บทที่ 2 ฉันคือเทพผู้ชั่วร้าย
บทที่ 2 ฉันคือเทพผู้ชั่วร้าย
เมื่อร่างโปร่งใสเริ่มเข้าใกล้จนสัมผัสกับแสงจากหินที่เรืองแสง วิญญาณของชายคนนั้นก็เริ่มสลาย ความเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา และดวงตาของเขาก็กลับมาแสดงความรู้สึกอีกครั้ง
“ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ปล่อยข้า!”
เมื่อสังเกตเห็นสถานการณ์ปัจจุบัน ชายคนนั้นก็เริ่มอ้อนวอนร้องขอความเมตตา
ซูหยุนไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นและไม่ทราบด้วยว่าเขาจะสามารถช่วยชีวิตชายที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างไร
เมื่อเห็นว่าการขอความเมตตาไม่ได้ผล วิญญาณของชายคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นการสาปแช่ง
“เทพปีศาจ แกจะต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน!”
“เทพน้ำแข็งผู้ยิ่งใหญ่จะต้องมาล้างแค้นให้ข้า จงรอรับการแก้แค้นจากเผ่าของข้าได้เลย!”
สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวและบ้าคลั่ง
เมื่อได้ยินคำว่า 'เทพน้ำแข็ง' ซูหยุนก็เริ่มเกิดความสงสัยและ คิดว่าจะถามอะไรบางอย่างกับวิญญาณของชายคนนั้น
แต่ก่อนที่เขาจะได้ถาม ชายคนนั้นก็สลายไปพร้อมกับเสียงร้องอันโหยหวน
ซูหยุน:“..........”
วิญญาณของชายคนนั้นกลายเป็นวัตถุที่ส่องแสง จากนั้นก็ลอยไปสัมผัสกับหิน แล้วก็หายไปในพริบตา
จากนั้นแสงสีขาวบนหินสีขาวก็สว่างขึ้นเล็กน้อย
คนชนเผ่าโบราณที่ดูอยู่ต่างตกใจในตอนแรก จากนั้นก็ส่งเสียงร้องเชียร์ด้วยความดีใจ
ในมุมมองของชาวเผ่าโบราณ นี่เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าพระเจ้า ได้ตอบรับของเซ่นสังเวยของพวกเขา และพอใจกับการสังเวยของพวกเขา
ซูหยุนรู้สึกได้ว่าเขาได้ดูดซับสิ่งนั้นไว้แล้ว ความรู้สึกเย็นสบายนั้น ทำให้ร่างกายเขารู้สึกสบาย
ในเวลาเดียวกัน เศษส่วนความทรงจำก็ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันในห่วงลึกขอองจิตใจของเขา
มนุษย์โบราณที่ถูกสังเวยคนนี้ชื่อเฮย์ชิ และเขาเป็นสมาชิกของเผ่าน้ำแข็ง
เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาได้รับคำสั่งให้ออกไปสำรวจพื้นที่ และถูกโจมตีโดยสัตว์ต่างดาวที่ทรงพลัง โชคดีที่ชายคนนั้นหลบหนีออกมาได้ และค้นพบชนเผ่าเล็กๆ ที่มีผู้คนหลายร้อยคนโดยบังเอิญ
ในตอนนั้น เขาเต็มไปด้วยความดีใจ เพราะถ้าหากเขารายงานข่าวให้ชนเผ่าของเขาทราบ เผ่าของเขาจะตอบแทนเขาอย่างแน่นอน หลังจากที่ส่งคนไปพิชิตชนเผ่าเล็ก ๆ นี้!
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาครุ่นคิดด้วยความดีใจ เขาก็ถูกพบโดยบังเอิญ และคนในชนเผ่าเล็กๆ นี้ก็จับตัวเขาได้
ก่อนที่เขาจะคิดหาทางหลบหนีได้นั้น เหตุการณ์ก็เกิดขึ้นทันที และเขาก็ถูกสังเวยให้กับเทพเจ้าแห่งความชั่วร้าย!
“เทพพระเจ้าชั่วร้าย คุณกำลังพูดถึงฉันเหรอ?”
