ตอนที่ 10 แก่นพลังคมมีด

ตอนที่ 10 แก่นพลังคมมีด

หลังจากที่ปล่อยให้เสี่ยวอี้ยกรถเข็นไปที่ชั้นสอง สวี่จื้อก็ตรวจดูภายในห้องอย่างระมัดระวังอีกครั้ง และหลังจากยืนยันว่าไม่มีวี่แววว่าจะมีใครอาศัยอยู่ เขาก็ปิดประตู และหยิบเครื่องเกมออกมา

เธอไม่ได้วางแผนจะให้เสี่ยวอี้ออกไปล่าในเวลานี้ แม้ว่าเธอจะถูกกดดันเรื่องเวลาอยู่ แต่เธอก็ยังรู้ลำดับความสำคัญของสิ่งต่างๆ ตอนนี้ที่เธออยู่ในสถานที่ๆ ไม่คุ้นเคย มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเสี่ยวอี้ที่จะอยู่ปกป้องข้างๆ กายสักพักหนึ่ง

นอกจากนี้ เธอยังมีนัดในอีกสองชั่วโมงให้หลัง

“ไปค้นหาในตึกแล้วดูสิว่าที่นี่มีคนอื่นๆ อยู่อีกมั้ย?”

สวี่จื้อไม่ยอมปล่อยให้เสี่ยวอี้ไปไหนไกล ด้วยความเร็วของมัน หากอยู่ในตึก มันจะสามารถกลับมาหาเธอได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเธอตกอยู่ในอันตราย

ในขณะที่เสี่ยวอี้ไปตระเวนรอบๆ สวี่จื้อก็ไม่ได้เริ่มทำความสะอาดห้องด้วยซ้ำ แต่กลับหยิบเครื่องเกมออกมา และเริ่มควบคุมมหาให้ออกล่าเหยื่อ

การล่าดำเนินไปอย่างราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ พบเหยื่อจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว และพวกมันเกือบทั้งหมดก็หลับใหลอยู่ ทำให้ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง สวี่จื้อล่าเหยื่อได้มากถึงสี่ตัวแล้ว

เสี่ยวอี้ก็กลับมาที่ห้องพอดี

สวี่จื้อกดตัวเลือกเพื่อให้ค้นหาเหยื่อต่อไป จากนั้น มองไปที่เสี่ยวอี้แล้วถามว่า "มีใครอาศัยอยู่ที่นี่อีกมั้ย?"

เสี่ยวอี้ส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ

"งั้นก็มาพักก่อนเถอะ"

หลังจากพูดจบ สวี่จื้อก็หันความสนใจไปที่เครื่องเกม ซึ่งการล่าก็เพิ่งสิ้นสุดลง

มีสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของสวี่จื้อ นั่นคือของบางอย่างที่ส่องแสงวาววับบนซากศพของเหยื่อในหน้าจอพิกเซล จากนั้นคำบรรยายก็ปรากฏขึ้นที่กึ่งกลางของหน้าจอ

[ แฟมิเลียของคุณกระโดดโลดเต้น ออกล่าขณะที่คนอื่นๆ กำลังหลับใหล และได้รับของล้ำค่าอย่างคาดไม่ถึง ]

[ น่าทึ่งมาก โชคของคุณดูเหมือนจะดีเกินกว่าคนธรรมดาทั่วไปจริงๆ ]

เมื่อคำบรรยายนี้ปรากฏขึ้น ก็มีตัวเลือกให้เก็บไอเทมเหมือนในเกมปรากฏขึ้นบนหน้าเจอ

[ แก่นพลัง +1 ]

หลังจากเห็นคำว่าแก่นพลัง ใบหน้าของสวี่จื้อเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

นี่เธอได้รับแก่นพลังอีกก้อนแล้วเหรอ?

เธอรีบเปิดคลังเก็บของอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่า นอกจากแก่นพลังมอธสีเทาแล้ว ยังมีแกนสีเหลืองอ่อนในนั้นด้วย

เธอคลิกไปที่มัน และมีตัวอักษรปรากฏขึ้นข้างๆ [ คมมีด ]

“หืม พลังอันนี้มัน..”

