บทที่ 141 สังหารมนุษย์ปลา เจ้าอยากทำแบบนี้หรือ
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไม แต่จินเป่าเอ๋อก็ยังคงลงมือ! บางทีคำพูดของหลงหลีซิงอาจจะถูกต้อง
เผ่ามนุษย์ปลาในทะเลที่ทรงเกียรตินั้น อาจจะมีวิธีส่งนางออกจากที่นี่ก็ได้!
ทันทีที่คิดได้ นางก็พุ่งเข้าไปข้างหน้า ภายในพริบตานางก็ไปปรากฏตัวข้างๆกลุ่มมนุษย์ปลา การโจมตีของนางรุนแรงมาก หมัดหนึ่งส่งมนุษย์ปลาตัวหนึ่งปลิวไปอย่างรวดเร็ว ทุกท่าทางเต็มไปด้วยความมั่นใจและคล่องแคล่ว ไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย
เพราะนางไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเลย แต่ใช้พลังจากร่างกายของตัวเองเป็นหลัก ดังนั้น จึงไม่มีมนุษย์ปลาตัวใดสามารถต้านทานได้ พวกมันถูกนางโจมตีจนล้มลงเกลื่อนพื้น!
เด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นได้ยินเสียงก็ลืมตาขึ้นมา ค่อยๆมองดูภาพที่เต็มไปด้วยเสียงร้องคร่ำครวญ และดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นมองไปที่จินเป่าเอ๋อ...
เด็กหนุ่มมองอย่างไม่เชื่อสายตา...
ภายใต้แสงแดดที่จ้า บนใบหน้าของหญิงสาวที่มีความงดงามล้ำเลิศสะท้อนแสง เป็นภาพที่สวยงามจนแสบตา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชาและพลังที่ยากจะมองข้าม ทุกการเคลื่อนไหวของนางนั้นรวดเร็วและคมกริบ แค่หมัดเดียวก็สามารถสร้างแรงกระแทกอย่างมหาศาล แม้แต่ผิวหนังที่แข็งแกร่งของมนุษย์ปลาเองก็ยังไม่สามารถต้านทานการโจมตีของนางได้!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นางใส่ชุดสีฟ้าทะเลที่เขาชอบที่สุด น้ำหนักเบาและโปร่งแสง สะดุดตาราวกับนางฟ้า ผิวพรรณและการเคลื่อนไหวของนางสะอาดตาและสง่างาม แต่ก็ยังคงมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ สวยงามอย่างโดดเด่นแต่ไม่หยาบคาย!
จินเป่าเอ๋อหันไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่บนพื้น เห็นแล้วรู้สึกว่าเขาหน้าตาดี แต่ก็รู้สึกเหมือนเขาจะไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่!
“เจ้าคือมนุษย์ปลาหรือ”
เสียงของนางเบาและสงบ แต่เด็กหนุ่มกลับมองมาที่นางด้วยสายตาที่ไม่สามารถหลบหนีได้ เขาจำภาพนี้ลงในใจลึกๆ…
บางทีอาจจะเป็นเพราะความเจ็บปวด เด็กหนุ่มที่มีหางทองคำของเขาไม่รู้ตัวเลยว่ามันกลับกลายเป็นรูปร่างของตัวเอง หางสีทองของมันสะท้อนแสงแดดจนสวยงามจับตา!
เสียงใสๆ และอ่อนโยนของนางดังก้องในหูของเขา เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย เขาตระหนักทันทีว่านี่คือผู้หญิงคนที่เขาช่วยมาก่อนหน้านี้! นางยังมีชีวิตอยู่ และดูเหมือนจะมีพลังที่น่ากลัว
“ข้า... ข้า... ขอโทษ!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จินเป่าเอ๋อเล็กน้อยตกใจ อ้อ เขาเป็นคนพูดไม่คล่องเลยสินะ แต่ขอแค่เขาพูดภาษาได้ก็พอแล้ว
เด็กหนุ่มมองไปที่นางแล้วเข้าใจความคิดของนาง ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แดงขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขาก็อธิบายอย่างรวดเร็ว
“ไม่... ไม่ใช่คนพูดติดอ่าง! ข้าพูด... ภาษา... มนุษย์... ไม่... ไม่คุ้นเคย!”
ท่าทางเกร็งและเขินอายของเขานั้นดูน่ารักมาก เขาน่าจะอายุประมาณสิบห้า-สิบหกปี จินเป่าเอ๋อจึงไม่คิดจะถามต่อ
“อืม... แล้วเจ้ารู้วิธีออกจากที่นี่ไหม ข้าต้องการกลับไปยังโลกฝึกตน!”
