บทที่ 266 มองออกไปนอกหน้าต่าง
บทที่ 266 มองออกไปนอกหน้าต่าง
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!” เสียงของเจียงลู่ซีดังขึ้นทันที
“อะไรเหรอ?” เฉินเฉิงถามกลับ
“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวรอให้หม่าอวี้ จัดการเรื่องที่ร้านเสร็จ เขาจะจ่ายเงินเดือนของเธอให้ครบทุกบาทแน่นอน” เฉินเฉิงพูดเหมือนเข้าใจว่าเธอกังวลเรื่องเงินเดือน
แต่เจียงลู่ซีส่ายหน้าอย่างลังเล ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ... ฉันมีข้อเสนอที่อยากบอกคุณได้ไหม?”
“ข้อเสนออะไร? บอกมาเถอะ ถ้ามันมีประโยชน์ ฉันยินดีรับไว้” เฉินเฉิงตอบด้วยความสนใจ
“ฉันคิดว่าซูเปอร์มาร์เก็ตที่เพิ่งเปิดที่ผิงหู นี้ ถ้าเปิดต่อไปนานๆ คงไม่มีกำไร อาจจะขาดทุนมากกว่า ฉันคิดว่าถ้าหยุดตอนนี้ ยังจะพอช่วยลดความเสียหายได้” เจียงลู่ซีเอ่ยอย่างระมัดระวัง
คำแนะนำจากเจียงลู่ซี
ระหว่างทางกลับบ้าน เธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอด และสุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะพูดออกมา เพราะซูเปอร์มาร์เก็ตนี้เกี่ยวข้องกับครอบครัวของเฉินเฉิง ซึ่งเคยมีบุญคุณกับเธอ
“ฉันทำงานที่นี่เกือบสองเดือนแล้ว ก็พอเห็นสถานการณ์ของร้าน ตอนเช้ามีลูกค้าบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นวันตลาด แต่พอตอนบ่ายหรือวันธรรมดาแทบไม่มีคนเลย คนในตำบลส่วนใหญ่ก็เป็นผู้สูงอายุที่ไม่ค่อยรู้จักซูเปอร์มาร์เก็ต”
เจียงลู่ซีเล่าต่อว่า “การทำธุรกิจในเมืองกับตำบลมันต่างกัน คุณลุงอาจจะมองข้ามจุดนี้ไป”
การตอบสนองของเฉินเฉิง
แต่เฉินเฉิงกลับตอบด้วยรอยยิ้ม “จริงๆ แล้ว เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพ่อฉันเลยนะ ซูเปอร์มาร์เก็ตที่นี่เป็นไอเดียของฉันเอง ฉันตั้งใจจะเปิดซูเปอร์มาร์เก็ตของ จวี้หลุน ในทุกตำบลของอันเฉิง”
คำตอบนี้ทำให้เจียงลู่ซีอึ้งไป เธอไม่คิดว่าความคิดนี้มาจากเฉินเฉิง
“เดี๋ยวค่ะ คุณช่วยพาฉันกลับบ้านหน่อยได้ไหม?” เจียงลู่ซีกล่าวขึ้นทันที
“ทำไมเหรอ? มีอะไรหรือเปล่า?” เฉินเฉิงถามด้วยความสงสัย
“อย่าถามเลยค่ะ ฉันต้องรีบกลับตอนนี้” เธอพูดพร้อมหันหลังเดินกลับไปที่จักรยานของตัวเองที่จอดอยู่หน้าร้าน
“งั้นฉันขับรถไปส่งเธอเอง” เฉินเฉิงเสนอ
กลับถึงบ้านของเจียงลู่ซี
เมื่อถึงบ้าน เธอรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง และตรงไปที่เตียงนอน เธอยกมุมเตียงขึ้น หยิบก้อนอิฐสีแดงออกมา พร้อมกับคว้าเอาห่อผ้าด้านล่างออกมา
แต่ในจังหวะที่เธอเงยหน้าขึ้น หัวของเธอกลับชนขอบเตียงอย่างจัง
แม้จะเจ็บแค่ไหน เธอก็ไม่สนใจ รีบนำห่อผ้าที่เต็มไปด้วยเงินทั้งหมดส่งให้เฉินเฉิง
“นี่คืออะไร?” เฉินเฉิงถามอย่างงุนงง
“เงินทั้งหมดที่ฉันมี ฉันช่วยคุณได้เท่านี้ ถ้าไม่พอ ฉันจะหาให้เพิ่ม”
“ทำไมจู่ๆ ถึงเอาเงินมาให้ฉันล่ะ? ฉันเคยบอกแล้วว่าเงินค่าทำศพคุณยาย ให้เธอหาเงินได้เมื่อไหร่ค่อยคืนมาก็ได้” เฉินเฉิงถาม
เจียงลู่ซีตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ซูเปอร์มาร์เก็ตที่คุณเปิดมันขาดทุน คุณเป็นคนรับผิดชอบใช่ไหม? ถึงคุณจะเป็นลูกชายของคุณลุง แต่ถ้าขาดทุน บริษัทก็คงไม่ปล่อยให้คุณลอยนวล เอาเงินนี่ไปโปะส่วนที่ขาดทุนก่อนเถอะ”
คำตอบที่ทำให้เจียงลู่ซีตกใจ
เฉินเฉิงยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ใครบอกเธอล่ะว่าจะขาดทุน?”
