บทที่ 7 โอสถเทพ
บทที่ 7 โอสถเทพ
แขนของชายผู้นี้หักและไม่ได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม ทำให้เกิดการอักเสบและเป็นหนอง หากไม่ได้รับการรักษาที่ดีต่อจากนี้ คงไม่รอดแน่นอน!
ในยุคของชนเผ่าโบราณ บาดแผลแบบนี้แทบจะหมายถึงความตาย ด้วยการเสียเลือดและการติดเชื้อ ชาวยุคโบราณทำได้เพียงรอความตายเท่านั้น
ชายผู้นี้อยู่มาได้จนถึงตอนนี้ และยังสามารถเคลื่อนไหวได้อยู่ ทำให้ซูหยุนอดทึ่งไม่ได้ ต้องยอมรับเลยว่าชาวยุคโบราณมีร่างกายที่แข็งแกร่งและมีภูมิต้านทานสูง!
คนยุคใหม่ถ้าเจออะไรแบบนี้ คงเจ็บจนสลบไปแล้วล่ะ?
เหมาเงยหน้ามองเทพเจ้าผู้สูงส่งด้วยความหวังเต็มเปี่ยมในใจ
แต่เดิม เขาได้เตรียมใจไว้แล้วที่จะตาย ทว่าหลังจากเห็นเทพปรากฏขึ้นท่ามกลางแสงสว่าง ความคิดอื่นก็ผุดขึ้นมาในใจอย่างไม่อาจห้ามได้
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ตัวเขาคงต้องตายแน่นอน แล้วเทพเจ้าล่ะ?
หากได้รับพรจากเทพเจ้า เขาน่าจะรอดจากความตายได้แน่
ในใจของเขามีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า เทพต้องสามารถช่วยชีวิตเขาได้!
ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะคิดแบบนี้
เอฟเฟกต์การปรากฏตัวของซูหยุนช่างน่าเกรงขามเกินไป ไม่ใช่แค่ชาวเผ่าโบราณเท่านั้น แม้แต่คนยุคใหม่เห็นอาจจะอ้าปากค้าง และอาจวาดภาพไปไกลถึงขนาดยกเขาไว้ในฐานะผู้มีอำนาจไร้ขีดจำกัด
'พี่ชาย คุณนี่ทำให้ผมลำบากจริง ๆ นะ!'
ซูหยุนรู้สึกหนักใจไม่น้อย เพราะสถานการณ์แบบนี้ เขาเองก็ไม่มีทางออกที่ดีนัก
เขาพึ่งจะเป็นเทพได้ไม่นาน แทบไม่คุ้นเคยกับพลังแห่งแสงด้วยซ้ำ ใครจะไปรู้ว่ามันมีพลังรักษาหรือเปล่า ถ้าลองใช้แล้วรักษาไม่หาย แถมทำให้เขาตายขึ้นมาล่ะก็ มันคงจะตลกไม่น้อย
แต่ถึงจะพูดแบบนั้น มันก็เป็นคำขอจากผู้ศรัทธาคนแรกของเขา ถ้าแค่เรื่องเล็ก ๆ แบบนี้ยังทำให้สำเร็จไม่ได้ มันก็ดูจะไม่มีประโยชน์เกินไปแล้วล่ะสิ!
จะให้เป็นแบบนั้นได้ยังไง!
ถึงเขาจะเป็นเทพที่อ่อนแอจริง ๆ แต่ต่อให้ต้องแกล้ง ก็ต้องแกล้งให้ดูยิ่งใหญ่อลังการหน่อย!
ซูหยุนคิดหาวิธีแก้ปัญหาอย่างรวดเร็ว
คิดไปคิดมา แต่ก็ยังไม่เจอวิธีอื่น ทำให้เขาอดถอนหายใจไม่ได้
'เฮ้อ ถ้ามียายุคใหม่ล่ะก็ ด้วยร่างกายที่แข็งแรงของคนคนนี้ น่าจะรักษาได้แน่นอน'
หลังจากถอนหายใจในใจ เขาก็ชะงักไปทันที
'เดี๋ยวนะ... ยายุคใหม่!'
ซูหยุนตาเป็นประกาย เขานึกถึงฟังก์ชันของลูกบอลสีดำ
ครั้งก่อนเขาได้รู้ว่าลูกบอลสีดำสามารถนำร่างกายเข้ามาในโลกนี้ได้ ถ้าอย่างนั้นสิ่งของอื่น ๆ คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?