เด็กหนุ่มหน้าเครียดไปครู่หนึ่ง แล้วก็ทำสีหน้าเศร้าสร้อย ในที่สุด... เขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่การมาช่วยเขาหรอก! เขาคิดแล้วก็หันมามองเหล่ามนุษย์ปลาที่ถูกทำลายจนล้มลงเต็มไปหมด เขาก็มีความหวังอย่างหนึ่งในดวงตาของเขา
“ช่วย... ช่วยข้า... ข้าจะพาเจ้ากลับไป!”
“หมายความว่าเจ้าอยากให้ข้าช่วยเจ้าแก้ปัญหา แล้วเจ้าจะพาข้าออกจากที่นี่หรือ” นางกล่าวเสียงเบาๆ ท่าทางไม่สะทกสะท้าน นางรู้ทันทีว่า นี่คงเป็นการต่อรอง แต่ก็ไม่แปลกอะไร หากทั้งสองฝ่ายช่วยเหลือกัน ก็ไม่มีใครเสียหาย
“ตกลง! ข้าตกลง!”
เด็กหนุ่มได้ยินคำตอบของนาง ดวงตาสีทองที่ใสบริสุทธิ์ของเขาก็เปล่งประกายขึ้นทันที แสงนั้นสวยงามจนจินเป่าเอ๋อถึงกับต้องหลบตาไปเล็กน้อย…
เมื่อเทียบกับเผ่าอื่นๆ นางรู้สึกว่า หากมองแค่ดวงตาของมนุษย์ปลานี้แล้ว บรรดาฟีนิกซ์หรือเผ่าเอลฟ์นั้นแพ้ไปหมด!
ถัดมา จินเป่าเอ๋อใช้พลังควบคุมชั้นน้ำแข็งเพื่อแช่แข็งมนุษย์ปลาทั้งหมดให้อยู่กับที่! พวกมันแต่ละตัวเหมือนกับรูปปั้นน้ำแข็งที่สวยงามแต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ในขณะเดียวกัน นางก็ได้ยินคำอธิบายจากเด็กหนุ่มที่พูดด้วยน้ำเสียงสะดุดอยู่บ้าง ทำให้เข้าใจเรื่องราวคร่าวๆ
เมื่อหลายร้อยปีก่อน เผ่ามนุษย์ปลาได้เผชิญกับวิกฤตทางการสืบพันธุ์! เพื่อเปลี่ยนแปลงสถานการณ์นั้น หัวหน้าของเผ่ามนุษย์ปลาก็ยอมสละชีวิตของตัวเองในการทำพิธีบูชายัญ เพื่อแก้ไขสถานการณ์ แต่หลังจากที่เขาหายไป เผ่ามนุษย์ปลากลับถูกเผ่ามนุษย์ปลาน้ำเขียว (หรือที่เรียกว่าเผ่ามนุษย์ปลาปีศาจ) หักหลัง บุกยึดพื้นที่ของมนุษย์ปลาทั้งหมด และสังหารประชากรมนุษย์ปลาชนชั้นสูง...
จากที่เคยมีมนุษย์ปลาหลายพันคน ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 500 คนที่เป็นมนุษย์ปลาชนชั้นสูง และผู้หญิงทั้งหมดถูกกักขังในคุกใต้ทะเล กลายเป็นของเล่นของเผ่ามนุษย์ปลาปีศาจ
จากนั้น เผ่ามนุษย์ปลาชนชั้นสูงก็เสื่อมถอยและกลายเป็นทาสที่ถูกเผ่ามนุษย์ปลาปีศาจทำลาย!
เขากล่าวต่อไปว่า ตัวเขาเองไม่กล้าที่จะต่อต้านเผ่ามนุษย์ปลาปีศาจ เพราะพ่อแม่ของเขายังคงถูกขังอยู่ในคุกใต้ทะเล หากเขาทำอะไรออกไป พ่อแม่ของเขาก็อาจจะได้รับอันตรายได้
เด็กหนุ่มพูดจบ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวัง!
“ช่วยพวกเรา ฆ่ามนุษย์ปลาปีศาจทุกตัว!”
ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกจากปาก เด็กหนุ่มก็เห็นดวงตาของจินเป่าเอ๋อเย็นชา ขนลุกกับสายตาที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
“ฆ่ามนุษย์ปลาปีศาจทั้งหมด นี่คือสิ่งที่เจ้าปรารถนาหรือ”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาของเขาหมองลงทันที ความหวังในใจเขาค่อยๆ จางหายไป เขามองนางนิ่งๆด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน
จินเป่าเอ๋อไม่ได้สนใจ ดวงตาของนางแสดงถึงความเย็นยะเยือกอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ เขาลุกขึ้นยืน มองลงไปที่พื้น
“หากเจ้าตกลง ข้าก็สามารถตกลงช่วยเจ้าได้! แต่ว่า…”
จินเป่าเอ๋อก็พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“เผ่ามนุษย์ปลาอันทรงเกียรติและแข็งแกร่ง กลับอ่อนแอและขลาดกลัวขนาดนี้ จึงต้องพึ่งพาคนอื่นในการแก้แค้น! ชิ~ก็เอาเถอะ! ถ้าข้าสามารถออกจากที่นี่ได้ ข้าก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!”
