บทที่ 21 ค่าคุ้มครอง?
ถังชิงมองลูกค้าที่เข้ามาในร้านอย่างเงียบๆ
ในห้องโถง มีคนดื่มอวยพร คนเล่นเกมทายนิ้ว คนเรียกกันว่าพี่น้อง คู่รักที่แสดงความรักต่อกัน และเด็กๆ ที่วิ่งเล่นส่งเสียงดัง เขายิ้มอย่างมีความสุข เพราะว่า... ทั้งหมดนี้คือเงินนั่นเอง
"พี่จิ้ง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้างในช่วงนี้ไหม? นอกเหนือจากเรื่องการเงิน" ถังชิงถามอย่างไม่ใส่ใจนัก
ปกติจางจิ้งแทบจะไม่โทรหาเขาเลย จะโทรมาก็แค่การรายงานประจำสัปดาห์เท่านั้น จึงถามเช่นนี้
"มีอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ เมื่อวานซืนตอนบ่ายที่ไม่ค่อยมีลูกค้า มีผู้ชาย 3 คนมาเรียกเก็บค่าคุ้มครอง ขู่ว่าถ้าไม่จ่ายจะมาก่อกวนหน้าร้าน ดูท่าทางโหดเหี้ยมมาก"
"คิดว่าเสียเงินแล้วจะหมดเรื่อง เถ้าแก่หลี่เลยจ่ายไป 3,000 หยวน พวกนักเลงนั่นยังบอกว่าจะมาเก็บทุกเดือน เถ้าแก่หลี่เตรียมจะเล่าให้คุณฟังด้วยตัวเอง ดิฉันเลยไม่ได้เอ่ยถึงเมื่อกี้"
จางจิ้งรู้สึกกังวลใจ เธอกลัวว่าถังชิงจะคิดว่าเธอทำงานไม่เหมาะสม เรื่องใหญ่ขนาดนี้แต่ไม่บอกเขา จางจิ้งรู้สึกหวั่นใจขึ้นมา
"นักเลง? ค่าคุ้มครอง?" ถังชิงพูดเสียงเข้ม
การที่ร้านอาหารของเขาเจอสถานการณ์แบบนี้ เป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายจริงๆ ในชาติก่อนเขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ เพราะรัฐบาลปราบปรามพฤติกรรมที่ทำลายระเบียบเศรษฐกิจเช่นนี้อย่างหนัก
ในอนาคต ภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวดของรัฐบาล โดยทั่วไปแล้วจะไม่มีการเก็บค่าคุ้มครองในวงกว้างเกิดขึ้น
ประกอบกับการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศที่เติบโตอย่างรวดเร็ว มีธุรกิจที่ทำเงินได้มากมาย ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่ทำให้สวรรค์โกรธและผู้คนเดือดร้อน ซึ่งท้ายที่สุดจะกลายเป็นเป้าหมายในการปราบปราม
บางครั้งเห็นข่าวว่ามีคนถูกจับเพราะเก็บค่าคุ้มครอง ถังชิงได้แต่ส่งคำว่า "โง่" ให้พวกเขา
รุ่นพี่ของพวกเขาก็กำลังปรับเปลี่ยนตัวเอง หลายคนผูกขาดธุรกิจบางอย่างในท้องถิ่น ปลอดภัยและสบาย ในประเทศนี้ไม่มีทางมีแก๊งหรือสำนักอะไรแบบในนิยายอยู่ได้ อย่างมากก็มีแค่กลุ่มที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจสีเทา
สิ่งที่คนอื่นละทิ้งไปเพราะไม่อยากแตะหรือไม่กล้าแตะ แต่คุณกลับโง่เขลาไปเก็บมัน จะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไร พูดถึงตรงนี้ ถังชิงก็อดไม่ได้ที่จะวิจารณ์เรื่อง "เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้"
