บทที่ 339 จำอะไรไม่ได้เลย
จวนหยูอ๋อง
องค์ชายหยูก้มมององครักษ์เงาที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า น้ำเสียงเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง
“ไปบอกคนของเราที่นั่นให้หาทางเพิ่มปริมาณยาให้เสิ่นปิน”
“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์เงารีบรุดออกไปโดยไม่กล้าอยู่นาน
“ท่านอ๋อง พระสนมเสิ่นมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ”
เสียงรายงานดังขึ้นจากนอกห้อง
เซียวจิ่นนิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนตามปกติ “ให้เข้ามา”
เสิ่นตานเข้ามาด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
แต่เมื่อเห็นเซียวจิ่น นางก็พยายามฝืนยิ้มและเดินเข้าไปพิงตัวกับเขาเหมือนเช่นเคย แต่กลับถูกเซียวจิ่นมองด้วยสายตาที่เย็นชา “นั่งเถิด”
เซียวจิ่นผายมือไปยังเก้าอี้ข้างตัว
เสิ่นตานขยับตัวไปนั่งตามที่เขาบอกโดยไม่คิดอะไร
“ท่านอ๋อง ช่วงนี้ที่บ้านเกิดเรื่องเล็กน้อย หม่อมฉันอยากกลับไปช่วยดูแลสักพัก”
“มีเรื่องใดที่ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่” เซียวจิ่นถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
เสิ่นตานที่กำลังครุ่นคิดถึงปัญหาในครอบครัวไม่ได้สังเกตเลยว่าน้ำเสียงของเซียวจิ่นเย็นชากว่าปกติ
แม้จะรู้สึกขมขื่นในใจ แต่เสิ่นตานยังคงยิ้ม “เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ ในครอบครัวเท่านั้น มิกล้ารบกวนท่านอ๋อง”
“แล้วเรื่องของเสิ่นปินล่ะ เกิดอะไรขึ้น”
เซียวจิ่นทำท่าราวกับไม่รู้เรื่องอะไร จึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ
แต่จากบทสนทนากับองครักษ์เงาก่อนหน้านี้ เป็นที่ชัดเจนว่าเซียวจิ่นรู้เรื่องของเสิ่นปินดี
เสิ่นตานลังเล ไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่ เพราะบิดาของนางพยายามปกปิดเรื่องนี้ไว้แล้ว
หากตอนนี้นางเล่าให้ท่านอ๋องฟัง... แต่คนตรงหน้าคือหยูอ๋อง
คือชายผู้เป็นที่รักของนาง บางทีการบอกเขาอาจไม่ใช่ปัญหา
อีกทั้งหลังจากที่นางแต่งงานกับเซียวจิ่น ตระกูลเสิ่นก็เชื่อมโยงกับจวนหยูอ๋องอย่างแน่นแฟ้น
เสิ่นตันคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง คิดหาข้ออ้างเพื่อโน้มน้าวตนเองว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง และสุดท้าย นางก็ยอมบอกความจริง
“เจ้าว่าที่เสิ่นปินไปหาหมอที่โรงหมอน่ะ บ้านเจ้ามีหมอประจำตระกูลอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”
ตอนแรกเซียวจิ่นพิงพนักเก้าอี้ฟังอย่างผ่อนคลาย แต่เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ร่างกายเขาก็ค่อยๆ เอนตัวมาข้างหน้า
เสิ่นตานชะงักเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าอย่างแทบไม่สังเกตเห็น “เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันนัก”
“แล้วหมอในโรงหมอจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้วหรือยัง”