พูดจบ จินเป่าเอ๋อก็หันหลังไป ใช้พลังในการวางค่ายกล ขังเหล่ามนุษย์ปลาทั้งหมดเอาไว้ ทันทีที่พลังลึกลับที่รุนแรงนั้นระเบิดออกมา เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่นิ่งๆก็สะดุ้งเฮือก ตาสว่างวาบและรู้สึกถึงความอับอายที่ลอยขึ้นมาในใจ…
เมื่อคิดถึงประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ของเผ่ามนุษย์ปลาที่เคยยิ่งใหญ่จนทำให้สัตว์ทะเลทั้งหมดต้องยอมจำนนด้วยอำนาจอันยิ่งใหญ่! เด็กหนุ่มก็อ้าปากค้าง จับมือแน่นจนแผ่นเกล็ดทองสะท้อนแสงระยิบระยับ…
"เดี๋ยว! รอข้าก่อน! ข้าจะต้อง...เอาคืนด้วยมือของข้าเอง!!"
พี่สาวที่ถูกฆ่า พ่อแม่ที่ถูกดูหมิ่น และเผ่าพันธุ์ของเขาที่ถูกทำลาย...เขาจะต้องเป็นคนที่ล้างแค้นให้เอง!
จินเป่าเอ๋อหันไปได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่มก็ถอนหายใจ นางเริ่มรู้สึกถึงความอ่อนโยน
ในสายตาของเขาที่กำลังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น…
หากเด็กหนุ่มยังยืนยันที่จะให้นางช่วยแก้แค้น ก็ย่อมเป็นการกระทำที่น่าเศร้า...ถ้านางล้างแค้นให้เขาแล้ว เผ่ามนุษย์ปลาก็อาจจะไม่มีวันกลับมาแข็งแกร่งได้จริงๆ เพราะในที่สุดแล้ว สักวันทะเลก็จะสร้างศัตรูใหม่มาอีก...
จินเป่าเอ๋อไม่ได้คิดจะรู้สึกสงสารหรอกนะ...นางแค่ไม่ชอบการเห็นใครที่มีโอกาสแข็งแกร่ง แล้วกลับยอมแพ้ในโชคชะตาของตัวเอง เหมือนกับตัวนางเมื่อก่อนที่ยังคงต่อสู้แม้จะเจอความยากลำบากก็ต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อที่จะกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งและสุดท้ายก็หาทางล้างแค้นให้กับตัวเอง!
จากนั้น นางก็เริ่มสำรวจพลังของเผ่ามนุษย์ปลาปีศาจมากขึ้น จากการพูดของเด็กหนุ่ม นางได้รู้ว่ามนุษย์ปลาปีศาจส่วนใหญ่ฝึกฝนอยู่แค่ขั้นหลอมปราณ มีเพียงไม่ถึงร้อยคนที่สามารถฝึกฝนไปถึงขั้นจินตัน และแค่ห้าคนที่ถึงขั้นสร้างฮวาชิน ส่วนขั้นรวมร่างนั้นไม่มีเลย
การที่เผ่ามนุษย์ปลาพ่ายแพ้ให้เผ่ามนุษย์ปลาปีศาจก็เพราะว่าเผ่ามนุษย์ปลามีจำนวนที่น้อยมาก และหัวหน้าผู้เป็นผู้บุกเบิกได้เสียชีวิตหลังจากที่ทำการบูชายัญ การสละชีวิตเพื่อช่วยเหลือเผ่าของตนเอง แต่ยังไม่ทันได้ส่งผลดี หลังจากนั้น เผ่ามนุษย์ปลาก็ถูกเผ่ามนุษย์ปลาปีศาจโจมตีจนเกือบหมดสิ้น
จากนั้นทั้งสองก็ก้าวลงสู่ใต้ทะเล จินเป่าเอ๋อใช้พลังลมปราณปกป้องตัวเอง เพื่อกลั้นหายใจ ทว่าไม่สามารถทนได้นานมาก นางจึงต้องรีบว่ายลงไปและจัดการให้เร็วที่สุด
ในทะเลลึกที่ไร้ขอบเขต จินเป่าเอ๋อได้เห็นปลามนุษย์ปลาที่มีหางทองว่ายน้ำเร็วขึ้น ขณะที่นางเองก็ตามหลังอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็ผ่านเกราะป้องกันใสๆ มาถึงจุดที่เรียกว่า "พระราชวังใต้ทะเล" หรือที่เป็นที่อยู่อาศัยของเผ่ามนุษย์ปลา!