บทที่ 158 การเติบโตของกรงเล็บมรณะและการเดินทางไปยังเมืองบรี  

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สามเดือนล่วงเลยไปแล้ว

ณ ชานหมู่บ้านไชร์ บนพื้นที่ก่อสร้างคฤหาสน์ของเวย์น เหล่าฮอบบิทกำลังช่วยกันสร้างด้วยความขยันขันแข็ง ช่างปูน ช่างไม้ ช่างหิน และคนขนวัสดุทำงานกันอย่างคึกคัก

ด้วยความร่วมมือของชาวบ้าน พื้นที่คฤหาสน์ขนาดใหญ่เกือบหนึ่งหมื่นตารางวาได้ถูกสร้างโครงพื้นฐานขึ้นเรียบร้อยแล้ว กำแพงหินชั้นนอกสุดก็เสร็จสมบูรณ์เช่นกัน

ตามคำแนะนำของฟอร์ด คอนแทนส์ ผู้บริหารหมู่บ้าน ได้นำพื้นที่ขนาดใหญ่ส่วนหนึ่งไปใช้ปลูกพืช "ยาสูบฮอบบิท" ซึ่งเป็นพืชเฉพาะถิ่นที่มีกลิ่นหอมเข้มข้น พอผ่านกระบวนการพิเศษแล้วจะได้ยาสูบที่เป็นที่นิยมในหมู่มนุษย์ คนแคระ และฮอบบิท ไม่ต้องกังวลเรื่องการขาย

สำหรับเวย์น หากไม่สามารถขายยาสูบนี้หมดในโลกกลางพิภพ เขายังสามารถนำกลับไปขายในโลกของนักล่าได้ เพราะเขาทดลองแล้วว่ากลิ่นและรสชาติของมันหอมละมุนกว่ายาสูบในโลกนักล่า คาดว่าจะถูกใจผู้เสพอย่างแน่นอน

นอกจากพื้นที่ปลูกยาสูบแล้ว เวย์นยังแบ่งพื้นที่อีกหลายส่วนเพื่อปลูกสมุนไพรที่ใช้ในโลกนักล่า เนื่องจากเวลาที่นี่เร็วกว่าโลกนักล่าถึงห้าเท่า การมีแปลงสมุนไพรของตัวเองจะช่วยแก้ปัญหาขาดแคลนสมุนไพรในอนาคตสำหรับเหล่านักล่า

ในพื้นที่คฤหาสน์นี้ งานก่อสร้างใหญ่ที่สุดคือปราสาทขนาดใหญ่ตรงกลางพื้นที่ แต่เนื่องจากฮอบบิทไม่เชี่ยวชาญงานก่อสร้างปราสาทหิน พวกเขาถนัดสร้างบ้านไม้มากกว่า เวย์นจึงวางแผนจะจ้างคนแคระหรือเอลฟ์มารับงานแทน

ความคิดเห็นของฟอร์ด คอนแทนส์ถูกเวย์นรับฟังและเห็นด้วย นอกจากนี้ยังถือโอกาสสร้างความสัมพันธ์กับเผ่าพันธุ์คนแคระ ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อการเดินทางในอนาคต

ในคฤหาสน์แห่งนี้ นอกจากงานก่อสร้างแล้ว ยังมีพื้นที่ให้เด็กๆ ฮอบบิทเล่นสนุก เวย์นจ้างหญิงฮอบบิทมาดูแลเด็กๆ และจัดหาอาหารให้ เพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเขากับชาวบ้าน

สัตว์เลี้ยงของเวย์น เจ้าหมาป่าน้ำแข็งขาว "ไวท์ทูธ" ได้กลายเป็นดาราขวัญใจเด็กๆ ด้วยตัวมันที่ยังเป็นลูกหมาน้อย ขนฟู นุ่มนิ่ม และอ่อนโยน ทำให้เด็กๆ ชื่นชอบมากกว่าตัวเวย์นเองเสียอีก