“ถ้าไม่หยุดตอนนี้ มันจะยิ่งขาดทุนหนักขึ้น! คุณก็เห็น ร้านแทบไม่มีลูกค้าเลย” เธอเถียง
“เอาอย่างนี้ไหม? เรามาเดิมพันกัน” เฉินเฉิงยิ้ม
“เดิมพันอะไร?” เธอถามด้วยความสงสัย
“อีกหกเดือน ถ้าช่วงปิดเทอมฤดูหนาว ‘จวี้หลุน’ ที่นี่มีกำไร ฉันชนะ แต่ถ้ามันยังขาดทุน ฉันจะปิดร้านนี้ เธอตกลงไหม?”
“ตกลง! แต่ถ้าคุณขาดทุนจนไม่มีเงินใครจะช่วยคุณล่ะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ต้องห่วง ต่อให้ขาดทุน ฉันก็รับผิดชอบได้เอง” เฉินเฉิงยิ้ม “และที่สำคัญ... ฉันจะไม่ปล่อยให้มันขาดทุนแน่นอน”
การดูแลเอาใจใส่ของเฉินเฉิง
หลังจากเก็บเงินคืนให้เธอ เฉินเฉิงยื่นมือมาดันเส้นผมที่หล่นมาปรกหน้าเธออย่างแผ่วเบา พร้อมช่วยเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธอ
“เธอนี่โง่จริงๆ” เขาพูดพลางยิ้ม
เจียงลู่ซีไม่ตอบ แต่กลับพูดขึ้นว่า “เดิมพันก็เดิมพัน แต่มีเงื่อนไขนะ”
การเล่นพนันที่ลังเลของเจียงลู่ซี
เมื่อเจียงลู่ซีตอบรับการพนันกับเฉินเฉิงไปแล้ว เธอก็เริ่มรู้สึกเสียใจ
แม้ในใจเธอจะมั่นใจว่า "จวี้หลุน " จะยังคงขาดทุนต่อไปหากเปิดดำเนินการในตำบลผิงหู แต่รอยยิ้มมั่นใจของเฉินเฉิงทำให้เธอเริ่มไม่แน่ใจ เพราะตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาก้าวนำหน้าคนรุ่นเดียวกันจนไกลขนาดนี้?
เธออดคิดไม่ได้ว่าในอีกหกเดือนข้างหน้า ซูเปอร์มาร์เก็ตนี้อาจพลิกฟื้นกลับมาทำกำไรได้จริง
ข้อกังวลของเธอเกี่ยวกับการพนัน
แต่ถ้าเฉินเฉิงชนะขึ้นมา และเขาเรียกร้องบางสิ่งที่ไม่สมควร เช่น ขอให้เธอกอดหรือจูบ หรือขอให้เป็นแฟนของเขา เธอจะปฏิเสธอย่างไร?