สวี่จื้อคิด นึกขึ้นได้ทันทีว่าเสี่ยวอี้ก็มีพลังนี้อยู่

[ ทุกสิ่งล้วนเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน โดยส่วนใหญ่แล้วทุกชีวิต ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์จะสามารถปลุกพลังที่สอดคล้องกับตัวเองมากที่สุดได้เท่านั้น ]

[ อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเหล่านั้นจะมีพลังได้เพียงอย่างเดียว แต่โดยทั่วไปแล้วมักจะไม่เกินสาม อย่างไรก็ตาม ความยากในการปลุกพลังอย่างที่สองนั้น ไม่ใช่น้อยๆ ]

[ แก่นพลังนี้อาจไม่เหมาะกับตัวคุณ แต่มันก็ไม่ใช่ของไร้ประโยชน์ ]

[ แฟมิเลียของคุณดูเหมือนจะต้องการมันไม่น้อย มันอาจเป็นบันไดสู่ความแข็งแกร่งที่สุดแข่งกับเวลาเพื่อไขว่คว้ามาก็เป็นได้ ]

[ ตอนนี้คุณอยากรู้เกี่ยวกับแก่นพลังคมมีดหรือไม่? ]

“แน่นอน”

สวี่จื้อต้องการแนะนำ เธอจึงต้องอยากรู้เรื่องนี้โดยละเอียด

[ คมมีด : สัญลักษณ์แห่งสงคราม และการต่อสู้ ]

[ มันประกอบไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ ความสามารถในการพิชิต และครอบครอง การต่อสู้ และการดิ้นรนต่อต้าน รวมถึงความกระหายเลือด และความรุนแรง ]

[ คุณได้ทราบกับรายละเอียดของแก่นพลังคมมีดแล้ว สำหรับแก่นพลังอื่นๆ จะถูกปลดล็อคหลังจะได้รับมา หรือต้องพยายามทำความเข้าใจด้วยตัวเอง ]

เป็นพลังที่เข้ากับแฟมิเลียของเธอได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

แต่ความสามารถในการพิชิต และการครอบครองนั้นทำให้เธอสับสนเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ของสิ่งนี้มาถูกที่ถูกเวลาจริงๆ และเธอก็มีความคิดคร่าวๆ เกี่ยวกับการใช้มัน

มันจะเป็นเครื่องมือที่ดีในการยกระดับความแข็งแกร่ง แต่ต้องรอจนกว่าเธอจะคุยกับผู้หญิงคนนั้นก่อน

สวี่จื้อนำแก่นพลังออกมาสู่โลกความเป็นจริงโดยตรง และใส่มันไว้ในกระเป๋า จากนั้นจึงควบคุมหมาให้ออกล่าเหยื่อต่อไป หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง ต้องขอบคุณความจริงที่ว่าเหยื่อส่วนใหญ่กำลังหลับใหล มันจึงมาถึงเลเวล 8 ได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อมองไปที่แถบความคืบหน้า และแต้มวิวัฒนาการที่ต้องใช้ สวี่จื้อก็ถอนหายใจ

เธอมองไปที่หมาสีเทาตัวใหญ่บนหน้าจอ หลังยกระดับ มันก็มีขนาดใกล้เคียงกับสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสติฟฟ์ และคิดอยู่ครู่หนึ่งว่า “ฉันจะตั้งชื่อให้เธอล่วงหน้า”

หลังจากคิดสั้นๆ ครึ่งนาที สวี่จื้อก็ได้ชื่อของแฟมิเลียตนที่สอง

“นับจากนี้ เธอจะมีชื่อว่า โก้วจื่อ”

หมาตัวใหญ่บนหน้าจอพิกเซลไม่ได้ยินเสียงของเธอ มันจึงยืนอยู่ที่นั่น และสะบัดหางด้วยความเบื่อหน่าย โดยไม่รู้ว่าตัวเองได้รับชื่อที่ค่อนข้างตั้งแบบขอไปที

สวี่จื้อมองไปที่เวลาผ่านไป เมื่อเห็นว่าใกล้ครบสองชั่วโมงแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะต้องไปตามนัด

“ไปกันเถอะ เสี่ยวอี้ ไปดูกันว่าพี่สาวคนนั้นกลับมาแล้วหรือยัง”

