บทที่ 18 เปิดร้านอาหาร

17 ตุลาคม

วันอาทิตย์

วันนี้เป็นวันเปิดร้านไป๋เว่ยจวี้เจีย

หลี่เจี้ยนกั๋วดูฤกษ์ยามมาแล้ว บอกว่าเหมาะกับการเปิดร้านทำธุรกิจ แม้ถังชิงจะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่เมื่อเจอความดื้อรั้นของคนรุ่นเก่า เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

แค่ถือว่าเป็นสิริมงคล

พูดตรงๆ ก็แค่ปลอบใจทางจิตใจ เหมือนเป็นที่พึ่งทางใจ ปฏิเสธไม่ได้ว่าการชี้นำทางจิตใจแบบนี้ได้ผลมาก เช่น ออกจากบ้านแล้วเก็บเงินได้ ก็ทำให้คนมีความสุขได้ทั้งวัน

ไป๋เว่ยจวี้เจีย (ร้านอาหารรสร้อยแปด)

ชื่อนี้ถังชิงเป็นคนตั้ง

คนมีร้อยแปดแบบ อาหารมีร้อยแปดรส

ดังนั้น

ชื่อนี้จึงได้รับเสียงชื่นชมเป็นเอกฉันท์ ป้ายร้านเพิ่งติดเมื่อวานซืน ใช้เงินไปกว่า 5,000 หลี่เจี้ยนกั๋วหาญาติมาทำโดยเฉพาะ วัสดุดีเยี่ยม

ดีไซน์ก็ทันสมัย

วันนี้

ถังชิงตื่นแต่เช้า

รีบกินอาหารเช้านิดหน่อย สะพายกระเป๋ามาที่ร้าน ช่วยตรวจดูว่ามีปัญหาอะไรอีกไหม

แม้จะตรวจหลายรอบแล้ว

แต่ก็ยังรู้สึกกังวลอยู่

เขารู้

นี่คืออาการย้ำคิดย้ำทำกำเริบอีกแล้ว เหมือนบางครั้งออกจากบ้านปิดประตูแล้ว พอลงมาชั้นล่างกลับรู้สึกว่าไม่ได้ปิด ต้องกลับไปดูอีกที แม้ไม่ใช่โรค แต่บางครั้งก็น่ารำคาญ

คันยุบยิบ

เป็น 'โรค' ที่รักษาไม่หาย บางครั้งก็หายเองได้โดยไม่ต้องรักษา

แปลกมาก

หลี่เจี้ยนกั๋วอยู่ในครัวเตรียมวัตถุดิบแต่เช้า

หลี่ข่ายก็ถูกลากมาช่วย

ส่วนถังชิง เป็นผู้ถือหุ้น แถมบาดเจ็บอยู่ หลี่เจี้ยนกั๋วไม่กล้าให้มาช่วย แม้จะมีลูกน้อง แต่ด้วยแนวคิดว่ายิ่งมีคนช่วยยิ่งแบ่งเบาภาระ หลี่ข่ายจึงถูกจับมาเป็นแรงงาน

ส่งสายตาน้อยใจมาให้ถังชิงเป็นระยะ

ถังชิงได้แต่ยักไหล่แสดงความบริสุทธิ์

ยังกวักมือยั่วอีก ทำเอาหลี่ข่ายแทบกัดฟันกรอด

ถังชิงที่ได้ลองเป็นเจ้านายครั้งแรก ตื่นเต้นมาก ชาติก่อนมีแต่คนสั่งเขา ส่วนบริษัทส่งออกนั้น เขาบอกได้แค่ว่าล้วนแต่เป็นเจ้านายทั้งนั้น

จะให้ทำงานยังต้องค่อยๆ พูด

ถ้าน้ำเสียงไม่ดี ก็ไม่ได้ไม่ทำงานตรงๆ

อีกฝ่ายไม่โง่ขนาดนั้น ไม่ทำงานก็เท่ากับหาเรื่องใส่ตัว เป็นบริษัทส่งออกบางส่วนต้องการความรวดเร็ว พวกเขาไม่กล้าเล่นลูกไม้ตรงนี้