เซียวจิ่นถาม เขาไม่ได้สนใจว่าใครเป็นคนเปิดโปงเรื่องนี้ เพราะตอนนี้สิ่งสำคัญคือการป้องกันไม่ให้ข่าวเรื่องเสิ่นปินแพร่งพรายออกไป
“เรียบร้อยแล้ว”
น้ำเสียงของเสิ่นตานต่ำลงเมื่อพูดคำนี้ แต่เพียงเสี้ยววินาที เซียวจิ่นก็จับได้ว่านางกำลังปิดบังบางอย่าง
เซียวจิ่นเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหานาง เขาดึงเสิ่นตันเข้าสู่อ้อมแขน ราวกับกำลังปลอบโยน
“เสิ่นตาน เจ้าเข้าใจใช่ไหมว่าหากเรื่องนี้แพร่ออกไป จะส่งผลกระทบต่อครอบครัวเจ้าเพียงใด”
“หม่อมฉันเข้าใจเพคะ” เสิ่นตานตัวสั่นเล็กน้อย ไม่อาจควบคุมตนเองได้
ในเสี้ยววินาทีนั้น นางรู้สึกถึงความเย็นชาและความน่ากลัวที่แผ่ซ่านจากตัวเซียวจิ่น แต่ความเย็นนั้นจางหายไปอย่างรวดเร็ว จนเสิ่นตานคิดว่าอาจเป็นเพียงความคิดไปเอง
“หม่อมฉันมิได้ตั้งใจปิดบังเพียงแต่... คนผู้นั้นพวกเราแตะต้องไม่ได้”
“ใครหรือ”
"ซูเล่ออวิ๋น"
ทันทีที่เสิ่นตานเอ่ยชื่อนี้ เซียวจิ่นก็กล่าวขึ้นมาจากเบื้องบนด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสนใจ “ที่แท้ก็เป็นนาง”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสนใจอย่างปิดไม่มิด แตกต่างจากท่าทีเย็นชาเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
“ท่านอ๋อง ท่าน...”
เสิ่นตานลังเลที่จะพูด แต่เซียวจิ่นตัดบทเสียก่อน
“พระชายาไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”
ไม่ปล่อยโอกาสให้เสิ่นตานพูดต่อ เซียวจิ่นเพียงแตะบ่านางเบาๆ พร้อมดันตัวออกห่าง
“เจ้ากลับไปเตรียมตัวเถิด รีบไปเร็วก็จะได้กลับเร็ว”
“เพคะ ท่านอ๋อง”
เสิ่นตานนิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะตอบรับด้วยเสียงเบา นางต้องกลับไปบ้านเพื่อช่วยดูแลปัญหา แต่ก็ไม่อาจเปิดเผยความจริงต่อผู้อื่นได้ ดังนั้นจึงนำข้าวของเครื่องใช้และของมีค่ากลับบ้าน พร้อมบอกว่าเป็นการกลับไปพักชั่วคราว
___________
บรรยากาศในจวนตระกูลเสิ่น
เหล่าคนรับใช้พยายามเก็บตัวเงียบ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดคุยหรือเคลื่อนไหวเกินความจำเป็น ทุกคนหวาดกลัวที่จะทำให้เสิ่นป๋อ (บิดาเสิ่นตาน) ไม่พอใจ
เมื่อเสิ่นตาน ผู้เป็นพระสนมของอวี้อ๋องกลับมาบ้าน เสิ่นป๋อจึงออกมาต้อนรับด้วยตนเอง
“ท่านพ่อ”
เมื่อเห็นบิดา เสิ่นตานรีบก้าวขึ้นไปคำนับก่อนที่บิดาจะเดินมาหานาง
เสิ่นป๋อไม่ได้ทำอะไรเพิ่มเติม นางจึงเข้าใจว่าเขาไม่คิดตอบรับคำคำนับของนาง
“ในเมื่อกลับมาแล้ว ก็อยู่เงียบๆจะดีกว่า”
เรื่องของเสิ่นปินเกี่ยวข้องกับเสิ่นตานอย่างชัดเจน และเสิ่นป๋อก็รู้ดี แต่เขาไม่อาจระบายความโกรธใส่นางได้ จึงไปลงที่เสิ่นฟูเหริน (มารดาของนาง) แทน
เสิ่นตานตอบรับเสียงเบา แล้วสั่งให้คนรับใช้ยกทองคำและเครื่องประดับทั้งหมดไปเก็บในคลัง จากนั้นนางจึงไปพบมารดา “ท่านแม่”
เสิ่นตานเดินเข้าไปในห้อง กลิ่นยาในอากาศทำให้นางเอ่ยเสียงเบา
ไม่นาน เสียงอันอ่อนแรงของเสิ่นฟูเหรินก็ดังขึ้น “ตานตาน...”
