บทที่ 32 : จิ้งจอกเก้าหาง!

บทที่ 32 : จิ้งจอกเก้าหาง!

ในยามค่ำคืนที่มีเสียงฝนตกกระหน่ำ

ภูเขาหยินหนานที่ปกคลุมไปด้วยสายฝนได้แผ่รังสีอึมครึมน่าขนลุกไปทุกหนทุกแห่ง

ในความมืด มีแสงไฟส่องสว่างเป็นจุดๆ

ณ เวลานี้, ทีมกู้ภัยยังคงทำงานอย่างหนัก

“หัวหน้าครับ, ทางนี้ไม่พบอะไรเลยครับ”

“ทางนี้ก็หาแล้วครับ, ไม่พบผู้ประสบภัย”

“รายงานครับ! ฝนตกหนักมาก ทำให้การกู้ภัยยากลำบากขึ้นมาก เกรงว่า…”

…..

ตอนนี้​ เวลาสี่ทุ่ม​

ซูหรูหยานยืนอยู่ริมหน้าผา ใบหน้าของเธอ​เคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เฉินฉีเหนียนยืนอยู่ข้างๆ คอยกางร่มให้ซูหรูหยาน

ในฐานะอาจารย์ที่ปรึกษาของเซียวซิงหยู เฉินฉีเหนียนขมวดคิ้วเคร่งเครียด​มาโดยตลอด

“ท่านผู้อำนวยการครับ, ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เซียวซิงหยูก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น”

“อาจารย์เฉิน, ไปจ้างคนมาเพิ่มอีก”

“แต่ว่า งบประมาณกู้ภัยมันเกินไปแล้วนะครับ…”

“ส่วนที่เกิน ฉันจะออกเอง”

เพื่อช่วยเซียวซิง​หยู​ ซูหรูหยานยอมควักกระเป๋าตัวเองทันที​

“อ้อ…อาจารย์เฉิน ให้เด็กๆ กลับไปก่อนเถอะ”

ตอนนี้​ที่ริมหน้าผา ยังมีนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ยืนตากฝนอยู่

พวกเขาเป็นนักเรียนห้องสาม เเละทุกคนกำลังรอให้เซียวซิงหยูกลับมา

อู๋เซิงโหย่วและซ่งหู่ยืนอยู่ด้วยกัน เเละทั้งสองกำลังอธิษฐานอย่างเงียบๆ

“คุณยายทวดของผมที่อยู่บนสวรรค์ครับ, โปรดคุ้มครองเซียวซิง​หยู​ ให้เขากลับมาอย่างปลอดภัยด้วยเถิด!”

“พระเจ้าครับ, ขอแค่เซียวซิง​หยู​กลับมาได้ ผมยอมเสียสละความบริสุทธิ์ของผมก็ได้!”

ทันใดนั้น​ เฉินฉีเหนียนก็เดินเข้ามาหาทุกคน​

"พวกเธอมัวทำอะไรที่นี่อีก?”

“รีบกลับวิทยาลัยชิงหลงไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ยังต้องเรียนอีกนะ!”

เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนี้​ อู๋เซิงโหย่วก็ทำหน้าดื้อรั้น เเล้วพูดเสียงหนักแน่นว่า

"อาจารย์เฉินครับ, ผมจะกลับก็ต่อเมื่อเซียวซิง​หยู​กลับมาแล้วเท่านั้น!"

"ผมก็จะรอเซียวซิง​หยู​เหมือนกัน" ซ่งหู่กล่าว​เสริม

"ผมด้วย!"

"ถ้ายังไม่เห็นเซียวซิง​หยู​กลับมา ผมก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น!"

"ผมจะอยู่รอเซียวซิวหยู​!"

นักเรียนทุกคนมีความเห็นตรงกันอย่างมาก

เเละสิ่งนี้ แสดงให้เห็นว่าเซียวซิงหยูได้กลายเป็นศูนย์รวมใจของห้องนี้ไปแล้ว

เฉินฉีเหนียนจึงได้เเต่ส่ายหัวพลางถอนหายใจ

"พวกเธอนี่มันจริงๆ..."