แต่จะแสดงท่าทีในการบริหารงานประจำวัน

งานชั่วโมงเดียว สามชั่วโมงถึงเสร็จ

ยังคอยเน้นย้ำความยากลำบากกับถังชิงไม่หยุด จริงๆ คือคอยมาหาเขาไม่หยุด น่ารำคาญจนทนไม่ไหว แต่เขาก็ไม่กล้าพูดตรงๆ คนอื่นไม่ได้บอกว่าไม่ทำ แค่ทำเชื่องช้า เรื่องแบบนี้น่ารำคาญและน่าหงุดหงิดที่สุด

ตรวจเครื่องใช้บนโต๊ะอีกรอบ

ไม่มีปัญหาแล้ว

ถังชิงก็นั่งที่เคาน์เตอร์คิดเงินมองคนเดินผ่านไปมา

ชาติก่อนเขาก็อยากเปิดร้าน แต่ไม่มีโอกาส ไม่รู้จะเปิดร้านอะไร นี่อาจเป็นเหตุผลที่คนส่วนใหญ่หยุดอยู่แค่นี้ อยากทำแต่ไม่รู้จะทำอะไร

กวนใจคนนับไม่ถ้วน

สุดท้ายแรงกระตุ้นนั้นก็ถูกเวลากัดกร่อนจนหมด

เหลือแค่ความทรงจำและคำว่า 'ตอนนั้น'

"เจ้านายน้อย กินแอปเปิ้ลไหม"

จางจิ้งปอกแอปเปิ้ลส่งให้ถังชิง

เธอหวงแหนงานนี้มาก งานเบา เงินเดือนก็ดี ยังมีตำแหน่งเล็กๆ เพราะในสายตาคนนอก เธอเป็นตัวแทนและดวงตาของถังชิง

ดังนั้น

พนักงานทุกคนจึงกระตือรือร้นกับเธอเป็นพิเศษ นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน ต่างจากการประจบประแจง เป็นสถานะที่แท้จริง

ไม่ใช่เพราะหน้าตา

ถังชิงแทบไม่ได้มา แถมบาดเจ็บ

ความเป็นแม่พลุ่งพล่าน ทั้งขนมหวานทั้งรินน้ำ นี่เป็นการปฏิบัติที่มีแต่ถังชิงได้รับ มีแต่ถังชิงอยากกิน เธอถึงกล้าไปเอาขนมจากในครัวมา

ตอนนี้

ที่เคาน์เตอร์มี 3 คน

ถังชิง จางจิ้ง และญาติคนหนึ่งที่หลี่เจี้ยนกั๋วหามา

เป็นผู้หญิงเหมือนกัน จบม.ปลายไปทำงานโรงงาน ถูกหลี่เจี้ยนกั๋วเรียกมา เป็นพี่สาวของหลี่ข่าย วันนี้ทดลองเปิดร้าน ทุกคนเลยมา พรุ่งนี้ค่อยเริ่มจัดกะ

"นี่เรียกติดสินบนเจ้านายรู้ไหม?" ถังชิงรับมาอย่างไม่เกรงใจ กัดคำใหญ่พูดล้อเล่นไม่ชัด ที่ว่าชายหญิงทำงานด้วยกันไม่เหนื่อย มีสาวสวยอยู่ข้างๆ รู้สึกต่างจริงๆ

"แค่เห็นคุณบาดเจ็บ แล้วก็มีแอปเปิ้ลสองลูก เลยแบ่งให้ลูกหนึ่ง" จางจิ้งรีบอธิบาย

ไม่รู้ทำไม แม้จะรู้ว่าถังชิงแค่ล้อเล่น แต่ในใจก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ส่วนเหตุผล เธอได้แต่บอกว่าเป็นความเคารพต่อเจ้านาย

