บทที่ 35: การสอบนักล่า (1)

กลุ่มคนที่ดูอยู่ข้างสนามแทบจะคลั่ง

“อะไรกัน!?”

“มันคืออะไรกันแน่!?”

“ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?”

“ฮ่าๆๆ... ดีมาก ยูริน”

ยูรินหยุดนิ่ง “นายเก่งเกินกว่าที่ฉันคาดไว้เลย” เขาหัวเราะเบาๆ “นายชนะแล้ว”

ไทร์ลดหอกลง พร้อมรอยยิ้มที่เริ่มปรากฏบนใบหน้าเมื่อยูรินหันกลับมา

ไทร์โค้งคำนับเล็กน้อย “ขอบคุณนะ ยูริน”

‘ตรวจสอบ’

┏━━━สถานะ━━━┓

ชื่อ: ยูริน ทาทัน

อายุ: 23 ปี

ระดับพลัง: 195

แรงค์: เอ็กซ์เพิร์ต

┗━━━━━━━━━┛

‘ก็อย่างที่คิด...เขายอมให้ฉันชนะ...’

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันทำแบบนี้เพื่อความสนุก และที่สำคัญ

ฉันอยากลงโทษนายให้มากกว่านี้ แต่นายแปลกกว่าที่ฉันคิด” ยูรินตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“หมายความว่าไง?” ไทร์รู้สึกเหมือนโดนดูถูก “นายอยากจะบอกอะไรฉัน?”

“ก็แค่ในแง่การต่อสู้น่ะ นายไม่มีแกนพลังออร่า แต่ความสามารถเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วที่นายใช้เมื่อกี้ ทำให้ดูเหมือนว่านายมีพลังบรรพบุรุษ”

“เข้าใจละ...” ไทร์ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ มันไม่ใช่ว่าเขาจะบอกเรื่องกริมมัวร์ได้ใช่ไหม?

“ยังไงก็ตาม ฉันประทับใจนะ ไม่คิดว่านายจะทำได้แบบนี้ บางทีฉันควรจะคิดได้ตั้งแต่แรก...” ยูรินมองไปทางข้างๆ “เมื่อพิจารณาว่านายเป็นคนที่กัปตันเลือกเอง...”

“ก-กัปตัน? หมายความว่ายังไง?” ไทร์ถามอย่างระแวดระวัง ‘ไม่มีทางที่คนนี้จะเป็นส่วนหนึ่งของอัลติเมทัมเหมือนกัน...’

“อ้อ ใช่!” ยูรินหันกลับมามองหน้าไทร์ “ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวแบบเต็มๆ ฉันคือยูริน ทาทัน สมาชิกของทีมล่าสกายฟอลล์ อัลติเมทัม”

“นี่มันอะไรเนี่ย ทำไมทุกคนที่ฉันเจอต้องเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนี้!?” ไทร์อุทานด้วยความงุนงง

“ฮ่าๆๆ! บางทีอาจเป็นโชคชะตา?” ยูรินพูดพร้อมเดินกลับเข้าไปในอาคาร

ไทร์เดินตามเข้าไป แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปในอาคาร มีคนข้างสนามพูดกับเขาอย่างเป็นมิตร

“เฮ้! ทำได้ดีนะมือใหม่!”

“ฉันรอจะได้ร่วมงานกับนาย ตอนเป็นนักล่าด้วยกันอยู่นะ!”

ไทร์พยักหน้าอย่างสุภาพก่อนเข้าไปข้างใน ‘พวกเขารู้จักฉันได้ยังไงกัน?’

เขามาถึงเคาน์เตอร์ ซึ่งยูรินเรียกเก็บเงิน 3 เหรียญทองและ 50 เหรียญเงินสำหรับหอก

“มันแพงเกินไปแล้ว!” ไทร์อุทานด้วยความตกใจกับราคาของอาวุธ “ฉันบอกให้นายแสดงของราคาถูกให้นะ ไอ้ตัวโลภ!”

“ไม่ๆ! นี่ราคาถูกแล้วนะ! จริงๆ มันเป็นส่วนลดด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะนายเป็นเพื่อนกับกัปตัน ฉันคงคิดราคา 4 เหรียญทองแล้ว”

“แน่ะ... แน่นะ...” ไทร์พูดโดยไม่เชื่อเลยสักนิด ‘ตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้วว่าเขาให้ฉันลองหอกนี้เพื่อหลอกขาย... เชอะ’

สุดท้ายเขาก็จ่ายเงินและออกไป แม้จะรู้สึกเหมือนโดนหลอก แต่ก็มีความสุขที่ได้อาวุธดีมา

มันไม่มีความสามารถพิเศษอะไร แต่ก็แข็งแรงพอสมควร สำหรับตอนนี้ ไทร์คงไม่สามารถซื้ออะไรที่ทรงพลังได้มากกว่านี้

ขณะที่เขายืนอยู่หน้าร้านตีเหล็ก ท้องของไทร์ร้องเสียงดังจนคนที่เดินผ่านหันมามองด้วยความตกใจ

‘บ้าเอ๊ย... หิวชะมัด’

หลังจากนั้น ไทร์หยุดที่รถขายอาหารกลางแจ้ง เขาใช้เงินที่เหลือ 15 เหรียญเงินซื้อไก่ย่างทั้งตัว ซุปผัก และขนมปังอบสดใหม่