เธอจะไม่ใช้รถเข็นอีกต่อไป มันไม่สะดวกจริงๆ ที่ไม่มีลิฟต์

ขณะที่ปีนขึ้นบันได เธอก็นึกถึงรูปร่างของโก้วจื่อซึ่งคล้ายกับสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสติฟฟ์ และคิดว่าเมื่อมันโตขึ้น มันน่าจะทำหน้าที่เป็นพาหนะของเธอแทนรถเข็นได้ เมื่อต้องออกไปข้างนอก

ด้วยร่างกายที่อ่อนแอของสวี่จื้อ เธอแทบหายใจไม่ออกหลังจากขึ้นบันไดมาเพียงชั้นเดียว เธอยืนอยู่นอกประตู และสงบสติอารมณ์เล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นเคาะ

ไม่นานก็มีเสียงตอบกลับมาจากข้างในประตู “ใคร?”

สวี่จื้อพบว่าหูของเธอดูเหมือนจะดีขึ้นมาก เธอสามารถบอกผ่านประตูได้ว่าเสียงนั้นคือเสียงเดียวกันกับที่เธอได้ยินเมื่อสองชั่วโมงก่อนจริงๆ

“พี่สาว ฉันมาพบตามสัญญาแล้ว”

เธอตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานราวกับว่าเป็นเด็กดี และเชื่อฟัง

เสิ่นจินเหวินเงียบไปสักพัก จากนั้นสวี่จื้อก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาใกล้ประตู เธอถอยไปสองก้าวเล็กน้อย ขณะที่เสี่ยวอี้อยู่ข้างๆ เธอ จ้องมองไปที่ประตู และแลบลิ้นออกมา

ไม่นานประตูก็เปิดออก และผู้หญิงที่เธอเห็นในตอนเช้าก็ยืนอยู่ข้างใน เธอยังคงดูเหมือนเดิม แต่มีคราบเลือดมากมายบนชุดกีฬา เธออาจจะกลับถึงบ้านไม่นาน ก่อนจะถูกเคาะ จึงไม่มีเวลาให้เปลี่ยนเสื้อผ้า

ด้วยเลือดที่มากขนาดนี้ เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนได้มั่นคง ก็ทำให้มั่นใจได้ว่าไม่ใช่เลือดของตัวเธอเอง

“พี่สาว ก่อนหน้านี้พี่ไปล่าสัตว์กลายพันธุ์มาเหรอ?”

สวี่จื้อถามด้วยรอยยิ้ม และเสิ่นจินเหวินก็พยักหน้าโดยไม่ปิดบัง เธอเหลือบมองเสี่ยวอี้เล็กน้อย สีหน้าของเธอดูตึงเครียด อาจเป็นเพราะเธอไม่สามารถละสายตาจากเด็กสาวแปลกหน้าคนนี้ และงูตัวใหญ่ได้

แต่เนื่องจากเธอไม่คิดจะหนีไปไหน เธอจึงเปิดประตูตามที่สัญญาไว้ แม้ว่าเธอจะระวัง แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความขัดแย้งก่อน ดังนั้น เสิ่นจินเหวินจึงเบี่ยงตัวไปทางด้านข้างเล็กน้อย และหลีกทางให้เดินเข้ามาได้

“เข้ามานั่งพักข้างในก่อน ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

เธอชี้ไปที่คราบเลือดบนร่างกาย คราบเลือดนั้นค่อนข้างหนาไม่น้อย

ขณะนั้น สวี่จื้อสังเกตเห็นแขนของเสิ่นจินเหวินซึ่งดูแข็งแกร่งมาก ต่างจากของเธอที่บอบบาง และอ่อนแอเกินไป สำหรับการถือดาบ

“งั้นก็ขอรบกวนด้วย”

สวี่จื้อเดินเข้ามาในห้องอย่างสุภาพ และนั่งลงบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง เสิ่นจินเหวินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่หยิบถ้วยกระดาษแล้วเทน้ำแร่แก้วหนึ่งให้เธอก่อนเข้าห้องไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ขอบคุณ” สวี่จื้อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ถ้าไม่เห็นงูหลามเลื้อยอยู่ที่เท้าของเธอ เธอคงดูเหมือนเด็กสาวแสนอ่อนแอจริงๆ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะทำตัวดีมาก แต่เธอก็ไม่เคยเอื้อมมือแตะแก้วน้ำเลยตั้งแต่ต้นจนจบ