"ไม่แหย่แล้ว"

ถังชิงที่แค่ล้อเล่นเห็นจางจิ้งตอบอย่างจริงจัง

ก็ไม่อยากแหย่เธอ

รู้ว่าเธอขี้อาย

และช่วงนี้สายตาที่จางจิ้งมองเขาแปลกๆ ทุกครั้งที่สบตาโดยบังเอิญ รู้สึกเหมือนเธอหลบอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก อาจเป็นแค่ความเกรงใจเล็กๆ ของลูกน้องต่อเจ้านายก็ได้

พนักงานเสิร์ฟทำความสะอาดร้านเรียบร้อยแล้ว

จัดวางเครื่องใช้เรียบร้อย

น้ำชาก็เตรียมพร้อม

พนักงานที่ทำงานเสร็จ ถังชิงไม่ได้ให้ยืนที่หน้าประตู แต่ให้นั่งดูทีวีที่หน้าประตู ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ตอนเที่ยงก็ไม่ได้เปิดให้คนนอก แค่ฉลองเปิดร้านเท่านั้น

ไม่ต้องเคร่งเครียด

....

11 โมงเช้า

แขกทยอยมาถึง

ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนและญาติของหลี่เจี้ยนกั๋ว

ฝั่งถังชิงมีแค่เขาคนเดียว

"ปัง! ปัง!"

เสียงประทัดดังขึ้น

เมื่อลูกค้าทยอยมาถึง พนักงานก็เริ่มยุ่ง

ถังชิงยังคงนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ ไม่ได้ไปต้อนรับแขก เพราะเขาไม่รู้จักใครที่นี่สักคน เดี๋ยวตอนกินข้าวให้หลี่เจี้ยนกั๋วต้อนรับก็พอ เขาไม่ต้องจัดการอะไร

ถังชิงที่เคาน์เตอร์ไม่ได้เล่น

แต่กำลังอ่านหนังสือ

แม้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ครูให้การบ้านมาเยอะ แต่ก็ไม่เกี่ยวกับ 'คนป่วย' อย่างถังชิง เขาแค่กำลังรื้อฟื้นความรู้

เห็นถังชิงนั่งอ่านหนังสือที่เคาน์เตอร์

ลูกค้าที่เดินผ่านไปมาก็ไม่ได้สนใจ มีแค่เพื่อนไม่กี่คนที่ร่วมเตรียมงานรู้จักเขา รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของร้านคนหนึ่ง ลงทุนไปหลายแสนหยวน จึงไม่กล้าดูถูก

แต่คนที่รู้มองยังไงก็รู้สึกขัดๆ

เศรษฐีรุ่น 2 นั่งอยู่ตรงนั้นคอยเกาหัวเกาหูอ่านหนังสือและเฉลยโจทย์

เป็นแบบอย่างจริงๆ

บ้านมีเงินมากขนาดนี้ ยังขยันอ่านหนังสือเรียน จึงเปลี่ยนความคิดที่มีต่อลูกรวยรุ่น 2 คนนี้ทันที เตรียมเอากลับไปสอนลูกตัวเอง คิดเนื้อหาไว้แล้ว: - แม้แต่ถังชิงที่มีสิทธิ์ที่สุดที่จะกินๆ นอนๆ ยังขยันขนาดนี้ ครอบครัวเราสภาพแบบนี้ แกยังมีข้ออ้างอะไรมาเสียเวลาทำเรื่องไร้สาระ

จางจิ้งยืนข้างๆ ยิ้ม

ภาพลักษณ์เจ้านายและนักเรียนในหัวเธอสลับไปมา มองถังชิงทำหน้าขมวดคิ้วทำโจทย์ บ่นผู้ออกข้อสอบเป็นระยะ ต่างจากภาพลักษณ์ที่มักมีความคิดเป็นของตัวเองโดยสิ้นเชิง

ดูแล้วอยากหัวเราะ

"WTF! ใครออกข้อนี้ ออกมาเดี๋ยวนี้ ฉันรับรองไม่ตีต่อหน้า วนไปวนมามีอะไรสนุก?" เจอข้อยากๆ ถังชิงก็อดบ่นไม่ได้

ได้ยินคำบ่นที่ไม่เคยได้ยิน

จางจิ้งอดหัวเราะออกมาไม่ได้: "พรืด... เจ้านาย... ฮ่าๆ... ไม่ตีต่อหน้าแล้วจะตียังไง?"