สิ่งแบบนั้น ถ้าให้เยาวชนที่จิตใจยังไม่มั่นคงได้ดู พวกเขาจะคิดอย่างไร? ในโรงเรียนก็จะรวมกลุ่มกัน เล่นเป็นสังคมอันธพาล หาพี่ใหญ่ ไม่รู้ว่าทำให้คนผิดพลาดไปกี่คน ทำให้คนถูกรังแกในโรงเรียนอีกกี่คน
พูดตามความจริงแล้ว ตอนนี้เป็นปี 2004 ตัวเขาเองก็ไม่กล้ารับรองว่าจะไม่มีองค์กรแบบนี้ และยังไม่รู้ว่าเป็นองค์กรท้องถิ่น หรือเป็นพวกที่เร่ร่อนไปเรื่อย
"ร้านอื่นๆ จ่ายหรือเปล่า?" ถังชิงถาม
"ดูเหมือนไม่ได้ยินว่ามี ลุงหลี่ถามไปหลายร้านก็ไม่มีใครจ่าย" จางจิ้งตอบตามตรง
พอได้ยินแบบนี้ ถังชิงก็เข้าใจทันทีว่านี่เป็นพวกไร้สังกัด เร่ร่อนก่อเหตุ ข่มขู่ร้านอาหารที่ใหญ่หน่อยให้จ่ายเงินแล้วก็จบ คิดดูก็รู้ ถ้าเก็บเป็นพื้นที่เป็นย่าน ป่านนี้ตำรวจคงจับพวกมันแหลกเป็นจุณไปแล้ว จะมาอวดดีได้ขนาดนี้เชียวหรือ
คิดถึงตรงนี้ ถังชิงก็ไม่ได้พูดอะไร รอคุยกับหลี่เจี้ยนกั๋วก่อน ที่หลี่เจี้ยนกั๋วไม่ได้บอกเขา ถังชิงก็ไม่ได้ตำหนิอะไร เพราะเป็นพ่อค้าก็ย่อมคิดว่าเรื่องน้อยดีกว่าเรื่องใหญ่
แม้จะรู้ว่าลุงของเขาเป็นตำรวจ เป็นรองผู้กำกับ แต่นั่นก็อยู่ที่เมืองใต้ ไม่ได้อยู่เขตเดียวกัน หลี่เจี้ยนกั๋วคงคิดว่าไม่อยากรบกวนลุงของเขา หรือไม่ก็ไม่กล้าใช้ชื่อลุงของเขาไปข่มขู่พวกนักเลงพวกนั้นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขาก่อน
ตอนแรกถังชิงก็คิดจะแก้ปัญหานี้ผ่านลุงของเขา แต่มีปัญหาอยู่อย่าง ที่นี่ไม่ได้อยู่ในเขตที่ลุงดูแล แถมผู้กำกับที่นี่ยังมีเรื่องบาดหมางกับลุงอีก แม้จะผ่านลุงก็ต้องจัดการยุ่งยาก ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีกมากมาย เขาจึงไม่อยากรบกวนลุง
แต่ว่า หลี่เจี้ยนกั๋วกลืนความโกรธนี้ลงไปได้ แต่ตัวเขาจะกลืนลงไปได้อย่างไร มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม...
เงินของฉัน ไม่ใช่ว่าจะเอาไปง่ายๆ นะ
ถังชิงกำหมัดแน่น จากนั้นก็ปลอบใจจางจิ้ง บอกไม่ให้คิดมาก ชมว่าเธอทำถูกแล้ว เพราะก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ได้กระทบผลประโยชน์หลักของเขา จึงไม่ได้ตำหนิเธอ
"มีเรื่องอื่นอีกไหม?" ถังชิงถามต่อ
"มีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ คือเมื่อวันก่อนมีคนจากหน่วยงานราชการมาตรวจ ลุงหลี่จ่ายไปทั้งหมด 6,000 หยวน" จางจิ้งพูดตามตรง พอได้ยินว่าถังชิงไม่ได้ตำหนิเธอ ก็รู้สึกโล่งอกไปที
พอได้ยินแบบนั้น ถังชิงก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเป็นหน่วยงานบังคับใช้กฎหมาย ตัวเขาก็แค่ประชาชนธรรมดา แถมตัวเองก็ผิดก่อน ตั้งโต๊ะหน้าร้านก็ต้องกีดขวางทางแน่นอน และลูกค้าก็ไม่ได้มีมารยาทดีอะไรนัก การทิ้งขยะก็เป็นเรื่องปกติ