เขาใช้เวลาที่เหลือของวันสำรวจเมืองดรานซ์ต่อไป เพราะไม่มีอะไรที่สำคัญกว่านี้ให้ทำแล้ว

เขาเดินดูร้านค้า สถานที่ต่างๆ และทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเมืองนี้

แม้แต่บนโลก ไทร์เคยเป็นคนโดดเดี่ยวเพราะไม่อยากมีเพื่อน

เพื่อนมีไปทำไม? จะเชิญคนเข้ามาในชีวิตแย่ๆ ที่ตัวเขาเองยังไม่อยากอยู่ทำไม? มันไม่มีเหตุผลเลย

จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่คนเก็บตัว หรือคนขี้อายหรอก เขาไม่ชอบที่คนอื่นมาตีตราว่าเขาเป็นแบบนั้นแบบนี้ด้วย

ถ้าเขาอยากจะเป็นคนร่าเริง สนุกสนาน เข้าสังคมเก่ง เขาก็ทำได้

แต่เขาแค่ไม่อยากทำเท่านั้นเอง พฤติกรรมแบบนี้เขาได้มาจากคุณปู่ ที่เป็นคนอารมณ์ดี ชอบพูดชอบเล่นให้คนอื่นขำ

หลังจากสำรวจเมืองเสร็จ ไทร์ก็กลับมาที่สมาคมนักล่าอีกครั้ง คราวนี้เขาต้องจ่ายค่าที่พัก 10 เหรียญเงินสำหรับคืนนี้

‘ฉันต้องหาเงินเพิ่มให้ไว’ เขาคิดระหว่างเดินทางไปที่บันได พร้อมกับมองไปรอบๆ ล็อบบี้ของสมาคม

‘พวกนี้เป็นนักล่าสัตว์อสูรที่เก่ง แต่ก็เหมือนเป็นพนักงานประจำ พวกเขาอาจจะได้เงินมากกว่าคนทั่วไป...แต่ไม่เยอะมาก ถ้าฉันไม่ได้เป็นนักล่าระดับดาวเด่น คงไม่รวยแน่’

เขามาถึงห้องของตัวเอง

‘แต่ฉันอยากรวยนี่นา’ หนึ่งในความฝันของไทร์คือการใช้ชีวิตอย่างหรูหรา

การมีทุกอย่างที่ต้องการคือสิ่งที่ดึงดูดใจเขามาก เพราะเขาเคยมีชีวิตที่ยากจนมาตลอดจนถึงตอนนี้

‘ฉันก็ไม่อยากให้ตัวเองเหลิงเหมือนกัน...นั่นแหละ ฉันจะทำงานให้สมกับความมั่งคั่งที่ฉันสร้างขึ้นเอง’

ไทร์ไม่ได้สนใจคติ ‘อย่าเป็นวัตถุนิยม’ เขาไม่ใช่นักบวชที่จะละทิ้งความต้องการทางโลก เพราะเขาไม่ได้ถูกเลี้ยงดูให้เคร่งศาสนา

เมื่อพูดถึงเทพเจ้า ไทร์ไม่เคยรู้สึกดึงดูดใจเหมือนคนอื่นๆ เขาต้องการความหรูหรา ชื่อเสียง เกียรติยศ และพลังอำนาจ

ขณะที่เขาเตรียมตัวเข้านอน ความคิดมากมายวิ่งผ่านหัว

แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างข้างเตียง ทำให้เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ต่างจากเมืองใหญ่บนโลก ที่นี่ไม่สว่างจนเกินไป ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องสว่างอย่างงดงาม

‘ฉันจะไม่ยอมให้ชีวิตนี้กลายเป็นเหมือนที่ผ่านมาเด็ดขาด’ นี่คือความคิดสุดท้ายของไทร์ก่อนจะหลับลึก

วันต่อมา...

ตอนนี้ ไทร์กำลังนั่งอยู่ในห้องรอสอบนักล่า เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว ขาข้างหนึ่งไขว่ห้างอย่างผ่อนคลาย

เขาออกกำลังกายตอนเช้าเสร็จแล้ว กินอาหารเช้า อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และเตรียมหอกไว้พร้อมแล้ว

ห้องสำหรับรอที่เขาอยู่ ตั้งอยู่ด้านหลังโต๊ะในห้องหลักของสมาคมนักล่า

เมื่อเข้าไป จะพบทางเดินยาวที่มีที่นั่งเรียงอยู่ตามผนัง

ที่ด้านหลังของห้องมีบูธเล็กๆ ที่มีผู้หญิงสาวผมดำและดวงตาสีเข้มนั่งอยู่ข้างหลังหน้าต่าง

“ผู้เข้าสอบ 20 คนก่อนหน้าเสร็จสิ้นแล้ว! อีก 20 คนต่อไปโปรดเข้าห้องสอบ! ไอโอเนล เกรนเดล แม็กซิมัส คอร์เตซ เออร์วาล เจนส์ ไลไร โอพาล จา...” เสียงของหญิงสาวดังจากลำโพงในมุมห้อง

ไทร์รอมาสักพักแล้ว และตามที่เขาคิดไว้ คราวนี้ชื่อของเขาถูกเรียก

“...และสุดท้าย ไทร์!”

‘ใช่แล้ว ฉันไม่ได้บอกชื่อเต็มไปสินะ...แต่ก็ไม่สำคัญเท่าไหร่’ เขาลุกขึ้น สูดลมหายใจลึกเพื่อเตรียมตัวก่อนจะก้าวไปข้างหน้า...