เสิ่นตานเดินเข้าไปใกล้ เห็นมารดานอนอยู่บนเตียง
บิดาของนางไม่เคยปรานีเวลาลงมือกับมารดา ใบหน้าของเสิ่นฟูเหรินเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ทั้งเขียวและม่วงจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม
หลายปีผ่านไป เสิ่นตานคิดว่าตนเองลืมเหตุการณ์เหล่านี้ไปแล้ว แต่เมื่อเห็นมารดาในสภาพนี้ ความทรงจำที่ถูกเก็บลึกไว้กลับพรั่งพรูออกมา
หลายปีก่อน ตอนนั้นนางเพิ่งอายุหกขวบ
ครั้งแรกที่นางเห็นบิดาโกรธจัด
ปกติแล้ว เวลาบิดากับมารดามีปากเสียงกัน พี่เลี้ยงจะรีบพานางออกไปทันที
หลังจากนั้น นางมักจะไม่ได้พบมารดาเป็นเวลาหลายวัน
จนกระทั่งวันที่ได้เจอมารดาอีกครั้ง กลิ่นยาบนตัวมารดาก็ยังคงอยู่
วันนั้นนางเพิ่งเรียนการปักผ้าได้สำเร็จ แม้จะปักออกมาเป็นรูปร่างที่ไม่เหมือนอะไรเลย แต่นางอยากเอาผลงานชิ้นแรกไปอวดมารดา
เมื่อมาถึงลานของมารดา บรรยากาศเงียบงันไร้ผู้คน มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ที่ดังออกมาจากในห้อง
เสียงนั้นทำให้นางขนลุกเกรียว ราวกับเสียงสะท้อนจากนรก
ความกลัวผสมกับความห่วงใยมารดา นางก้าวไปทีละก้าวจนมาหยุดอยู่หน้าประตู
มือเล็กๆ ยกขึ้นหมายจะผลักประตู แต่เสียงร้องโหยหวนก็ดังแทรกขึ้นมา พร้อมกับเสียงหอบหายใจหนักๆของผู้ชาย
ในตอนนั้นเอง นางเห็นว่าประตูปิดไม่สนิท มีช่องเล็กๆให้มองเห็นข้างในได้
สิ่งที่เห็นผ่านช่องประตูนั้น กลายเป็นฝันร้ายในชีวิตของนาง
มารดานอนหมดแรงอยู่บนพื้น เสื้อผ้าของนางเปื้อนรอยเท้าหลายรอย
มือของมารดาปิดใบหน้าเอาไว้ แต่เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากซอกนิ้ว
นั่นคือเลือด...
เสิ่นตานยกมือปิดปาก ไม่กล้าส่งเสียงร้อง เพราะนางเห็นแผ่นหลังของคนที่ทำร้ายมารดา
คนผู้นั้นคือบิดาของนาง
ใบหน้าของมารดามีรอยฝ่ามือชัดเจน บวกกับรอยแผลเป็นทางยาว
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือแขนข้างหนึ่งของมารดาที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวในมุมที่ผิดปกติ
เมื่อมารดาเห็นเสิ่นตาน นางนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
ราวกับว่าการหลับตานั้นจะทำให้นางมองไม่เห็นทุกสิ่ง
เสิ่นตานจำไม่ได้ว่าตนออกจากห้องนั้นอย่างไร เมื่อลืมตาอีกครั้ง นางก็นอนหมดสติไปแล้วถึงสามวัน
สามวันนั้น นางฝันร้ายทุกคืน
หลังจากฟื้นขึ้นมา สิ่งแรกที่นางต้องการคือพบมารดา
แต่คนที่มาหานางกลับเป็นพี่เลี้ยง มารดาไม่ได้มา
กว่านางจะได้พบมารดาอีกครั้งก็ล่วงเลยไปครึ่งเดือน
แขนของมารดายังคงห้อยอยู่เหมือนเดิม แต่รอยแผลบนใบหน้าเริ่มจางหายไปแล้ว
“ตานตาน เจ้าเห็นอะไรหรือไม่”
มารดาถามขึ้น
“...ท่านแม่ ท่านพูดอะไรเจ้าคะ” เสิ่นตานยิ้มตอบมารดา
นางทำไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น และจำอะไรไม่ได้เลย