หลังจากเริ่มคิดแบบนี้ ความคิดต่าง ๆ ก็เริ่มผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างต่อเนื่อง
ในขณะที่ซูหยุนหลุดเข้าไปในจินตนาการ เขาก็ไม่รู้เลยว่าความเงียบของเขาทำให้ผู้คนด้านล่างเริ่มรู้สึกตระหนก
เมื่อเวลาผ่านไป
หัวหน้าและปุโรหิตเฒ่าต่างรู้สึกใจเต้นรัว เหงื่อไหลซึมที่หน้าผาก
ชาวเผ่าโบราณคนอื่น ๆ ก็เริ่มรู้สึกวิตกกังวล ไม่อยากให้เทพมีความโกรธเคืองพวกเขา
เหมาเดิมทีเต็มไปด้วยความหวัง แต่ค่อย ๆ รู้สึกหมดหวัง สายตาของเขาค่อย ๆ มืดมนและถูกแทนที่ด้วยความสิ้นหวัง
‘เทพยังช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ?’
เขาได้แต่ถอนหายใจในใจ หัวของเขาก็พิงลงกับพื้นอย่างหมดแรง
‘แน่นอน ทุกอย่างนี้มันก็แค่จินตนาการของฉัน ฉันเป็นคนที่น่าสมเพชคนหนึ่ง จะไปดิ้นรนทำไม?’
ความตายเริ่มแผ่ซ่านขึ้นบนใบหน้าของเขา ในเวลานั้นหากใครได้เห็นเขาเป็นครั้งแรก จะรู้สึกได้ว่าเขาคงอยู่ได้อีกไม่นาน
‘เทพ ขออภัยครับ ผมได้ล่วงเกินท่านแล้ว!’
เหมาก้มหน้าลงอย่างไม่มีอารมณ์โกรธ
หัวหน้าและปุโรหิตเฒ่ามองตากันและต่างก็ถอนหายใจ
สำหรับผลลัพธ์นี้พวกเขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจมากนัก แม้ว่าเทพจะมีพลังมาก แต่เรื่องการรักษาบาดแผลแบบนี้คงไม่อยู่ในขอบเขตอำนาจของเทพหรอกใช่ไหม?
แม้ว่าเทพจะเป็นเทพแห่งแสงที่ยิ่งใหญ่ แต่เรื่องการแย่งชิงชีวิตกับเทพแห่งความตาย...
ทั้งสองมองไปที่เหมาอย่างเศร้าเสียใจและส่ายหัวไปมา
คำพูดของเหมาทำให้ซูหยุนชะงักไป ก่อนจะกลับมาสู่สติ
เหมามีรอยยิ้มเศร้า เขาเห็นสายตาของหัวหน้าและปุโรหิตเฒ่าเช่นกัน
สายตาของเขาเผลอไปมองที่เอว สายตาจับจ้องไปที่มีดหิน ทำให้เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา
ถ้าเขาต้องตายอยู่ดี ทำไมต้องทนทุกข์ไปอีกสักพัก แล้วทำไมไม่ตายตอนนี้เลยล่ะ?
ถ้าเขาตายตอนนี้ บางทีเขาอาจจะกลับคืนสู่ความอบอุ่นของเทพ
เมื่อคิดแบบนั้น มือของเขาก็เผลอไปวางที่มีดหิน
ซูหยุนมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ดูเหมือนจะสูญเสียเจตนารมณ์ในการมีชีวิตอยู่ เห็นแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกแปลกใจว่าทำไมจู่ ๆ สภาพของเขาถึงเปลี่ยนไปอย่างนี้
แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อรู้ว่ามียาอยู่ เขาก็เอ่ยออกมาอย่างเบาๆว่า ‘ได้’
เสียงที่เยือกเย็นนี้ทำให้เหมาที่ยังไม่ได้หยิบมีดชะงักไป
‘ท่านพูดว่าอะไร ท่านตอบรับแล้วเหรอ?’
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อว่าเทพสามารถรักษาเขาได้?
หัวหน้าและปุโรหิตเฒ่า รวมถึงชาวเผ่าโบราณคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง มองไปที่เหมาที่ใกล้ตาย และรู้สึกตกใจในใจ
‘เทพกลับสามารถรักษาเหมาได้!’
‘นี่คือพลังของเทพแห่งแสงงั้นเหรอ?’
