บทที่ 504 มันเทศอบแช่แข็ง  

เมื่อได้ยินคำถามของหลัวอี้หาง เจียงชิ่งไฉแกล้งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ พร้อมตอบว่า “ก็แค่มันเทศอบนี่แหละครับ”

พร้อมทั้งพยายามซ่อนมันเทศในมืออย่างลับๆ

ถ้าเขาไม่พยายามซ่อน อาจจะหลอกได้สำเร็จ แต่การซ่อนกลับทำให้หลัวอี้หางสงสัยขึ้นมา “แปลกแฮะ ทำไมมันเทศอบในมือนายถึงมีน้ำแข็งเกาะอยู่? เอามาดูซิ”

เจียงชิ่งไฉทำหน้ามุ่ยอย่างจนปัญญา ก่อนยื่นมันเทศในมือให้หลัวอี้หาง

หลัวอี้หางรับมาแล้วตรวจดู พบว่าเปลือกมีลักษณะเหมือนเคลือบน้ำตาล มีรอยการอบชัดเจน และ... เป็นมันเทศที่เย็นจนเป็นน้ำแข็ง

“นี่นายคิดอะไรอยู่ ทำไมเอามันเทศอบไปแช่แข็ง?”

“ผมแค่คิดว่าถ้าแช่เย็นอาจจะอร่อยขึ้นครับ” เจียงชิ่งไฉตอบแบบแกล้งโง่

“จริงเหรอ?” หลัวอี้หางไม่เชื่อ ลองหักชิ้นหนึ่งแล้วชิม

“เฮ้ย!” หลัวอี้หาง ผู้ที่เคยลิ้มรสอาหารมาหลากหลายถึงกับตกใจ

มันเทศอบแช่แข็งให้สัมผัสที่เย็นสดชื่น หวานกลมกล่อมแบบไม่เลี่ยน เนื้อสัมผัสนุ่มลื่นละเอียด คล้ายกับกำลังกินไอศกรีม

“เจ๋งมาก!” หลัวอี้หางเอ่ยชม พร้อมยิ้ม “นี่นายคิดออกเองเหรอ…”

แต่ทันใดนั้น หลัวอี้หางเปลี่ยนสีหน้า เพราะนึกขึ้นได้ว่า เจียงชิ่งไฉไม่น่าจะคิดอะไรแบบนี้ได้เอง

เขาหันมองรอบโรงอาหาร เห็นนักศึกษาหลายคนกำลังแบ่งมันเทศกันกิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้

มันเทศถูกจัดเตรียมให้พอดีกับจำนวนคน

เขาลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ห้องครัวทันที

ทันทีที่เข้าไป เขาพบกลุ่มเด็กๆ กำลังถือมันเทศอบแช่แข็งคนละหัวอย่างเพลิดเพลิน และในตู้แช่แข็งยังมีมันเทศอีกถาดใหญ่

“อ้อ แบบนี้นี่เอง” หลัวอี้หางมองตู้แช่แข็งที่สามารถแช่อาหารสดให้เย็นอย่างรวดเร็ว พร้อมหันมามองเจียงชิ่งไฉด้วยสายตาเข้ม “พูดมาเถอะ พวกนายเคยแอบกินมาก่อนใช่ไหม?”

เจียงชิ่งไฉรีบยอมแพ้ พร้อมโยนความผิดให้ “พี่เสวียนให้พวกผมกินครับ!”

“พี่เสวียน?” หลัวอี้หางนึกทบทวน “เธอร่วมมือกับนาย? แล้วมันเทศนี้ไปเอามาจากไหน?”