ในธุรกิจร้านอาหาร การที่จะทำให้ได้ตามมาตรฐานสุขอนามัยอย่างสมบูรณ์แบบนั้น พูดได้คำเดียวว่า ยาก ถ้าอยากจะจับผิด ยังไงก็ต้องหาเรื่องได้ และคุณก็ไม่มีทางแก้ตัว
หลังจากลูกค้าทั้งหมดกลับไปแล้ว
ที่ชั้นสอง ในห้องวีไอพี
จางจิ้งกับอีกคนกำลังคิดบัญชีอย่างเคร่งเครียด ส่วนถังชิงกับคนอื่นๆ กำลังดื่มชา พนักงานทำความสะอาดเสร็จแล้วก็ยังไม่กลับ นั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถง ทุกคนรอรับเงินเดือนและโบนัสครึ่งเดือน หอพักก็อยู่ชั้นบน ใกล้มาก จึงไม่รีบกลับ
เนื่องจากทุกวันจะมีการคิดบัญชีรวมและตรวจสอบ งานวันนี้จึงไม่มากนัก แค่คำนวณยอดวันนี้ให้เรียบร้อย แล้วรวมกับยอดที่ผ่านมา
ไม่นาน ทั้งสองคนก็ตรวจสอบเสร็จ
"คุณเจ้าของร้าน ครึ่งเดือนนี้ ไม่รวมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ยอดขายรวมของเราคือ 412,000 หยวน หักค่าจ้างพนักงาน ต้นทุนวัตถุดิบ และเจ้าหนี้การค้าแล้ว กำไรอยู่ที่ 88,500 หยวน"
จางจิ้งประกาศตัวเลขด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย ที่ร้านอาหารทำกำไรได้ในครึ่งเดือนนี้ เท่ากับเงินเดือนหลายปีของเธอ แต่เมื่อคิดว่าร้านใหญ่ขนาดนี้ คนเยอะขนาดนี้ การทำกำไรเท่านี้ก็ไม่ได้เกินไป และเดือนหน้าน่าจะได้มากกว่านี้
พอได้ยินยอดขายนี้ ถังชิงก็พอใจมาก นี่ยังเป็นช่วงเปิดร้านใหม่ที่ลดราคา 50% และมีปัญหาช่วงแรกๆ เมื่อเข้าที่แล้ว แต่ละเดือนกำไรต้องไม่ต่ำกว่า 100,000 หรืออาจถึง 200,000 หยวน ตามสัดส่วนแล้วอีกไม่นานเขาก็ควรจะคืนทุนได้ สนุกมากจริงๆ
หลี่เจี้ยนกั๋วก็ตื่นเต้นมาก ตามสัดส่วนแล้ว เขาจะได้ประมาณ 60,000 หยวน เท่ากับรายได้ทั้งปีจากการเปิดร้านอาหารแบบเก่า ดีใจจนบ้า มองถังชิงที่อยู่ข้างๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ถ้าไม่มีถังชิง เขาก็คงได้แค่ซื้อบ้านฝั่งตรงข้าม และไม่รู้ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร
ไม่เหมือนตอนนี้ ได้กำไรจริงๆ ไม่ถึงปีก็คืนทุนได้ ดีใจจนพูดไม่ออก
"ลุงหลี่ ผมแนะนำว่าอย่าเพิ่งแบ่งเงิน เอาไว้ซื้อของดีๆ ให้ร้านก่อน เช่น ติดแอร์ตั้งพื้นในห้องโถงสักหลายตัว ใช้เย็นในหน้าร้อน อุ่นในหน้าหนาว แต่ละห้องวีไอพีก็ติดแอร์ด้วย"
"และก็ซื้อเครื่องซักผ้าให้แต่ละห้องพัก แล้วก็ซื้อรถให้ร้านสักคัน จะเป็นรถตู้หรือรถกระบะก็ได้ ลุงเป็นคนดูแล้วกัน พอดีลุงหลี่ก็ขับรถเป็นอยู่แล้ว"
"ลุงหลี่คิดว่ายังไงครับ? เงินก็เก็บไว้ที่ร้านก่อน ถ้าลุงอยากเบิกบางส่วนก็ได้ เดือนหน้าค่อยมาแบ่งกำไรกัน" หลังจากตื่นเต้นผ่านไป ถังชิงก็พูดช้าๆ