เเละทันใดนั้น, เสียงของซูหรูหยานก็ดังขึ้น

"อาจารย์เฉิน, ไม่ต้องไปห้ามพวกเขาหรอก ถ้าพวกเขาอยากรอเซียวซิงหยู ก็ปล่อยให้รอเถอะ"

หลังจาก​นั้น​ในชั่วพริบตา เสียงฝนก็รวมตัวกันเป็นเสียงคำรามดังสนั่น

ท้องฟ้าที่มืดครึ้มราวกับมีรอยแตกนับไม่ถ้วน, ทันใดนั้น​สายฝนก็รวมตัวกันเป็นน้ำตก เเล้ว​เทลงมาสู่พื้นดิน

นักเรียนห้องสามทั้ง 59 คน, ถูกสายฝนสาดซัดเสื้อผ้าจนเปียกโชก

เด็กๆ ที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์เหล่านี้ เปียกปอนไปทั้งตัว ดูแล้วน่าสงสาร แต่ก็ไม่มีใครหัวเราะเยาะพวกเขา

ฉากนี้ทำให้มุมปากของเฉินฉีเหนียนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"เซียวซิงหยู, นายนี่มันแน่จริงๆเลย”

“เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่กี่วัน กลับทำให้เพื่อนทั้งห้องเป็นห่วงได้ขนาดนี้...”

ศูนย์​รวมจิตใจ​ ก็เป็นหนึ่งในมาตรฐานการตัดสินความแข็งแกร่งของคนๆ หนึ่ง

รอบตัวผู้ที่แข็งแกร่ง มักจะต้องมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์อยู่ไม่น้อย

เซียวซิงหยูไม่เคยพยายามเอาใจเพื่อนร่วมชั้นคนไหน แต่พวกเขากลับทั้งหมดกลับติดตามเซียวซิงหยูโดยไม่รู้ตัว

นี่เเหละ…คือเสน่ห์ของอัจฉริยะ​ผู้แข็งแกร่ง

…….

ณ คฤหาสน์มู่หรง

ในห้องน้ำ

หญิงสาวผมขาวยาวนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ

ส่วนสำคัญร่างกายของเธอถูกปกปิดด้วยฟองสบู่ เผยให้เห็นเพียงลำคอที่ขาวผ่องและไหล่ที่งดงาม

มู่หรงซินซินมองออกไปนอกหน้าต่าง

ซึ่ง​ตอนนี้ฝนยังคงตกราวกับจะไม่มีวันหยุด

เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องอย่างต่อเนื่องกันไม่ขาดสาย

มู่หรงซินซินนั่งเหม่ออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างอ่างแล้วเปิดดูข่าว

หลังจากอ่านข่าวร้อนแรงต่างๆ มู่หรงซินซินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตามรายงานข่าวล่าสุด เซียวซิงหยูยังคงสูญหาย และยังไม่รู้ชะตากรรม

"หมอนั่น...ตายไปแล้วจริงๆเหรอ?"

มู่หรงซินซินไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน

แต่ในเวลานี้ ภาพลักษณ์และรอยยิ้มของเซียวซิงหยู กลับผุดขึ้นมาในหัวของเธออยู่เรื่อยๆ

…..

ใต้หน้าผา

ภายในถ้ำแห่งหนึ่ง

เซียวซิงหยูที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส​ กำลังพยายาม​คลานเข้ามาในถ้ำ

เเละหลังจากเข้ามาในถ้ำได้แล้ว เซียวซิงหยูก็พิงกำแพงพร้อมหอบหายใจถี่

"น้ำฝนซึมเข้าแผลแล้ว, ปล่อยไว้คงจะอักเสบแน่ๆ"

"เเต่ในแหวนมิติไม่มียารักษาอาการอักเสบ, คงต้องทนเอาแล้วล่ะ"

ตอนนี้​ หมาป่าวายุนรกบาดเจ็บสาหัส จนต้องพักฟื้นในตราอสูร ไม่สามารถเรียกออกมาได้ในตอนนี้