“จากโรงเรือนเบอร์สองครับ วันนั้นที่เราไล่จับหนูใหญ่” เจียงชิ่งไฉตอบ

“พวกนายกินมันเทศที่หนูกัดไปแล้วงั้นเหรอ?” หลัวอี้หางถึงกับตกใจ

“เปล่าครับ มันเทศที่โดนหนูกัดเราให้หนูไปหมดแล้ว ส่วนที่เราเก็บได้มาจากเถาวัลย์ที่หนูทำลาย เราเจอมันในหลุมดินตอนเก็บกวาดครับ” เจียงชิ่งไฉอธิบายพลางสารภาพว่า หลังจากนั้นพวกเขาก็เอามันเทศมาอบกิน พอกินไม่หมดก็ถูกแม่ครัวเก็บแช่แข็งไว้

หลังจากผ่านไปหลายวัน พวกเขากลับมาเจออีกครั้ง และลองกินดู กลายเป็นว่ามันอร่อยจนคาดไม่ถึง

“มันเทศจากโรงเรือนเบอร์สองอร่อยกว่าที่ปลูกในไร่ข้างนอกอีกครับ” เจียงชิ่งไฉยังมีหน้าคุยโม้

หลัวอี้หางฟังแล้วถึงกับพยักหน้า เพราะรู้ดีว่าโรงเรือนเบอร์สองติดตั้ง “ค่ายกลรวบรวมพลัง” ที่ทำให้พืชเติบโตด้วยพลังงานพิเศษ ต่างจากไร่ข้างนอกที่ได้รับผลเพียงเล็กน้อย

ไม่แปลกเลยที่มันเทศจากที่นั่นจะมีรสชาติดีกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น หลัวอี้หางยังคิดถึงเหตุการณ์ที่หนูป่าพุ่งตรงมาที่มันเทศเหล่านั้นหลังจากหลุดออกมา เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าธรรมชาติเองก็แยกแยะอาหารที่ดีที่สุดได้อย่างง่ายดาย

หลังจากเรื่องถูกเปิดเผย หลัวอี้หางยังไม่พอใจกับท่าทีของเจียงชิ่งไฉ

เขาจ้องเจียงชิ่งไฉพร้อมตำหนิว่า “ถ้าสารภาพตั้งแต่แรกก็คงไม่มีปัญหา ฉันไม่ได้จะทำอะไรนายซักหน่อย ทำไมต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องทุกที แถมทำเหมือนไม่เนียนอีก สนุกมากใช่ไหม? เอาไปแจกข้างนอกให้หมด นี่นายคิดว่าตัวเองเป็นเสี่ยวเสี่ยวม่านหรือไงถึงหวงของกินแบบนี้!”

เจียงชิ่งไฉก้มหน้ายอมรับผิด ถือถาดมันเทศอบแช่แข็งออกไปแจกนักศึกษา ขณะเดินไปก็พึมพำ “รู้งี้ไม่น่ามาดูเลย ฉันก็แค่เก็บไว้นิดเดียว…”

“ใครว่าห้ามกินล่ะ? ของข้างนอกก็มีตั้งเยอะ เอาเพิ่มก็ได้นี่!” หลัวอี้หางตะโกนตามหลัง

จากนั้นเขาหันไปมองกลุ่มเด็กคนอื่นๆ ที่กำลังยิ้มแหยๆ พร้อมฟันขาวที่โผล่ให้เห็น

“ส่วนพวกเธอ อย่าคิดว่าตัวเองไม่เกี่ยว เห็นของบริษัทเป็นของเล่นกันหรือไง? ตั้งแต่วันนี้พวกเธอต้องทำความสะอาดอาคารหอพักทั้งหลังเป็นเวลา 1 เดือน! ถือว่าเป็นการลงโทษให้รู้จักคิดบ้าง” ทันใดนั้นรอยยิ้มของเด็กๆ ก็หายไป

อาคารหอพักนั้นมีถึง 4 ชั้น ต้องทำทั้งการกวาด ถู ทิ้งขยะ รวมถึงทำความสะอาดห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ และพื้นที่ส่วนกลาง เรียกได้ว่าไม่มีเวลาว่างกันแน่นอน

