ

สมัยนี้ครูประจำชั้นทุ่มเทกับงานขนาดนี้เลยเหรอ?

หรือว่าชิซึกะผู้น่ารักเป็นกรณีพิเศษ?

"ผมเข้าใจแล้วครับอาจารย์ฮิราสึกะ พรุ่งนี้เช้าผมจะไปรายงานตัวที่โรงเรียนแน่นอน"

แม้จะจนใจ แต่หลินอินก็ไม่ได้ปฏิเสธข้อเรียกร้องของอีกฝ่าย

เพราะเขารู้ดีว่า ถ้าอยากจะกลมกลืนไปกับโลกใบนี้ ก็ต้องยอมรับทุกอย่างของเจ้าของร่างเดิม

เมื่อเป็นนักเรียน ก็ควรทำตัวให้เหมือนนักเรียน

การไปโรงเรียน ไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาหรอกหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น หลินอินยังจำได้ว่า ห้องที่เจ้าของร่างเดิมถูกจัดให้เรียน ดูเหมือนจะเป็นห้อง 2-B ของมัธยม

แบบนี้แล้ว เขายิ่งไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

"นาย... เอ๊ะ? นายพูดจริงเหรอ? ไม่ได้แค่พูดแก้ตัวใช่ไหม?"

การที่หลินอินตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ทำให้ฮิราสึกะ ชิซึกะที่ปลายสายงงอย่างเห็นได้ชัด

เธอจับความคิดของหลินอินไม่ถูก จึงถามกลับโดยไม่รู้ตัว ไม่แน่ใจว่าหลินอินแค่พูดแก้ตัวไปงั้นหรือเปล่า

"อาจารย์ฮิราสึกะครับ ที่บ้านผมมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้ผมไม่สามารถไปเรียนตามปกติได้ในช่วงที่ผ่านมา"

"แต่ตอนนี้ปัญหาแก้ไขเรียบร้อยแล้ว ในฐานะนักเรียน ผมก็ควรทำหน้าที่ของนักเรียนต่อไปครับ"

โอ้โห...

ผมอยากไปเรียนยังไม่ได้อีกเหรอ?

หรือว่าเจ้าของร่างเดิมในสายตาของชิซึกะผู้น่ารักไม่มีความน่าเชื่อถือเหลือแล้ว?

แม้ในใจจะบ่น แต่หลินอินก็ต้องอธิบายต่อว่าทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน

เพราะบ้านเขาก็เพิ่งมีเรื่องไม่คาดฝันจริงๆ อธิบายไปก็มีเหตุผล

"อ๋อ งั้นเหรอ..."

ดูเหมือนคำอธิบายของหลินอินจะได้ผล

ฮิราสึกะ ชิซึกะที่ปลายสายไม่เพียงแต่เลิกสงสัย ในวินาถัดมา น้ำเสียงของเธอก็ค่อยๆ อ่อนโยนลง

"ในเมื่อนายพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร"

"ฉันจะรอนายที่ห้องพักครู ตอนนั้นฉันจะแนะนำนายให้เพื่อนร่วมชั้นรู้จักใหม่"

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังแข็งกร้าวมาก แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงครูที่อ่อนโยน การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ทำให้หลินอินปรับตัวไม่ทันชั่วขณะ

แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมฮิราสึกะ ชิซึกะถึงเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ได้แต่รีบตอบกลับหลังจากอีกฝ่ายพูดจบว่า: "งั้นก็รบกวนอาจารย์ฮิราสึกะด้วยนะครับ"

"นี่เป็นหน้าที่ที่ครูประจำชั้นต้องทำอยู่แล้ว"

"งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ?"

"ครับ เจอกันพรุ่งนี้"

ฮู้...

ฮิราสึกะ ชิซึกะ... ชิซึกะผู้น่ารักสินะ?

ในเมื่อตัวละครจาก Oregairu แทรกเข้ามา งั้นฮิราจิมะ ยูกิโนะ และตัวละครอื่นๆ จะปรากฏตัวในอนาคตด้วยหรือเปล่านะ?

หลังจากวางสายจากฮิราสึกะ ชิซึกะ หลินอินก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่เพิ่งจัดเรียบร้อย ความคิดมากมายวุ่นวายผุดขึ้นในหัว

รู้สึกว่า... การเดินทางข้ามมิตินี้น่าตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ!

พอเถอะ!

ยังไงก็ตาม มานั่งคิดเพ้อเจ้ออยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่อง

รีบออกไปซื้อของ แล้วก็จัดการเรื่องอาหารเย็นด้วย

ส่วนเรื่องที่ตัดสินใจไปเรียนพรุ่งนี้ จะกระทบกับการเปิดร้านกาแฟ จริงๆ ก็ไม่ต้องกังวลมาก

ถึงอย่างไรแม้แต่รันที่จะมาทำงานพิเศษ ก็ต้องรอหลังเลิกเรียนเหมือนกัน

อย่างมากก็แค่เปิดร้านช่วงบ่ายถึงค่ำ ร้านของตัวเอง เวลาก็ควบคุมได้ตามใจชอบไม่ใช่เหรอ?