เเละข้างนอกถ้ำ ฝนยังคงตกไม่หยุดจนอาจเกิดดินโคลนถล่มได้ทุกเมื่อ

เซียวซิงหยูจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องค้างคืนในถ้ำนี้ แล้วค่อยหาทางขอความช่วยเหลือในตอนเช้า

หลังจากตั้งสติได้แล้ว เซียวซิงหยูก็ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด

"ตามหลักแล้ว ไม่น่าจะมีอสูรระดับสมบูรณ์ปรากฏตัวที่ภูเขาหยินหนาน"

"คนที่สามารถใช้อำนาจโดยมิชอบ และแอบปล่อยอสูรระดับสมบูรณ์เข้ามาในภูเขาหยินหนานได้...ต้องเป็นผู้บริหารระดับสูงของวิทยาลัยชิงหลงแน่ๆ!"

ผู้บริหารระดับสูงสุดของวิทยาลัยชิงหลง ก็มีแค่อธิการบดี​ซูหรูหยานและรองอธิการบดี​หวังตงเซิง

"ฉันไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับท่านอธิการบดี​ซู, แถมเธอยังดูจะเอ็นดูฉันด้วย"

"ดูท่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือของตระกูลหวังอย่างไม่ต้องสงสัย!"

เซียวซิงหยูมั่นใจว่า ผู้อยู่เบื้องหลังที่ปล่อยอสูรระดับสมบูรณ์เข้ามาในภูเขาหยินหนานก็คือพ่อลูกตระกูลหวัง

ในเวลานี้ แววตาของเซียวซิงหยูเต็มไปด้วยเจตนา​ฆ่า​

"หวังเยี่ยน, ในเมื่อครั้งนี้แกต้องการชีวิตฉัน ก็อย่าหาว่าฉันโหดร้ายก็​แล้วกัน..."

เซียวซิงหยูถือคติ​มีบุญคุณ​ต้อง​ทดแทน​มีหนี้แค้นต้องชำระ

ดังนั้น ถ้าเขารอดชีวิต​ไปได้…หวังเยี่ยนต้องตาย!

อย่างไร​ก็ตาม, ทันใดนั้น ความหนาวเย็นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเซียวซิงหยู

"มีคนอื่นอยู่ในถ้ำด้วยงั้นเหรอ?!"

เซียวซิงหยูหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว เเละทันใดนั้น​กรงเล็บอันแหลมคมก็พุ่งมาที่ลำคอของเขาเเล้ว!

ในวินาทีนี้ เซียวซิงหยูรู้สึกราวกับความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม

"แค่กๆๆ~"

ลำคอของเซีย​วซิงหยู​ถูกบีบรัดอย่างแรง จนใบหน้าที่ซีดเซียวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง

แม้ว่าสายตาเริ่มจะพร่ามัว แต่เขาก็พอจะมองเห็นสัตว์อสูร​ที่อยู่ตรงหน้าได้

จะว่าไป นี่ไม่เหมื​อนร่างของสัตว์อสูรปกติ…แต่เหมือน​เป็นร่างของสาวสวยเสียมากกว่า

อย่างไร​ก็ตาม, สาวสวยคนนี้มีร่างกายครึ่งคนครึ่งสัตว์

เธอมีรูปร่างและใบหน้าเหมือนมนุษย์ แต่ด้านหลังมีหางสีม่วงเก้าหาง และมีหูเหมือนหูจิ้งจอกตั้งอยู่บนศรีษะ​

ในขณะที่ใกล้จะตาย ดวงตาเทพอสูรของเซีย​วซิงหยู​ก็เปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ

เเละข้อมูลต่างๆ ก็ได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าเซียวซิงหยู

…..