ความคิดที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจผุดขึ้นในใจของชาวเผ่าโบราณ และทำให้พวกเขามองเทพด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพยิ่งขึ้น
เมื่อเห็นความตื่นเต้นของชาวเผ่าโบราณ ซูหยุนกลับรู้สึกในใจว่าไม่ดีเลย
เขารู้ดีว่าชาวเผ่าโบราณคงเข้าใจผิดอะไรไป พวกเขาคงไม่คิดว่าเขาสามารถรักษาคนนี้ได้จริง ๆ ใช่ไหม?
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขารู้สึกถึงความเสี่ยงที่จะเสียหน้าอย่างเฉียบพลัน
เพื่อปรับความคิดของชาวเผ่าโบราณให้ถูกต้อง เขาจึงหันไปมองเหมาโดยตรง
‘คำขอของนายฉันตอบรับจริง ๆ แต่ก็อย่าเพิ่งดีใจเร็วเกินไปนะ ว่าจะรอดหรือไม่นั้นยังต้องดูที่ตัวนายเอง’
ซูหยุนพูดเสียงเบา ‘ภายในสองวันฉันจะมอบสิ่งที่รักษาให้นาย ส่วนจะรอดไหม ก็ขึ้นอยู่กับนายเอง’
เพื่อป้องกันไม่ให้คนนี้ตายไปเสียก่อน เขาจึงพูดความจริงออกมาเพื่อเตรียมใจไว้ล่วงหน้า ถึงแม้สุดท้ายจะเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น เขาก็ไม่ต้องรับผิดชอบ เพราะเขาได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว
เขายังคิดถึงความแตกต่างของเวลาระหว่างสองโลก ทำให้มีเวลาพอสำหรับเตรียมยาด้วย
ด้วยร่างกายที่แข็งแรงของเขา คงจะสามารถอยู่รอดไปได้อีกสักพัก
เมื่อเสียงของเขาหยุดลง
ชาวเผ่าโบราณกลับไม่ได้แสดงสีหน้าผิดหวังตามที่เขาคิด
‘เหมาช่างโชคดีจริง ๆ ที่ได้เป็นผู้ทดลองจากเทพ!’
‘ใช่แล้ว สิ่งที่เทพมอบให้ คุณคิดว่าจะเป็นยาเทพหรือเปล่า?’
‘เด็กนี่โชคดีจริง ๆ ...’
ผู้คนพูดคุยกันอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่มีใครรู้สึกว่ามันแย่ แต่กลับรู้สึกชื่นชมโชคลาภของเหมา บางคนถึงขั้นที่มองไปที่เหมาด้วยความอิจฉา
ใช่แล้ว นั่นคือปุโรหิตเฒ่า
ปุโรหิตเฒ่ารู้สึกถึงร่างกายที่อ่อนแอของตน และมองไปที่เหมาด้วยความอิจฉาริษยา
‘ถ้าเทพสามารถประทานยาเทพให้ฉันได้ก็ดีสิ’
เขากระซิบในใจ ขึ้นไปมองเทพ และตัดสินใจในใจว่าเขาต้องเป็นผู้ติดตามที่ซื่อสัตย์และมีความเคารพมากขึ้น ถ้าเทพมีความสุข...
‘ฉันจะไม่ทำให้เทพผิดหวังแน่!’ เหมากำมือแน่น คิดอย่างตื่นเต้นในใจ สีหน้าที่เคยหมดหวังก็หายไป กลายเป็นมีสีหน้าร่าเริงสดใส
ซูหยุนที่หูไว ได้ยินคำพูดของคนในเผ่า เขารู้สึกขนลุกเมื่อได้ยินความคิดที่ไม่เข้าท่าเหล่านี้
‘ใช่เหรอ? ฉันจริง ๆ แล้วคิดแบบนั้นเหรอ?’
ถูกบิดเบือนโดยผู้คนมากมาย ซูหยุนเริ่มสงสัยว่าตนเองคิดแบบนี้จริง ๆ หรือเปล่า
แล้วยังเหมาคนนี้ ถ้าไม่ได้เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บจริง ๆ เขาคงคิดว่าเขาแกล้งป่วยอยู่
‘คนนี้เป็นสัตว์ป่าหรือยังไง? บาดเจ็บขนาดนี้ แต่สีหน้าเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้ เขาจบจากโรงเรียนการแสดงมากี่ที่กันเนี้ย?’
ซูหยุนคิดในใจอย่างตลกขบขัน"
(จบตอนที่ 7)