ต่างจาก "กรงเล็บมรณะ" หรือที่เวย์นตั้งชื่อว่า "โรบิน" สัตว์เลี้ยงพันธุ์ร้ายตัวนี้เกิดมาเพื่อการต่อสู้ มันได้รับการเลี้ยงดูด้วยเนื้อสดที่เวย์นเตรียม และถูกฝึกให้ล่าสัตว์ในป่า ตั้งแต่กระต่ายจนถึงไก่ป่า โรบินเติบโตอย่างรวดเร็วจนมีขนาดเท่ากับแพะตัวโต และด้วยสายเลือดที่แข็งแกร่ง มันมีพลังการต่อสู้ที่น่าเกรงขาม

เวย์นใช้ความพยายามในการเลี้ยงและฝึกฝน จนโรบินเชื่อฟังเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข แต่รูปลักษณ์ดุร้ายของมันทำให้เด็กๆ และชาวฮอบบิทรู้สึกหวาดกลัว เวย์นจึงมักให้มันเฝ้าบ้านเป็นหลัก

ในหมู่บ้านฮอบบิท มีเพียงบิลโบ แบ๊กกิ้นส์ ที่มีความสนใจในตัวโรบิน บิลโบเป็นฮอบบิทที่มีจิตวิญญาณผจญภัย หลังจากที่รู้ว่าโรบินไม่อันตราย เขาก็มักจะนำอาหารมาให้ และใช้โอกาสนี้เพื่อฟังเรื่องราวจากเวย์นเกี่ยวกับโลกภายนอก

วันหนึ่ง เวย์นตัดสินใจเชิญบิลโบและฟอร์ด คอนแทนส์ มารับประทานอาหารค่ำที่บ้านของเขา ระหว่างอาหารค่ำ เขาบอกถึงแผนการที่จะเดินทางไปยังเมืองบรี เพื่อว่าจ้างคนแคระมาสร้างปราสาท

"ข้าจะฝากที่นี่ไว้กับพวกเจ้าระหว่างที่ข้าไม่อยู่" เวย์นกล่าว ฟอร์ดยิ้มและรับปากจะดูแลพื้นที่อย่างดี ส่วนบิลโบลังเลเล็กน้อยเมื่อเวย์นฝากให้ดูแลโรบินและไวท์ทูธ ซึ่งบิลโบยังไม่มั่นใจนักกับรูปลักษณ์ของโรบิน

หากโรบินดื้อซนกว่านี้อีกนิด บิลโบคงจะปวดหัวจนหมดเรี่ยวแรงไปแล้ว

เวย์นสังเกตเห็นความกังวลของบิลโบ เขายิ้มพลางโบกมือและพูดว่า

“ไม่ต้องห่วงหรอก บิลโบ”

“ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าพามันกลับบ้าน แค่ให้เจ้าแวะมาที่นี่ทุกวันตามเวลาให้อาหารมันก็พอแล้ว”

“อย่าดูแค่รูปร่างหน้าตาที่ดุร้ายของโรบิน จริงๆ แล้วมันมีนิสัยดีมาก และฉลาดมากด้วย ตอนนี้มันเรียนรู้ที่จะเข้าห้องน้ำเองแล้ว โดยไม่มีคำสั่งจากข้า มันจะไม่ทำร้ายสัตว์หรือมนุษย์ใดๆ เลย”

เมื่อเห็นว่าบิลโบยังลังเลอยู่ เวย์นจึงคิดหาวิธีจูงใจเขา พลางพูดด้วยน้ำเสียงเชื้อเชิญว่า

“เจ้าไม่ได้สนใจเรื่องมนุษย์และคนแคระมาตลอดเหรอ?”

“ถ้าเจ้าตกลงช่วยฉัน ครั้งนี้เมื่อข้ากลับมาจากเมืองบรี ข้าจะเตรียมของขวัญพิเศษที่เป็นของเฉพาะของมนุษย์และคนแคระใหเจ้า”

“ของขวัญที่จะทำให้เจ้าพอใจแน่นอน”

เวย์นพูดพร้อมกับยิ้มและพยักหน้าให้ฟอร์ด คอนแทนส์ที่นั่งอยู่ด้วย

“แน่นอน ฟอร์ด ข้าจะเตรียมของขวัญให้คเจ้าด้วยเหมือนกัน ไวน์แดงของมนุษย์กับเบียร์ของคนแคระเป็นยังไง? ข้ารู้ว่าเจ้าชอบดื่มที่สุด”

(จบบท)###