ก่อนหน้านี้ถังชิงก็อยากแบ่งเงินอยู่ แต่เมื่อกี้เดินดูรอบๆ ร้าน ก็เกิดความคิดใหม่ ก่อนหน้านี้ไม่มีเงิน ก็คิดแต่จะประหยัด มีแค่ห้องวีไอพีใหญ่ที่สุดนี้เท่านั้นที่มีแอร์ ห้องวีไอพีอื่นๆ มีแค่พัดลมตั้งพื้นขนาดใหญ่
ดูไม่สวยงามและไม่หรูหราเลย จึงคิดจะเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด
อีกอย่างตัวเองก็ไม่มีที่ใช้เงิน พอตัวเองขึ้นเลเวล 2 ก็จะได้รางวัล 200,000 หยวน ไม่ขาดเงินหลักหมื่นนี้หรอก ถึงตอนนั้นหน้าหนาวอากาศหนาว ที่นี่ก็ไม่เหมือนภาคเหนือที่มีเครื่องทำความร้อน ซื้อแอร์แล้วทุกคนก็จะสบายขึ้นมาก
ส่วนเรื่องรถ แน่นอนว่าคิดถึงเรื่องการขนของ ก่อนหน้านี้ลุงหลี่ขี่รถสามล้อไปซื้อของ ลุยลมลุยฝนไม่เหมือนเจ้าของร้านเลย คิดถึงอนาคต มีรถสักคันจะสะดวกกว่ามาก
"เรื่องนี้ฉันเห็นด้วย ถึงเวลาต้องเปลี่ยนจากปืนนกเป็นปืนกลแล้ว"
หลี่เจี้ยนกั๋วก็เห็นด้วยอย่างเต็มที่ พอมีเงินทัศนคติเขาก็เปลี่ยนไป ต่อไปก็ถือว่าเป็นคนมีเงินแล้ว ขี่รถสามล้อเล็กๆ จะดูดียังไง มีรถสักคันแม้จะใช้ส่งของ แต่ก็มีหน้ามีตาไม่ใช่หรือ
"แล้วลุงหลี่มีอะไรจะซื้ออีกไหมครับ?" ถังชิงถามต่อ
"ไม่มีแล้ว แต่มีเรื่องหนึ่งอยากจะคุยกับเธอ เมื่อวันก่อนมีพวกนักเลงมาเก็บค่าคุ้มครอง ฉันไม่อยากมีเรื่องก็เลยจ่ายให้เขาไป" หลี่เจี้ยนกั๋วในที่สุดก็พูดเรื่องนี้ออกมา
และก็ไม่ได้หลบหลีกหลี่ข่าย ลูกชายของตัวเอง ลูกโตแล้ว ก็ควรจะเข้าใจด้านมืดของสังคม และความจำเป็นในการหาเงิน
"ลุงหลี่ทำถูกแล้วครับ ผมจะหาทางจัดการเอง แค่นักเลงไม่กี่คน ไม่มีทางก่อคลื่นใหญ่ได้หรอก คราวหน้าถ้าพวกเขามา พวกลุงหาทางถ่ายรูปเอาไว้ ผมจะดูว่าเป็นใคร แล้วหาคนสืบดูพื้นเพของพวกเขา" ถังชิงพูดอย่างดูแคลน
เห็นถังชิงท่าทางมั่นใจ หลี่เจี้ยนกั๋วก็โล่งใจ
ถังชิงตั้งใจจะให้เงินมากกว่านี้ เพื่อให้ครบองค์ประกอบความผิดฐานรีดไถ แล้วส่งพวกเขาเข้าคุก ในอนาคตมีคนทำแบบนี้เยอะ คนโลภเงินหลายคนถูกคนรวยใช้วิธีนี้จัดการเข้าคุก
จุดจบก็คงเดาได้ ให้จำไว้เสมอว่า เงินที่โลภไม่ใช่จะเอาไปง่ายๆ มันร้อนมือนัก
แต่คิดแล้วก็ปล่อยไป เพราะจำนวนเงินไม่ได้มากนัก พวกนั้นก็ไม่กล้าเอาไปมาก ติดคุกไม่นาน สุดท้ายออกมาตัวเองอาจจะไม่เป็นไร แต่ร้านอาหารกับหลี่เจี้ยนกั๋วอาจจะอันตราย
คิดดูแล้ว ยังต้องใช้วิธีข่มขู่หรือกำจัดให้สิ้นซากเพื่อแก้ปัญหา การลงมือสู้กันโดยตรงมีความเสี่ยงสูงเกินไป มีผลกระทบตามมามาก
ในความคิดของถังชิง วิธีกำจัดให้สิ้นซากมีสองอย่าง หนึ่งคือไม่กล้า สองคือทำไม่ได้ ไม่กล้าก็คือกลัว ทำไม่ได้ก็คือทำให้อีกฝ่ายหายไปตลอดกาล วิธีหลังตอนนี้ยังใช้ไม่ได้ ได้แต่ใช้วิธีแรก
(จบบท)