บทที่ 10 พระเจ้า คือคนที่เจ้าไม่ควรดูหมิ่น!
บทที่ 10 พระเจ้า คือคนที่เจ้าไม่ควรดูหมิ่น!
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ชนเผ่าที่กำลังจะด่า และเด็กหญิงตัวเล็กก็ชะงักไป ช่วยกันมองไปที่ภายในถ้ำ
แสงสว่างค่อยๆ ส่องออกมาจากปากถ้ำ และทันใดนั้นก็ส่องสว่างไปทั่วถ้ำที่มืดมิด
ในชุดขาวที่ปลิวไสว เงาที่ถูกแสงสว่างห้อมล้อม ค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาทีละก้าวจากอากาศ!
เมื่อเห็นภาพนี้ ชนเผ่าต่างมีสีหน้าที่แตกต่างกัน พวกเขารู้สึกปลาบปลื้มจนเกือบจะน้ำตาไหล เต็มไปด้วยความยินดีและตื่นเต้น
ในขณะที่เด็กหญิงกลับรู้สึกไม่เชื่อสายตา!
“พระเจ้า?!”
นี่มันเป็นไปไม่ได้ ชนเผ่าเล็กๆ นี้จะมีพระเจ้าได้อย่างไร?” มันมีสีหน้าที่ไม่เชื่อ สงสัยว่าตัวเองอาจตาฝาดในขณะนี้
แต่กลิ่นอายเฉพาะของพระเจ้าที่อยู่บนร่างนี้กลับทำให้มันมั่นใจอย่างมากว่านี่คือพระเจ้า! และรูปร่างของพระเจ้านี้ก็แตกต่างจากที่มันเคยเห็นก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อคลุมลึกลับที่สวมใส่หรือรูปลักษณ์ที่ถูกห้อมล้อมด้วยแสงสว่าง ซึ่งทำให้มันรู้สึกสยดสยองและสั่นสะท้าน
ไม่ว่าอย่างไร มันเคยจัดการกับสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยเหล่านั้นได้ แต่พระเจ้าทุกองค์นั้นไม่มีทางที่มันจะสามารถเปรียบเทียบได้
ในขณะที่มันเงียบเสียงอยู่ แต่ก็มีคนที่ไม่อยากปล่อยให้มันหลุดรอดไป
“พระเจ้า นี่คือสิ่งมีชีวิตที่เพิ่งดูหมิ่นท่าน มันสมควรตาย!”
ซื่อโถวพูดด้วยความตื่นเต้น เขาดูเหมือนจะได้พบที่พึ่งพา จึงรีบไปฟ้อง
“จริงเหรอ?” ซูหยุนฟังแล้วมองไปที่สิ่งมีชีวิตที่น่าสยดสยองนั้น สายตาของเขาเย็นชามากขึ้น
เด็กหญิงรู้สึกหนาวสั่นเมื่อถูกเขามอง
“มัน…มันเป็นความเข้าใจผิด ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
มันพูดพลางยิ้มฝืนๆ ก่อนจะเก็บเส้นใยและพยายามที่จะหนี
ซูหยุนกระพริบตาและฟาดแขนไปหนึ่งครั้ง แสงสีขาวพุ่งออกมาจากการเคลื่อนไหวของเขา
แสงนั้นเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าเด็กหญิงและพุ่งชนเข้าที่ร่างของมันอย่างรุนแรง
“ซูซู~”
เสียงเหมือนน้ำมันในกระทะเดือดดังขึ้นในทันทีที่มันถูกห่อหุ้ม
“อ๊า!”
เด็กหญิงส่งเสียงร้องอย่างน่าสะพรึงกลัว เมื่อแสงสีขาวส่องไปที่ร่างของเธอ มันเริ่มมีควันที่ดำทะมึนพุ่งออกมา
“พระเจ้า... พระเจ้า...” ชาวเผ่ารอบข้างส่งเสียงเชียร์อย่างสะใจ ยกมือขึ้นและมองไปที่พระเจ้าด้วยสายตาที่มีความเคารพอย่างมาก
เด็กหญิงมองไปที่แสงสีขาวด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว นี่คือพลังที่อันตรายกับเธออย่างมาก! เธอรู้สึกว่าพลังในร่างกายกำลังถูกแสงนี้ทำให้บริสุทธิ์และขับไล่ หากไม่หาวิธีแก้ไข เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน!