[ชื่อ]: จิ้งจอกเก้าหาง

[ระดับ​]: ระดับ​จักรพรรดิ (ขั้นที่ 1)

[สายเลือด]: ตระกูลสุนัขจิ้งจอกเก้าหาง (คุณ​ภาพ​ระดับตํานาน)

[พรสวรรค์ 1]: ดวงตาเเห่งหายนะ (หลังจากเปิดดวงตา ตาข้างหนึ่งสามารถทําให้ศัตรูที่มีเลเวลต่ำกว่ากลายเป็นหินได้)

[พรสวรรค์ 2]: เพลิงจิ้งจอกเก้าหาง (เผาผลาญจิตวิญญาณของศัตรูโดยตรง พร้อมกับการโจมตีจิตวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัว)

[คุณสมบัติ]: มนุษย์​สัตว์​, สายพลังจิต, ธาตุไฟ

[ความภักดี]: 0

[ทักษะ]:

1. กระสุนสัตว์หาง

2. ลูกศรดวงตาปีศาจกระหายเลือด

3. รูปปั้นเก้าหางเผาไหม้ท้องฟ้า

[เส้นทางวิวัฒนาการที่ซ่อนอยู่]: จิ้งจอกปีศาจเก้าหาง→ จิ้งจอกท้องฟ้าสิบหาง→ จิ้งจอกมังกรสิบหาง......

[นิสัยและความชอบ]: ......

……..

"จิ้งจอกเก้าหาง!"

"แย่แล้ว, นี่มันอสูรระดับจักรพรรดิ…ฉันไม่มีทางสู้ได้เลย!"

อสูรระดับจักรพรรดิอสูร มีพลังมากมาย​มหาศาล, ยิ่งไปกว่านั้น จิ้งจอกเก้าหางยังมีสายเลือดระดับตำนานอีกด้วย

การจะต่อกรกับอสูรระดับนี้ อย่างน้อยต้องเป็นปรมาจารย์อสูรระดับเจ็ดดาว…เเละถ้าอยากจะเอาชนะ ก็ต้องเป็นปรมาจารย์อสูรระดับแปดดาว

ตอนนี้เซียวซิงหยูเป็นแค่ปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาว เเถมหมาป่าวายุนรกก็บาดเจ็บสาหัสจึงไม่สามารถเรียกออกมาได้ชั่วคราว

ดังนั้น จะพูดให้ถูกก็คือตอนนี้เซียวซิงหยูยังอ่อนแอกว่าปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาวปกติ​เสียอีก

"มนุษย์, เจ้าเห็นหน้าข้าแล้ว ข้าจึงจำเป็นต้องฆ่าเจ้า!" เสียงของจิ้งจอกเก้าหางเย็นยะเยือก

เเต่ในช่วงเวลาคับขัน เซียวซิงหยูก็มองเห็นความหวังริบหรี่

เพราะ​ตอนนี้​ดวงตาเทพอสูรมองทะลุความลับของจิ้งจอกเก้าหางได้เเล้ว!

[สถานะอสูร]: บาดเจ็บสาหัสใกล้ตาย, เหลือเวลาอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง

[อาการบาดเจ็บ]: เส้นชีพจรเสียหาย เลือดลมย้อนกลับ​…

[การวิเคราะห์ขั้นสูง​]: ถูกมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ทำร้าย, พลังมังกรไหลเข้าสู่ร่างกาย

"หืม…อสูรตัวนี้ก็บาดเจ็บสาหัสเหมือนกัน เเถมอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็จะตาย!"

"เดี๋ยวนะ!"

"ถูกมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ทำร้าย..."

"แต่มังกรสายเลือดบริสุทธิ์ สูญพันธุ์ไปตั้งแต่​ 100 ปีก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เห็นได้ชัดว่า สิ่งที่บันทึกไว้ในตำราเรียนเกี่ยวกับ "สงครามสังหารมังกร" เมื่อร้อยปีก่อน ยังคงมีเบื้องหลังบางอย่างซ่อนอยู่

"อุ๊บ!"

ทันใดนั้น​ จิ้งจอกเก้าหางก็กระอักเลือด จนเลือดสาดกระเซ็นใส่ใบหน้าของเซียวซิงหยู

โอกาสมาแล้ว!

"แค่กๆๆ~" เซียวซิงหยูพูดเสียงแหบพร่า

"คุณจิ้งจอก, ฉันรักษาคุณได้นะ!"

……………….