ซูหยุนหัวใจเต้นแรง และเขาถามด้วยความประหลาดใจและกึ่งสงสัย "ฉันเป็นพระเจ้าจริงๆ ใช่ไหม"
สำหรับตัวตนของพระเจ้า ในตอนแรกเขายังคงสับสนเล็กน้อย แต่ตอนนี้ดวงวิญญารนี้คิดอย่างนั้น...
จู่ๆ ซูหยุนก็รู้สึกตื่นเต้นและตระหนกเล็กน้อย
สิ่งที่น่าตื่นเต้นคือถ้าสิ่งที่เขาคิดเป็นเรื่องจริงแล้วหล่ะก็ พระเจ้าก็ทรงเป็นตัวแทนของพลังและชีวิตนิรันดร์!
จู่ๆได้เป็นเทพ จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง?
ในขณะที่เขากำลังตื่นเต้น ก็มีคำถามหลายข้อผุดขึ้นมาความคิดเขาทันที
ฉันเดินทางข้ามเวลามาที่นี่ได้อย่างไร?
แล้วมาเป็นเทพได้อย่างไร?
การเป็นพระเจ้าทำให้ซูหยุนมีความสุขเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง เขาก็ยังรู้สึกไม่เข้าใจเหตุผลหรืความเป็นไปจนไม่สามารถสงบจิตใจได้
และตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมามีความสุขอยู่ได้
เมื่อพิจารณาจากความทรงจำของบุคคลนี้ ชนเผ่าน้ำแข็งมีขนาดใหญ่มาก มีผู้คนประมาณสองพันคน!
เมื่อเทียบกับชนเผ่าเล็กๆที่นี่เองซึ่งมีไม่กี่ร้อยคน ซึ่งก็แย่จริงๆ
สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขาค้นพบจากความทรงจำของชายคนนี้ว่าชนเผ่านี้มีเทพเจ้าจริงๆ!
“เทพแห่งน้ำแข็ง?”
ซูหยุนมีความรู้สึกว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นไม่ว่าจะเป็นจำนวนคนในชนเผ่าหรือ เวลาที่ต้องใช้ในการทำความเข้าใจในการเป็น เทพเจ้า หากพวกเขาจะต้องต่อสู้ เขาไม่คิดว่าชนเผ่าเล็ก ๆ ไม่กี่ร้อยคนนี้จะมีโอกาสชนะเลย
อย่างไรก็ตาม ขนาดมดยังคงสามารถเอาชีวิตรอดได้ เขาจึงเริ่มใช้โอกาสนี้และคิดวางแผนอย่างรวดเร็ว
“สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเข้าใจสถานการณ์ของตัวเอง ถ้าฉันเป็นพระเจ้าจริงๆ ฉันควรจะมีพลังศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม?”
เขากำลังเริ่มตรวจสอบสภาพร่างกายของตัวเองอย่างละเอียด
ในพื้นที่สีขาวที่เต็มไปด้วยความพร่ามัว เงาร่างหนึ่งที่ถูกแสงสว่างล้อมรอบจนไม่สามารถมองเห็นรูปร่างได้
ในขณะที่ซูหยุนกำลังตรวจสอบร่างกายของเขา ในระยะประมาณสิบกว่ากิโลเมตรไปทางตะวันออก มีหมู่บ้านที่มีผู้คนชนเผ่าจำนวนมาก
“อืม ?”
“หนึ่งในผู้ติดตามที่แท้จริงของฉันได้ตายไปแล้วงั้นเหรอ?!”
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมองไปในทิศทางหนึ่ง
เส้นด้ายแห่งความศรัทธาของผู้เชื่อขาดแล้ว!
“มันไกลเกินไปหน่อยนะ เจ้าออกไปสำรวจอย่างงั้นเหรอ?”