แต่ในความเจ็บปวดนั้น เธอกลับรู้สึกแปลกใจว่าพลังนี้แม้จะมีอำนาจเหนือกว่าเธอ แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนถูกบดขยี้จนหมดหนทางในการต่อสู้
“เข้าใจแล้ว ฉันพูดไว้แล้วว่าชนเผ่านี้จะไม่มีทางมีพระเจ้าได้!”
เมื่อรับรู้ถึงสิ่งนี้ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที และมองไปที่ร่างที่ส่องแสงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“ถ้าฉันฆ่าเขา จะถือว่าฉันฆ่าพระเจ้าหรือเปล่า?”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ จิตใจของเธอก็เริ่มผิดปกติและรู้สึกตื่นเต้น
พระเจ้า อะไรนะ พระเจ้า ถ้าฉันฆ่าเขาแล้ว...
เธอร้องเสียงดัง “ถ้าแกไม่คิดจะปล่อยฉัน งั้นแกก็อย่าอยู่เลย!”
เส้นใยบนร่างของเธอสั่นไหว
ซูหยุนได้ยินคำพูดนี้ของสิ่งมีชีวิต และขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดว่าสิ่งนี้อาจจะเตรียมใช้การโจมตีครั้งใหญ่
ทันใดนั้น ในอากาศด้านหน้าเกิดคลื่นกระเพื่อม เส้นใยสีขาวสิบกว่าชิ้นทะลุอากาศพุ่งเข้ามา
มันมีความเร็วมาก จนคนธรรมดาเห็นเป็นเพียงภาพเงา
แต่สำหรับเขา เขากลับสามารถมองเห็นเส้นทางการเคลื่อนที่ของเส้นใยเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย
ซูหยุนมองไปที่มันด้วยสายตาที่ไม่แยแส
ภายใต้การมองของชนเผ่า เขายกมือขวาที่ขาวและสมบูรณ์แบบขึ้น
พลังของพระเจ้าได้ถูกกระตุ้นขึ้น!
ชนเผ่ารู้สึกตื่นเต้น ในสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของเด็กหญิง เขายืดฝ่ามือออกไปข้างหน้า
ในชั่วพริบตา แสงสีขาวอันเข้มข้นก็พุ่งออกมา และโล่แสงสีขาวก็เกิดขึ้นกั้นอยู่ด้านหน้า!
ฟิ๊ว ฟิ๊ว ฟิ๊ว!
เส้นใยสีขาวปักลงบนโล่ และเกิดเสียงดังเหมือนถูกดึงออกมา ทำให้ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย!
“นี่มันไม่จริง! คุณจะมีพลังขนาดนี้ได้ยังไง!”
เด็กหญิงตาเบิกกว้าง มองไปที่สิ่งที่เห็นนี้ด้วยความไม่เชื่อ
‘พระเจ้า’ กับฉันต่างกันขนาดนี้จริงหรือ?
บนใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“จงดิ้นรนในวาระสุดท้าย” ซูหยุนพูดเบาๆ ก่อนที่จะสะบัดมือขวาออกไป
โล่แสงพุ่งชนเส้นใยสีขาว และส่งมันปลิวไปในทันที!
“ปัง!”
โล่พุ่งไปกระแทกกับผนังถ้ำ ทำให้เกิดเสียงดังสนั่น
“เธอนั้นอ่อนแอเกินไป” ซูหยุนพูดด้วยเสียงเย็นชาและตรงไปตรงมา
สัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่สามารถทำอันตรายให้กับเขาได้เลย ทำให้เขาคิดว่ามันมีความสามารถ แต่ที่จริงแล้วกลับไร้ประโยชน์
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เด็กหญิงรู้สึกโกรธอย่างมาก
“เธอเรียกนี้ว่าอ่อนแองั้นเหรอ? ถ้าเปรียบเทียบกับฉันแล้ว เทพเจ้าของพวกเธอต่างหากที่เหมือนสัตว์ประหลาด!”