"ตีคนผิดกฎหมาย ดังนั้นฉันแค่อยากด่าต่อหน้า"

ถังชิงกลอกตาแก้ตัวทันที

...

"ยินดีด้วยนะคุณหลี่ กิจการเจริญรุ่งเรือง"

"พี่หลี่ ทำมาค้าขึ้น"

"พี่เขย เปิดกิจการเป็นมงคล..."

"พี่หยางมาแล้ว เชิญๆ เข้ามา..."

หลี่เจี้ยนกั๋วทำอาหารจานเด็ดเสร็จ ก็ออกมาต้อนรับเพื่อนที่มาร่วมงาน เหลือแค่อาหารง่ายๆ ก็ให้ลูกศิษย์ทำ เพราะบ่ายต้องเปิดร้าน หลี่เจี้ยนกั๋วจึงดื่มเบียร์แค่นิดหน่อย

ส่วนถังชิง

ยังคงเป็น 'นกกระจอกเทศ'

นอกจากหยางเฉิงจวินที่มาอวยพร และญาติไม่กี่คนของหลี่เจี้ยนกั๋ว เขาไม่รู้จักใครเลย ดูสีหน้าหยางเฉิงจวิน น่าจะมีผลดีกับเรื่องของลูกชาย

ส่วนคำตัดสินสุดท้ายเป็นยังไง

ถังชิงก็ไม่สนใจจะถาม

"น้องถัง ขอบคุณที่ช่วยเหลือ ดื่มกับพี่หน่อย" หลี่เจี้ยนกั๋วมาถึงโต๊ะถังชิง รินเบียร์เต็มแก้วพูดกับถังชิงอย่างจริงใจ เขาไม่ได้เปิดเผยว่าถังชิงเป็นผู้ถือหุ้น

เมื่อถังชิงอยากเก็บตัว

เขาจะไปทำลายทำไม

"ไม่หรอก ผมต้องขอบคุณลุงหลี่ต่างหาก ผมช่วยได้น้อย คุณลุงถึงเป็นกำลังหลัก พวกเราช่วยเหลือกัน ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ หวังว่าต่อไปลุงหลี่จะสนับสนุนผมมากๆ" ถังชิงยิ้มอย่างมากประสบการณ์

"ฮ่าๆ ดี ช่วยเหลือกัน ดื่มหมดแก้ว..." หลี่เจี้ยนกั๋วหัวเราะดัง

ดื่มเบียร์ในแก้วหมดในคำเดียว โต๊ะนี้ล้วนเป็นคนในครอบครัว รู้ว่าถังชิงเป็นเจ้าของร้านคนหนึ่ง จึงไม่รู้สึกแปลกที่หลี่เจี้ยนกั๋วสนิทสนมกับถังชิงเป็นพิเศษ

ถังชิงก็ดื่มเบียร์ในแก้วหมด

กินข้าวเที่ยงเสร็จ

เพื่อนๆ ทยอยกลับ

พนักงานเริ่มยุ่ง

เก็บกวาด จางจิ้งก็เข้าร่วมทำความสะอาดด้วย เพราะตอนนี้ไม่มีใครมากินข้าว เธอคงไม่เรียนรู้เจ้านายขี้เกียจที่นั่งกินเมล็ดแตงที่เคาน์เตอร์ดูพวกเขาหรอก

