บทที่ 286 เลิกยุ่งซะเถอะ
บทที่ 286 เลิกยุ่งซะเถอะ
"โอ๊ย เจ็บนะ! เธอบิดแรงจนเนื้อแทบหลุดออกมาแล้ว!"
เฉินเฉิงร้องลั่นหลังจากถูกเจียงลู่ซีบิดเอวเบาๆ
แต่เมื่อมองไปที่สีหน้าเธอ กลับเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่แรงมากอย่างที่เขาบอก เธอเพียงแค่ปรายตามองเขาอย่างเหนื่อยหน่าย
"อย่าทำตัวน่ารำคาญได้ไหม ถ้ายังเล่นแบบนี้อีก ฉันจะไม่ให้ส่งแล้ว ฉันจะวิ่งกลับเอง" เธอกล่าวพร้อมสีหน้าขึงขัง
เฉินเฉิงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"โอเคๆ พอแล้วล่ะ มันเป็นเวลาที่เราควรผ่อนคลายสักหน่อย ทำตัวเครียดจริงเชียว ไปเถอะ"
การเดินทางที่เต็มไปด้วยความทรงจำ
เฉินเฉิงคิดในใจว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาช่างยุ่งเสียจริง ตั้งแต่ที่เขากลับมาใช้ชีวิตใหม่ ทุกวันผ่านไปอย่างเร่งรีบ ตั้งแต่การเตรียมตัวสอบ ไปจนถึงการเขียนนิยายชื่อดังอย่าง “อันเฉิง” และ “เส้นทางสายลม” ทุกสิ่งที่เขาทำล้วนมีเป้าหมาย
และหนึ่งในเป้าหมายสำคัญก็คือการตามจีบเจียงลู่ซี
การได้เจอกับเธอในครั้งนี้คืออีกหนึ่งความสุขในชีวิตใหม่ของเขา แม้ว่าจะยังไม่สามารถพัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นคนรักได้ แต่ก็มีความก้าวหน้ามากพอที่เขาเรียกได้ว่า "เพื่อน"
แต่คำว่า "เพื่อน" นั้นไม่เคยเพียงพอสำหรับเฉินเฉิง เขาไม่เคยต้องการแค่สถานะนี้
"อีกสี่ปีข้างหน้า ฉันอยากจะได้โอกาสจับมือเธอเดินเล่นรอบมหาวิทยาลัยนี้" เฉินเฉิงพูดขึ้นมาในขณะที่เดินผ่านบรรยากาศยามค่ำคืนในมหาวิทยาลัย
"ไม่มีทาง!" เจียงลู่ซีสวนกลับทันที
เฉินเฉิงหัวเราะ "จริงๆ ถ้าฉันอยาก ฉันก็ทำได้เลยตอนนี้ แต่ฉันอยากให้เป็นเธอที่ยินยอมให้ฉันจับมือเดินเที่ยวทั่วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วยตัวเอง"
เจียงลู่ซีได้ยินเช่นนั้นก็อึ้ง เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เม้มปากและก้มหน้าลง เธอเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไปในใจตัวเอง
"ถึงแล้ว" เจียงลู่ซีหยุดเดินเมื่อถึงหน้าหอพักของเธอ
เฉินเฉิงพยักหน้า "อืม... ฝันดีนะ"
เจียงลู่ซีตอบกลับ "อืม" ก่อนจะหันกลับมาเสริมเป็นภาษาอังกฤษว่า "Good night"
เฉินเฉิงยิ้มและแซวเธอว่า
"รอวันที่เธอเปลี่ยนจากพูด ‘ฝันดี’ เป็นภาษาอังกฤษ กลับมาพูดภาษาจีนก่อนเถอะ"
"นายพูดอะไรของนาย?" เจียงลู่ซีทำหน้าฉงน
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ฉันรู้จักคนปากแข็งอย่างเจียงลู่ซีดีที่สุดแล้ว!" เฉินเฉิงพูดพลางหัวเราะ
เจียงลู่ซีทำเป็นไม่สนใจและพูดเสียงเรียบว่า
"ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร"
เฉินเฉิงยักไหล่และพูดอย่างอ่อนโยน