มันคำรามด้วยความไม่พอใจและความเกลียดชัง
ซูหยุนไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของสัตว์ประหลาด เขาพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ถ้าเธอไร้ประโยชน์ขนาดนี้ ก็ถึงเวลาที่เธอจะหายไปแล้ว”
เขายกมือขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้ เขาได้ดึงพลังของเทพออกมาหนึ่งในสามส่วน
แสงสีขาวที่เข้มข้นฉายออกมาจากมือของเขา ส่องสว่างกลางคืนที่มืดมิด ราวกับเป็นดวงอาทิตย์สีขาว
เด็กหญิงรู้สึกถึงพลังอันมหาศาลจากแสงนั้น ทำให้ความรู้สึกอันตรายพุ่งขึ้นในใจ
“อย่า!” มันร้องตะโกนด้วยเสียงแหลม แต่อย่างไรก็ตาม มันหันหลังและพยายามจะหนีอย่างไม่คิดชีวิต
ซูหยุนเพียงแค่โบกมือ แสงสีขาวก็โอบล้อมและไล่ตามสัตว์ประหลาดนั้นไป
“อ๊าๆๆ……”
ในขณะที่เสียงร้องเสียงแหลมดังต่อเนื่อง เด็กหญิงค่อยๆ ร่างสลายภายใต้แสงสว่าง กลายเป็นควันที่ดำสนิทและเริ่มกระจายไป
บนใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ในช่วงเวลานั้น ความสิ้นหวังที่ปรากฏบนใบหน้าเด็กหญิง ดูเหมือนจะคล้ายกับสีหน้าเหยื่อของมันที่มันชื่นชอบ
ไม่นานหลังจากนั้น สัตว์ประหลาดนี้ก็สลายหายไปต่อหน้าต่อตาของชาวเผ่าที่มองด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“ยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ผิดหวังที่เป็นเทพ…” ซื่อโถวตะโกนเบาๆ
สัตว์ประหลาดที่ทรมานพวกเขามานานกลับถูกเทพจัดการเพียงแค่โบกมือ!
ชาวเผ่าที่ไม่เคยเห็นเทพลงมือมาก่อน มองเทพด้วยความเคารพและชื่นชมยิ่งขึ้น!
พลังอันยิ่งใหญ่จากการโบกมือของเทพทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้นใจเต้นรัวและมีความหวังในใจ
ซูหยุนเห็นว่าสัตว์ประหลาดหายไปแล้ว หันกลับไปมองชาวเผ่า
เมื่อชาวเผ่าสังเกตเห็นสายตาของเทพ พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นและรีบคุกเข่าลง
“พวกเธอโอเคไหม?” ซูหยุนถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ชาวเผ่าสิบคนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
ซูหยุนยิ้มออกมา
เขาสังเกตเห็นว่ามีชาวเผ่าจำนวนมากกำลังเข้ามาจากด้านหลังถ้ำ
พูดจบ เขาก็เคลื่อนตัวไปยังถ้ำด้วยความเร็ว ร่างกายที่เปล่งประกายของเขาก็ลอยไปตามอากาศกลับเข้าไปในศิลาศักดิ์สิทธ์
ระหว่างทาง เขาได้พุ่งผ่านชาวเผ่าที่เพิ่งตื่นขึ้นมาและรีบกลับเข้าสู่ศิลาศักดิ์สิทธ์
“เทพ! เทพพูดกับฉันเมื่อกี้!” ซื่อโถวพูดด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อและอึกอัก ตื่นเต้นจนกระโดดสูง
“ไม่ใช่! เทพพูดกับฉัน!” ฉี เถียงด้วยใบหน้าไร้เดียงสาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
หลี่มองพวกเขาทั้งสองด้วยความไม่รู้จะทำอย่างไร แต่หากมองอย่างละเอียด ก็จะเห็นว่าในดวงตาของเขาก็มีความตื่นเต้นซ่อนอยู่เช่นกัน
“เทพพูดกับฉัน…”
“พูดกับฉัน…”
คนอื่นๆ ก็เข้าเถียงกัน
ชาวเผ่ากำลังเถียงกันด้วยความตื่นเต้น
เมื่อหัวหน้าและปุโรหิตเฒ่าที่สับสนมาถึง พร้อมกับชาวเผ่าคนอื่นๆ และเห็นภาพนี้
“พวกเธอกำลังทำอะไรอยู่?” หัวหน้าถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
(จบตอนที่ 10)