**เฮ้อ…**

หลัวอี้หางก็รู้สึกเหนื่อยใจ การจ้างเด็กๆ มาเป็นพนักงานมีทั้งข้อดีและข้อเสีย เช่นวันนี้ เด็กๆ ไม่สามารถแยกแยะความสำคัญของสิ่งต่างๆ ได้

ส่วนเจียงชิ่งไฉ ที่ควรเป็นหัวหน้าคุมเด็ก ก็ไม่ได้เฉลียวฉลาดนัก

หลังจากตำหนิพวกเด็กเสร็จ หลัวอี้หางเริ่มคิดว่าอาจต้องส่งเจียงชิ่งไฉไปพัฒนาทักษะเพิ่มเติม

เมื่อเดินออกจากครัว เขาเห็นเจียงชิ่งไฉวางถาดมันเทศอบแช่แข็งไว้กลางโต๊ะ นักศึกษาต่างมองดู

ด้วยความสงสัย แต่ไม่มีใครกล้าหยิบ

หลัวอี้หางเดินไปหยิบมันเทศสองสามชิ้นแล้วส่งให้เวินอิงและอาจารย์ท่านอื่นๆ ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม

“นี่เป็นวิธีการกินที่พนักงานของเราคิดค้นขึ้นมา มันเทศอบแช่แข็ง รสชาติไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ทุกคนลองชิมดูสิครับ”

เขาเรียกนักศึกษาที่อยู่ใกล้ๆ มาช่วยแบ่งให้คนอื่น เพราะมันเทศมีจำนวนจำกัด

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ หลัวอี้หางเดินมาหาเวินอิง ยิ้มพลางมองเธอปอกเปลือกมันเทศและกัดคำแรก

สีหน้าของเวินอิงแสดงความประหลาดใจอย่างชัดเจน

“รสชาติเป็นยังไง? สุดยอดเลยใช่ไหม? ฉันว่ามันนี่แหละวิธีการกินที่แท้จริง” หลัวอี้หางถาม

เวินอิงพยักหน้าและกล่าวด้วยความทึ่ง “ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเทศอบจะอร่อยขนาดนี้เมื่อแช่แข็ง เนื้อสัมผัสคล้ายไอศกรีมมาก”

“เธอเป็นคนพัฒนาสายพันธุ์นี้ แต่กลับไม่รู้เหรอว่ามันจะออกมาแบบนี้?” หลัวอี้หางถามด้วยความอยากรู้ เวินอิงส่ายหน้า “ฉันแค่พัฒนาสายพันธุ์ให้มีคุณสมบัติแบบคร่าวๆ ส่วนผลลัพธ์จริงๆ ก็ต้องปลูกและทดสอบก่อนถึงจะรู้ได้”

“แล้วเรื่องผลผลิตล่ะ มันเป็นไปตามแผนที่วางไว้หรือเปล่า?”

คำถามนี้สำคัญ เพราะมันเทศสายพันธุ์นี้อาจกลายเป็นจุดขายสำคัญของบริษัท

เวินอิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า “ฉันบอกไปแล้วว่าผลผลิตจะต่ำแน่นอน แต่ไม่คิดว่าจะต่ำขนาดนี้ เดิมฉันประมาณไว้ว่าควรได้ประมาณ 3-4 พันชั่งต่อไร่ แต่กลับได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น…”

“แล้วมีวิธีเพิ่มผลผลิตไหม?”

“ฉันจะลองคิดดู บางทีการใช้เทคนิคการต่อยอด (grafting) อาจช่วยได้…”

เธอยังพูดไม่จบ เสียงร้องไห้ดังมาขัดจังหวะ

ทั้งคู่หันไปตามเสียง ก็พบว่านักศึกษาหญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้ฟูมฟายบนโต๊ะ ในมือยังถือมันเทศอบแช่แข็งครึ่งชิ้นอยู่…

(จบบท) ###