ชายวัยกลางคนสับสนและไม่เข้าใจว่าผู้ศรัทธาของเขาไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งสั่งให้คนในเผ่าไปตรวจสอบ
เขารู้สึกเบื่อแต่ก็ยังมีความสนใจที่จะค้นหาสาเหตุการตายของผู้ศรัทธาคนนั้น
บางทีอาจมีอะไรที่คาดไม่ถึง
ผ่านสายใยแห่งความศรัทธา ข้อความถูกส่งถึงปุโรหิตของชนเผ่าน้ำแข็ง
ซูหยุนมองไปที่พื้นที่สีขาวอันกว้างสุดลูกหูลูกตา
ในพื้นที่ยืนมีขนาดเล็กมาก ประมาณสี่หรือห้าตารางเมตร กำแพงโดยรอบเป็นสีขาว และมีกลุ่มแสงสีขาวลอยอยู่ในอากาศ
ซูหยุนก้มศีรษะลงและมองดูฝ่ามือของเขา แสงสีขาวล้อมรอบๆ ตัวของเขา เขาสามารถมองเห็นลักษณะของฝ่ามือได้อย่างชัดเจน
ฝ่ามือเป็นสีขาว ละเอียดอ่อนและสมบูรณ์แบบ แต่ก็ดูเป็นชาย เหมือนกับสิ่งที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก ไร้ข้อตำหนิแม้แต่น้อย แต่โปร่งใสเหมือนกับว่าไม่ใช่ของจริง
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ตะลึงเมื่อเห็นมัน
“นี่คือมือของฉันเหรอ?”
"ซูหยุน อุทานด้วยความประหลาดใจ"
แม้แต่มือก็เป็นแบบนี้ แล้วตอนนี้เขาหน้าตาเป็นอย่างไรกันนะ?
เขาได้แค่คิดไปคิดมา แต่เสียดาย ที่นี่ไม่มีกระจกอะไรเลย เขาจึงมองไม่เห็นว่าตัวเองมีลักษณะเป็นอย่างไร.
ใช้เวลาได้ไม่นานในการดูรูปลักษณ์ ซูหยุนก็หลับตาแล้วรู้สึกถึงภายในร่างกายนี้
เขาสัมผัสได้ถึงพลังที่พลุ่งพล่านในทันที ด้วยจิตใต้สำนึก เขารวบรวมพลังไปตามสัญชาตญาณ
ซูหยุนลืมตาขึ้น และได้มีแสงสีขาวนวลสว่างขึ้นบนมือของเขาที่ยกขึ้น
เขาขยับมือ และลูกบอลแสงก็ถูกปัดออกไปจากมือของเขา
ในขณะที่เข้าใกล้กับกำแพงสีขาวในอีกชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกได้ว่ากลุ่มแสงนั้นก็หายไปทันที โดยไม่ได้สร้างความเสียหายกำแพงจริงๆ."
"ไม่รู้ว่าพลังของมันเป็นอย่างไร?" ซูหยุนพึมพำกับตัวเอง
ไม่มีสิ่งที่ให้ทดสอบพลัง เขาก็ไม่สามารถระบุความแรงของการโจมตีนี้ได้
นอกจากพลังนี้แล้ว ฉันรับรู้ถึงสิ่งแปลกประหลาดอย่างหนึ่งด้วย
เขาจึงจมลึกสู่ภายในร่างกายของเขา
ในพื้นที่ที่เงียบสงบปราศจากสิ่งรบกวน มีผลึกกลมที่มีเก้าด้าน ดูเหมือนเพชร ที่มีสีแดงอมชมพูครึ่งหนึ่งและสีโปร่งใส กำลังลอยอยู่ตรงกลางของพื้นที่อย่างเงียบๆ.
เส้นสายที่มองเห็นได้ไม่ชัดเจนหลายเส้นเชื่อมต่อกับผลึกนี้อย่างหนาแน่น ภายในผลึกดูเหมือนว่าจะมีของเหลวบางอย่างที่กำลังไหลอยู่
ซูหยุนกลายเป็นผลึกนี้ มุมมองของเขาก็เปลี่ยนไป สามารถมองเห็นทุกสิ่งในพื้นที่นี้ได้อย่างชัดเจน
ในขณะเดียวกัน เขาก็เกิดคำนึงขึ้นในใจเกี่ยวกับผลึกนี้โดย สามัญสำนึก นั่นคือ 'พระเจ้า'!
(จบตอนที่ 2)