สำหรับเจียงลู่ซี สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นไปไม่ได้ หากจะมีข้อยอมรับได้ก็เพียงแค่การจับมือ เพราะเธอเชื่อว่าเพื่อนสามารถจับมือกันได้ แต่แค่นั้นคือขีดจำกัด
เงื่อนไขในการพนัน
“คุณจะให้ฉันทำอะไร?” เฉินเฉิงถามพร้อมรอยยิ้ม
“ข้อแรก... ห้ามให้ฉันทำอะไรที่ดูใกล้ชิดเกินไป เช่น...” เจียงลู่ซีหน้าแดงพูดไม่จบ เธอไม่กล้าพูดคำว่า "จูบ" ออกมา จึงพูดต่อว่า “...นอกจากจับมือแล้ว สิ่งอื่นที่ไม่ใช่เรื่องที่เพื่อนควรทำก็ห้ามทั้งหมด”
“ยังมีอะไรอีกไหม?” เขาถามต่อ
“ตกลงไหมก่อน?” เธอถามย้ำ
“ตกลง” เฉินเฉิงพยักหน้าอย่างไม่ลังเล
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีข้ออื่นแล้ว” เจียงลู่ซีกล่าว
เดินทางกลับที่ทำงาน
หลังจากล็อกประตูบ้าน เจียงลู่ซีก็กลับไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตจวี้หลุนในตำบลผิงหูพร้อมเฉินเฉิง
เมื่อกลับมาถึง เธอพบว่าม่าอวี้ได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พนักงานที่ไม่ผ่านการพิจารณาโดนไล่ออกทั้งหมด เหลือเพียงพนักงานที่ยังอยู่ระหว่างการพิจารณา
เฉินเฉิงยิ้มให้เจียงลู่ซีพร้อมพูดว่า “คุณหม่า จัดการเรื่องเงินเดือนของเธอด้วยนะครับ ผมต้องไปก่อนแล้ว”
เจียงลู่ซีไม่ได้หันกลับไปมองขณะเขาขับรถจากไป แต่เธอก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่ไม่อาจเอ่ยคำลาได้
เรื่องเงินเดือนที่น่าประทับใจ
เมื่อม่าหยู่ยื่นเงินเดือนให้ เจียงลู่ซีนับดูแล้วพบว่ามีจำนวนเกิน เธอจึงพูดขึ้นว่า “คุณหม่า เงินนี่ไม่ถูกต้องนะคะ”
“ไม่ต้องเรียกว่าคุณหม่าหรอกครับ” ม่าอวี้ตอบพร้อมหัวเราะแห้งๆ เพราะเขาเข้าใจว่าในอนาคต เธออาจจะกลายเป็นหัวหน้าเขา
เมื่อเจียงลู่ซีแจ้งว่าเงินเกินมา ม่าอวี้อธิบายว่า “จำนวนที่เพิ่มมาเป็นโบนัสสำหรับพนักงานยอดเยี่ยมในช่วงสองเดือนนี้ คุณทำงานได้ดีมาก”
เจียงลู่ซียังคงไม่รับเงินโบนัสนั้น เธอยืนกรานที่จะคืนเงินส่วนเกินทั้งโบนัสและค่าจ้างส่วนวันที่เธอทำงานไม่ครบเดือน
ม่าอวี้มองตามหลังเจียงลู่ซีขณะเธอเดินจากไป ความซื่อสัตย์ของเธอทำให้เขาประทับใจจนอดคิดไม่ได้ว่า เธอคือคนที่เหมาะสมที่สุดที่จะเป็นผู้บริหารในอนาคต
การเดินทางสู่มหาวิทยาลัย
ไม่กี่วันหลังจากนั้น เฉินเฉิงและโจวหยวนเก็บกระเป๋าเดินทางมายังสถานีรถไฟอันเฉิง ในเวลาเดียวกัน เจียงลู่ซีก็ปรากฏตัวพร้อมกระเป๋าใบหนึ่ง
บนรถไฟ เฉินเฉิงส่งข้อความหาเธอผ่านโทรศัพท์ว่า “ที่นั่งข้างเธอเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”
เจียงลู่ซีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ผู้หญิงค่ะ” ก่อนจะถามกลับ “แล้วข้างคุณล่ะ? คงเป็นผู้หญิงใช่ไหม? คุณออกจะมีเสน่ห์แบบนี้ ครั้งก่อนยังเจอสาวมหาลัยสวยๆ บนรถไฟเลย”
เฉินเฉิงพิมพ์ตอบทันทีว่า “ผมนั่งกับโจวหยวน ไม่ใช่ผู้หญิงหรอก”
เจียงลู่ซีอมยิ้มก่อนจะเก็บโทรศัพท์และมองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟที่กำลังเคลื่อนตัว