บ่าย

ลูกค้าทยอยมา

เพราะมักมีคนพลาดเวลากินข้าวด้วยเหตุผลต่างๆ

ลูกค้ากลุ่มแรกเป็นคนงานตกแต่งภายใน

"เฮ้ รสชาติไม่เลวนี่ เผ็ดจี๊ดถึงใจ สำคัญที่น้ำพริกปรุงถูกสูตร"

เถ้าแก่กินปลาเผ็ดคำหนึ่ง ก็ชมไม่หยุด แม้เขาจะไม่ใช่คนมณฑลเสฉวน แต่เดินทางไปทั่ว อะไรไม่เคยกิน รสชาติแท้ๆ แบบนี้หายาก

ตอนเย็น

ใบปลิวที่แจกไปก่อนหน้ามีผลสำคัญ

การได้ส่วนลดเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์

ไม่เกี่ยวกับความสูงส่งหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับชนชั้นสูงต่ำ

ถือใบปลิวมาลด 50 หยวน บวกกับเป็นวันเสาร์ ถือโอกาสพาครอบครัวออกมากินข้าวก็ดี จะกินที่ไหนก็กิน ไม่งั้นศุกร์หน้าใบปลิวก็หมดอายุ

ใบปลิวของร้าน

ถังชิงเน้นย้ำให้เสียบไว้ที่ลูกบิดประตูทุกบ้านในหมู่บ้าน

หมู่บ้านเพิ่งมีคนเข้าอยู่

นิติบุคคลยังไม่เข้มงวด

ไม่งั้นต่อไปทำแบบนี้จะมีปัญหา

และหมู่บ้านตรงข้ามก็เป็นพื้นที่แจกใบปลิวสำคัญ เพราะที่นั่นคนเยอะมาก กำลังซื้อแฝงมหาศาล ดูได้จากความคึกคักของร้านหลี่เจี้ยนกั๋วในชาติหน้า

ตอนนี้

ในร้านนั่งเต็มแล้ว

โชคดีที่ร้านอาหารแบบนี้เตรียมโต๊ะไว้เยอะ จึงเพิ่มอีก 6 โต๊ะนอกร้าน ถ้าเพิ่มอีกจะกีดขวางทาง นั่นก็คือหาเรื่อง ไม่อยากมีปัญหา

ส่วนพระเอกของเรา ก็ช่วยยุ่งไปมา

เสิร์ฟอาหารไม่ได้ มือบาดเจ็บ ใช้มือเดียวถือลำบาก แค่รินน้ำหรือช่วยพนักงานที่ยุ่งเก็บโต๊ะ กวาดพื้น เปลี่ยนเครื่องใช้บนโต๊ะอะไรพวกนี้

แขกเห็นถังชิงใส่เฝือกยังมารินน้ำชาก็แปลกใจมาก

แต่คิดว่าคงเป็นลูกเจ้าของร้าน โชคดีที่อินเทอร์เน็ตยังไม่พัฒนาเท่าชาติหน้า ไม่งั้นต้องเป็นข่าวฮอตแน่ ถังชิงนึกพาดหัวข่าวออกแล้ว

"คนพิการรินน้ำชาเพราะอะไร? เป็นเพราะปากกัดตีนถีบหรือมีเบื้องลึกเบื้องหลัง?"

"มือหักได้ น้ำตาไหลได้ แต่งานทิ้งไม่ได้"

"เปิดโปงเจ้าของร้านใจดำ มีภาพประกอบ"

ใส่รูปเข้าไป ถังชิงคิดว่าถ้าเป็นแบบนั้นตายซะยังดีกว่า

ปล. จางจิ้งไม่ใช่นางเอก และจะไม่มีเรื่องราวกับพระเอก แต่เป็นตัวละครสำคัญ

(จบบท)

[หมายเหตุผู้แปล: ประโยคสุดท้ายเป็นหมายเหตุของผู้เขียนเกี่ยวกับตัวละครจางจิ้ง ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเนื้อเรื่อง]