บทที่ 123 เย็บแผล
บทที่ 123 เย็บแผล “บ้าไปแล้วเหรอ? ฮ่าๆๆ!” ซุนกงจ่างหัวเราะเสียงแหลมและแปลกประหลาด จากนั้นถอนหายใจยาว ราวกับกำลังพูดกับตัวเอง “ใช่ ฉันคงบ้าไปนานแล้ว…” “เฮ้อ… ฉันกับลูกชายพึ่งพากันและกัน ใช้ชีวิตสงบสุขร่วมกันมานับสิบปี หากมันจบลงเพียงเท่านี้ก็คงดีแล้ว... แต่ในใจฉันกลับไม่เคยลืมความแค้นที่มีต่อศัตรู ฉั...