"โอเค งั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไปละกัน ฉันกลับก่อนนะ นอนหลับให้เต็มอิ่มล่ะ"
ขณะที่เขาหันหลังเดินกลับไป เจียงลู่ซีก็พูดขึ้นเบาๆ
"เดินทางปลอดภัยนะ"
ค่ำคืนฝนพรำในมหาวิทยาลัย
หลังจากเฉินเฉิงเดินหายลับไปในเงาฝนของมหาวิทยาลัย เจียงลู่ซีก็หันหลังเดินเข้าหอพักหญิง
เมื่อกลับถึงห้องพัก เธอพบว่าเพื่อนร่วมห้องอย่างเว่ยซานและคนอื่นๆ กลับมาก่อนหน้าแล้ว
"ลู่ซี ข้างนอกยังมีฝนตกอยู่ไหม?" เว่ยซานถามทันทีที่เห็นเธอ
"ยังตกอยู่ เป็นฝนเบาๆ" เจียงลู่ซีตอบพร้อมพยักหน้า
"แปลกจริง ฝนตกต่อเนื่องหลายวันแล้ว อยากออกไปเที่ยวพักผ่อนสักหน่อย ฝนเจ้ากรรมดันมาขัดซะได้" เว่ยซานบ่นพึมพำ
"ลู่ซี เธอไปไหนมาเนี่ย? เห็นออกไปกับเพื่อนจากบ้านเกิดตั้งแต่บ่าย กลับมาซะดึกเลย" จูหมินหันมายิ้มแซว
"ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนมา" เจียงลู่ซีตอบตามตรง
"ไปตอนนี้เหรอ? คนคงน้อยน่าดู ฝนตกพรำๆ เดินถือร่มคู่กันบนกำแพงโบราณ โรแมนติกชะมัด!" ต้วนอินกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
เจียงลู่ซีหยุดคิด ภาพในหัวของเธอเริ่มผุดขึ้นมา เดินคู่กับเฉินเฉิงบนกำแพง ถือร่มคันเดียวกัน… เธอเริ่มรู้สึกว่ามันอาจจะ "โรแมนติก" อย่างที่เพื่อนพูด
"ดีจัง ลู่ซีเป็นคนแรกในห้องเราที่มีแฟนแล้วนะเนี่ย" จูหมินแซว
"หา? แต่ฉันจำได้ว่าเธอมีแฟนตั้งแต่มัธยมปลายไม่ใช่เหรอ?" ต้วนอินถามอย่างสงสัย
"เลิกไปแล้ว ระยะทางมันฆ่าความสัมพันธ์ได้ ฉันไม่อยากทนอีกแล้ว เขาอยู่ไกล เวลาฉันไม่สบายหรือมีปัญหา เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ แค่พูดว่า 'กินน้ำเยอะๆ พักผ่อนเยอะๆ' แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย" จูหมินกล่าวเสียงเศร้า
"ใช่เลย ความสัมพันธ์ระยะไกลมันไม่ไหวจริงๆ ฉันเคยเห็นพี่สาวฉันคบกับแฟนตั้งแต่มัธยมปลาย คบกันจนพามาแนะนำครอบครัว แต่สุดท้ายก็เลิกกันตอนปีสอง เพราะมีอีกคนคอยดูแลพี่สาวเวลาป่วย" ต้วนอินเสริม
จูหมินพยักหน้าเห็นด้วย "ฉันก็ยังไม่เคยเห็นใครที่รักษาความสัมพันธ์ระยะไกลไว้ได้จริงๆ"
เธอหันมาถามเจียงลู่ซี "ว่าแต่ เพื่อนจากบ้านเกิดเธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยไหนเหรอ?"
"ที่มณฑลเจ้อเจียง" เจียงลู่ซีตอบ
"อ้าว อยู่ใต้โน้นเลยเหรอ? ฉันพูดตรงๆ นะ ลู่ซี เธอควรเลิกกับเขาเถอะ ความสัมพันธ์แบบนี้มันไปไม่รอดหรอก แล้วเธอก็มีคนที่ดีกว่าอยู่ที่นี่ อย่างรุ่นพี่หยางที่ชัดเจนว่าชอบเธอ เขาทั้งหล่อ บ้านก็ฐานะดี อยู่ในปักกิ่งด้วย ถ้าเธอได้แต่งงานกับเขา เธอจะได้ลงหลักปักฐานที่นี่อย่างสบายใจ" จูหมินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เจียงลู่ซีได้แต่เงียบ ไม่ได้ตอบอะไร…