ส่ายหัว หลินอินลุกขึ้นจัดการตัวเองเล็กน้อย แล้วก็รีบออกจากบ้าน

ก่อนหน้านี้ เขาได้ค้นหาแผนที่บริเวณรอบๆ ทางโทรศัพท์คร่าวๆ แล้ว ไม่ต้องอ้อมทางเลย ก็ซื้อของจำเป็นทั้งหมดที่ต้องการได้อย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ เขายังซื้อข้าวกล่องหมูทอด เตรียมไว้กินตอนกลับไป

แต่ไม่คาดคิดว่า ตอนที่หลินอินถือถุงใหญ่น้อยเดินมาถึงหน้าร้านกาแฟ กลับเจอกับรันที่กำลังถือถุงวัตถุดิบสองถุงพอดี

"คุณโมริ? บังเอิญจัง เพิ่งซื้อของกลับมาเหรอครับ?"

"ใช่ค่ะคุณลิน บังเอิญจริงๆ นี่คุณก็... ไปซื้อของมาเหรอคะ?"

"ครับ ไปซื้อของใช้จำเป็นมานิดหน่อย เพราะผมเพิ่งย้ายมาที่เมืองเบย์กะไม่นาน ยังมีของอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ซื้อ"

หลินอินยิ้มพลางแสดง 'ของที่ล่า' มาให้รันดู พร้อมอธิบายสาเหตุที่ไปซื้อของสั้นๆ

แต่พอเห็นกล่องข้าวในถุงใบหนึ่ง สีหน้าของรันก็เปลี่ยนไปชัดเจน

"คุณหลินจะกินข้าวกล่องเป็นอาหารเย็นเหรอคะ?"

"ครับ ผมคนเดียว ทำอาหารก็ยุ่งยาก ยิ่งเดี๋ยวยังต้องจัดร้านอีก เลยตัดสินใจเอาง่ายๆ ไปก่อน"

"งั้นเหรอคะ... งั้น คุณหลินขึ้นไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านไหมคะ"

"ข้าวกล่องสะดวกจริง แต่ก็ไม่ได้ดีต่อสุขภาพเท่าอาหารที่ทำเองที่บ้านนะคะ"

เกินความคาดหมายของหลินอินมาก เมื่อรู้ว่าหลินอินจะกินข้าวกล่อง รันก็ชวนเขาอีกครั้ง

ทั้งๆ ที่กลางวันก็รบกวนไปมื้อนึงแล้ว ถ้าจะรบกวนตอนเย็นอีก...

ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ?

"แบบนั้น... ไม่ต้องรบกวนดีกว่าครับ เพราะตอนกลางวันก็รบกวนไปครั้งนึงแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ซูเปอร์มาร์เก็ตลดราคาใหญ่เลยนะคะ ฉันซื้อวัตถุดิบลดราคามาได้เยอะเลย"

"ฉันรับรองว่า อาหารเย็นวันนี้จะไม่ทำให้คุณลินผิดหวังแน่นอนค่ะ"

"งั้น... เอ่อ... ผมเข้าใจแล้วครับคุณโมริ ขอหน้าด้านรบกวนมื้อนึงอีกแล้วกันนะครับ"

อาหารฝีมือรัน แม้ว่าเพิ่งได้ลองเมื่อกลางวัน แต่ก็ยังทำให้หลินอินนึกถึงไม่หาย

เทียบกับอาหารเย็นที่รันทำเอง ข้าวกล่องหมูทอดในมือนี้ก็ไม่น่าสนใจเลย!

ส่วนเรื่องจะรบกวนอีกฝ่ายหรือไม่...

ในเมื่อรบกวนมื้อแรกไปแล้ว จะรบกวนมื้อที่สองก็คงไม่เป็นไร?

และดูท่าแล้ว ต่อไปก็คงจะมีมื้อที่สาม มื้อที่สี่ตามมาด้วย

เมื่อเป็นแบบนี้ จะมาเกรงใจอะไรอีก?

ได้กินเข้าปากถือว่าคุ้ม

คิดได้แบบนี้ หลินอินก็รีบนำถุงใหญ่น้อยที่เพิ่งซื้อมาเข้าร้านกาแฟ

"ขอรบกวนด้วยนะครับ"

"คุณหลินตามสบายนะคะ ฉันขอตัวไปเตรียมอาหารในครัวก่อน"

"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณลินแค่รอสักครู่ก็พอ ถ้ารู้สึกเบื่อ คุณหลินก็ดูทีวีไปก่อนได้นะคะ อาหารจะเสร็จเร็วๆ นี้แหละค่ะ"

ขึ้นบ้านพร้อมกับรัน แล้วมองตามเธอที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเดินเข้าครัวไป หลินอินที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นก็อดรู้สึกซาบซึ้งใจไม่ได้

ประสบการณ์ที่เหมือนความฝันแบบนี้ ทำให้คนปฏิเสธไม่ลงจริงๆ!

(จบบทที่ 8)